Alle inzendingen over Droom van een Schild

Beschermd door een schild van leer behoef ik geen eigen verweer, ver weg van het grote mensenleed van de wereld nog geen weet. Twee wezens in perfecte harmonie - een negenmaandse euforie - als een slapende dolfijn zou ik altijd willen zijn.…

angst ze is er ze is thuis bij iemand die de deur nu sluit na de aangename reis de laatste lampen uit ze knarst tot aan het open raam, het lege bos en daalt naast de eigenaar gelegen in een bed van kraakbeen stil als huid ze barst en koude lijm, een dringend gif tast langs het schild, de blote hemel als de doodsklaroen…

Bruusk weggevaagd haar Fundament Eenzaam in de krater leek ze Kafka’s Kever, weerloos op Zijn rug De laatste eisprong ver voorbij Restten haar huidhonger en dood Hij had het zo beter gevonden Zijn besluit stond immers vast Te vaak zijn schild bekogeld met Hard fruit…

altijd om mij heen voel ik jouw warmte zo dichtbij ben jij in afwezige aanwezigheid mijn ogen verbeelden in gedachten jouw gezicht van toen je hier was naar het hier en nu ik beleef steeds de tijd van de momenten samen die opgeborgen in mijn hart jou in mij altijd leven laten in alles wat ik doe en laat als schild van bescherming…

Vertrouwd en intiem is het lichaam van een vriend – al de eerste keer.…

spaar mij jouw woorden als vlammen slechts leiden tot as en de knoesten spetteren in ogen van steen waarin ik ooit nog zachtheid las uit een teder hart van veen scherpe messen trekken door merg en been en als schilden slechts dienen het onweer te kaatsen dan raakt de pijn gevoelloos en verdampt om zich naar de doodsteek te haasten…

Met het matglazen schild van de dageraad op mijn rug trotseer ik de snijdende koude, ik balanceer op de rand van het jaar en wend me naar het noorden.…

Moeilijk wordt het pas wanneer je een idee hebt gekregen van wat liefde is: gemankeerd en getekend waar wonden geheeld maar niet verdwenen zijn de geleden schade, de boeien de schillen en de schilden die onderhuids verwoesten wat van geen opgeven weet op dorre bodems ontkiemt en van niets kan leven Je ziet haar in de ogen je…

In de berg bij mijn vuurman heb ik niets te doen dan gelukkig te zijn Om me te vermaken verschijn ik soms als blanke maagd in de wereld voor afgunstige ogen en onhoudbare begeerte om aan den lijve mijzelf als nieuw opnieuw te ontdekken Mijn dag en nacht duren langer dan een mensenjaar van de jongens en de mannen die hun schilden…

Ik loop een marathon samen voorop met jou los van de massa weg van het gedrang we kijken elkaar aan wat voelen we ons blij Maar in een trappenhuis raak ik je kwijt ik ga een etage te hoog en we moeten naar benee Buiten zijn alle bordjes plots weg of verhangen richtingloos ren ik rond tot ik weer de massa zie Nu sjok ik achteraan…

De held Joris versloeg eens een draak bij de stad Silena in hedendaags Libië door Noord-Afrikaanse landen waart diens schild nimmer gestoord blank en bol _ versierd met rood lint als een feestelijk half ei bewaart achter zijn onbreekbare schaal de pracht van Moorse koopwaar versterkt door oorlogsadem van strijdvaardige handelgeest.…

In het museum worden brieven bij deze aquarel ontwerpers en oudere schilderskist wel bewaard. Herinneringen voelen bij vlagen als uil of speer 'n overgenomen gewond hert, een woekerprijs. Zou zij nu echt niet in staat zijn dieper te voelen zelf te lopen met eigen ontworpen kleding al is er niets mis met tweedehands of geleend uitgelegde zomen…

Toen ik voor het allereerst, een auto zag voelde ik: ik ben verliefd. Ik was vier, voordat ik wist, wat echte liefde was. Kleine auto's zijn wonderen. Zijn huiskamertjes op wielen. Niets auto. Niets vanzelf. De kennis van duizenden, komt in ons autootje samen. Voor minnaars, zoals ik. Vijfenzestig jaren later, voelen autootjes zoals…

De kou werd uit de lucht gehaald door een stapje verder te gaan; naar eigen zeggen vormde zij, zijn menselijk schild; daar kon geen twijfel over bestaan. Hoe twee mensen langzaam aan elkaar verknocht konden raken, dat zou hem niet overkomen.…

Wat is daar toch beneden Dat mij zo beduusd maakt Ook al ben ik zo nieuwsgierig Het omvat een schild Met verborgen kleuren Zo puur en toch zo melancholiek Nee, het is geen bekwaamheid Om in deze uitgestippelde wereld Zo trots en onbegrensd te leven In deze beschilderde nachten Het is allang geen beklemde tralies Meer waar het hart zo…

soms zijn voor die heren in moderne kastelen van schilde, de middeleeuwen lang nog niet voorbij!…

soms zijn voor die heren in moderne kastelen van schilde, de middeleeuwen lang nog niet voorbij!…

Een bloeiende sinaasappelgaard gloeiend in het oranje eerbetoon overgebracht door de wolken boven een veel te hoge horizon Ergens daarachter een dansende Medusa Vurige slangen, wijds uitgewaaierd, hun veelstemmig gebed diep galmend hun honger verzadigd of vergeten Het blinkend schild blijft achter op weg naar haar beeldentuin ondanks de…

ze kijkt me recht in de ogen de vrouw draait zich om haar mond valt open teken is hetzelfde de cirkel met de vleugels en de initialen zijn gelijk als die van ons s r onder de roos zal je schuilen in de lucht beschermen zij ons met de schilden van bliksem en de vuisten van water heel mijn wonden voor later kijk naar beneden het is…

Je was mijn kleine jongen, lief en zacht, jouw oogjes straalden praal en pracht Jouw glimlach was mij geliefder dan parels en robijnen, jij liet elke pijn uit mijn hart verdwijnen Tot op een zekere dag dat je mij verliet, ik leek wel te verdrinken in de tranen van mijn verdriet Ik had je zo graag nog 1 keer papa horen zeggen, je nog 1 enkele…

Onder het zwak aflopend duin bloeien de blauwe distels als nooit tevoren Sterke bladeren als metalen schilden maken het insecten moeilijk om te landen De wind snijdt een gat in de lucht je ziet een herinnering die vergeefs probeert één gebied te omlijnen Een veld vol blauwe tractoren de gele lucht geladen groene voren lopen door het…

Opgesloten in je net Van lange, zwarte haren Je staart in je gedachten Zomaar wat vooruit Op volle kracht probeert Mijn geheugen te bewaren Wij, verkleed als twee prinsesjes In een zorgeloze tijd Even nam naïviteit Ons nog onder haar vleugels Een glazen schild voor even, Maar de last werd toch te zwaar Het brak, ook jij, ook ik, ook…

Draag gerust de maan, zonnestralen in je haren droom van toffees en horden kunnen lopen vergeet brandende vlaktes, verraders van leven wurgers van gedachten en put kracht, uit want ook het hartzeerkind in je mag stralen.…

in het geweten is vaak het verleden van ijzige gedachten opgegeten het verschraalt de zachte milde wens maakt de huid tot afschermend schild ziet het verlangen door een ongeslepen lens toch straalt, soms heel even een gloed van zuivere glans door vermeende muren, als een vergulde lans het doet het gevoel een tel bestormend beven…

daar klapwiekt een kind het kan kijken met ogen groot als van een jonge nestvogel het kind houdt iets in de holte van zijn smalle vuist een onzichtbaar insect met stippen en een breekbaar schild schoksgewijs beweegt het kind zijn hoofd verscholen in de capuchon van een gele regenjas het klapwiekt boven bergen versgemaaid gras…

’s morgens ontwaakte ze met een helder inzicht ze trok finaal haar roots uit legde ze omzichtig maar doelbewust in de pompsteen en waste ze quasi vroom met religieuze gebaren ze schilde ze nauwgezet op het huilen af en deed ze bij de soep later die dag kwamen haar ouders op visite en serveerde ze soep de vlam sloeg in de pan met…

wat wij-tijd - 't is onze droom die wij uit laten komen." 19-08-2018…

De choei ûmòggûrnsz einnief àndûlûgt Dàn ksij ûtmôje wir indez ûm ánt Kòn tàktû lechûdoe nwûv òrtánstánt Obàfs tàndfànel kárût îszûnklûgt Fànàgt, tisrá áràr bijtsámim mubèth: Ònstòntfàz elf di tgèk kû snèls ònèth…

vroeger met het grote mes schilde ik de lagen in hoog tempo weg had altijd haast om tot de kern te geraken geheimen zichtbaar te maken tegenwoordig laat ik stilte overwegen snijd voorzichtig de partjes zoals zij ooit zijn geregen al doende deel ik het mysterie van dichtbij in bewondering komt haar magie tot mij met respect geopend…

is de weg omhoog Vluchtend beland je in het verhaal van een ander weven zich draden over elkaar vormend een grillig patroon zoekend een nieuw bestaan uit onverwerkt verleden in het heden van wie wegtrok met de noorderzon ontladen door een hert ontvouwend je a-vier ontwapent zich de hartstocht in de ander voor wie je zonder schild…