Alle inzendingen over Veraf

Geluiden hoor ik van veraf. De toekomst is een horizon. Is de zee die ik nu kan zien. Ik moet er echt niet aan denken, om een denkend mens te zijn. Vroeger was ik een wijze wolf. Ik wist niet wat een riem was, voordat de mens bestond. Een broek of rugzak draag ik niet. Lopen doe ik in mijn blote kont.…

’t Was in ‘t vroege morgenuur toen Maria ging naar het graf angstig en nog helemaal overstuur leek Zijn liefde voortaan zo veraf het graf stond angstwekkend open er gaapte een lege duisternis van schrik wou Maria gaan lopen wat was dat voor een geheimenis? de zweetdoek, het opgerolde linnen werd haar Heer dan weggenomen?…

List en bedrog, gaat het door je heen, list en bedrog en je loert met grote ogen om je heen en je bent overtuigd: alles is van steen en je bent hier niet, een stem roept van veraf en steeds dichterbij, het is je vrouw die op de bank zit, heel vlakbij-…

wijken van het eeuwige pad Vliegend tapijtje met mot kijk er vormen zich gaten Men roept hosanna in den hoge verbindt zich met hemel en jawel met een stotterende hel Het is zoveel om te omschrijven Er past een hamer om kleuren te slaan een scherp oog voor het gemaakte spoor halfvol gewaaide voetstappen in het zand het water is niet meer veraf…

benen staan Waar ik zwelgen kan in het licht en ‘t dromen lange vergeten ben Zie ik je eeuwige schoon gezicht zie ik dat ik jou van vroeger ken Waar er stilte rust in eeuwigheid en waar ‘t serene wordt gehoord Daar woont ’t einde van de strijd daar is op elke vraag ’t antwoord Waar ’t teder licht immer straalt en het geluid onmetelijk veraf…

zoals bij mensen van adel die zich titels aan meten en zich hierdoor verheven menen te weten die soms plechtig schenen te moeten schrijden als teken dat ze zich beter dan een ander wanen nee deze wezens zijn trots enkel op zichzelf op wie en wat ze zijn van nature weten ze ingetogen te glijden in een of andere vijver of slootje ongezien veraf…

vandaag was ik alleen neen, niet alleen, maar met mijn gedachten ik was op weg naar beelden in het verwachten dichtbij een einder die ook best nog veraf kan zijn, dat is aan de machten ik volgde de hoop in haar facetten zij voedt de aderen kan de geest verdraaien de toekomst achteruitzetten met de wind meewaaien de adem pletten maar…

’t Was in ‘t vroege morgenuur toen Maria ging naar het graf angstig en nog helemaal overstuur leek Zijn liefde voortaan zo veraf het graf stond angstwekkend open er gaapte een lege duisternis van schrik wou Maria gaan lopen wat was dat voor een geheimenis? de zweetdoek, het opgerolde linnen werd haar Heer dan weggenomen?…

in deze wereld zie je nog sterren helder en zacht soms dichtbij dan weer veraf in deze wereld kijk ik de maan diep in haar ogen soms zijn ze open dan weer gesloten in deze wereld is de zon onze belangrijkste bron geeft ze ons een warme lach maar tegelijk een tikkende bom in deze wereld drijven wolken af en aan valt er regen uit…

hand die zichzelf vergat en sloeg of aan de mond gezet maakte dat het scheldwoord verder droeg ook niet de hand die zichzelf heeft breed gemaakt opdat in duisternis een ander 't licht verzaakt geenzins de kille klauw waarmee de wind van de daken sneeuw het dal in veegt maar al meer de hand van het kind dat er al verkennend heel nabij beweegt veraf…

Door de schaduwen in mijn rugzak besta ik in alleen in mobiliteit, al was het maar voor even, de dorst gelest uit geleende tijd voortgestuwd en aangevuld met andere levens blijft hij mijn vriendin, bezwangerd het gemoed van aanzwellende golven eerst veraf, nu angstig dichterbij, wie niet winnen wil, heeft bij voorbaat al verloren…

Ik zou mijn woorden op het water willen leggen, ergens op het koude winterstrand hier niet veraf. Ze zo ver laten drijven tot over zee, zwevend over duizend golven recht naar jou.…

Zacht is de liefde die wij voelen Harder is echter de realiteit Wij alleen weten wat we bedoelen En zijn zelfs tot alles bereid Een liefde die geen doorgang mag vinden Ze is zo veraf en ook zo dichtbij Toch zijn er zoveel dingen die ons binden Het maakt ons verdrietig en toch ook blij Liefde is iets dat kun je niet kopen Het wordt je gegeven…

Om 't grauw-rood dak en de oude torentronk Der kerk vlotte de vroege nacht, - veraf Ging 'n boerenpaard, waarvan de holle draf Dof tegen 't bleek-geworden muurtje klonk; De stenen bisschop boog zijn kromme staf Zeegnend - bij 'n scheef-gezakte Christus wonk Nu en dan een schemerend blad, dat zonk - En zachtjes vluchtte naar 'n vervallen…

Van verre slingert een koude zon mij slechts stralen naast ‘t gezicht Als een veraf gelegen luchtballon schenkt ze schaduwen van ’t licht Ik ril en tracht warmte te voelen doch koude kruipt mij in het hart En donkere zon, zonder gevoel en met stralen slechts uit pure smart Warmte, zou zij dienen te bieden zoals dit een eerlijke zon betaamt…

Op die hoogte was de lucht ijl maar de wind bracht de koelte van de sneeuw op de toppen de ogen slurpten het eerste licht Het lichaam voelde zich uitgerust klaar om verder omhoog te gaan de zwaarte makkelijker te verdragen zodra de eerste stappen waren gezet Vanaf een hoogte naar beneden de wegen leken strepen waarop figuren bewogen veraf…

Wie is onze naaste, vragen we ons af Niet alleen buren en bekende mensen Maar ook mensen buiten onze grenzen Niet heel dicht bij dus, maar ook veraf. Ieder mens kan onze naaste zijn Ieder die we op onze weg ontmoeten Horen we met aandacht te begroeten En zo nodig, zorgen voor zijn welzijn.…

zwijgen verdooft geen getuigenissen of egoverliefde bewonderaars schouderklopjes wanneer geweten schemert in het duister van de dodendans niet langer gedachten over een brief aan moeder in een wereld die eenzaamheid verscheurt met leedvermaak tussen schimmige wanden van zomerse groei, die woekert door schandalen lotgenoten, je ziet ze van veraf…

Ik luister naar je zoals ik naar een gewezen jazzbandje luister: voor een kus veraf of een cent dichtbij. Ik ben je publiek zolang ik maar diamanten uit mijn hand kan drinken, zolang ik maar het roest op kapot geknipt prikkeldraad mag nabootsen.…

Dromen van een leven met iemand die zo veraf en toch zo dichtbij staat. Moeilijk om alles wat er nog samen te ontdekken valt op voorhand al te moeten vergeten. Vergeten hoe het voelt om bij elkaar weg te kruipen, in elkaars armen te liggen. Armen die beschermen, liefhebben en troosten te moeten missen.…

bibberend af te tellen naar het eind vergeten al die uren in de hoek van een boosaardig verkneukelende klas als hij weer eens als enige het lef had de juf te voorzien van de nodige inkt stralend blauw op wit gesteven kant nee, hij heeft geen spijt zo in gedachten verzonken vaart een glimlach voorbij op weg naar een nieuwe morgen nog even veraf…

Ik weet dat 'k je jouw ontrouw haast honderd keer vergaf, toch is er één ding dat ik wou: jou dicht bij mij - niet zo veraf en ook de as van jouw sigaret, evenals dat vieze glas, op het kastje naast ons bed. Oh! Als dat toch het heden was...…

in ons levensboek ontmoet ik ze dagelijks de vrienden en vriendinnen mensen zoals jij die mij het leven kleuren die mij zijn laten wie en wat ik ben bladerend in mijn levensboek vier ik zo steeds het feest van herkenning in het grote en het kleine van het doen en laten dat nabij of veraf jou met mij verbinden laat bladerend in mijn…

Toen werd het stil, of nee, heerste er zoemen, veraf dreunen en kraken (mijn verjaardag was allang volstrekt gedaan), prachtige kleuren maar diffuus; ook leek het of ergens iets haperde maar wat? Zelfs het water leek niet helemaal te stromen.…

Sorry dat ik om je ben gaan geven en je alle liefde gaf Sorry dat ik om je ben gaan geven want nu sta je veraf. Sorry dat ik je wilde beminnen met elke vezel van mijn lichaam Sorry dat ik je wilde beminnen want nu ben ik zo eenzaam.…

Toen werd het stil, of nee, heerste er zoemen, veraf dreunen en kraken (mijn verjaardag was allang volstrekt gedaan(, prachtige kleuren maar diffuus; ook leek het of ergens iets haperde maar wat? Zelfs het water leek niet helemaal te stromen.…

De eerste winst, was 't ontwaken vrijwel gelijk daarop de trance van een strijd, ongelijk, verloren het lied dat bij aanvang zijn refrein al inzette 'k Verloor de tijd in een leven niet veraf, dichtbij dood gelegen Een uur.…

en onder de kleine zon boven de bossen spuwt naar tellurische wortels naar de staart van de wolk en met gesperde muil dwars door deinende scherven zij zwermt met grillige warmte over de wereld de duisternis dicht bij haar buik buigen gulzige bloemen en daar is een hol en een poel en het kraken en zoemen van een paar draken in de avond niet veraf…

me hiervoor eigen het Sanskriet wie weet zit de waarheid in hun verhalen misschien maar zeker weten doe ik het niet Ooit ontsluier ik u heel bescheiden en timide het geheim dat heerst rond de Bermudadriehoek hoe het lukte – het bouwen van een piramide Beloofd bij dezen dus ik ga op zoek Nee, ik ga me niet tot wat ver weg ligt beperken veraf…

Ze komt terug, zet de drank op tafel Blijft even gebukt voor me staan Loopt naar het raam, sluit de gordijnen En steekt de bontgekleurde kaarsen aan Dan gaat ze naast me zitten De bank is voor drie personen gemaakt Nog altijd zit ze wat veraf En heb ik haar niet aangeraakt Ze zet een romantisch muziekje op 'How sweet it is to be loved…