Alle inzendingen over Lang verzwegen.

Die jas waarmee de koning liep te pronken De kroningsmantel dus, was zogezegd Uit achttienhonderdvijftien maar niet echt We zijn er met z'n allen ingestonken Ook Willem heeft dat slinks voor ons verzwegen Die moeten we de mantel uit gaan vegen.…

Verborgen waarheid, Verzwegen woorden, Gebroken beloftes, Gevoel van verdriet. Pijn in mijn hoofd, Bloedend hart, Scherpe tranen, Je valse lach.…

naam en plek spreken hier nog in schrijnende beelden waar oude barakken hun duister verleden nog tastbaar belichten waar vergrijsde mensen huilen om verzwegen jaren tussen ijzige prikkeldraden nimmer gewist…

Hij verfde onze tanks met giftig chroom Defensie heeft dat jarenlang verzwegen Ondanks alle rapporten die ze kregen En nu lijdt Jan Soldaat aan carcinoom Na al die tijd gaat toch de beerput open Die body-bags ... ik zou ze niet verkopen.…

Veel is verzwegen. Weinig is veel. Amper beweegt het woord amper in de wind die nergens is. Zeg nu niets. Veeg niets uit. In hetzelfde vlak van de avond. Waartegen nauwelijks en nergens. ------------------------------------------------------------ Uit 'het museum van de zomer' (1974) van R. Jooris (1937)…

-De wereld liegt niet- maar er wordt wel veel verzwegen en soms iets anders verteld dan dat het is maar de waarheid is altijd daar omdat de wereld groter is dan jouw eigen liegerij…

Het zal niet meer verdwijnen en blijven herinneren aan wat is gweest, gebeurd, gezegd, verzwegen, vergeten......... Nee, vergeten kan niet! En wil ik ook niet. Het verleden heeft me gerijpt tot wat ik ben, wie ik ben, hoe ik ben, waarom ik ben......... Ja, ik ben!…

met mijn ogen dicht zag ik haar gezicht haar grote bruine ogen haar woorden warm, verlegen zeiden en verzwegen alles, niets gelogen met mijn ogen open zal ik haar ontlopen haar ogen steeds ontwijken haar lichaam niet begeren om niemand te bezeren of ik dat kan, moet blijken…

het licht dat jij ving jouw gezicht mijn redding gesloten,dicht een eenling geen enkel gedicht spreekt tot verbeelding vol woorden en zo leeg maar wat je verborg in je lach en altijd verzweeg was de kracht van het enige wat ik kreeg, jouw gedag.…

grootvaders klok in de vestibule stond stil toen Sijtje van de Hoeve werd geraakt op haar klompen had ze aangevoeld en gewaakt tot de verzwegen vlet haar oog ontvoer met de beladen vracht verscholen tussen teer en lompen het doodsuur is nooit verzet…

in onze vergeelde tuin doortrokken van vooravond temidden van volstrekt nalaten, zwenken onze gebeurtenissen naar de beeltenis van voltooide toekomst, naar de oever van niemandsland, het hellend vlak van een verzwegen draaiboek als ieder voor zich. Ons, of ik maar nauwelijks wij samen…

losgeslagen haren en het allesoverheersende dat ze verzweeg; dat al haar kleren haar onverdraaglijk waren.…

Zullen we alles vergeten, wat tussen werd verzwegen in sprakeloze zinnen, zelfs als we elkaar beminden. Het licht van je ogen glijdt langs de stiltegebieden van schouders en de boezem waarin we zijn verdwenen.…

in de ziel verzwegen zo droom ik mijn dromen als verloren regen op een afgebroken twijg waar jij nooit zal komen of zeggen wat ik moet doen in het stille ongestoorde van mijn ware wezen de eenzaamheid vermoeit maar laat me klein en gebogen groeien aan de schaduwzijde van het toegetreden groen…

Onder het glanzen van de maanbuik tot aan de zomer van het liedje niemand heeft je ooit gezien liep ik nakend rond in de hemelse tuin van mijn onderbewustzijn geen God die mijn glimlach wilde zien geen engelen onder mijn naaktheid ik was geheel mezelf zonder verschijning en alles wat ik verzweeg hield op met bestaan…

in zwaaien harmoniëren handen en vingers maar armen stokken in reiken ogen ontmoeten blijdschap spreken verstaan van het immense verdriet zonder woorden is zijn ontbreken voelbaar gemis wordt verzwegen het grote geheim dat zich geluidloos openbaart in samen weten…

Regels die als Vanzelf opwellen Uit de diepste Krochten van Mijn ziel - Die uiting geven Aan wat er werkelijk In mij omgaat - Maar als ik Mijn eigen verzen Teruglees merk Ik dat ik tussen De versregels door Ook heel veel Dat er wel was, Wel is, en altijd Zijn zal, Verzwegen heb - Poezie is, merk ik, Voor mij…

de zomers zoals ze waren het strijklicht in de winter de verzwegen verhalen de liedjes die jij zong het droevige van de dingen de verdwenen slenterstraatjes de tranen bij het inslapen het oversteken van de rivier de schittering van de schelp de zoute plekken op de ziel het achterblijven op aarde de vreemde die ik ben…

Een stem sprak stil vanuit het struikgewas Mij werd een blik vergund in 't jappenkamp Toen daar mijn vader deel werd van die ramp Verzwegen trauma dat ik later las Hun namen in rood marmer op een lijst Beschut door bomen rond een park in Zeist…

er komen de meest wonderlijk gekleurde strepen van de regenboog die je de weg wijzen naar UtopiA daar waar alles mogelijk is doch verzwegen blijft voor hen die schade kunnen berokkenen aan de gefingeerde werkelijkheid…

dezelfde zachte stem, nog steeds verlegen waarom gingen de wegen toch uiteen ik voelde het werd tijd voor klare wijn en zei wat ik die jaren had verzwegen: we zijn nog niet aan ‘t eind van ons Latijn…

Je hele invloed staat me tegen, wat je mis doet wordt verzwegen, omdat je altijd and'ren raakt. Je hele zijn, het staat me tegen, maar als ik je zie, zo in de regen, weet ik wat jou bijzonder maakt... Je schaduw.…

wees niet boos als mijn lippen verzwijgen dat ik jou mis het komt wellicht door verzwegen jaren van afgebroken twijgen in een vergetelheid die nog immer is vraag niet waarom ik geen weet heb van een diep verlangen mijn stem stokt immers als ik de begraven pijn in mijn gevoel tracht op te vangen…

Je hoofd nu tegen mijn schouders gelegd niets hoeft verzwegen en niets meer gezegd. Verborgen akkoorden als uit een instrument zijn ons alle woorden bij voorbaat bekend. Wat wij nog verzinnen is ledig gepraat dat ook niets van binnen naar buiten verraadt.…

tulpen hangen druppels aan Kleuren zon voorbij de regen vangen blikken op fluisteren stemmen die tot nu toe zijn verzwegen de lach zit in het hart dat open gaat na rustloos groeien lentelicht ontluikt de bloem in warme ogen zal zij zomer bloeien…

Een ingehaalde herinnering geeft z’n tranen door in een open gevormd gezicht omarmt haar achtergrond in symboliek of teken of in een oneindig woord, verspreekt zich niet in onbetamelijkheid zonder vooroordeel, verzwegen in een ongeschreven gedicht zich telkens uitvindt, om weer wat origineels te verzinnen, van de tijd is niet…

Wat heeft het lang geduurd de uren gestrekt over verzwegen tekenen die letters geregen op wit, onschuldig papier te lang ernaar getuurd. Ik wist het niet tot ik de schaduw van de zon op de grond zag toen de brief nog steeds op het aanrecht lag.…

Waarom heb je mij voor iedereen verzwegen? Waarom wist dan uiteindelijk niemand ook maar iets van mijn bestaan? Jij, die altijd zo de mond vol hebt van echte liefde en van echte vriendschap Als jij dan zo eerlijk bent als je steeds voorstaat, waarom is alles dan zo stiekem en zo anoniem gegaan?…

Slechts één kus verwijderd van onze droom ben ik ontsnapt aan verharde grond om je mond te stillen heb ik verslikt en verzwegen slechts één lief verwijderd van de hemel dacht ik met liefde de pijn te doden maar slechts in één adem heeft de dood mijn liefde gepijnigd…

je ogen je hart vermeden omdat je aanblik zo moe gestreden zonder verleden en heden verloren uitverkoren voor dit lijden zonder te vragen niet meer te dragen was gelukkig, lief dat je ogen niet meer zagen dat ik je ogen heb vermeden je hart verzwegen heb naar het verleden onze liefde ben vergeten mijn…