Netgedichten

netgedicht (nr. 10.144):

Afscheid van haar

Zwijgend sta ik stil
op de plek waar het lawaai verstomt.
En luister
naar het stil gefluister
van de wind door 't dorre blad.
Als stil gebed mompel ik slechts wat.

Op het zachte verre ruisen van de zee
drijven dan al mijn gedachten mee.
Ik ruik haar geur en proef haar zout.
Op deze plek waar bijna niemand komt
voldoe ik aan haar laatste wil.
Ik ril,
toch is het niet eens echt koud.

Voorzichtig neem ik het deksel van de pot
en zie wat overbleef van haar
Vaak gepijnigd door veel spot
wat ze werkelijk niet verdiende.

Vol eerbied geef ik haar nu de vrijheid terug.
De wind neemt deze taak dan van mij over.
Dan plots draait de wind heel vlug
en alsof dit het echte afscheid was
verdwijn ik even in een wolk van as.