Alle inzendingen over RUIM BEKROMPEN BETREKKELIJK

eens / blies ik de harmonica eens / streek ik de viool vandaag in opgewonden verbijstering mompel ik Madromadé magische aanwezigheid jij bestaat… nevel / mist kneedbaar verlangen betovering tot diep in mijn ziel toch hoe onmachtig jou werkelijk te betrekken in dit sprookjesspel…

thuisgevers en thuismakers vinden het fijn er te zijn om anderen te versterken eenvoudig en ook gewoon door hen als mens te zien te betrekken en erkennen in voortdurende vindtocht van onmacht naar kracht door met een groot hart steeds praktisch te doen wat werelden openen laat om naar en met elkaar…

slechts door de hoge boom en torens die daar staan Gestut door bergen staat het al op hoogtes onbekend En blauw en eindeloos de lucht waartoe de rots zich wendt Wat zie ik graag, wat voel ik graag de berglucht en de regen De oude huizen roodbepand, zo kalm en welgelegen Olijven in hun zilvergroen, langs speldenkromme wegen Het is mijn te bekrompen…

Als hij in de keuken staat de walm nog om zich heen van het geveld zijn, kijkt zij hem aan, zegt iets moeilijks over dagelijkse betrekkingen.…

Een walrus kwam in Rotterdam Per vrachtschip uit Archangel aan De loods aan boord bleek een mevrouw Dat zag het dier betrekkelijk gauw De ster, het anker op de kraag De echte loods dat was de vraag En daarom sprak hij beste zus Daar is de wal ik ben de Rus…

Tussen ernst en degelijkheid even een kleine pauze om alles weer in 't juiste perspectief te zien; om te weten hoe relatief alles is en dat juist het betrekkelijke het belangrijkste is: Niets gaat er boven het rood van de late zomerroos; de geur van de halmen na de regen; het fluwelen kleed van de vlinder; jouw glimlach naar mij.…

De reuze Drentse keien liggen verspreid in nette tuinen of woeste heidevelden, moeten telkens het kinderspel ontgelden, kennen vrolijk geklauter bij felle strijd. Kloeke rovers hebben zich juist bevrijd van sterke wachters, gaan als trotse helden naar hun woonhol, waar ze reeds rijke buit telden. Worden oergraven door de jeugd ontwijd? Eens…

Ze maken vaak een bekrompen warboel. Schertsend mag Ik hun kleinheid gadeslaan."…

Het verleden heb ik slechts in fragmenten, vervormd, vertekend en soms geladen met een grijs gevoel; wat ooit als verse sneeuw gevallen is, het blinkt niet meer, het zingt met valse tonen van verval, van ontoegankelijkheid. Het roept nog enkel om berusten. Wat heb ik wel? De zekerheid dat niets voorgoed gevonden is, beleden of geliefd,…

Mijn handen zullen nooit geweren zijn dan zou mijn lichaam een apparaat wezen, ze zijn eerder een wieg voor lief jong grut een aardenwerken schaal voor een mooi bloemstuk. Vandaag was het toch even als of een flits insloeg mij even op stang joeg al was het maar een flits het wilde verbinden alsof waren twee delen een rits. Maar nee ik ben…

Met veel te ruim verlangen naar voorbij zal ik vanaf jouw NU in een nieuwe aarde leven.…

Alles is zo betrekkelijk De zon schijnt en in het schooltje achter mijn huisje word gezongen: “Lang zal ze leven” Ach die lieve kleintjes ze zijn al zo schrander Ziet U? Alles is zo betrekkelijk En voor U? vinden ze vast ook wel weer een ander.…

'M'n rijkdom is', hoor ik betogen, betrekkelijk. Heus, ongelogen! Bezit is begeerlijk. Ik heb - zeg ik eerlijk - een relativeringsvermogen.' Hij geeft me slechts één illustratie: 'Ik ken zeer veel vrouwen met gratie en baad in geluk: ze zijn mooi, stuk voor stuk en met allen heb ik een relatie.'…

Het wijd habijt verbergt de stanken van bekrompenheid zijn oordeel is geducht menigeen, die hierdoor zucht kortzichtig buiten het leven staan nooit met de mens begaan zo werd hij priester kardinaal en paus reist vaak de wereld rond kust waar hij komt de grond vergeet de mens, die er op loopt vliegt weg, al weer een land gesloopt…

denkend aan Holland zie ik brede riolen dik door oneindig laagland gaan, rijen denkbaar verdorde populieren als hoge kale vingers aan de einder staan; wordt de zon langzaam in grijze smog dampen gesmoord, en in alle gewesten staan de schandpalen midden op het plein, de goedendag en ijzeren maagd sussen het populistische bekrompen geweten…

Onze Hemelse Vader Uw Blijde Boodschap het Evangelie genaamd vertelt in de gestalte van scherpe tegenstellingen anders gezegd steeds Wit-Zwart deze beslistheid geeft het Woord kracht om duidelijk verstaan altijd onthouden te worden maar zeer vaste denkwijze geeft dikwijls het gevaar van bekrompen oordelen hoe verstaat men de kunst…

Mijn anekdotes zijn te dik, te groot, te ruim -- Je ziet de leugens.…

In te voorspellen eenzaamheid zoek ik weer dezelfde mensen die in hun bekrompenheid alles en iedereen verwensen, en zwelgend in hun klein verdriet zingt Bachhus zacht zijn welkomstlied.…

Ach drie miljoen is dat nu echt zoveel. Het is veel minder dan ze elders krijgen. Mijn loon moet eigenlijk nog verder stijgen. De werkdruk grijpt me dikwijls naar de keel. Vijftig procent! Noemen ze dat vergoeden? Het is hooguit een doekje voor het bloeden!…

Dit omgekeerde schip dit ruim dit rompgeval is ruim en licht Dit omgekeerde schip dit ruim dit rompgeval is ruim en licht en licht uit licht valt hier door alle glazen heen Licht uit licht valt hier door alle glazen heen over stenen over namen die gebroken en vergeten zijn Over stenen over namen die gebroken en vergeten zijn…

Het waren onbenulligheidjes wat niemendalletjes Bernardientjes Zomaar uit het niets Ze hadden zelfs geen betrekking Op iets vergeetachtigs Of een slecht geheugen over een royaal gelogen iets Ze waren gewoonweg even weg waren er niet meer Pardon meneer wat niemendalletjes En Juliaantje die ging wandelen zonder hoed zij schonk hem…

op die gebieden betrekking hebbende schuld die op iemand drukt klein binnenschip -in het bezit van een schuine man met grote, plompe voeten en schuimachtig speeksel- bezorgt het vruchtenijs voor een vallend lichaam op een uitgestrekte inzinking onder licht dat van boven invalt komt men tot besef van in hoge mate zoete fouten…

in jouw ruime blik wens ik de gezichtsvelden van een mooie dag…

Ik draag zomaar wat, liefst ruime kleren, ik ben – naakt van nature.…

Het gaat goed met mij, scherven ruim ik op, gauw -- kijk ik naar buiten.…

ik nam je hand in je ogen zag ik muren breken vergeten zorgen weer bewegen in het stof van niet meer weten je blik verwees mij naar de verte lichaam in een afscheidsgroet je gezicht verzachtte in zijn trekken je mompelde het gaat je goed ik bouw een wereld met mijn eigen wegen slecht horizonnen stuk voor stuk ik zal bekrompen beelden wreken…

Wisselzang van longen doorklieft het ruime sop, een frons in het grensvlak van verbinding.…

Hij eet goed, kijk maar, mijn vingerkootje past heel -- ruim in zijn navel.…

Er zijn meer arme burgers dan verwacht Die wegens allerhande kostenposten Niet zijn verzekerd tegen ziektekosten; Dus dient er een verzekering bedacht Die alle burgers zonder onderscheid Verzekert tegen onverzekerdheid.…

betrekkelijk is het te blijven lopen, meelevend te lopen, blijvend meegeleefd achter de duinen. de zee geeft, ja niemand door in heel haar grondig lichaam is het al ondergeschoven.…