Alle inzendingen over Almaar

Het regent almaar; de beek zonder bedding stroomt door wijd water. Madeliefjes in de rijp: hard en zacht wit door elkaar. Wieden en harken: het kleine leven wemelt, vlucht weg of vergaat. In ochtendnevel staan bomen, half verzonken: ruige eilandjes. Ritsel op zolder. Ongedierte? Insluipers? Vogels doen hun nest.…

opklaart in windstil, voldaan is uitgeraasd, hoe aarde zich uitstrekt over velden, in moerassen steden vol geruis van gezichten sluitingstijden van ontrookte kroegen denk aan de themadagen competentie- en loopbaanontwikkeling monden vol, tandenknarsend hoe vragen zich ontwijken liefdes verliezen uit zicht de stroming in de rivier, almaar…

De wereld blijft prachtig mooi, terwijl het almaar grijzer wordt. Achter wolken blijft lang licht.…

Ruimt groeit almaar, moeilijk definieerbaar, een prettige doezeling. Morgen komt de tijd weer opzetten, agressiever dan ooit. Agenda's vullen zich met schijfjes tijd. Talloze hekken staan in de weg. Angst grijpt ons aan.…

Eenzame cello zonder lied Bedolven onder duizenden stofdeeltjes Een hol hart dat weent van verdriet Strijkinstrument met weemoedige klank een strak viertal aan snaren haar welgevormde hals zo rank Vele symfonieorkesten heeft zij begeleid Wankelend op haar staartpen is zij almaar door de strijkstok gekastijd Zwijgende cello in de hoek…

de rust zocht mij op zij fluisterde in mijn oor, bezoek de canapé en wacht tot ik je zal verwennen, zodanig dat ik je amper stoor het is dommelen op donzige veren die je dromen in liefde verheffen en almaar in tederheid aanlengen ik zal over je wangen zachtjes zuchten als een zomerwind aan zee en optillen naar wolkenluchten; hemelsblauw…

Mijn voorlaatste wens voor Poetin Landjepik spelen Lijnentrekkend in de grond terwijl Moedertje Rusland Almaar kleiner wordt Stop zo snel mogelijk Deze zich snel ontwikkelende Dictator Omarm een nieuwe Gorbatsjov Laat huidige tijd De toekomst zijn, WERELDSTA- BILITEIT.…

leken bloemen zoveel mooier vlogen vlinders almaar hoger kwamen engelen tot leven gaf jij kleur aan mijn leven kreeg de regenboog nieuwe kleuren hielden mensen op met zeuren viel de regen zachter neer scheen de zon een andere keer klopte mijn hart een beetje harder werd mijn gefluister nog wat zachter hield ik jou dicht tegen mij aan…

voor wanneer dan het was wachten zonder uitzicht op een laatste tram of trein zoveel is wel duidelijk het ging niet om opstappen nee het moest er van komen ergens vandaan misschien vraag mij niet waarop zij wachtte zeker is wel dat het er nooit was want waarom zou zij anders waarom zou zij potdorie anders toch alle dagen zo lang almaar…

Als ik mijn ogen sluit 's avonds Ben ik diegene die droomt van jou Die er naar verlangt om jouw lippen te kussen Om jou vast te houden Die er naar verlangt om met jou in slaap te vallen Om naast jou wakker te worden Die verlangt naar die heerlijke geur van jou En diegene die jou zielsgelukkig wil maken Mijn gevoel groeit almaar voor…

Terwijl de tijd dag en nacht verbindt telt hij de zandkorrels die door z’n vingers glippen telkens en telkens weer kijkt naar de patronen die ontstaan en veranderen waarom de tijd almaar sneller gaat terwijl hij langzaam ouder wordt sneller de tel kwijt raakt trager de tel terugvindt telkens en telkens weer telt hij de zandkorrels die…

je opgestoken wind huilt regen in ons bloemenbed waar borders de seizoenen kanten jaren hebben daar patronen in gelegd gesteund door vaste planten er was te weinig ruimte voor eenjarig bloeien het almaar snoeien bleek funest mag ik je vragen de opgestoken wind in minder vlagen te laten regenen op ons bloemenbed krijgen…

Tevoorschijn zijn ze weer gekomen als insluipers in een donkere nacht zoekend naar alle zwakke plekken in kostbaarheden van het vertrouwde o machteloos de naderende stormen onheilbrengend in een lange nacht duistere denksels over de dood die almaar dichterbij lijkt te komen langer dan de dag duurt deze nacht bekende wegen allen doodgelopen…

klokken slaan niet meer wijzers wijzen alleen nog op jezelf in het hoofd blijft het almaar draaien en draaien, geeft je brein op geen enkele vraag meer antwoord, hoe je ook graaft en zoekt neemt grijze leegte steeds meer bezit van wie jij was, wie jij altijd bent geweest, zelfstandig, ondernemend, reislustig, nu ontvouwt jouw leven zich in…

De mensen van Babel jaagden het hoogste na wilden een toren bouwen die tot de hemel reikte maar hun arbeid mislukte de onthutste stedelingen verdwenen naar alle kanten de nog levende schim van het onvoltooide bouwwerk zweeft fijn versnipperd over heel de wereld fluistert streeflustigen in zich uit te strekken naar steeds meer _ almaar…

Dit hunkeren naar jou, mijn hoofd is moe van het gemis dat almaar dieper gaat. Dit lijf voelt leeg, mijn ziel behoort jou toe.…

wij zochten regels die we ademen konden een waanzinnige liefde om afstand te dragen, ons staande te houden in elkaars lichaam, en uit zoals de slaap van vogels naar zee die nooit afscheid nemen van poëzie van zon en uur, almaar meer hoe verzonnen wij de echtheid het ruiken van de duinen, de vele manieren van gemis en hoe je het litteken…

kleurt grijzer dan vroeger waarin alles (zogenaamd) beter was de oudheid verstart zodat de klaagzang harder klinkt dan te voor, nochtans kleurt de natuur haar seizoenen als vele eeuwen geleden klonk de klaagzang toen zachter of is dat inherent aan 't mensdom dat zich superieur acht zowel toen als nu, want macht is geil, en tilt ons almaar…

mijn huid raakt gerimpeld, doch de ogen zien schoonheid almaar toenemen door het rijpen in de vele voorbije jaren, en voelen zich minder verplicht om het “ waarom” te verklaren ik lijk dan ook meer door het wezenlijke verlicht; dat vaak het tegengestelde op liefde is gericht zelfs of juist als het vergankelijke in toenemende mate…

Loefzijde het natst lijzijde daaren- tegen echt heel veel droger Stijgende lucht zet enorm uit wordt daardoor kouder in proces van adiaba- tische expansie Er wordt dan geen zeer zeker geen warmte met de omgeving hier uitgewisseld Gevolg: condensatie, regen Via adiaba- tische compressie waardoor lucht warmer almaar warmer gaat worden…

Ik lag er almaar wakker van; de kaalslag is infaam, maar door dat ijdel gebruik van eigen naam kan ik eindelijk weer eens lekker slapen.…

Innig vertrouwd met steeds hetzelfde elkaar, daarvan met almaar minder volle teugen genietend, steeds meer mondjesmaat, maar toch, daarvan toch mooi nog altijd steeds genietend - geef ons maar zonnebloemen, weken lang maar zonnebloemen links en rechts, met hier en daar een korenveld, of maïs desnoods, met hier en daar een wei, een stukje bos…

Heel gestaag kerft nu jouw branding rake woorden in mijn huid en almaar verder word ik meegetrokken door de golven, soms omhoog getild, dan weer bedolven, getroffen door een stilte, een krachtige storm en ik lach, er wellen warme tranen op, voor mijn ogen krijgt jouw diepte vorm.…

O hart dat van uw schoonste droom bevangen Toch niet kunt rusten en niet rusten wilt, Maar roept en weent en tot de dood u stilt Moet almaar leven en almaar verlangen! ------------------------------------------- trijp: fluweelachtige stof…

Het verlangen naar een domme pint met schuim, werd almaar groter. Zelf lukt die mooie kraag ons niet. En er was nog iets anders: De horeca staat voor gezamenlijkheid. Daar waren we wel aan toe na die autoritaire Lock down van die interieure ballingschap.…

Ach realiteit breng me nu terug met open ogen in verre dromen toen de dreigende zwarte vogel die onontkoombaar als het noodlot almaar dichterbij te komen lijkt nog een klein zangvogeltje was het pijnlijke schorre krassen nog een vrolijk kinderlied het zwaard van Damocles nog rustte in de schede de dood nog onbekend ver weg in plaats van…

er is een eeuwenoud en vast stramien hij wentelt zich in groeiend onbehagen de chaos is voor hem de haute cuisine hij vegeteert op vrees en bovendien zal wroeging nooit zijn zielenrust belagen bij zonlicht lijkt het beest de tegenpool van wat zijn schaduw herbergt, in gedachten bezint hij zich op nieuwe heksenjachten zijn ogen spieden almaar…

Zwijg nu eindelijk eens, geweten ik heb reeds lang je stem gehoord Ik wil wat mij gebeurde, vergeten doch je verwijt komt ongestoord Zwijg nu toch eens naar geweten waarom verwijt je bestendig door Mag ik dan niet de daad vergeten is ‘t daarom dat ik je almaar hoor Zwijg nu tenslotte toch, geweten ik heb haar vergiffenis gevraagd Mijn…

Innig vertrouwd met steeds hetzelfde elkaar, daarvan met almaar minder volle teugen genietend, steeds meer mondjesmaat, maar toch daarvan toch mooi nog altijd steeds genietend - geef ons maar zonnebloemen, weken lang maar zonnebloemen links en rechts, met hier en daar een wei, een stukje bos desnoods, desnoods een korenveld en zonnebloemen,…

teruggebracht tot een kaal schema ben jij op z'n grootst: kwetsbaar en sterk tegelijk de rechte hoeken van je gelaat worden almaar zachter als het gezicht van het kind dat je was verstopt tussen de woorden en het zwijgen ligt het afscheid in jouw ogen lees ik alles je beweegt je armen zachtjes zijwaarts ze gaan heel beheerst…