Alle inzendingen over schoot

hooghartig als een gigolo langs benen strijkend verleidt hij kopjes gevend laatdunkend het voetvolk zijn stokpaard rijdend tot aandachtig kroelen eens de schoot veroverd nestelt baarden likkend hij tevreden snorrend zolang het hem bevalt hautain vertrekkend weer omdat het hem verveelt de mens verwijtend kijkend met donker felle ogen…

hoog de hemel kijkend staat hij op een paal krietend krijsend alsof hij zeggen wil vanmorgen nog toch vloog daar mijn lief onder haar chocoladen kop boven rood haar poten vonkte wit als pas gepoetst zilverend het verenkleed dat naar voedsel vissend in de zilte vismarkt dook als een vlokje sneeuw door zonnestraal verdreven schoot…

Jij bent de oester die ik haalde uit een zee Mijn tortel, mijn duifje je brengt vrede in me mee Jij bent mijn katje zachtjes spinnend op mijn schoot Mijn puppy, mijn rashond speels en trouw... mijn metgenoot Jij bent mijn schaapje…

warempel in jouw warme schoot. kom laat ons nu heel zachtjes vrijen dan denk ik minder aan de dood. zo streel je teder met je handen en helpt mijn ziel weer uit de nood, je legt mijn somberheid aan banden, je bent mijn honing en mijn brood. En laat ik vaak mijn armen hangen, jij blijft mijn lieflijk, geurig dier.…

Of toch ook hoe wij in haar schoot zo konden ontaarden?…

Het leven in mijn schoot gaat dood. Het is als dobberen in een onbarmhartige oceaan, wanneer het hart begint te bloeden komen vroeg of laat de haaien aan.…

dwarrel wat viel zomaar van de tak omdat mijn steeltje brak ik spruitte uit toen lente mij het groen liet zien ik voelde me zo pril zoals een maagd die wil de zomer kleurde mij in lange dagen zon het tere groen verdween ik draaide langzaam om bezag het avondrood en ruiselde gebeden in een afscheid van het heden terug naar moeders schoot…

mijn gedachte is jij zult ze allen zien na de dood niet bij Jezus maar vanuit duivels schoot nu eeuwig stralend gelijk het zonlicht hemels prachtige ogen op jou gericht dan ga jij beseffen wat je op aarde hebt aangericht jouw zogenaamd trouwe soldaten helpen je niet meer daar zorgen de engelen voor in opdracht…

aan de overkant van tijdelijkheid in een warme schoot verborgen huist ons verleden in de verhalen van hen aan wiens stam wij wortelen een tijdloze schatkist zonder bodem vol van de herinneringen en sporen die hen in onze geschiedenis bewaart aan de eeuwige overkant van het nu dierbaar verscholen in hoofd en hart leven de mensen en momenten…

Hoezeer het schrokken van uw haat u leidt, dat u zich in uw gal verslikt en bol uw rode hoofd laat draaien als een tol, dat zweren van verwijt te barsten staan in uw bevroren schoot, tekort gedaan door het wier pen u nu ter dood benijdt, omdat het u bij leven koud liet staan en tot verrukking nu een ander leidt.…

Kruip nog even op je schoot Kijk je wangen, je bloost Pa-ke neem me nog eens stevig vast Net zoals toen ik kind was. Voor mij kan geen enkele man het van je winnen Er was er maar eentje, die mij zo kon beminnen. Ik wou dat ik je nooit zou moeten missen.…

In mijn hoofd heb ik een muur elke keer als ik in een wenk de stoutste dromen overdenk is ‘t deze wand waar ik naar tuur In mijn hoofd zie ik je smeken ik heb je tegen het schot gezet geen laatste woord of sigaret je ogen geven me het teken Wacht niet langer, schiet nou op laat me niet zo lijden, vent leg toch aan, richt en vuur!…

Pijn uit lang vervlogen dagen Maar ook de nieuwe pijn niet kunnen verdragen Eelt houdt niet langer mijn hart gevangen Als een stalker haalt uiteindelijk de monsterlijke angst De geverfde glimlach van mijn gezicht Het koude afscheid doet haar plicht Verdriet verjaart niet, doch duurt het langst Voor het eerst in tijden Neem ik mijzelf op schoot…

Je bloes die half open staat het kippenvel in jouw straatje van Vermeer en de houten bank In de tuin van een zomer waarin jij op mijn schoot lankmoedig heerste met warmte en geuren uit de huid en de haren Bij elke kus de lippen als een krent samenkneep voordat jouw tong flitsend uitschoot mijn wezen diep beroerde Wij wachten samen…

Pakpapier of geur van speculaas natte sneeuw en ’t vroege duister Op dak of hier, overal was pieterbaas Dus wees braaf, zei Moe, en luister Oh, onbezorgde tijd van sfeer We plukten bloemen van de ramen en vroeg daalden wij de trappen neer Naar gevulde schoenen voor ons samen Mijn God, wat mis ik de kolenhaard Kapoentje zingen op moeders schoot…

huilend kwam hij de tent binnen en zakte in haar schoot ineen zijn hart zocht warmte zijn mond zocht troost de tent stonk naar zweet en tranen van degenen die voor hem kwamen zweet van handen die het geweer bleven omklemmen tranen van angst om te doden of gedood te worden hij stond op en liet zijn ogen rusten op haar naakte lichaam…

Toen ik stond te klungelen met mijn pas, hekken zich sloten, een metro passeerde, schoot ze met te hulp: de grote Turkse vrouw met hoofddoek lachte, knikte, deed het voor. Nadat ik zuchtend was gestopt, stond ze zomaar naast me, mij terzijde. Ze liet zien hoe ik moest kopiëren. Ik keek nog even om; ze was al weg.…

Als gij zit op moeders schoot, Zal zij speelgoed kopen. O! Mamaatjen is zo goed! Alles wil zij geven, Als haar kindertjes maar zoet En tevreden leven. ------------------------- krijt: weent…

Er wordt geknuffeld en gelikt, de één geeft mij een poot, de ander 'óf het mij nu schikt', die kruipt op mijn schoot. Ze voelen altijd met mij mee, in vreugde en verdriet. Ze geven liefde, zijn tevree, al wat ik hen ook bied. Wat geeft mij zoveel vreugde en hoop?…

achter berken klimop en rozen grazen schotse hooglanders hun liefde uit het dorre gras ze meten hun krachten met de natuur die bollenland was koesteren hun kalveren steken de koperen zon af van de noordzeeplas ineengehurkt in de verkoeling van het meer van eigen tranen sombert de man verdord in het gras rimpelend komt de zon uit…

Nog één wee en moeders schoot in, uit is het aftelwerk voor wie niet horen wil en aan den lijve voelen zal hoe tot onder nul slinkt het getal van geleefde tijd achterstevoren. ------------------------------------------- uit: 'In een mum van taal', 2002.…

snavelpunt een helivlucht boven bonte kleuren onze ogen wordt dit nu gegund hoog in mijn neus stijgen geuren De blik gericht op het zoet daar binnen elke deelseconde weer een vleugelslag ook keizers, koningen en vorstinnen buigen diep voor de 5e scheppingsdag Muteren en evolueren, tergend traag de wetenschap stort het in mijn schoot…

Ik was de super-atleet die blitste was sneller dan de bliksem flitste als het startschot klonk schoot ik weg als vonk zodat ik in 't startschot finishte Als test-springer op wonder Nikes veerde ik de lucht in met bekijks en verdween in 't blauw men zocht mij al gauw en vond slechts m'n rokende spikes Als hoogspringer op deze sandalen…

honger rimpelt zelfs een zachte, zoete huid en gore, zwarte vliegen stelen de allerlaatste zoute tranen uit bijna dode ogen ergens ver weg leeft de honger, geselt kinderen en mensen, zie ze schuilen onder een plastic zeil, terwijl scherp zand hun huid schuurt ik met mijn laptop op schoot, een mooi, koel glas Chablis onder handbereik…

Niets van dit alles wil ik nog bewaren: het zacht gestamel van je bloed, het waanzinnig lichte ademhalen van de vogels in je schoot, je handen als gebroken eierschalen, trillend in de broedplaats van de dood. De veerman kijkt en wacht. Hij heeft het touw reeds losgelaten.…

Verwonderd keek het vliegje toe Een lichtje schoot vlak voor hem uit Met drievoudige Salchow tot besluit Genoot hij van de performance, en hoe!…

Verwonderd keek het vliegje toe Een lichtje schoot vlak voor hem uit Met drievoudige Salchow tot besluit Genoot hij van de performance, en hoe!…

De schoot draagt zwelgpartijen. Een climax bederft de brave natuur. Heilige dagen keren om. Nu, haar oppergezag dood en verderf zwaait. Is het vulgus onterfd. Jeremy…

Ik breng je geen geluk, ik kom Alleen vergeten in je schoot, Moe van het reizen naar de dood Die nader komt als ik niet kom. Het vuur krimpt onder dunne korst, Nauw sluit de kou van het heelal Rondom de wereld, sluipt in elk dal. Hoe kan ik rusten aan je borst?…

kruis zijn bloedende handen heelden eens melaatsen zijn bijna gebroken stem riep eens moeder en kind troostte de wanhopigen hoor hoe men hem bespotte na die uren van duisternis van god en mens verlaten waarin hij gilde van wanhoop het zwaard kerft mijn ziel na een levenslange dreiging hij groeide onder mijn hart trappelde in mijn schoot…