Alle inzendingen over OR sterven OR vergaan

Ontwortelen. Langzaam naar het einde Al wat je was afpellen Een lange strijd voeren Naar iets wat je niet wil Er is geen ontkomen aan Wanneer alles is gedaan Vergevend berustend Naar de kern van zijn Overgegeven , los van wat was De schoonheid , de intensiteit van leven Openbaart zich Je wordt mooi, steeds mooier Dan je ooit daarvoor was…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Die avond zag ik buiten de maan mistroostig staan werd ik door vrees bevangen, voelde zorg en verlangen. Voelde tekens en iets van loodzwaar gewicht bijna gezwicht, ervoer ‘n strak gedicht en opkomende rimpels in dat gezicht. Ik zag een zwart-witfoto van kinderen nog zonder leed nog niet hoe de dood haar de toekomstdas om deed. Ik zag alleen…

daarginds aan de waterkant ik zal in zee lopen steeds verder en verder tot ik haar spreken kan dragen op mijn borst moedig over rotsen en diepte heen misschien eindigt daar het zijn het sterven de pijn en word ik een vogel, begeerlijk voor de zon…

een kunstenaar haar inspiratievol het leven in straalde zij in transparant bestaan nog heeft zij haar doorzichtigheid maar glamour en begeestering zijn als dromen in de tijd vergaan…

.' 'Sterven Daders niet.' 'Neen. Zij kunnen niet. Zij verwoorden.' 'Heeft u ginds gesproken, Heer?' 'De dagen zijn beschreven.' 'Heeft de Tijd nog kwaad gewild?' 'Ja, het slagveld is begroeid.' 'Geen spoor van oorlog meer?' 'Geen. Maar ik doorzie de stilte. Oog en oor vergaan.' 'Nadert weer de Dood, o heer?' 'Neen.…

Maar volgende jaren zal het hen beter vergaan dan zullen ze allemaal in de zomer in volle glorie in het zonlicht staan en zullen alle bijen met hun willen vrijen. Zo anders vergaat een mensenleven. Het kent wel een lange volle bloei, maar daarmee is het ook gedaan. Het sterven is het einde, zo is het ieder mens gegeven.…

Sprakeloos Niet te bevatten De controle kwijt Wat doe je dan Is er ergens hulp Hoe lang wachten Een warme blik Medeleven vol begrip Liefdevol word je benaderd Ook door je buurman Zijn dochter en zijn zoon Maar dan weer alleen In de woestijn van eenzaamheid Je glijdt weg Zinkend in drijfzand Het geeft verdriet Ze zien het bijna niet…

Er is geen zekerheid Niets is de enige zekerheid die eens komen zal Wanneer het Zijn er niet meer is…

O, dit bestaan vol tegenstellingen, verweven in de grond waaruit alles ontstaat en vergaat, - zal het ooit vergaan? Dit bestaan: liefde en haat, verrukking en veel pijn en eentonigheid, zeker in bejaardenhuizen waar de tijd lijkt stil te staan.…

gedaantes weer in beweging in de ordeloosheid leven de matglazen jaren helder op laag na laag kleur ik gestaag mee in het vervliegen en 't vergaan.…

Ik zal vergaan in humus Voeding voor paddenstoelen Voor de wortels van mijn moeder die in de lente weer bloei zal maken.…

. - Droog af, Margot, en laat mij stil vergaan!…

De vernietiging begint zijn geschiedenis te tekenen vergankelijkheid als globale vergane glorie vele diersoorten sterven spoedig uit en we voelen het in onszelf in iedere porie vervuiling vraagt verdwaasd zijn tol de consumptie slaat op hol zelfs in de ruimte zwerft het rond veel te groot is onze mond denken kan niet meer, voor huilen te…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Jij bent als een zwakke vlam, die steeds kleiner word. Het vlammetje is bijna uit. Ik wacht , op een zachte wind, die langs jouw gezicht zal strijken. Ik wacht, terwijl ik je handen in de mijne neem. De wind komt eraan en jij gaat mee. De vlam is uit, de wind is gaan liggen.…

De nacht wordt steeds groter in mijn hart mijn ogen worden steeds zwaarder nevel daalt over de resten van wenende dagen zwarte schaduwen overvallen mijn lege vragen ik loop doelloos rond in volstrekte kou en adem een pijn in zo blind en zo grauw ik zwijg een eeuwig zwerven de dag gaat langzaam sterven…

na bijna een eeuw weer kind aandoenlijk gekromd tussen gesteven lakens oude handen zoeken wat is laatste adem als dit lichaam ontspant de wereld stilstaat de kring verbroken wordt maar als je buiten bent gaat de wereld toch door iedereen is zoals wij geef het leven door dat je kreeg van haar lief mens in wit satijn zo mooi was…

om te leven moet ik sterven want de dood wekt mij tot leven dat ik heb doorgebracht in een hulsel, zijdezacht maar in mijn sterven zal het scheuren en barsten bovendien zal ik mijn ziel ontvouwen en stijgen naar de bron waar mijn ego wordt verdronken uit verlies verlossing wordt gewonnen en in de dood verwachting wordt…

Ik wil niet dood maar enkel sterven dood is zo definitief dood is enkel om te erven sterven klinkt zo lief Sterven is een zoeter heengaan dood, ik houd er niet van dus waarom de dood verkiezen terwijl ik sterven kan…

Kleuren van een schoonheid ongekend en fel glijden langs ons geestesoog verdwijnen in de verte Waar een wazige horizon hun inhoud doet vervagen achter waaiers van licht die het diffuse laten stralen Zo gaan wij op weg als we de stof verlaten verdreven uit de dichtheid zwevend langs heldere paden…

voor hen die sterven laten er paradijzen zijn waar geliefden spelenderwijs opnieuw verrijzen en gezamenlijk zachtjes zweven als witte zwanen met late avond droommuziek…

Zij was voor haar leeftijd, nog altijd goed gezond. Ik zie nog altijd die kleine rimpeltjes, rond haar mond. Zij was wijs, en gaf dat door rondom haar. Zij geloofde ook heel sterk, bij iedere kerkelijke hoogdag; was er een dikke kaars die gereed lag. Ze brandde haar de ganse dag, zo zie je, dat haar ziel bij de Heer lag. Schrik van de…

honderd en vier één meer dan voorheen en hij voelt het aan zijn stroeve knoken het wordt niet meer beter zijn verschrompeld verhaal behoeft een menselijk einde hij weet het zeker na elke natte nacht op zoek naar zijn waardigheid geen tranen meer dit lijf is uitgeperst de lucht die hij verbruikt is gestolen omdat hij moet wetenschap…

De zomer sterft aan herfst en laat de warmte achter Soms leeft de zomer even op in warme zwoele dagen Om eindelijk de laatste warme adem uit te blazen De herfst in haar onstuimigheid, zwiept takken en velt bomen Zo blij dat nu de storm tekeer mag gaan en al haar kleurenpracht kan tonen Dan komt de winter aangewaaid op koude bleke voeten…

. ------------------------------------------- Necessitas mori - de noodzaak te sterven…