Alle inzendingen over zwijgend

een lach, en vaak een traan dingen die we van elkaar nooit hadden geweten en toch wisten we beide van onszelf dat we die nare tijden moeten vergeten Vele jaren zijn er aan ons voorbij gegaan maar het geluk dat we samen delen dat pakt niemand ons nooit meer af want tijd zal alle wonden helen Ik heb je zachtjes bij je hand gepakt en zwijgend…

Hij dicht zichzelf een zwijgende klaagzang. Zijn schors siddert licht, beeldt een bange droom: huidschimmel kwelt die oude reuzenslang!…

Korte ochtendwandeling is m’n dagelijkse investering, vaste route naar de bosrand; een bui overvalt me en ik schuil in de boskapel, sta naast de zwijgende Maria, de bui stopt abrupt; ik groet Maria en vervolg m’n weg- en nader het bos dat zienderogen verandert in bomen; de zon komt op, nevels die oplossen hebben met dauw de aarde gewassen…

Zwijgend tegenover elkaar. Niemand die iets zei. “Kom op, zeg eens wat!” ging door mijn hoofd. Ik zou het ijs breken deze keer, ik had het mezelf beloofd. Stotterend kwam er uit mijn mond: “Hee, lang niet gezien!” Ze glimlachte zachtjes en gaf me een kus… “Ik laat je een nieuwe wereld zien” Mijn ijslaag was gesmolten, net als mijn hart.…

Ogen turen onnavolgbaar als zwijgende diepten Sluimerend op de dag schijnend in de nacht vonkt een halfgod -geheimzinnig- op het beslissend uur Zijn silhouet wisselt elk moment van gedaante om niet gekend te worden Hij openbaart creëert iets uit niets schept nieuwe taal uit stille bronnen slecht heilige huisjes steen voor steen…

', wat hij zwijgend negeerde. 'Kun je die zwaan-kleef-aan Bernlef niet terug sturen?', vroeg hij. Hij hijgde van ergernis. 'Ik heb geen vat op die jaloerse fan', zei ik, 'die is al jaren bezeten door hersenspinsels!' 'Stik toch, stomme vent!', zei hij, 'of denk je soms dat een hersenbloeding jou niet kan treffen?…

eindeloze politieke verhalen tijdens het diner…ieder heeft een mening zwijgend staar ik naar roze muren zie hoe de kelner schotel na schotel brengt… ik ?…

Hij hief aan het feestmaal de beker zo hoog, Hij sprak, met verwaande woorden, Van al zijne voorspoed, van al zijn geluk, Terwijl zij hem zwijgend aanhoorden. Hij sprak zonder eerbied noch medelij Over 't onheil van vreemden en vrienden, En zei, dat de rampspoed geen wakkeren trof, En de andren hun onheil verdienden.…

Zij die - tanden op elkaar en zwijgend - zei: ik heb het praten verleerd. Hij die zei: we leven heel ons leven verkeerd. Het voorgeborchte. Pisa, Pistoia, Pienza; krenten in het brosse kruim van dit bevallig landschap. De zachte schoot van Siena is warm en rins doordesemd met olijf.…

Ik heb een schelp gevonden Zo’n bijzondere en fijne ronde Hierzo, op haar lichaam het strand Plotseling gestreeld door mijn hand Als door de goden zelf gezonden Ik fluister ertegen, dichtbij mijn mond Lieve dingetjes, ik verzin ze terstond Haar reactie is begrijpend liefdevol en zwijgend Sereen naar het bovenaardse neigend Verlicht toen…

in louter aardse wildernis daarom zet ik zwarte bloemen op je graf Moegestreden en ook compleet versleten rust jij onder het kil monument van steen Wie jij was, het werd gisteren al vergeten het hindert je niet, al dat hout om je heen Donderslagen en loodzware koude regen teisterden de dragers van jouw begrafenis Lange gezichten, welke zwijgend…

maar 't vuur verheft zich, machtig groot en zwijgend.…

Zwijgend en als uitgestorven ligt het dal in winternacht. In haar kleed van blanke vlokken sluimert de aard, zo diep, zo zacht. Aan de klare sterrenhemel gaat de maan haar stille gang. In haar schijn ligt daar de vlakte, scheemrend, als een maagd zo blank. Uitgegaan is 't laatste lampken dat van ver u tegenglom.…

Niemand tikt er op het raam, tijd om te gaan, zand te happen, te ontmaagden het onthaal van droog zandsteen en zwijgende silhouetten die fikken van de hitte. Met lome stappen zweef ik over de vlakte, overkappen de bende hier, uit de grond stampen hotels met zwembaden, woonwijken en winkels een reisbureau met retourbiljetten…

I We lopen, beiden, aan de Waterkant Je kijkt me aan maar ziet me niet Alsof de wereld door je iris vliedt Ik begrijp: ik zit al aan je binnenkant II De mensen willen je naar hún beeld en gelijkenis kneden als een golem, uit modder, zwijgend en zonder rede, een dommekracht, zeven maal omlópen: “Shanti, shanti, dahat, dahat”.…

Zó zwijgend scheiden vreemden van elkaar. Dit was het bitter einde van een waan. Ik heb u nooit gezien, ik ken u niet; En toch voor u dit vaagbedroefde lied Nu gij alléén uw weg moet gaan.…

Als mijn handen of schouders je niet kunnen steunen of helpen mijn woorden of juist het gebrek er aan nu domweg als mijn zwijgend knikken je niet kunnen troosten, vergeef me dan.…

dief in de nacht hij berooft de man van zijn slaap flarden van gospels en geschreeuw vermengen zich tot een gekmakend lawaai De kompanen de sinaasappelbomen zon beeld en geluid gaan hun eigen gang heen en weer voor en achteruit van zwart naar wit van wit naar zwart De man keert zich meer naar binnen de zoon ziet de vader vergrijzen zwijgend…

De kleuren vloeien krachtig Mijn adem trilt Ik wil een halt toeroepen aan de dromen Ik zie hemelen van pijn Zwijgende luchten, angstige vleugels Kom terug, kom terug Laat me niet verdrinken Steek je hand uit Kom terug, kom terug Laat me niet alleen…

Tegenover mij zat een keurig man hij keek mij zwijgend aan Even dacht ik bij mezelf zou hij ook Nederlands verstaan Want zo te zien kwam hij van ver en wat u er ook van vindt Hij was niet blank hij was niet zwart maar zoals men dat noemt getint Voor het gemak heb ik hem toen in het Sanskriet aangesproken En zoals het dan meestal gaat…

hoofd veel te lang voelde ik mij de eeuwige figurant en ik zag de vragende blikken van het publiek acterend in de biografie van jouw gespeelde leven stond ik met onze dochters aan mijn hand vergeefs wachtend op de wenk die je, eeuwig bezig met jezelf, vergat te geven maar nu ben ik mijn tekst allang vergeten en de souffleur schuift zwijgend…

Kom dan maar tevoorschijn voordat ik jou flikker noemen moet De strijd verloren in de zinloze zoektocht zonder succes want bij mij valt niets te scoren wie niet weg is is gezien Ik ben hier de prinses der prinsessen zwijgend op haar troon interesse? nee niet langer meer maitresse…

akkoord zag ik als test voor wat we hadden ja shit, zo denk je als je twintig bent en onbegrip is iets dat went als je jezelf erin herkent maar op een ochtend aan 't ontbijt keek ik naar hem en door hem heen daar zat hij, maar ik was alleen als in een film ik wilde niet dat dit mijn leven was ik wilde schreeuwen: hou me vast, maar hielp hem zwijgend…

Ze zei wel, dat ze het niet hopeloos vond lijken, maar bleef mijn zwijgend vragen glad ontwijken. Ikzelf bood ook tegen haar antwoord fel verzet. '...en aan verzorging heeft het hem hier niet ontbroken... ...ze hebben immers àlles hier' beaamde ik met een vlak gezicht... Zo waren wij voor angst en weten veilig weggedoken.…

klappend met de wieken kil dwars door de lucht wind fluistert een prevel iets kwelt verbrand doofstommer het koren dagelijks voor het gloren hoor ik het ploegen van andere akkers zo triest zo triest geen kleine tjilpje van een gevederde vriend de ochtend staat niet meer fluitend op met leeuwerikken het gloren rekt zich zwijgend…

Een tijdlang stond hij in gedachten, En zag ons zwijgend aan; Op eenmaal kreeg hij moed en krachten, En zeide “ Laat ons gaan ! “ Het kleine Stijntje werd gedragen, Ik bij de hand gevat; Opeens de Kerkstraat ingeslagen, In plaats van ’t achterpad.…

Zwijgend sta ik stil op de plek waar het lawaai verstomt. En luister naar het stil gefluister van de wind door 't dorre blad. Als stil gebed mompel ik slechts wat. Op het zachte verre ruisen van de zee drijven dan al mijn gedachten mee. Ik ruik haar geur en proef haar zout.…

verdrietig zoek je naar warmte in de kou zachtjes vraag je om zwijgend begrip je hand raakt de mijne bij elk klein verhaal in je ogen tranen zij spreken jouw taal je praat en praat tegen mij die avond laat over jouw leven over waar jullie waren gebleven over vervlogen tijden van reizen en geluk waar de woorden vallen volg ik je…

het dan donkert zoals in de buik van een vogel en de winden vloekend jammeren maar niemand die zegt waarom ’t zou kunnen dat wij plots wakker worden opeens wetende waar het eerste leven begon zelfs wanneer eindigheid verlorene parels rijgt en ook dat onder ingehouden gongslagen van bogen tijd het daglicht verslapen wordt, wij ons zwijgend…

Elke seconde weer tastend naar het onbekende, Afvragend hoe hier ooit een houvast te krijgen valt, Zwijgend over dat ik nooit een medereiziger hierin zal vinden, En wetend dat ik het paard ben dat altijd alleen wordt gestald.…