Alle inzendingen over Potloden

wie machtigt mijn stem wanneer ik het rode potlood ter vondeling leg en het papier ontdoe van de achtergebleven schors mijn stem geaard in positieve zin schraagt gestaag het gedrag gade van de kunstreizigers om me heen, ik verleg geen activiteit, en weiger de graadmeter te wezen voor Neerlands hoop blanco schuift het mij toebedachte scherp…

Ik kon zo mijn potlood nemen en de contouren op mijn blad weergeven. Verrassend was wat ik toverde. Anderen zagen dan weer stapelwolken schapenwolken, sluimerwolken. Maar ik zag dus poëzie. Het is een boeiende bezigheid, terwijl je wandelend een lang traject moet afleggen. Het is een leuke hobby en het kost niks.…

Ik teken met mijn potlood Een vrouwenlijf zo mooi Soepel teder lichaam Schaduw in elke plooi Mijn gevoel stuurt mijn handen En vervuld mijn papier vol fantasie Met pastelkrijt kleur ik de randen Ik ben het zelf die ik daar zie Een vrouw oprecht zo kwetsbaar en sexy Apart en met een blik vol liefde in haar ogen Weerbarstige krullen smalle…

potten vol lang geleden verborgen sprookjes omhoog langs ovale portretten zoeken donker alwetende ogen boven minzaam gekrulde lippen ietwat cynisch naar krassen het poppetje op de tekening met onhandige handjes die als harkjes wijzen naar niets en de bomen die altijd leken te lachen staat al op de grond de lijst is glanzend goud het potlood…

Zie ze spelen aan de tafel, hun kinderhandjes omklemmen het potlood als de lepel waarmee ze elk ontbijt verkliederen. Houd je vinger bij de wijzer van de klok zodat die stopt met tikken - die kregen ze al genoeg; zie ze daar krassen met tevreden gezichtjes, wit - dat wel.…

Het potlood in het opengeslagen boek wees met vermoeide punt naar de Babylonische uren. Ik moest en zou het onbereikbare leven beroeren zanderig schraapt de tijd over mijn huid. De zonne-uren waarin ik me weelderig baadde laten me ontworteld los Voorbij, de tijd gaat aan me voorbij Het vuur laat zich niet veroveren.…

. - Ik was wel gewend het papier te bewerken met potlood, maar hechtte aan zelfbeperking geen belang. Nu had 'k geen keus dan keutel en behang.…

‘k zou zo graag je hemel kleuren met pastel en blauw een oranje gloed bij de horizon een vredig schilderij om eindeloos te kijken voor als het leven je pijn doet jij hebt je schets allang gemaakt je potloden liggen klaar ik zie donker en licht er mogen wolken zijn ‘k zou zo graag je eeuwig beschermen voor donker en kou…

In alle kleuren van bedanken; of van wanklanken met het rode potlood in de hand. Per stem wijzer. Het kiezen laat zich horen tussen jong en oud. Een verliezende kiezer heeft nooit definitief verloren. Zolang die stem heeft en hoorbaar op zijn toekomst vertrouwt. Per stem wijzer. Iedere kiezer stemt met zijn hart.…

Een zwierig zwart potlood tekent de oude lindeboom de takken weids vol knoesten nevel hangt boven het avondwoud anoniem in een mysterieus niemandsland waar nimfen mooie brieven schrijven een hand maakt een gebaar van vrede stille schittering van hemelsterren bij nacht een maan die glimlacht boven de stad die slaapt in een roes in…

getrokken fijntjes als spinrag zweeft de verovering al boven het naakte papier dat geschrokken zich bloot geeft aan de komende betovering Haar hand vult het wit met een blijheid van het jonge veulen dat voor het eerst met zijn benen door het lentegras zwiert Met iedere streek maakt zij onderscheid tussen losgebroken en beheerst danst met haar potlood…

Een potlood en gum, ze zijn gedemodeerd Die koude pc, steeds weer, maakt die je geleerd? Intikken, surfen, mijn kleinkind vraagt 'omi: schrijven?' Dan geef ik hem een zoen, denk, schrijven is blijven...…

Ik volhardde namelijk in mijn stille hoop, tot in de láátste minuut van de stembusloop, dat toch nog massaal in de stemlokalen met gerichte kleine roodkleurige halen het potlood het ronde wit zou bedekken van kiesvakjes met socialere trekken Helaas kozen velen díe politieke stromen die voor intolerantie en verharding uitkomen en zit ik hier,…

steeds dieper wakker zeker nog niet de zon zakt langzaam weg achter het veld waar geen stem nog horen kan sluw is die wereld compleet is geen verhaal zoek niet niet zoek rond die ogen nat de lippen verder vergeten lachen heeft geen geweten tranen wel moeten valt me zwaar maar op de wolken lopen licht de zwerk voorbij papier en potlood…

Een blad papier te zijn wit halsstarrig wat onder de huid zit gepropt in de keel gesloten in zichzelf Ik trek een horizon met witte potloden wit en maagdelijk ontspruitend uit een wonder gekropt uit mijn lichaam zelfsluitend Halsstarrig teken ik witte V’s vogels in formatie het wit op 't witte landschap komt tot leven de vloed steekt…

dat is in het grieks het woord voor "dichten als kunst" nu weet ieder wel zijn hemd te lichten zoals men dat in de volksmond zegt maar in dit geval "schept" men iets met potlood op papier letters die woorden worden soms uit de diepte gedregd maar wel mooier dan normaal alsof men praat in een andere taal die ons hart beroert met een lach…

Onzichtbaar zijn in de berg van middelmatigheid En toch die bijna sacrosancte drang dichter te zijn De onbenoembare dingen willen vangen in een dodelijke strik Zwarte merktekens krassen op muren van beton Een Medka getekend tussen de werelden De liefde blijven oefenen met potlood en een beetje gum Droeve woorden dopen in…

Doorluchtig door de regen getemd, ben ik gelaten, maar vooral alleen, misschien wil ik het zo laten, mijn kijk geremd, door met waas beslagen ramen, zie de lege straten, scheen licht uit met kaars verlichte huizen in schemer, het donkert om mij heen met het potlood, waarmee ik schrijf, kauw ik me naar het einde, herken de smaak van zoethout…

‘Wat moet u nu met potlood en papier?’ We gaan nu slapen, morgen mag u schrijven.’ Er komen dikke tranen bovendrijven Het zit me al een hele tijd tot hier ‘Kom op, u moet straks zelf weer kunnen douchen.’ Ik voel me een zak zand, zacht uitgedrukt Is zij nou van de ondersteek gerukt?…

treur niet lief wanneer je amper iets ziet een boek opent en een potlood pakt het is de regen die het land verliet terwijl de vloer langzaam aan verzakt je gaf genoeg om het ouderlijk huis waar de vloer bij elke voetstap kraakte en wij als kinderen bij het fornuis niet over elkaar uitgepraat raakte we hadden vrijheid en een stukje drop…

De juf belooft de kleintjes gouden bergen Ze toont de potloden en het papier Maar daarmee maakt ze weinig goede sier Dan leest ze voor; een sprookje over dwergen Wanneer het bedtijd is, stopt ze hen toe De kleintjes slapen in met rode konen Juf zegt dat ze hier zullen blijven wonen Ze moeten flink zijn, ook al zijn ze moe En als ze lief…

al vroeg las ik geschriften, die ik amper begreep en zocht naar zinnen overeenkomstig mijn aard ik dikte die aan met koolstof, een potlood die er toe deed intuïtief wachtend om tot een barend moment van inzicht te worden bewaard vele ervaringen, aangestuurd door gevoel of nieuwgierigheid heb ik willen vertalen wellicht als gevolg van wijsgierige…

spring ik van de hak op de tak over paaltjes op die ene kade waar schepen liggen te wachten op aankomend vertrek met beide armen omhels ik nogmaals deze toekomstige herinnering en zou willen dat ik je lijnen kon tekenen ik schud mijn kop als een jonge hond heen en weer en bedenk dat het met vier poten wel erg moeilijk wordt om een potlood…

geluiden zijn gestorven – geen wakker worden meer in de vroege morgen niet meer bijtend op de tong het potlood leeg geen verhalen meer jouw eigen verhaal geschiedenis buren zien je niet meer laat in de nacht typen in silhouet van gordijnen jouw dwalende gedachten gebroken in het ritme van de dood moe is het lichaam vingers zullen bladzijden…

vergezellen tot vrije golven en einder blijft echter zitten op een blij glanzende helling jonge sterke bloei nog half in tere sluimer vraagt hier lang te toeven hij ziet een nietig plekje dat heel de wereld verdrijft ook alle tekeningen die zijn hand baarde hem eeuwige roem gaven slechts de kleine speenkruidplant die het scherpe potlood…

onbekende tekens: samengaan van hoofd en hand laat zich voorlopig niet ontvouwen plotseling roep je dat we schilfers zijn in een oneindig universum, met uitzondering van Ambrosius, de onsterfelijke, hij leeft verweesd in een dimensie die wij nog niet kennen waar gebouwen worden getekend in hemelse lichte lijnen met mooie gouden pennen waar potloden…

Als god is goed dan heeft hij krullen houtkrullen metaalkrullen krullende golflijnen krullen met potlood getrokken door boodschappenlijsten krullen op zee God speelt met zijn haren in de ochtend speelt met zijn haren in de middag laat in de avond wat krulspelden vallen Midden in de nacht jaag ik een vinger door god's…

Bij Van Brummen-boeken,potloden, enveloppen,kantoormachines-kocht ik Dit gebeurde overal en besprak de bundel in de schoolkrant. Ik schreef: zo moet het en niet anders.…

bekende schakers dat is toch al met al heel wat helaas de echte verliezers zijn zij die er wonen zij worden verslagen en staan straks ziek aan de kant schaakmat het oplossen kost echter handen vol geld dat gebruikt moet worden om te regeren en zij die mat staan kunnen creperen vang dat vervuilende grafiet toch op verwerk het tot onschuldige potloden…

Mijn pen is net wat het potlood in mijn hoofd belooft dan weer lont van een kaars, een die zelden dooft.…