Alle inzendingen over VERZINKEN

Laat het wijzen naar wat geschil of spot baarde in de zee van vergeving verzinken.…

Laat beide ogen langzaam glijden over hetgeen ik duidelijk bied is het zicht wat vaag en dubieus zet dan een brilletje op je neus zodat je mijn aanbod prima ziet Laat je stembanden stevig rollen en klaterende klanken klinken je tong mijn tere waarheid proeven slik mij, al dan niet naar behoeven of laat me diep in je verzinken Ik zal je…

Laat me maar, misschien ben ik nu dronken, maar laat me in mijn verleden verzinken. Flarden van vroeger, flarden van mist, beelden van wat nog nét niet is gewist, trekken aan me voorbij deze zomernacht. Dat ik terug zou gaan, wie had dát gedacht. Stoor me niet, laat me maar even alleen, alleen met mezelf wil ik slechts dromen.…

Zo stijgen zacht de schimmen uit mijn donker, Tot zij voor de' adem van de dag verzinken, Zo bloeit een bloem uit elke zonneflonker, Tot op eenmaal als 'n bron mijn hart te blinken Ligt voor iedereen - o! hoor stil, wat klonk er: Is het een mens, die uit dat hart komt drinken?…

Ik ben net thuis liggend op de bank verzinkend in gebeurtenissen de éénklank met jou mijn hart dat zich uitpakt beschrijft de dagen en nachten in poëtische verslagen ik kan niet wachten...…

Een spookslot vol schemerdonk're kamers, waar zwevende vlammen laaien, verzinken, schimmen openlijk vrijen bij wild krakeel. Wachters bekloppen het gebouw met hamers, maken daktuinen: vogelkoren klinken tussen begroeide torens. Levend bloeikasteel!…

Ruige poelen, ogend als sprookjesboeken, verzinken binnen hun begroeide zomen. Schaarse voeding en lome rust geleiden bar getij om winterbestaan te stalen. Voorjaar zwijgt, zal het zingend verblijden. Kleine, witte Mei wil zich steeds herhalen: elfenmutsjes, heersend maar bescheiden: wijd verspreide lelietjes der dalen!…

Ik geef een welgemikte dreun en sla voorgoed het kreng tot gruis, om in mijn allermooiste droomland te verzinken.…

Mocht hier toch de verstilde stem klinken van de bouwvallige stal, nietig en oud, die vele eeuwen her reeds moest verzinken. Uit vergank'lijk, wegterend stro en hout zou het nieuwe Woord voor altijd opblinken, gelijk pas gevonden, onvergangbaar goud.…

De dorpen liggen in de lentezon te blinken terwijl de kinderen met palmen zwaaien en van een pure vreugde luidop kraaien omdat ze zeker nog niet weten van ’t verzinken in dood en pijn en duisternis, voor U bereid. En zelfs uw leerlingen zijn nog niet klaar de bittere beker ook met u te delen.…

zou er niet zijn Ik zou je meenemen naar een afgelegen industrieterrein Je kleren scheuren van je lijf Kijken of jij wacht op mij, stijf Je nemen daar ter plekke op dat moment Voor mij ben jij die ene verboden vent Als ik je vandaag tegen zou komen Zou ik helemaal niet schromen Tijd zou ik nemen om alles te doen Om te beginnen met een verzinkende…

Kortlevend plankton van de Brahmanzee, Zal 'k eenmaal naar hun vredebloei verzinken; Zolang ik niet de koele dood mag drinken, Golf ik en eb met de oppervlakte mee; Zijn geheimzinn'ge stroom volg ik gedwee, En als 'k uit wolkenschelp, die 'k rood zie blinken, Het ver geruis van de eeuwigheid hoor klinken, Voel ik mij zelf de wind, zelf…

Veluws woud; als een ware kroon fier op sterke stam gedragen wiens wortels bodemloos verzinken om van het levensvocht te drinken dat in je kern ligt opgeslagen. Veluws heide; paarse pracht die kunstenaars blijft inspireren om je als plaat in een fotoboek, ‘n afbeelding op het linnen doek, of lyrisch gedicht te presenteren.…

… hoe een pad zich vult met lentelucht na lange winterpoos en luid kwakend het dril bevrucht verzinkend in het kroos … hoe de goudveil zijn blaadjes spreidt in onbezoedeld kwel en het sleutelbloempje slank gedijt langs de boorden van het veld … hoe ‘t Vliegend Hert zich gulzig voedt met sap uit d’eikebast en ‘t koekoeksei wordt uitgebroed…

op animeert het straatlicht in de zomerse nacht onder Cassiopeia's Wiegende stoel klept een verre toren trouw middernacht een kalm klam briesje verdrijft 't zwoel gevoel dat ons dwong tot deze slaaploze wacht mijn oogleden dimmen het licht wordt vaal en schaars de wijnglazen verschimmen naast de stervend smeulende kaars dommelend verzink…

verzen zingen laten ons drijven op lust die pulseert waar bevend genot onder mij zweeft in maat van begeerte mijn mannelijkheid leeft ben jij de komeet en ik ben zijn staart - zo help mij dan vrouwe tegen ’t verlammen met lippen en handen, wees mijn erbarmen éénmaal is geen maal en tweemaal is meer laat ons diep vochtig heet dan verzinken…

mijn voeten vinden stevigheid op warme grond voorbij alweer de tijd van ongeduldig wachten houd in mijn adem en verzink in mijn gedachten hier is het waar ik mijn bestemming vond nu werpt de zon haar stille stralen in het rond 'k voel de geschiedenis en denk aan alle krachten die deze grond verwondden en een broze vrede brachten proef hier…

wij zullen eens de zwarten wijn van dood en donker uit één beker drinken, wij zullen stromend in elkaar verzinken en eeuwig zijn. vaarwel. ik keer niet weer. maar gij komt zelve, later. vaarwel. het water roept voor de derde keer.…

En onbewust elk schipje na drijft zachtjes een fantasia, doch over zee verzinken beî voorbij, voorbij, voorbij. Het drijven wondere beelden, van tovermacht omstroomd. De jongeling ziet ze drijven en droomt...…

Mata Hari's witte gezicht Als ze voor het vuurpeloton staat Ik zie mannen in clownesk uniform Paraderen met vrouwen achter het front Trots als pauwen stappen ze rond Bij mij verdwijnt de laatste norm In gedachten verzamel ik hun skeletten Zet ze met gespreide armen op 't ereveld Kruizen van het kwaad op een oorlogsbelt Die in de aarde verzinken…

schemer nadert bedachtzaam bestrijkt alles met ijle waterverf zacht wuift de driekleur op het achterschip is een hoekige bonte nevelflard waarin vaderlands avondrood blij glanzend om 's geboortegronds eer en de helderblauwe Indische hemel die nieuwe geheime beproeving roept samen reizen heel de wereld trotseren tenslotte verzinken…

Lief ook leed gedeeld, hartendief; ons Lief Verzinkend in jouw trouwe ogen, mis je reeds mits je net verlaten. Hoopbelovend lieve lam zo tam Een vleugellam iemand weer laten leven, je zag kwam en overwon. Wings, zeer fraai woord, helaas vaak mis begrepen Schattebout, je kent begot echt de knepen. Vet uitkijkend naar de volgende...…

Ik mag nog menig glas water en wijn drinken, nog menige maand en dag in tijd verzinken. Met jou nog vele plaatsen en waarheden zoeken in de avonden genieten van overvliegende vleermuizen, merels mussen en ook die roeken.…

'k Wil bij Uw droefheid verwijlen, In Uwe smarten verzinken, Gij, die de beker moest drinken, Die de verzoening ons bracht, Wie zal de angsten doorgronden Van deze nachtelijke stonden ? Wie zal de duisternis peilen Van deze duistere nacht ?…

De deur van gisteren zwaaide dicht Bijna uit de hengsels Het gepolijste eik kraakte Zij wrong aan de knop, trok, hield vol Zonde van de moeite, het verspilde melkzuur De vervlogen uren verzamel ik Als een hamster In mijn wangen gepropt Dan verzink ik, door algen overwoekerd Tastend in het slijk Naar haar, de halve maan, halve bol De tijd…

Als de dood nadert met rasse schreden, streel dan eventjes door m'n haren, fluister mijn naam dan zacht, en verzink met mij in het verleden. Als leven plaats maakt voor de dood, denk dan aan toen we nog samen waren, aan wat je liefde me heeft gebracht. Jouw liefde schat, maakte mij groot.…

Maar voor ik verzink in stilte en zelfbeklag, ‘k weet het leven heeft mij ook rijk beloond, meer nog dan verdriet kwam ‘t met een lach, ’t is met vriendschap en liefde bekroond.…

mijn hersenen zijn weggevreten door het jarenlang gekweel van de voltallige vogels staren zich blind op de foto’s van vroeger zien het kind en verzinken in wroeging schrompelen tot mos de fakkel is doorgegeven aan ongeboren leven te oud om nog als leerling door het leven te gaan een vos die nieuwe streken leert de medemens verschalkt…

Daar is geen eind en geen begin, Er is alleen verzinken in Verrukken stond aan stonde. Wij zullen in de late nacht, Verdwaasd en zacht, Wel van elkander scheiden. En gaan, en zien niet eenmaal om, En weten: liefdes wellekom Zal nooit meer ons verbeiden. Kom nu, kom nu, De tijd is vol.…

hand spreekt de nachten die ik heb gehuild terwijl de kraters op mijn huid zich vullen met het zoute water uit mijn ogen lief, het zwijgen vult de ruimte nu woorden er niet meer toe doen en het hart nog enkel slaat daar ik bang ben, dat eens de herinnering aan jou als een schip vergaat en de diepte oneindig mijn lot in de jouwe zal laten verzinken…