Alle inzendingen over PADDENSTOELEN

Woorden wonen niet in boeken, ze leven in mensenhoofden, onder stenen, tussen rottend blad witte sporen van paddenstoelen wel gesponnen, net niet klaar om te gebruiken, vervloekt door herkomst en afkomst doorzichtig glas, onbreekbaar als druppels regen in een schemerplas hun gelijkenis met de maat der dingen, ongenaakbaar als onvoltooide…

Ik geniet van de vele kleuren ’t Is weer herfst in het bos En rottend blad geeft typische geuren Evenals de paddenstoelen in het mos Bladeren warrelen als sneeuwbui neer Bedekken met kleurrijke lopers de paden Eekhoorns scharrelen druk heen en weer Om hun voorraden weer aan te laden Ergens burrelt een bronstig hert Roept zijn roedel…

stille herfstlucht rondom ingevat door herfstkleuren zoeken mijn voeten hun weg door de grillige patronen van het afgevallen blad een lichte nevelsluier ijsprikkelend op mijn wangen verzacht de afbraak van het loze zomerkleed het zachte getik van dauwdruppelende bomen geeft klank aan het concert van de wintervogels Een omgevallen paddenstoel…

Welke paddenstoel? Een natuurvorser stapt genietend door het woud. Dicht de wetenschap? Bij droge avond parelt de verlichte weg van oude regen. Nat, geel herfstlover: kluwens uiteengespatte druppels witte wijn. De valk vliegt hortend, draait zich steeds om, duikt dan neer, vlucht voor twee kraaien.…

Onder de bomen voelt het vochtig, paddenstoelen pulveren en spuiten sporen in de lucht, duizenden levensmoede bladeren krullen en dwarrelen neer in cadans met het gekrakra van de kraaien.…

bomen van een mooi gazon kan ik slechts dromen in mijn kleine tuin staat het onkruid hoog maar ook een beeld met pijl en boog haar smalle linkerschouder is ontbloot ze is gemaakt van afvalhout en schroot het meesje en de merel zijn haar vrienden het mos en de schimmel haar bedienden ik koekeloer de tuin in vanaf mijn terras er groeien paddenstoelen…

Staan daar in het gras bleekgele paddenstoelen? Ach... 't Is bol papier. Het gevallen blad bedekt een teer kiempje: vergane eikel. 't Is zacht winterweer; dat veld heeft witte vlokken. Kijk, madeliefjes!…

Ontsproten aan het speeksel van Sleipnir, schuimbekkend, ziedend langs de hemel razend met de Wilde Jacht; Geboren uit Velum Universale aan de voet van Berk, Den en Spar, staande in een Heksenkring; Bron van kennis en inzicht, euforische roes, brug tussen de werelden van mensen, geesten en Goden; Je extase brengende hoed werd geëerd…

Slepend gaan zijn passen over het zanderige pad de winterse schoonheid van het bos kan hem zelfs vandaag niet meer bekoren schouders iets opgetrokken het hoofd naar beneden beide handen in de zakken maar verstoken van warmte gaan zijn stappen trager en trager niemand die hem wijst op de kleurrijke paddenstoelen half verscholen achter…

pesterige kastanjebolsters waar mijn hondje een ballerina van wordt ze zijn niet allemaal zacht getrapt ik doe mijn best maar soms loopt ze sneller en dan plant ze haar poot op zo’n namaakegel maakt een sprongetje en kijkt me verwijtend aan de zon speelt mee en tovert bladgoud stiekeme schaduwen en diamantjes na een regenbui midden in de paddenstoelen…

tellen, nu het moment daar was om solo te gaan, één laatste kans om te schitteren danst zij prachtig waarachtig al dwarrelend naar benee daar eindigt zij niet, maar zijn zij een begin waarin kevers en torren en spinnetjes huizen en verhuizen, gevallen eikels zullen ontkiemen, er eten, en gegeten zal worden, zij vormen een voedingsbodem voor paddenstoelen…

De bomen krijsen van pure wanhoop en hysterie, er groeien al paddenstoelen met sombere gezichten.…

de natuur tovert haar kleuren in oranje, rood en geel kastanjes en paddenstoelen vormen een geheel de vruchten zijn rijp de oogst kan beginnen de bladeren vallen en wij gaan ons bezinnen moeder aarde in overvloed zaait nu haar zaden dag en nacht zijn in balans voorbij het zonnebaden de wind laat van zich horen het regent dat het giet…

Daar staan ze als paddenstoelen - Een zwart, giftig gedoe. 0! konden ze het voelen - Maar hun harten zijn toe! Er zwerft een roep in de mist. De roep van een vent - wie is 't? wie is 't? Hallo!…

weet ik veel het hart van de zon verwarmt mijn ziel geen kleur aan de hemel waar ik nog voor kniel het mos op de bomen groeit ook niet vanzelf op elke paddenstoel zie ik een zilveren elf en alles wat jij zegt en doet…voelt goed open je ogen want waarom schijnt de zon zo vaak al warm in mei en waarom maakt de sneeuw altijd de lente…

hij pikt kruimels en minuten hij hoort kraaien, hij hoort futen hij ruikt aan gras en graan hij raakt paddenstoelen aan praat met rode mieren proeft water uit de put ademt in het naakte nu worstelt niet met later slaapt op bladeren van bomen in een vies verrotte jas wast zich in de regenstromen spiegelt zich in glazen plas schrijft…

Ontwakende paddenstoelen en zwammen als glinsterende sieraden in eenheid en verscheidenheid bij wie men ook nog eens in solo, duet en kleine groepen gewaarwordt en waarneemt Van lauw tot vochtig, een met dauwdruppels bezaaid grastapijt draagt bij aan frisgroen decor.…

eekhoorn in de boom kijkt naar twee grote beren hij wil dat ze hem vertellen hoe hij zijn brood moet smeren In een grote vijver zwemmen een witte en een zwarte zwaan ze vragen steeds of iemand mee naar Engeland wil gaan In de olmen zit een uil het is midden in de nacht hij hoort een koekoek roepen maar heel heel zacht En op die grote paddenstoel…

houdt niet van tuinieren, glimlacht hij maar spelt de zilvergrijze lente in meer dan één synoniem voor een lieve dame ‘ik hou van mij’, zegt ze, viooltjes tokkelen in haar stem, voelen het leven wanneer een oase ademt, mijn hart voegt zich erbij een sprookjesmaker leunt en slingert schilderachtige nabijheid naar zijn maanvrouw, bouwt er paddenstoelen…

Wieg mij op tonen die vertroosten en laat me gaan waar geen harde paden zijn, maar paddenstoelen huizen en gevallen bladeren fluisteren in natte aarde die verzucht. Laat me zijn op plaatsen die doen verdwijnen en vergeten mijn armoe, mijn tijd. Waar ik kan versmelten en al het ijs verdwijnt. Maar ach jij, jij die blijft!…

Spel van licht en donker wordt gespeeld in het weelderig groen waar ik ook kennis maak met een wondere wereld onder de grond van waaruit allerhande paddenstoelen en zwammen het levenslicht zien zodat ze schitteren in de zon zonder dat hun huid eronder lijdt.…

Wat de herfst ons leert alles is vergankelijk als een paddenstoel Wanneer herfst overvloed aan kleuren en texturen aanbrengt in het glooiend landschap waar een rood, oranje, geel, goud tot roest de zintuigen beroeren en ontroeren Verder krijgen hun bijzondere creativiteit en uitzonderlijke schoonheid mij in beweging.…

Vlinders vermommen zich als blozende bladeren terwijl ontwakende paddenstoelen en zwammen als glinsterende sieraden heel snel en in grote aantallen overal verschijnen Van lauw tot vochtig, een met dauwdruppels bezaaid grastapijt draagt bij aan frisgroen decor.…

NAAR DE WALLETJES Op een mooie, ronde paddenstoel zat kabouter Bertje op een dijk en Met een pijpje in zijn smoe..mond zat hij mooie meisjes te bekijken Omdat het alleen maar later werd kwam zijn vrouw eventjes kijken Waar hij bleef, ‘t kaboutertje Bert en of hij deed aan seks praktijken Snibbig merkte ze al die liefde op die die…

Dat bomen en struiken het landschap decoreren met zachte tinten waar verkleuring, ontgroening, vergrijzing volop aan de gang zijn op hetzelfde moment omzomen paddenstoelen en zwammen enige uitstekende wortels met hun rijkdom en weelde; een (ver)val nabij.…

overstekend genieten van koffie op een terras voorbijgangers bekijkend jezelf afvragend waarom mensen in de media zo onvriendelijk worden afgeschilderd de zon scheen het was heerlijk weer iedereen was vriendelijk in voor een praatje meer dan vijfendertig jaar vriendschap bracht ons in de pulchri zittend op een terras truffelsoep met gebakken paddenstoelen…

De eigen dagtaak is voorbij: het mandje bessen en de korf met paddenstoelen zijn gevuld. Het donkert en de bomen worden muren, het kind een frêle vogel in een kooi van schimmen. In de struiken huivert leven: ongezien en geheimzinnig. Ook het kind huivert. Dan splijt de stilte onverwacht.…

Maar wekt een smaak mijn warme sympathie -ik noem maar wat: een stoofpot van boleten of hoe die paddenstoelen mogen heten- dan ga ik door mijn één-en-andere knie. Ik schep wat op en houd het aardig klein maar ja, zo’n fijne smaak doet mij niet spuwen en blijkt er nog een flinke boel te zijn, dan krijg ik het gevoel dat ’k heb gezwijnd.…