Alle inzendingen over eenvoud

leven komt de volle maan die straalt bij nacht er zit geen bijgeloof in kracht luister naar de zachte fluistering een diepe adem bevracht de nacht nu ik al zolang op jou wacht er dwaalt een bijzondere gedachte door de voorjaarsparken van de stad streel me voor het eerst jouw intieme tederheid ik heb behoefte aan liefde hartstocht, eenvoudige…

wees blij leef als de vlinder ontwapen iedereen die rondloopt met een hart van steen met je eerlijkheid met je eenvoud en levenslust met je kleurenpracht met je ongedwongenheid met een vrijheid zoals zij ook ieder bloempje kust met je heerlijkheid met je onschuld met het ook zo willen zijn met verbazing en sympathieke lach met verwondering…

ze ontleedt de eenvoud los van de betrekkelijkheid en voorbij de norm of diversiteit, modelleert de wereld in een ethisch gebied met meesterhand in nieuwe stijlen van oneindigheid, veel verder dan men ziet, ze baart de vrijheid met een simpel gebaar waaruit nieuwe vormen ontstijgen, de laatste schakel uit haar ziel, ze legt haar eigen…

De kunst van samenwerkend hart en verstand is eenvoudig en klaar te ontvangen, waarbij brede zin ziel en geest omrandt. Wat de Vader van ons zal verlangen: luchtig gepeins, omvat door vaste hand, die ruim klinkende tonen vangt, starheid bant.…

bed verschonen, wassen, in twaalf punt negen bak je zeven broden De afwas wordt gedaan in elf punt acht, dan stofzuigen en dan het stoepje vegen, die plee die kan er ook weer even tegen, intussen nog twee kindjes grootgebracht De snelste huisvrouw van het ondermaanse, die nooit een keertje rust nam of bedaarde, die elk bestaand record eenvoudig…

Zijn genade: eeuwig glanzende dauw, die zich neerlegt in 't menselijke gemoed, opbeurt tot eenvoudige bescheiden trouw.…

halte dewelke ik aandoe en spreek met zachte stem : tranen zijn de waarheid van de ziel en ik voer mijn bescheiden betoog alsof er geen eb en vloed bestaat, slechts een komen en gaan van alle lot - ervaringen die ik als een theologie student opdien aan de luisteraars die mijn vriend de laatste eer komen bewijzen de dood is niet eenvoudig…

aarde zij allen hebben weet van mijn innerlijke waarde ik zoek nog steeds de eeuwige verbinding naar herstellende heelheid verloren in mijn menszijn geschapen breekbaarheid in komen, zijn en gaan wie ben ik nog, zo denk ik in mijn tastbaar bestaan de schittering in je kleine ogen diep en vol vertrouwen heeft mij zonder enig denken eenvoudig…

De late eenvoud van de meester, met vrees Begraaf ik eens het nooit meer spreken En gil of zieltoog, de geheimste stem Uit niets bewogen voor tijd De dadelijke horizon der schepping.…

facie waaruit je zinnen je passie naar buiten springen stralen pupillen die alles binnen zingen blikken die veel tot futiel vertalen tijdens de film Henry and June werd ik het allemaal gewaar Henry en June Miller Hugo Guiler nog even Juan Luis Buñuel de hele coterie van de holebi ja tout Paris jaren dertig zelfs Anaïs Nin werd in alle eenvoud…

Die eenvoud, dacht ik, is voldoende paradijs, wij drieën zijn het, ik ook eindelijk gestorven en levend had ik het geluk het al te mogen zien.…

woorden scheren langs mij heen ik probeer ze te verstaan de taal lijkt mij buitenissig lucht perst zich door mijn longen naar buiten mijn lippen in beweging van eenvoud ik worstel door een stroom van intense gevoelens welke mij beheersen voor mij staat iemand te bewegen de mond gaat heen en weer geconcentreerd…

Maria,eenvoudig en mooi met allooi. 'n Oud moederke komt strompelend langs, heeft een rozeke bij,tweede rangs, Haar smeekbede: "Of haar gezin moge leve in vrede." Ook een boerke komt aangelopen.…

ik dicht licht en vluchtig vandaag of de zon wel of niet schijnt, is even niet de vraag verhaal vooral van eenvoud vederlicht gewogen, zo zeg ik tegen mijzelf neen, geen gezouten tranen en diepe voorhoofdsrimpels als ik in onpeilbare zieltjes delf daarop zult u mij heden niet betrappen laat ieder het verstaan…

Stuurkunst, eenvoud in gebaren ultiem contact tot stand gebracht zo breekbaar, toch zo nodig leiden zonder zichtbare macht dwingen geeft de zwakte prijs van uitoefenen in onwetendheid de vruchten die de dader plukt zijn vroegrijp en verbleken mettertijd voor wie het weet, alleen maar goed nieuws het paardenhart is zacht, integer en puur…

'k Wil evenaren, maar geraak verstikt in d' eenvoud van gedachten die niet willen klaren. Trillend als een espenblad bij elke stuwing van het hart de tijdbom van het leven, elk moment bewust eenzelver opnieuw beleven. Gedachten als een orkaan wervelend, flitsend, bliksemend door het hoofd van elke tederheid beroofd.…

Dus zal je best je brood in eenvoud blijven eten en bent tevreden met een roos en met haar geur. Je hoeft je toch niet steeds met anderen te meten: elk blad en elke bloem heeft eigen mooie kleur.…

Alles lijkt zo snel te gaan Ik kan er niet aan wennen Vroeger bleef ik overal staan Tegenwoordig moet ik rennen Jagen om op tijd te komen Haasten om op tijd te gaan Waar is toch die tijd gebleven Toen we nog in eenvoud leefden Zonder stress er tegenaan Tegenwoordig word je meegezogen In die golf van onze tijd Die jou zonder mededogen Leegzuigt…

Complexiteit ingewikkeld in de eenvoud Gekoesterd verzorgd en weer gebracht tot de rust Geniet Van de stilte...…

knarsend open een verrassend aanzien enige schemerlampen brengen zacht gouden licht in de kleine huiskamer waar gelukkige ouders tevreden kijken naar hun vier kinders die op bank en vloer liggen terwijl levend scherm hen boeit drukke handjes denken en doen armoede omringd door liefde is verrijkt met sterke blik streelt het eenvoudige…

Waar eens met zweet bij zwoegende eenvoud brandgrage veengrond werd afgegraven, schept een bos- en waterlusthof gaven voor allerhande mensen, jong of oud. Kleine huizen in het vreugdewoud mogen moede, voldane zeilers laven. Heerlijk zwerven rondom vredige haven blijft wild beleven, ofschoon steeds vertrouwd.…

In het beloofde land tasten de eenvoudigen van ziel in het duister, ze zijn de daklozen onder de purperen zon en zijn allang de goddeloze beloften moe, papieren regels rotten in het hout, een leger wormen splijt de houten wereld open, bedekt het labyrint van de aarde met hun koele maskers toe.…

_ heerlijke wenkgeur vol roepende vragen diep snuiven voorzichtig tasten fijne sierlijke frommels die ontvouwen verbieden drie bijen kruipen almaar over haar nagels brommen dof vriendelijk: "menselijk wezen zie je vondst eenvoudig wees blijmoedig bij open zegeningen eeuwige geheimen van deze bloem" moeder vreest breekt het zoete…

voor het raam verschijnt een blauwe vlek het lijkt op hoop en op een uur dat eerder nog als zorgeloos minuten telde drie plastic bloemen vernoemen slechts een oude naam het bed is wit, de slangen sluizen zoveel druppels aangelijnd een witte arm er ruist kleding rond de wetenschap dat leven slechts vergankelijk is waarom mis ik nu de eenvoud…

snel achter Het heeft allemaal geen zin dus het nu maar opgegeven Hopend op een beter leven Hoe vaak al overnieuw begonnen en hoeveel laatste kansen zijn er nog Te vergeven aan jou voor liefde en je trouw Het laatste kruit verschoten ik heb er van geleerd Op jezelf aangewezen of op degene die je begeerd Vaarwel zeg ik dan nu maar eenvoudig…

Het silhouet van blauwe bergen tekent de verheffing van jouw eenvoud in diepte van jouw groene ogen verstillen vijvers in herinneringen dwalen boeken naar mening en betekenis aan jouw hoofd zit een vergankelijk lijf jouw handen dragen schroevendraaiers licht gaat vrolijk aan en somber uit schemering begint weemoedig wanneer beekjes dalen…

mijn gedichten delen met zomaar mensen is zo eenvoudig nog niet het is immers iets van mezelf de gedichten van hen die ik bewonder liggen vaak niet in mijn straatje ze hebben niet in de gaten hoe zeer ik hen bewonder zonder ze op een voetstuk te zetten het zijn ook maar mensen met verdriet , geluk… soms zoekend naar inspiratie en…

Dus zal je best je brood in eenvoud blijven eten en bent tevreden met een roos en met haar geur. Je hoeft je toch niet steeds met anderen te meten: elk blad en elke bloem heeft eigen mooie kleur.…

Binnen strenge omheiningen werken mensen gedwongen onder harde bevelen vullen dozen en laden harken bezaaide aarde vinden ondanks scherp toezicht hun arbeid eenvoudig gezond maar menige avond mogen ze genieten van vrolijk toneelspel om de volgende morgen daagse plicht te hervatten waarbij voortdurend onzekerheid kwelt met tergende…

wat het hart wel luistert het hart moet kloppen om open te staan voor wat ons de stilte zegt want wij begrijpen niet wat het hart wel weet het hart moet kloppen om de liefde te koesteren die mensen verbindt in goede en slechte dagen om – voor – en met elkaar daarom ook koesteren wij als de arme zijn kleed het herstellend hart eenvoudig…