Alle inzendingen over verdriet

Het breed gewelf, door rosse gloed beschenen Is ruig van stugge pegels, grauw en goor, Die wenen, wenen, duizend eeuwen door En tot het eind van duizend eeuwen wenen. En 't kromt zich over warrelrotsen henen Waar elke traan, die viel, een traan verkoor Om tot albast te worden en te schoor Aan nieuwe smart, die kegels wordt en stenen. En…

Tussen rode zon en roze maan liggen brieven ter getuigenis van de geschiedenis van jouw land maar de maanbrieven zijn bijzonder ze laten een leven zien achter groene heuvels en brengen dromen stil in herleven als een reiskompas rondom het verdriet.…

Zo zwaar Zo fragiel Zo kapot Dit is mijn rugzak Die ik dragen moet Alle spullen draag ik op mijn schouders Mijn schouders doen dan zeer Maar ik laat mij niet kennen Want hij kan nog zwaarder Worden Misschien voel ik dan niks meer Ik vraag dan aan de ander om hem weer lichter te maken Dit doe ik keer op keer…

In een kleine onderzeeboot vol gereedschappen van het nieuwe vernuft waagden vijf mannen zich ver onder de golven van d' Atlantische Oceaan zij verlangden steeds meer te ontdekken bij het wrak van de vergane Titanic de speurlustigen lieten zich niet meer zien men zocht daadkrachtig waar het eens aller trotste zeeschip naar de bodem…

Vandaag werd er een gevoelige snaar geraakt, ik wist niet eens dat ik deze had. Hij wierp mij totaal omver, en trok met geweld aan mijn hart. Er rolden tranen zomaar uit het niets. onvoorbereid, en onbegrepen. Hoe kan zoiets, dit vreemd gebeuren. Ik wilde er met iemand over spreken. Ik wil het kwijt. Ik moet het toch vertellen. ’…

vier vetgedrukte regels in het ochtendblad kruipen gelijk onder de huid ‘Drama in de Vogezen’ vijf jarige levenloos aangetroffen de aangeboden kat, die hij meisjes uit de buurt beloofde, een list deed het verhaal de ronde in het dorp fietsend op zoek, naar goed gelovigen een gemakkelijke prooi het kleine meisje honderd meter van huis…

O, sluimer zacht! 't is al zo kalm: Geen vooglengalm Verstoort de nacht: O, sluimer zacht! Alleenlijk trilt Mijn minnezange; Die smacht en smilt Van zoet verlangen, Nu woest en wild, Dan bevend-bange In de avondstilt Maar, laas, niet acht ge, Ai, waarom niet? Mijn zielsverdriet; En spotziek lacht ge, Went 't zangzoet lied Der luite…

Ik beweeg met mijn pen over het lege papier, ben opzoek naar de juiste woorden. Maar ze geven niet thuis, ze zijn niet hier, blijkbaar bevinden zei zich nog in andere oorden. Dus ga ik op zoek in mijn hart, vervolgens ook in mijn gedachte. Speciaal in jouw part, en ben dan niet meer bij machte. Om de woorden die eruit gaan stromen,…

Als rijen militairen gevallen op het veld zo liggen de jasmijnen in en op elkaar heel krachteloos! van bloem en blad ontveld en naakt. En op het blande zonpad waar de merelzang nooit zweeg, het goud is morsig nu; 'n kleiïg weke grond strengelt in grauwe banen zwart door 't hout, en 't hout is arm en kaal en menigwerf gewond. Hier ligt…

Het verdriet verdwijnt in steeds wijdere kringen -- van doorvertellen.…

Het was een dag geweest van ongebreideld incasseren van ongeduldig wachten op de nacht Valt er uit jouw ellende dan niets te leren ? Vroeg ze en of ik er in godsnaam nog aan dacht. Waar ze op doelde was een zelfgekozen einde. En toen ik vannacht weer ging hangen op de brug klonk vanuit de oliezwarte diepte een gerucht Als ge vandaag niet springt…

Vraag van mijn lied geen wijsheid en geen grootheid. Dit zijn vier regels en meer heb ik niet. Maar tot de wanhoop van mijn wrede doodstrijd, Laat mij het lied, het lyrisch lied. ----------------------------------- uit: Kwatrijnen (1919)…

Woorden dobberen in de haven van alles en niets Jij grijpt je vast aan de kade. De brullende storm rukt jou los en toch blijf je schrijf je verscheur je voorzichtig de leegte met zachte handen. Zoveel meer zie je zwijg je zing je onhoorbaar over knagende pijn verdriet dat geen naam verdragen kan.…

Verdriet is een ding met stekels. Gooi het niet weg, het is een boemerang die terugkomt om je te raken. Omzwachtel het verdriet keer op keer met woorden. Luister naar de geërodeerde slag van het ontroostbare hart. Omzwachtel het keer op keer met troostrijke woorden. Verdriet is een ding met stekels.…

Een aanstormende trein Ik ben op het verkeerde terrein Een gebroken raam Een dieptepunt waarvoor ik me schaam Een overdosis pillen Die mijn pijn moeten stillen Vallen en opstaan Maar hoe kan ik in hemelsnaam doorgaan Smijt mijzelf tegen de muur Luister er is geen genezende kuur Ik zal er mee moeten leren leven Maar hoe kan ik dan nog naar…

onder gewicht van wolken vluchten woorden over verre huizen in deze nacht van slaap en stilte een nacht als geen andere behalve ingekeerde krabbels in mijn schrift de lege plek in het bed…

Hoe kan ik jouw boek sluiten terwijl jouw verhaal niet af is vijf jaar geleden reed jij bij mij vandaan sindsdien begon het immense gemis dagen werden weken, weken werden maanden, na al die jaren wandelt nog altijd de vraag door mijn hoofd ‘Lieve Jeroen, ik kan deze stilte niet verklaren’ Zestig maanden zonder één woord van jou niet wetend…

Smarten tasten zijn gang. het vlak is blind en ogen branden dieper dan het doel o, grenzen, horizonten en vervloeien. terzijde zal de wereld branden: een scheve bloem in wapperende mond der ruimte maar toen de luiken gleden voor zijn ogen, draaide de wereld zich een kwartslag om.…

dromen om te overleven in een wereld van gemis en van verdriet compensatie van beloften die niet werden ingelost van verlangen dat niet werd gestild toen een kind nog vol verwachting van wat komen zou nu volwassen lege handen vol met zoveel wat niet is op zoek naar troost voor wat niet kwam wie ik ben die blijf ik wat er ook gebeurt droom…

in een woordeloos verdriet droogden tranen op tot een woordeloos geheim woorden vervaagden alsof ze nooit waren in de nevel van een mistig niets woordeloos verwoordt de moeite het verdriet van verloren vanzelfsprekendheid…

IJdel zijn veel, ijdel zijn weinig woorden. IJdel is 't Lied, dat ik gelukkig zing. Voor een ogenblik, dat mij fel bekoorde, Martelt eeuwig herinnering.…

De winterwind blies feller Uit 't woeste noordenwest, En wiegde in hoge bomen 't Verlaten eksternest. De knaap kroop in de abelen, Bij d'enggevroren vliet, De laatste blaren zonken In 't suizend oeverriet. Het knaapje lachte zoeter: Hij zag zijn huisje staan, En voelde 't jeugdig harte Van moed en hope slaan…

Dat met een knip van vingers alles zomaar voorbij is gegaan niets meer over is te doen en met de wind is meegereisd al wat eens was in alle richtingen uitwaaiend je kwijnende roep naar wie er niet meer zijn alleen hun namen nog sjokkend over de wegen die je eens met ze liep waar je voetstappen zo meervoudig klinken alsof stemloze onzichtbaren…

God zou de ziel vergodlijken door smart? Die dàt zei, was een spotter of een gek: Wie wast 't onreine blank met klev'rig pek, En bleekt met nacht 't diep ingezogen zwart? Neen, smart veredelt niemand: smart verhardt. Stinkende mestvlieg werd ik, die op drek Aas van het gore en vunzige, en bevlek Met vuile spot 't mooiste van 't mensenhart…

Een poortwachter in grauw gemoed had eens te meer de klok geluid een rinse rat deed zich tegoed aan het bloed van onze tweede huid. Jouw moeder bleef verjaren, je kerfde diepe kringen in haar poreuze bast. Ach, ik ken al jouw bezwaren je stal haar gouden ringen maar droeg haar loden last. En later zou je inschepen in een bootje op de vaart…

Nacht. - Aan het open raam waar mijn begeerte huivert van pijnigende weelde en blij-doorpriemend wee, hoor 'k, in het wind-gewuif, van dag-gebroei gezuiverd, gescheurd en moe de kreet der ongeziene zee. Ik luister. En 't geschuif der zuiverende vegen van flodder-wind, die hijgend-blij 't geluchte wast, voelt zeulen in zijn joel en door…

men moet zijn verdriet kunnen delen hoe moeilijk het is om erover te spreken of het soms een ander hart kan breken toch zal gedeelde smart vlugger helen een luisterend oor kan wonden strelen of de scherpste kanten zacht afbreken men moet zijn verdriet kunnen delen hoe moeilijk het is om erover te spreken toch is er angst dat je geklaag…

Nu weet ik wat het allerdroevigst is. 't Is niet de dood of scheiding, niet het kwaad, Dat anderen ons aandoen, of 't gemis Aan aardse liefde, niet, dat ons verlaat En jeugd én schoonheid, eer genoten is Het zoet van 't leven, niet de dwaze daad Die men beweent in rouw en droefenis; 't Is: als men leeft voor iets, dat niet bestaat En…

De gevoelsscherven veeg ik op, het is meer ziel -- dan ik verwachtte.…

Veel te veel verdriet, maar toch krijgen we honger -- en er is een taart.…