Alle inzendingen over Ik streep

ik denk mij telkens los van jou om bielzen te verplaatsen in de richting van een eigen spoor maar waar geen korsten groeien lukt het strepen trekken niet ik denk mij telkens los van jou van jou los…

verwijder zinnen schrap de woorden streep letters en leestekens door... koester de leegte op het papier herlees ongeschreven boeken staar je blind op het grote niets beschrijf woordloos je emotie en de warmte van gemis…

Streep nimmer nooit hun huis der zonde door, Want ja, daar gaat een masochist juist voor, Zo ’n man geniet van hevig psychisch lijden. Het masochistenhuis is nu gesloten, Nog nooit is er zo door dat volk genoten.…

Ze laten strepen, rotzooi in de lucht. Een ieder, wees beducht! Geen kluchtig gerucht, helaas, zucht, ernst, berucht het tuig, en tuchtig. Niemand kan op vlucht. Het is in onze wijde hemellucht.…

Destijds hield hij de Britten in zijn greep, Die vage dader van vijf brute moorden, Maar nu we voor het eerst zijn namen hoorden, Kan onder deze moordzaak dus een streep. Toen ik het had gelezen, dacht ik even: Was het mysterie maar in stand gebleven.…

De hoofdpersoon wankelt, zijn voeten kunnen de strepen niet vinden. Alles is anders. Het bord is verschoven. Er is een lege plek in het midden.…

Ik open beduusd de ogen: een vliegtuigje trekt een condensspoor Een streep door de rekening…

Er waaien gure winden door de States Straks huldigt men een nieuwe president Die schimpt, beledigt en de zwakke jent En niet veel anders zijn z'n running mates Daarom raakten haar woorden me zo diep De speech, die waardigheid van Meryl Streep.…

heb op de klif gestaan zag in de diepte het water schurend langs rotsen gaan het trok me aan overwoog om te springen de woeste stroming op eigen kracht te verslaan zag de horizon als een donkere streep iets in me zei dwingend maak je gereed heb me omgedraaid naar het licht van de zon haar warmte verhinderde dat ik toen sprong…

het doffe van haar droeve ogen beloven weinig glans zodat ik steeds haar blik ontwijk en met mijzelf dans mijn voeten vegen strepen op hout als schuurpapier ik dans, maar volg haar ritme niet ik dans, maar zonder zwier…

Draaiende gedachten laten niets los De macht der getallen ligt voor het oprapen Een dikke streep door de rekening van hen die bestaan Is dit het einde?…

ik klieder op het doek wanhopig de scheppingsdrang waar ik naar verlang en telkens zoek is het abstract is het kunstzinnig ik verf strepen met gemak liefdevol en innig uren later dan kijk ik naar het doek met verbazing van: yes! dit is wat ik zoek.…

een druppel dauw op het blad van de liguster zonnestralen ster en strepen parel vol beweging hangend vechtend tegen zwaarte kracht verend op stilte en pracht van wind... ben jij m'n ochtendkind…

Die Morsi is op non-actief gesteld De militairen stonden op hun strepen en hebben heel zachtaardig ingegrepen Het was geen coup, heeft men terloops gemeld Och, Morsi boft nog, denk ik in mijn bed Ik word al heel mijn leven afgezet…

De rekening van ruim een half miljard Die deze week uit Brussel is gekomen, Zet bruut een streep door Europese dromen, Mark is flink aangeslagen en verward. Want voor het eerst in de geschiedenis Weet men hoe groot de 'zwarte handel' is.…

Het kan weer, witte strepen in de lucht, gevaarloos is zo’n volgepakte vlucht. De waarheid, of staat zij ons voor te liegen? Tja, Cora is meer lobbyist dan remmertje. Geef mij een kotszak of een KLMmertje.…

Ik moest wat ooit oké was door gaan strepen, Het schuim had elke woker op de bek. Besmeurd werd ik met veren en met pek, Correctievloeistof was niet aan te slepen. Mijn rijmpjes zijn weer aanstootvrij en ‘clean’, Ik vrees dat ik ze elk jaar moet herzien.…

de deur al op een kier schoorvoetend komt ze binnen het ochtendlicht in eerst kwartier ze vaagt met strepen grijs waarin het rood al naar de hemel wijst stoeit met resten zwart die uit de lange nacht maar langzaam willen wijken dan kimt de zon schijnt met warme stralen de laatste kou uit nevelige dalen…

Maar straks, als de tekens niet bedriegen, weerklinkt straks toch weer 't gedonder en zullen witte strepen het blauw breken. Kijk mama, ik zie ze vliegen ........…

Wenend worden strepen stippen, versteend en in jouw handen de mijne harden. Syl, de jouwe.…

Rode strepen tonen unieke vetes. Waaronder xylofonen ijzig zingen.…

ik hield van haar ook toen haar adem in smalle strepen op de grond viel haar ogen had ik lief hoe ze door het raam konden kijken wanneer wandelaars het zicht naar huis leerden het was dorst het was honger zonder schuld en het was winter ik heb geen ramen meer doorzichtig in herfst…

'T is tóch niet onbegrijpelijk dat Sven Ineens die binnenbocht is ingedoken Dat had ie vast met Kemkers afgesproken 'T is juist een geniale zet van hen Het duurde even voor ik het begreep; Je bent zo stúkken eerder bij de streep.…

De kolonels hebben er naast gegrepen Ze waanden zich al bijna generaal Maar met z’n allen staan ze mooi voor paal Al staan ze nog zo dapper op hun strepen Minister Hillen zei “ik heb al eentje” Zo lichtte Hillie Beentjes hen het beentje…

Terwijl je vaart vermindert zie je de lucht die zindert van fluoroze strepen en paarse rafelrepen. Je schrijft op wat je vindt. Je pen is kleurenblind.…

het gedicht is een open ruimte ramenzemend, doortastend in leegte zonder gewicht van letters niemand neemt mijn zinnen af opgeslagen als zij zijn in de kluis van woorden en witregels helder is de komma in haar breukvlak, een punt van orde glas zonder strepen…

jij hebt wel trekjes van de hoge ochtendwind die in de vroege morgen al wat witte strepen vindt ze dubbelsporig vouwt want atmosferisch is het op die hoogte erg koud ze blijven zo langer in het gareel maar kleuren met zonsopgang rood mee…

ik veegde langs blauw maar het wit wilde niet wijken zocht hogerop waar beweging alleen al tot grote strepen verijsde al ben ik god mijn hand kan niet scheppen in een aards beseffen pas in het zijn kan ik ervaren hoe het is om het goddelijke voor tijdelijk te evenaren…

voor mij rolt het pad trekt strepen door het land de horizon verandert met elke stap maar komt nooit dichterbij panorama's rijgen zich aaneen glijden als kralen van 'n rozenkrans door mijn hand tot ik alleen nog luister naar wat geen stem nodig heeft…

Met herfst en licht trek ik me terug in m'n diepste wezen Laten ze nu m'n gedicht eens lezen Een streep licht in het bestaan? Een roodgeel blad aan de eikeboom? Achter elk woord een stille droom Langzaam op weg die te vervullen.…