Alle inzendingen over Stille

Twee oude vrienden Gedwongen Tot een ander bestaan De één koos voor het leven Zich bevindend In al zijn ware pracht De ander voor een einde Een stille reis Waar niemand op hem wacht Een tegenstelling zo immens groot De één koos voor de liefde De ander voor de dood…

Plukken witte watten Boven de horizon Pleisters op mijn verlangen Ontsproten aan de bron Wiegend op de kleuren Van de regenboog Verleid door zoete geuren Droom die overvloog Honger niet te stillen De mens die immer smacht Zoveel nog te willen Sus me, troost me zacht…

wanneer vlerken in een zwarte overjas het spreken temmen krassend hard en schel in bladerloze bomen verzen overstemmen als druilerige tegentonen de aanhef tot een dichtmaat weten af te remmen dan zal de stille vlinder geen voorjaar meer kunnen schrijven de winter zal het hart beklemmen…

met hoeveel kleuren ik ook schilderde moest het roder met paars om angstvallig vast te houden aan wat teloor ging overtuigd van ons zijn kneedde en modelleerde ik tot de oplossing willoos verpulverde onder mijn handen reikte ze toen naar de schaduw van de maan alwaar ik blaren danste op mijn voeten om het leed te stillen…

bladeren dobberen in stemmige tinten door een stille sloot, drijvend langs een verwaaide boom die gaandeweg doorzichtiger wordt, in mild oktober licht nu brozer wat eenzamer lijkt zoals hij roerloos naar 't water staart bij vlagen naar zonnige dagen reikt…

Het is licht ontwaken in mijn slaap raap bereid me de runen van het pad dat de leegte me zal weerspreken in het vaderhuis het kruis sinds de verbanning ben jij de koningin zing verse hartenkreten als mistige hoorn en toorn in het netdichten met de stille twijgen in herfstlicht is het goud te zwijgen.…

hoe die ene stem in echoklanken zich tot een cherubijnen lofzang kon verheffen het stille droeve plekje in mijn vragend hart wist te treffen alsof innige armen het wisten te warmen een blijmoedigheid in het bijna nacht de glans van het baldakijn bracht iets van geborgen zijn * Bij een Byzantijns Kozakkenlied*…

ik ken de taal niet meer waarin de bloemen spreken zijn het nog de hartenbrekers die de weg der liefde kleuren of bedekken zij het bloed van hen die gaan met stille tochten bij de wilde bloem heerst onbegrip over recht en plicht is solitair zijn schoonheid maken of juist anderen afkraken…

de stille voorjaarsvlinder kruipt uit haar beschermende cocon zij krijgt vernieuwde vleugels om te kunnen vliegen zich te laten wiegen op de sterke armen van de uitnodigende zon die de bloem voor haar laat bloeien daar, waar zij ze even niet zag en ze zonder het te vragen in een hart vol warmte landen mag…

Een stille vriend. Hoeveel gaten telt een knoop? Het dubbele van een knoopsgat. Wat wil dansen maar kan het niet? Regen. Wat wil vuur zijn maar kan het niet worden? Regen! Wat ligt daadwerkelijk stil? Het hart van een dode. Wat klopt het hardst: het hart of de voet van de baby? ----------------------- uit: 'Wasdom', 2011.…

zinloos geweld slaat diepe wonden maakt dagen donkerder nachten ondragelijk zijn landen in rouw om wat kogels aanrichten schuldeloos zij die daar waren geraakt tot in hun ziel daar iemand zich God waande keken zij de dood in de ogen niets rest dan blauwe bonen als stille getuigen…

Alles in mij werd morgenblank: Vogeltjes floten hunnen dank; Over de stille bossen ging Windevleugel-ritseling, En mijn hart die morgen kweelde Als een leeuwrik zijn liedrenweelde.…

Het was een soort van mens, die met zijn macht, De vorm aannam van wat men hem ook dacht: Pechvogel, durfal, of verdrietig kind, Een stille storm, koel briesje, of een wervelwind. Tot op het heden weet ik niet Of hij was wat ik zag, of wat men ziet, Of wij eerst zagen en hij was nadien, Of hij dat was wat wij graag wilden zien.…

De pauw buigt voor een grijze warme vrouw met zacht rode lokken deze vrouw maakt afstand tot een zoete bereikbaarheid en laat muren vallen ik laat mijn veren zien neem een stille zucht en plof neer in zacht rood velours…

Het dorp de rug gekeerd, niet meer omgekeken Lots lot voor ogen Nimmer komt een wending opgeslorpt in groter gebeuren waarbij dode bladeren verzeilen in riolen Het wordt stil in de herfst van leven alleen het hart heeft nog te lijden van dit verlaten stille dorp…

Als we vrede van binnen hebben en dragen kunnen wij dat ook wensen voor de ander, en als we allen een stille innerlijke vlam bewaren dan vragen wij niet meer als de wereld aankan.…

op de rand van de goot kwettert in toverlicht een mussenkoor een bries streelt vogelveertjes de winter stierf ongemerkt een stille dood argeloze takken weerkaatsen zich in helder water in een handvol zonnescherven de diepten van onze ogen de opmaat een prelude voor wat komen gaat…

Corpus van gedachten Samensmelting van geest en ziel Axonen versnellen Het zelf en het wiel Elk moment in tijd Gevangen in traagheid De impuls sterkt aan Tot het moment van vrijheid Overdracht en remissie Stille duisternis ontfermt zich Het luide vonken bedaart Tot de herhaling, eeuwig…

Het dorp de rug gekeerd, niet meer omgekeken Lots lot voor ogen Nimmer komt een wending opgeslorpt in groter gebeuren waarbij dode bladeren verzeilen in riolen Het wordt stil in de herfst van leven alleen het hart heeft nog te lijden van dit verlaten stille dorp…

Vannacht heeft de stille sneeuw, een landschap doen ontstaan. In een bloempot. Vanmorgen is een nieuwe lente, al bloeiend aangebroken. In de sneeuw. Vanmiddag heeft de winter, het groen kracht gegeven. In de zon. Vandaag werd een nieuw seizoen geboren. Met eigen ogen heb ik het zien ontstaan. In de lentewinter.…

Mij beving toen de felle wanhoop, die als stille weemoed tevreden is: ik besefte dat ik nooit zou kunnen beschrijven, en niemand anders dit ervaren zou dan ik.…

Ik kies het pad voorbij het stille bos. Nog even puur…, dán gaat het vuurwerk los.…

in dit rode vulkaanlandschap op de diepste bodem in het leegste landschap de genadeloze hitte wezenloze stilte alleen maar vlakte en in de verre verte bergtoppen deze genadeloze ruimte zo diep zo leeg zij bood hem een nieuw begin de stille maan was getuige van de glans van zijn ziel…

Hij ontving met open arm en warm en ging me voor de stille stadstuin door. Toen hoorde ik nog voor we ’t huis naar binnen gingen haar pril maar o zo zuiver zingen en mijn gedachten gingen naar de zoete zin der dingen tussen twee bevallingen van hun eigen borelingen.…

De Heer zij jou tot zegen, tot licht en stille bron; Hij vult je hart met vrede, Hij die het al begon. Hij zij je tot genade; tot warmte en tot kracht, opdat de vreugde groeie die Hij aan allen bracht; opdat je steeds mag weten: zijn Naam is tederheid, Hij zal je nooit vergeten, Hij draagt je voor altijd.…

Euthanasieprobleem! Bultrug in stervensnood! Dierminnend Nederland ernstig geschokt Maar denkt men straks ook aan kerstdinerslachtoffers: dieren die beestachtig wreed zijn gefokt?…

gij die de schone schepping Met zacht en kwijnend licht bestraalt, En in dit stille heldre beekje, Uw hemels beeld naar 't leven maalt. Gij, die in 't loof verscholen hutten Mij ginds in halve schaduw toont, Als vreedzaame oorden, waar nog de onschuld Bij stille vergenoeging woont.…

als de hunkering naar liefde ontluikt in een hart het verlangen door dromen zoekt naar zichzelf mijn wereld ontwaakt in één enkele zucht de kleur van dromen mij zachtjes omhult hoor ik het stille sterven van een schreeuw in verlangen als de nacht mij vol liefde jouw tederheid schenkt…

De vrouw spiegelde zich aan het plafond haar twinkelende lach weerkaatste glaspareltjes als geluid De rijkdom in haar ogen was haar stille kracht Hét meesterwerk dat geen schilder in kleuren kon vatten Spijt bij het verdwijnen van die eigenwijze lach kwam te laat zelfs de foto kon de lach niet meer laten zien…

Goudgele aren Golvend als stille baren Onze oceaan Oneindige grens Overschreden door jaren De toekomst verstaan Azuurblauwe lucht laat mijn gemoed bedaren zie de fletse maan Het pijnlijke licht zal ik moeten ervaren net als jouw heengaan…