Alle inzendingen over wanhopig

Maar de wanhoop mag niet winnen - mensen zijn steeds onderweg - en al zijn we dwaas van zinnen Eén toch kent ons overleg, wil reserveloos ons minnen waar wij weten heg noch steg.…

Flits witte was ooghoek trekt mondhoek wijst hemels breed Groen verzoekt spiegelt hervonden leven grijp deze halmen bewerk lot wanhoop dooft Oranje binnenvetter je lacht adoratie bid geloof weg zwart o zo heerlijk apocalyptisch Rood opgediept grijns oneindig positief Verjaag gestorven korven grijze cellen herschep…

onzeker, beperkt door metrum en ritme begeef ik mij op het ijs, met als enige steun de stoel van mijn gevoel laveer ik, intuïtief en handig rakelings langs jambe en trachee, dactylus en anapest, doe ik wanhopig steeds mijn best; omzeil, al doende, hexameter - om amfibrachus niet te raken mis ik zo ook alexandrijn - waarom moet…

Hulpeloos zit je daar in je stoel in je benen zit geen gevoel je lichaam is te zwaar belast door suikerziekte aangetast je gezichtsvermogen is verdwenen je moet accepteren dat iemand hulp komt verlenen soms ben je ontzettend kwaad omdat het alleen niet meer gaat je bent dan de wanhoop nabij je vloekt en tiert, het is één razernij maar als…

Ze luistert niet, hij evenmin ze dwingen hen soms tot wanhoop achter ’t behang plakken alles hebben ze al geprobeerd.…

wil ik schreeuwen Met de wanhoop haast nabij Denk ik tegen beter weten Liefste, maak jezelf nu vrij Bid voor jou mijn lieve meisje Al het goede op je pad Nooit meer vallen in die kuilen Geloof in dromen lieve schat…

Je bent er niet uit je komt er niet uit nooit zal je er uitkomen jouw leven is een opeenhoping van lief en leed van vertrouwen en inzicht verbijstering en wanhoop tederheid en vergiffenis ingeving en uiting uitstraling en ingetogenheid hartstocht en veiligheid denken en nadenken ontmoeting en nooit meer zien afstand en dichtbij…

Somber zijn de dagen Wanneer de regen druilt Meevoelt met de wereld die zacht huilt Wanhopig giert de wind Voortslepen is haar lot IJzig fris de winterkou Die verkleumt tot op het bot Neerslachtig en naargeestig Zijn de woorden die ik vind Dit gevoel dat mij aangrijpt Ongewenst en onbegrepen Verwekt in mij een angstig kind Uitzichtloos…

Geen tel is zonder wanhoop geen dag nog de moeite waard.…

Want ook zij had eerst de wanhoop Uitgeput voor ze er woorden aan Kon verbinden En ook zij had door de lens getuurd En voortdurend aan de smalle ring Gedraaid om de beelden scherp en Nog weer scherper te krijgen niet Alleen zijn beeld had zij ontwikkeld Maar ook de beelden die van haar Hadden verhaald; Zij had bepaald Zij was…

Zachte druppels vallen op mij zilte druppeltjes, één voor één Ik ben bijna de wanhoop nabij na gisteren ben ik thans alleen Zachte druppeltjes regenen er in ’t donkerstil, nachtelijk uur Waarom schijnt mij geen ster?…

Leeg was ik Inwendig - Mijn toekomst Voorgoed gesloten Vastgeketend aan Mijn verleden Met een fataal Gebrek aan weemoed En de moed der wanhoop Streed ik zo hard ik kon Voor het laatste Restje leven Voor die nieuwe horizon Die 'k in me had En Goddank bereiken kon Met oprechte dank aan: alle behandelaars Universitair…

Waar gaat de wind koud, triest en baldadig alsof de reis pas net begint en dan terugkerend en ongenadig waar de wolken zo grijs geen licht door laten zo wreed doch wijs verandert liefde in haten hoop in weemoed die kaarsen doen uitdoven en veranderen tranen in bloed die wanhoop beloven tot de aanvaarding toe pas dan, zal de storm zijn…

Dagen van wanhoop, maar ook van geluk. Bomen in volle bloei, toch zijn er vele takken stuk. Door wind geknakt of soms geheel weg- gerukt. Hemel blauw dan weer grijs en wat is wijsheid nog wanneer men lijdt? Iedere dag een nieuw begin en een nieuw eind. Zon en maan wisselen elkaar af, licht en donker bestieren het bestaan.…

Plekkend beschenen witte heerlijkheden van dag de morgen, en onbevreesd zich trekkend was daaraan op, 't hart dat nu is zich rekkend uit wanhopig naar de vreemde leegheden van de avond en zijn gemaskerd gezicht, - maar de dingen die hem zullen behoren houden hun ogen nog zo vragend gericht; en de verledenheden hebben verloren hun glans, en…

Hem vragen waar zijn wanhoop op berustte, hem zijn geliefde weer terugbezorgen, of zijn werk, of zijn zelfvertrouwen? Nu kunnen we een heel klein beetje rouwen niet eens om hem, omdat we hem niet kennen, maar uit een vaag gevoel van menselijk fatsoen.…

waar ik tegen muren leunde bescherming zocht achter deuren die zich sloten tegen kwaad dat huis waar ik geschreeuwd heb in de wanhoop van wat leegte zeggen wil en waar geborgenheid tussen alle witte wanden zacht vervloeide tot een massa warme handen rond mijn lijf dat huis verlaat ik, ik laat het voor een ander ik wens de stille zegens…

je moet ze goed oprollen dan lust ik ze wel slobberend eet hij even van wanhoop bevrijd weet jij wie ik ben?…

kijkt ze de wereld aan een donkere vlek ogen uit een schaduw bij de muur ademt onafhankelijk zijn de geur van bier en rookt het gif dat basis lijkt voor dubieus vertier ze raakt ons als ze wankelt de muur haar loslaat en een schaduw wegvlucht met haar grijns rotte tanden klagen vingers wijzen met hun zwarte nagelranden naar de wanhoop…

Ineengedoken zit de witte gier Te kijken naar zijn zwarte soortgenoten Hij voelt zich niet gewenst en wordt verstoten Vraagt zich wanhopig af wat doe ik hier Hij is een rariteit, men geeft geen zier Om hem, hij heeft er tranen om vergoten Totdat een mens een plaatje had geschoten Beschouwde hij zich als een dooie pier Een fotograaf kreeg…

tussen jou en mij hoe verschrikkelijk hoe wanhopig hoe vernietigend breekt het tussen jou en mij zoveel verwonding in ruil voor waarheid zoveel verwoesting zo weinig is overgebleven om voor te overleven waar gaan we heen van hier? je stem slingert woedend langs de kil snerpende zweep van mijn verleden hoe lang duurt het?…

als het licht plots uitvalt in ons leven de donkere nacht zo eindeloos lijkt onze hoop tot leven is opgegeven is er nog een Ster die ergens prijkt een Ster die nooit ophoudt te schijnen en van ver wenkt als het moeilijk gaat al kan wanhoop haar glans ondermijnen de dag komt dat ze weer oplichten gaat de Morgenster die hoop heeft gebracht…

ik heb ze gezien schoenen en wat laarzen de voeten miste ik ze zijn toch ooit gedragen zocht sporen in barakken en kampen voelde de kilte ondanks talloze lampen las op de muren de wanhoop van toen ze doodden hun uren met bloemen in prikkeldraadgroen vloeren zijn versleten en deuren kraken hun het eindeloos vergeten als de wind ze…

kleuren vlecht in beelden die je handen maken je zucht en blaast wat lucht in glas je vingers raken aan wat toekomst was een ster die barst in grillig lijnenspel je lach verdwijnt omdat je met je tanden knarst woede vlaagt in rood achter je ogen lippen krampen pijn pastél heeft niet gemogen je kauwt op harde angst vermaalt in wanhoop…

Wanhopig strekt hij nu zijn kale armen uit naar god zoals het beeld van Zadkin: “De verwoeste stad”. Maar later vormt zich blad na blad een pruikenbol aan nieuwe loten. De wilg treurt groen ontsproten als tevoren. “Im Prater blühn wieder die Bäume” zingt mijn hoofd. De spitse blaadjes babbelen herboren.…

In mijn hoofd schreeuw ik wanhopig je naam, kom toch weer in mijn armen schuilen. Vogels die wegduiken in beschutting biedende struiken, een blaf van een hond die verloren gaat. Ik kan je liefelijke geur nog steeds ruiken, het is net alsof je naast mij staat.…

kapot, verslagen en verloren ze scheppen modder in een onaards landschap zoekend naar hoop met angst voor wat ze vinden in een uiteengevallen gemeenschap puinresten, puinhoop wanhopig biddend naar Allah of God in zinderende hitte is angst kouder dan ooit vechtend tegen het noodlot stenen en modder zijn overgebleven resten waar…

Lange zinnen roepend om een antwoord meegesleurd door wanhopige verhalen nuchter door de harde realiteit saaie muizenissen in de tijd woordbloesem tussen het verse groen een bevestiging van zuivere liefde wil jij mij vragen voor een zoen?…

Mag ik bij je binnen of is de deur open ? Luister je of ben je er niet voor mij? Laat je me vallen of leer je me te hopen Loop je weg of blijf je aan mijn zij geef me een hint zodat ik weet waarheen te gaan ben je een vriend of ... laat je me alleen in die waan ?…

Achtervolgd worden door een monster, is angstaanjagend. Het verleden. Vluchten voor de duivel van de toekomst, is als de dood zijn voor zijn macht. Laten we denken aan de grote David, die moedig op zijn Goliath wacht. Wanneer een angstig mens, alles te verliezen heeft, opent zich een enge poort. Eindelijk vallen de schellen, van zijn betraande…