Alle inzendingen over Verstilling

Kort en hevig, los en tevens standvastig zijn het mijn gedachten, gevoelens die verstillen in de schaduw van mijn wezen. En alles is niets meer dan een vluchtig moment dat tijdloos is in ruimte waar ik even mezelf ben... Als een druppel regen, als mijn naam en een woord geschreven in het zand.…

het zijn de tranen die verstillen in de echo van jouw zin die een dak van wanhoop maakte met een eindeloos begin hoe kan ik jou ooit zeggen dat mijn liefde in jou bloeit dat het voelbaar door blijft stromen en verloren weder vloeit geen woord zal jou nu raken geen zin zal blijvend zijn slechts de echo zal nog resten als een steeds hernieuwde…

Als mijn woorden jou verstillen je raken diep van binnen in zinnen die beroeren met gevoelens heel intens Als ik je even vasthoud met een pakkende emotie in een innige omhelzing dan voel jij mijn stille wens Als mijn bedoeling overkomt in klare taal die niet verward dan vind jij in mijn zwarte inkt dat ik schrijf van hart tot hart…

Wanneer christenen verstillen, zoals boeddhisten dat verstaan. Ja dan, pas dan bestaat er een kans, dat de drie wijzen weer verschijnen. Ja, dan komen ze ons eensgezind vertellen, de grote liefdesprofeten en de verlichte Boeddha, dat de mensheid hen niet heeft begrepen. Ja dan, komt er een einde aan de misleiding.…

Dat ik dat mag allemaal die warmte, dat lijf, mijn lijf het water, eten alle functies liggen, slapen lopen, dansen dat ik uniek als elke bloem dat ik muziek kan horen mocht geboren baren kijken naar mijn willen me en de ander kan verstillen dat ik mag geven ja mag leven en nog zoveel meer dat ik daag'lijks leer…

Storende geluiden verstillen, in onze spontaan verstilde tuin. Wat is het toch rustig hier. Wij zijn met thuisvakantie, wanneer gelukzoekers, elders zijn.…

Ik zal naar je luisteren Wanneer je tot een zwijgen groeit Ik zal naar je vliegen Wanneer je tot een stilstand komt Ik zal aan je denken Wanneer je gedachten verstillen Ik zal uit je ontstaan Wanneer je de eenzaamheid bemint Maar nooit zal ik aarzelen Wanneer jij twijfelt Aan onze kruisende handen Ik zal naast je blijven liggen…

De natuur verstillend, verkillend, ons deert het niet. Ik wil met jou een bloeiende tuin en in elk kwadrant leven voedend, zo tevree verwerven. In het vuur van hartstocht gewrocht zing ik mijn lied. Ik wil met jou de laatste keer de zon in zee zien zakken.…

Mijn lange stille laan, een sneeuwverlichte weg de bomen, de oud geworden dromen, het water, bevroren rimpels verstillen tijd, ingeblazen door de wind, nergens enig geluid, het is een wondere wereld die me omsluit, het bonsent bloed wat door het hart van de aarde gonst, wat mij uit de verdoving wekt, zijn zintuigen gericht, op een voortschrijdende…

Gelaten de woorden volgen die gedachten kunnen zijn maar alleen het wachten verstillen. Omdat ik niet meer ben dan de troostrijke schaduw die niet zal vergaan. Of de stem die sprekend de kou van het ontwaken in elk verhaal van gisteren laat terugkeren.…

Toen hij zei dat hij niets meer wilde En het avondland dichterbij kwam Het geroezemoes om hem heen verstomde Door bijna niets omringd De verstilling, het zwakke licht Nader tot hem kwam Ging de herinnering met hem op stap Een reis langs Memory Lane Het ontluiken van de liefde, de schoonheid en de troost Verschrikkingen, ontluistering, uiteindelijk…

Het sneeuwt over de kristalen herten aan het ijsmoeras, wat maant tot stilte, bewegingen verstillen in kilte, warme harten ademen alert op elk gebaar en blaast kapok uit neus en ogen, kool van transparante inkt maar even zichtbaar, onhoorbaar in de slag van snelle vleugels afgeworpen, verdwijnen schaduwen op het parelscherm van de avondwind…

Een vrije dag een glimlach in de agenda diepere betekenis verloren vrije dagen geboren Als kind wist ik van varen op de wolken een geest die brandend in mensen hun passie zou vertolken Zonder passie als drijfveer Blijft een onvervuld verlangen Knagend, meer, steeds meer verstillen onze innerlijke zangen Het zonlicht zal over de dagen…

Een lange stille laan, een sneeuw verlichte weg de bomen, de oud geworden dromen, het water, bevroren rimpels verstillen tijd, ingeblazen door de wind, nergens enig geluid, het is een wondere wereld die me omsluit, het bruisend bloed dat het hart van de aarde omsluit en wat uit mijn verdoving wekt, de zintuigen gescherpt op de…

zij kende geen pose in de verstilling van het moment altijd waren haar ogen aan beweging en voortgang gewend souplesse en charme gaven haar zwier met een lach van plezier haar dynamiek piekte velen tot zaken die zij anders gewoon zouden laten zij ging hen voor zonder drempelvrees door de poort van een ongekunstelde wereld…

mijn sluimerend verlangen fluistert licht of er nog meer stilte is leven doet pijn in haast en stress want jagen is onze genetische dress bewegen is must rust lijkt een vloek te zijn in het aardse bestaan wij zijn naar tal van soorten ontspanning gegaan verstilling lijkt aan te slaan pas door overlijden zal de hartslag van leven…

Thuis werpt hij een ander licht op de dingen, maakt ze tot wat ze nooit zijn geweest, geeft ze een nieuwe verstilling: ijzervouwer, houtmeter, herbouwer, verzamelaar van de kleine verspilling. ---------------------------------------------- uit: 'De buigzaamheid van steen', 2005…

Hemel en aarde doe je verstillen, angstige schimmen in doorweekt fluisteren. Jouw ogen zijn strak gericht. Tussen verleden en heden vlucht je weg en blijf je in dat ene woord steken, ‘radeloos’ in verdriet ontwricht.…

in de door kaarsenwalm berookte crypte hingen lichte papiertjes tussen eeuwenoude stenen met nog niet uitgesproken vragen wensen en gebeden door de tocht flakkerden vlammen hun toegeeflijkheid langzaam droop het vet waarin oude zielen verstillend leken te huizen heb de drukte niet gezien in mijn visioenen waarbij ik de heer…

Als het zwijgt, zal zij weerom verstillen. Strijd. Er komt geen rust door niets te willen. Het wordt paljas en struint doorheen haar dag, het wil al lippen zoenen rond haar lach. Maar wat er groeit moet worden omgedaan, want zij verkondigt strak de jongste dag. Haar stem klinkt leeg, vol uitgeklaard bestaan.…

ik heb mij omgeven met streelzachte kleuren maar als zij soms breken valt duister door scheuren speelt chaos zijn eigen muziek raak in paniek door dissonanten die in een macaber decor over mijn uitgebalanceerd leven dansen vecht voor mijn adem en zing in verstilling mijn autistisch lied prevel mantra’s en sluit mij af van een wereld die…

het uur van de wolf straten gehuld in het gehuil van blitse wagens dit duister dient niet om te slapen er moet overdacht in de nacht beslecht dat bij zon alles goed of toch genoeg verlopen volgens wat verwacht hij neemt zijn pen getuige tot verstillen van wat geweest voorbijgeraasd alweer en af te leggen kleed voor de naakte rust…

I De blik maskeert de kijkers die hun leeftijd verraden door de wijze van spreken Daar waar de ogen spreken snoeren woorden de mond Zielloze termen en zinloos tijdverdrijf achter goede manieren De wijze bewaart zijn weten voor het juiste moment II Spreken als noodzaak is de verstilling zoeken in wat is In wat men…

Als de wankele vormen van de verlopen dag verstillen in zijn ogen en in zijn armen doven toont hij zich, de nacht. Met een handje gapende gaten uit angsten tot vergaan stanst hij tijd en ruimte tot nieuw eendaags bestaan. Niemand hoort het kraken van de nieuwe stenen daken of het spannen zelf van het hemelgewelf.…

Alledaagse geluiden verstillen. Stemmen van de straat. Gekras van torenkraaien. Gezoem van bijen. Fluisteren van bladeren. Mijn hart luistert. Het duurt zolang het duurt. Deze heilige vorm van leven. Hier, in onze tuin.…

het vooruitzicht gaat beginnen de dag spoelt vanzelf weg doet meeuwen verstillen.…

Aanvaarden, keer op keer Zo vaak bedrogen Verstillen, meer en meer Liefde te lang gelogen Koude lippen worden vermeden Geen gesprekken, maar kreten Niet meer verbonden Alleen maar onzichtbare wonden Geen stilte meer te mijden Deuren vallen dicht Geen bloed meer in mijn gezicht Woorden die me uiteen rijten Ik kom tot een zwijgen Door…

Teder spreidt zij haar vleugeltjes omarmt spontaan het gezichtje leest de droefheid in de ogen en voelt de wanhopige pijn haar kleurenpracht laat de wereld plots verstillen maar zij, zij ziet het niet denkt alleen aan wat was wast haar ziel met tranen van de afgelopen nacht in het warm doch donkere duister danst het toeval over haar…

je broeikast altijd zoveel vitaliteit dat je een direct adept van de schepping kan zijn zongekleurde levenskracht met een stralende lach waarvan het altijd wel een onsje meer mag zijn toch kan ook jij verstillen bevriezen in doorzichtig transparant dat geen ruimte laat voor een warme hand onbereikbaar opgesloten in blauwgrijze…

ach, was ik maar een poweet die zich mocht scharen onder de crème de la crème zeg maar de haut culture der edele dichters begiftigd met elitaire snaren die het aangezicht van taal verstillen als het zazen in zen maar de Schepper heeft anders besloten: "Gij, Julius, zijt niet slecht maar een liefhebber gelijk een zondagschilder, wees…