Alle inzendingen over Onweer

onweer klettert gegrepen door onbegrip wakkert het een intense boosheid aan die diep verklonken zit binnenin, veilig weggeborgen totdat een zeker iemand gehuld in schimmen zich uit de voeten maakt hij had beter moeten weten of dichtte zij hem echt te veel wijsheid toe…

Er zal een hevig onweer komen: Wat word de lucht daar zwart en dik! De blaadjes trillen aan de bomen, En ieder bloempje beeft, en schrikt. De zon schuilt weg,'t begint te donderen. De schuwe zwaluw zoekt het riet; Ginds zie ik reeds het weerlicht flonkeren, En stil was die donder niet?…

Koele nachten koude dagen stromende regen en talloze vragen Drukkende borst beelden in m'n hoofd onweer en donder de rest is verdoofd Stoppen moet stoppen met denken alleen vrolijkheid kom de rest, ga toch heen!…

het weer is niet altijd goed er waren zelfs totaal verregende vakanties in zonovergoten weken vormen plensbuien met onweer een frisse verkoeling het onderweg zijn vind ik een avontuur vol nieuwe indrukken het onbekende lokt mij de weg vult zich al rijdend in op paden die recht en krom zijn…

ik ben in ijzelmolecuul een sneeuwvlok, regendruppel in elke vorm die is ik ben in wolkenjacht daarboven en beneden ik ben besneeuwde bergtop ik ben de golfslag van de zee lichtglinstering op meer het onbetreden gras ik ben ontladend onweer de lava van vulkaan de oerschreeuw van de mens ik ben bezieling van wat is leven en dood…

smachtend als hete zomerzon ervaar ik het gevoel van jouw verhelderende lach zwoel als een onweer nabij voelt jouw aanwezigheid druppelsgewijs verfrissend als zondvloedregen proef ik jouw kussen in zomersmaak aangenaam in rustende armen overvalt de nacht die blijvende dag…

wolken drijven steeds dichter naar elkaar de lucht wordt donker de eerste druppels vallen dan een flits met een donder erachteraan harder steeds harder gaat het regenen harder steeds harder gaat het onweren totdat de zon weer tevoorschijn komt…

teloorgang is de laatste wagon op voorheen de spoorlijn van Uzes naar Nimes destijds van de rails gelicht en neergezet als schuilplek voor schapen tegen het onweer zo krijgt de tijd telkens vaker vat op wat de mens ooit maakte doch wat nog blijft is louter heimwee naar het treintje dat nooit meer komt…

Het onweer vervaagt en de zon wolkt onder. De vos verplaatst zijn streken, de kip offert haar ei. Mijn lief likt haar wonden, ik grijp mijn gerei van streep over drukte en buikvlucht in rust. Hier deint het ritme van instincten – allerlei.…

Weer werd wat afgewerkt in tevredenheid, in harmonie en elkaar begrijpen, alhoewel er nog onweer in de lucht hangt en onuitgesproken vragen. De één maakt de woorden, de ander zingt het lied.…

nacht lig naast me de zee spoelt in lange zwarte golven verzet zich tegen het verhaal het onweer trekt landinwaarts het strand is breed en stil lig naast me raak de zuilen aan leg wat je zegt tegen me aan als ik je ken en je verzamel als ik naar je terugga ------------------------------------- uit: 'De liefde verwildert niet', 1987.…

Dorpsgevoel nèt buiten de stad in de muziektent speelt Thé Lau met band onweer heeft vannacht de lucht geklaard warme geslotenheid open gemaakt het is afgekoeld hier op straat feestgedruis maskeert een slecht moment ik geef me over aan de roes van de muziek en geniet van wat het leven mij biedt…

voer haar zure regen en vissen worden uitgespuwd over hoofden en akkers bedek haar glooiende boezem met een oliejas haar buik zal onweer baren laat molens wieken op domme kracht wee de ribben van het jongste skelet offer zwijnen en ontvang parels uit een zingende diepzee…

Het waren geen toevalligheden: Neerslag van regen intensiviteit van onze liefde zoals het moest die mooie zomerdag en in de groene schaduwzijde bracht jij mijn hoop terug naar het pelgrimsoord het ging als in een film we liepen samen door het onweer naar de kade, naar het schip om ons thuisland nooit meer terug te zien.…

Wanneer gedachtenfloers sombert onder een verduisterde maan onrust gedachtenvol waakt als dreigend nachtelijk onweer in een almaar wakkere nacht duren alle kleine uren langer dan hun werkelijke tijd is de werkelijkheid van het moment meestal te ver weg van de realiteit om als waarheid verder te gaan…

zij joeg vogels op om stilte te vermijden vertrapte takken in het bos om rust te bestrijden was met storm en onweer in haar element chaos heeft zij steeds gekend nooit nam zij de kans om in balans te raken meer van haarzelf te maken zelfs in haar laatste rust heeft zij nog een keer gekucht het leven heeft haar altijd dwars gezeten…

die smarte voel ik nog, nog steeds dagelijks het onweer is pijnlijk ingeprent; en de zon? was er maar regen geweest, echte tranen dan dan was de gezinslucht wellicht geklaard maar er vloeide veelal tranen van eigen gelijk…

weids klonk haar lokroep rendieren ver daarachter ze zwaaide met een stok in haar korte spijkerbroek het rendiermos was zachter dan ons dekbed, sphagnum kneep ze uit op haar borsten het spartelen indachtig erna ik speel op de verlaten piano foto’s dichterbij, belevingen er is onweer op komst, het riet buigt dieper dan ervoor…

Het water rimpelt de wind die zucht donkere wolken pakken samen zit onweer in de lucht Vogels schuilen, hij neemt voorzichtig haar hand begint het zachtjes te gieten samen door liefde overmand Rennen zij samen onder de grote boom beschermt hij haar liefdevol schrikt zij wakker uit haar droom…

in de stilte van de morgen als de zwaarte nog aan bomen hangt het zwart van nacht zich lichtend keert in weer verwachten van een zonnedag voel ik de spanning die het onweer bracht beladen dragen bladeren nog hun regenlast pas als een lichte wind de takken suizelt breekt toch de betovering lost magie in nieuw beginnen op…

zal ik een zucht wezen de streling die regenboogspiegeling van wervelende kleuren dansend doorheen het fraaiste licht gebroken stralen waar liefde weerkaatst het onweer voorbij dagen hernieuwt zal ik stilte zijn het zachte bedaren die kreet in het ijle door iemand gehoord die ene zucht ontsnapt aan jou lippen in…

Het onweer blijft uit. Maar waar? Net als. Was ik maar weer plaatselijk verdoofd! Scherpe honden slaan aan in bruine mist.…

Leven In je dromen Is het mooi Je gedachten Vullen de ruimte Mooie gedachten Kleurrijk Vrolijk Blij Mooi, Anders, anders dan het echt Leven in het echt, Met de zon, De zon boven je hoofd, Soms regen, Soms onweer, Soms wolken Maar vreugde, Ja vreugde, Vreugde, vreugde is mooi.…

zij aait water vingerkes hoofdje vol dromen springvloed kent ze niet onweer nadert blikken machines razen de woekerwolf wacht lacht want zij zal welkom zijn klemmende kaken de schaduw valt reeds over haar veldje haar plekje op de wereld wit en schoon en nieuw aan het zoute water hoofdje vol dromen…

zodra ik een stukje groei steekt hij zijn takken uit niet om mij te helpen, nee hij ziet me liever aan zijn voet soms hoor ik hem wat kraken wanneer de wind ons schudt ik buig dan diep, bemoei me niet met zijn gemoed hij kan me raken, zijn kruin hangt naar onweer en zwiept en zweept en met heel m’n bast hou ik me aan de liguster vast…

het is laat dan denk je vraag niet want je bent moe je luistert naar muziek je hoort de regen het onweer de muziek die z'n gang gaat steeds verder weg steeds dichter bij sluit je je af opeens een gedachte schrijf je iets op een rechte lijn voor morgen op school neem ik je in mijn armen fluister je…

Oneindig blauw de wereld buiten, met onweer dat diep van binnen woedt. Helder zie ik door het tuinkamerraam de onvrede die mijn roetzwarte geest voedt, het glas dat mij afsnijdt van de lente: buiten het voorjaar, binnen een strenge vorst, met zicht op ontluikend groen de vraag of de dooi ooit nog op mijn hart een aanval doet.…

In inktzwart duister sluipen letters nader waar verstand op nul de geest angstvallig negeert spelen flitsen donderend geraakt het spelletje onweer ziek de taal welke woorden vermoord en gedachten verstikt nauw verbonden wankelt de laatste zin schreeuwt het krampachtig uit het houvast verloren…

Over de huizen legt En in stilte Mijn oren verdooft Niet het ontbreken Van vogelgeritsel Onder de pannen Ook niet de geur van stamppot Wat me weemoedig maakt: Het ontbreken Van uitbundig zonlicht Kinderstemmetjes Laat op straat Geuren van zonnebrand Geschroeid vlees Herrie bij de buren En gedonder Van een zomers onweer…

het moeras tussen land en water waar je wieg geen grond vond om te bestaan aan de korsterige oever hoorde je de zuigende tijd het nachtelijk kikkergezang liet het onweer je huilen was je bang voor de zuchtende wind moerasruiters verborgen je kleine lichaam met gesloten ogen de drassige bodem zou je bewaren je kermde…