9717 resultaten.
Wintermorgen
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 37 In wintermorgen
houdt een merel zijn snavel
op een kale tak
Hoe heel bewonderenswaardig het is om
het glooiend landschap te zien ontwaken in het vroege
ochtendlicht waar stilte van afgelopen nacht nog even blijft hangen
Langzamerhand word ik wakker zodat ik niets kan missen van dit bijzonder fenomeen.
Nieuwsgierig zoals ik ben kijk ik naar…
Panorama
gedicht
2.0 met 129 stemmen 26.047 een foto,
een filter van lila schemer
verkorrelt het panorama,
dringt erin door
als losse thee
in kokend water
en verkleurt het leven
zoals de dingen
op een oude polaroid
die mij nog later,
wanneer ik hoop te vergeten,
zal herinneren
aan verliefdheidsvlagen
waarin jouw naam wappert
als een verloren sjaal
op schuwe winterdagen…
Takken kalen in de kruin
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 90 zie de meeuwen zeilen
driftend op de wind
bladerbruin vlaagt knisperend
tot het eindelijk luwte vindt
weg is de warme lach
en tekent kou
verbeten trekken op
deze bijna winterdag
kleuren zijn vervaald
takken kalen in de kruin
waar bomen buigen
voor het stormachtige venijn
het botst weer
na de zonneharmonie
we trotseren voor even…
Avondgebeuren
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 137 vlassend naar het verlossende bericht
als echo die in de lucht blijft hangen
tikken klokken langer door het licht
van verlengde dagen in verlangen
een zachte streling over de huid
voelt als voorbode van wat komen gaat
reeds gedempt in wegstervend geluid
is de winterdag die op ’t punt staat
zich te hullen in het avondgebeuren
met de zon…
Een dagje aan zee.
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 139 Zalige zilte zeewind waait over zee en strand
door duinen omrand.
Strandtenten vlak daarvoor, terwijl ik in de
verte het ruisen van de golven hoor.
Onderwijl zie ik surfers op schuimkragen razendsnel
voorbij gaan.
En boven zee meeuwen die scheerlings een duik nemen
en zo een visje pakken.…
Het wak van Eden
gedicht
3.0 met 18 stemmen 8.006 Denk ik het in dan denk ik mij in
de voorbedachte winterdag waarop ik,
spijbelend, in de late ochtendschemering,
een onbeschaatste, mensverlaten wijde
Ankeveense Plas beging waarin mij wachtte
steeds hetzelfde en mij toegedachte wak.…
Gravensteen
netgedicht
1.0 met 2 stemmen 208 een aartsvader leest de uitgevaren nymf
in mollige winterdagen postuum de les
voor in ‘t hijgend oor, strijkt de hand
over de verzilverde gram
een binnengesmokkelde vriendin
dringt in, de ritselende tuin staart
naar het kronkelend gebaar
van het schijnverloren wild
een balsemstruik op de borst
haalt aan, de slakken breken
door,…
WINTERSE INVALLEN
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 79 Milde winterdag:
een hommel ligt roerloos - bromt,
kruipt traag in de struik.…
Bevrijdingsdag
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 63 langzamerhand worden
de dagen langer
rondom ons de
roze en witte bloesem
zichtbaar in de bomen
ik onthoud de kleur
en houd hem vast
bij de herinnering
aan koude winterdagen
de wereldse plagen
van dreiging en geweld
schommelen als ijs
klompen in de ziel
ik open de deur
naar de vrijheid
met een gevlochten ketting
van robijn…
Pasen
poëzie
2.0 met 11 stemmen 2.613 En 's avonds daalde
Hij op Zijn duintop
En zag de velden
Veelkleurig schemeren -
Nog teder blinken -
Zag hoe de zon zich
Baadde in de golven,
Zag hoe de zee zich
Wond om Zijn aarde,
En al de sterren
Stegen en daalden
Rondom Zijn hoofd.
-----------------------------------
kuras = borst- en rugharnas…
DE NOORDZEE
poëzie
4.0 met 6 stemmen 3.506 De Noordzee doet zijn gore golven dreunen
En laat ze op 't strand in lange lijnen breken.
Zijn voorjaarswater marmren groene streken
En schuim en zwart waaronder schelpen kreunen
Zie van 't balkon mij naar den einder leunen
Met ogen die sinds lang zo wijd niet keken:
Een droom in 't hart is me eer ik 't wist ontweken
En 't oog wil buiten…
DE TERRASSEN VAN MEUDON
poëzie
4.0 met 1 stemmen 377 De lucht is stil: op eindloos verre heuvlen
Strekt zich de stad in blond en rozig licht -
Ik wend mij om waar lachen klinkt en keuvlen:
Daar kust een knaap een blank en zoet gezicht.
Ik zie omlaag: in vaste en strenge perken
Sombert rondom een kom een herfstge tuin.
Ik zie omhoog: een koepel, zwaar van zerken,
Stijgt, sterrrenwacht, hoog boven…
Op zee
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 66 Mijn dochter in Enschede,
houdt heel veel van de zee.
Op elfhoog in haar torenflat,
voelt ze zich tevree,
als op de golven van de zee.
Maar eens per jaar, dan gaat ze echt.
“Ze waait dan uit, “ zoals ze zegt.
De haren in de harde wind,
de voeten in het zand,
lekker samen naar het strand.…
Het verlaten strandpaviljoen.
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 127 In de verte de zee, de branding
en om het verlaten strandpaviljoen
waait de zilte zeewind.
Alle luiken zijn dicht, het terras
is leeg, anders is het daar een bont-
gekleurd gezicht.
In de zomer ruik je de zonnebrandolie,
het terras is dan in badtenu gehuld
en je ziet er mensen hun ijsco's en
frites smakelijk etend.…
Uitzicht (Palavas-les-Flots)
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 56 kast
met een immer melodieuze radiozender
tegenover een belegen bank
waarnaast een slaapkamer in licht gehuld
alwaar een strak opgemaakt bed
samen 30 vierkante meter geluk
als uitzicht binnen
Een hek in een heg
langs een rommelige parkeerplaats
waar achter een versteende boulevard
tegen een gouden zandstrand geplakt
voor een immer blauwe zee…
Gevallen blad
hartenkreet
3.0 met 14 stemmen 2.274 De koude winterdagen
met een frisse bries.
't Hoofd nog vol met vragen:
Waarom nou dit verlies?
De lente komt voorzichtig kijken,
al lijkt het soms op niks.
Treurnis zal nu langzaam wijken;
toch blijft er het gemis.
De zomer treedt als laatste aan
en daarmee ook de zonneschijn
Je mag weten, van nu af aan,
dat hij bij Hem mag zijn.…
Licht
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 939 Van hoop en samenhorigheid voor alle
mensen in deze donkere winterdagen.
Nu wij weer herdenken de geboorte van
“HET KIND”
die in het duister zijn licht laat schijnen
in een wereld vol oorlog en geweld.
Zodat wij zijn warmte kunnen voelen
om dan met elkaar in verdraagzaamheid.
KERSRMIS TE VIEREN!!…
dankwoord
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 167 en dan nu mijn lief,
moet ik gaan
in dit aardse staan de bloemen
binnen tinten paars en wit
een gouden hart noemt zeven slagen
waar geen enkele toon in zit
ze dragen nog het leed
van kille winterdagen
daar tel ik vijf- plus één,
als kleine klokjes licht, ze zuchten niet
ze zingen als ik blijf
en spelen met het overzicht
dat altijd…
Hema worst
hartenkreet
4.0 met 2 stemmen 166 Na een koude winterdag
krijgt een oer Hollandse traditie zijn beslag,
als de hele familie zich rond die rookworst
aan tafel schaart. Samen een deelbare herinnering
voor de toekomst vergaart.
Waardoor de koude en de ellende van de winter
weldra zal worden vergeten onder het smakelijk
samenzijn van zo'n Hema worst eten.…
zee aan zee
netgedicht
3.0 met 16 stemmen 1.416 als zilverzand
een V-formatie vliegers
verjaagt de winterkou
met zuiderzonnewarmte
vanuit een hemels blauw
het bruisen van de golven
die breken op de kust
het ruisen van de harten
die ademen naar rust
waar komen al die spetters
die glinsteren vandaan
hoe wuiven warme golven
wat stilt een oceaan
en wat schenkt zomerzinnen
dan zee…
de zee de zee
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 88 de zee is onbestendig
wisselvallig als een mensenziel
soms is zij grijs en ruw
met zware deining
een koortsachtig ongedurig
spektakel en geraas
beukend op het basalt
om dan weer
in een blauwe slaperige
kalmte te verschijnen
haar golven rekken zich
traag naar alle kanten uit
vandaag is zij een vlakte
egaal als een meer…
spitzen
netgedicht
2.0 met 12 stemmen 185 langs de koude deuren van een winterdag
danst lentelust haar onbevangen dromen;
buitenbeentjes spelen mee
nu zelfs de knoppen trager openen
vergeet ik, dat het naseizoen al ouder
tussen bomen zweeft, er leeft al zoveel meer
dan dagenlang geleden
moegestreden huilt de wind
een klaaglied voor mijn zomerkind
morgen, als de zon verschijnt…
Alziend
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 115 Harde winterdagen hebben het zonlicht omgebracht
het oog reikt niet ver
het zicht is lang geleden met de zwaluwen vertrokken
ergens waaien als duistere banieren
ruwe manen in de poolwind
vlokkerig buitelt de nacht over de vlakte
alles valt stil in onontgonnen werelden
dan raken de muren behaard
traag bewegen ze zonder te scheuren
naar de…
Maart
hartenkreet
4.0 met 3 stemmen 243 maart stel ons toch niet langer teleur
met storm, stofhagel en regenvlagen
beloof ons negen mooie zonnedagen
dan houden mensen op met hun gezeur
de natuur is zo desolaat, zonder kleur
vermoeid van de sombere winterdagen
maart stel ons toch niet langer teleur
met storm, stofhagel en regenvlagen
ons hart verlangt een beetje lentefleur
van…
Maart
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 191 maart stelt ons toch niet langer teleur
met vorst, stofhagel en regenvlagen
belooft ons negen mooie zonnedagen
dan houden mensen op met hun gezeur
de natuur is zo desolaat, zonder kleur
vermoeid van de sombere winterdagen
maart stelt ons toch niet langer teleur
met vorst, stofhagel en regenvlagen
ons hart verlangt een beetje lentefleur…
mijn schip ligt klaar
hartenkreet
4.0 met 6 stemmen 149 de zon
we varen nu heel snel
vijf knopen wel
trotseren hoge baren
we zeilen nu al uren
en het blijft maar duren
met het ontwijken van alle gevaren
de bemanning klaagt
en de kapitein vraagt:
wat hoop je daar te vinden
en ik zei:
daar… in de verte zie je de horizon
en elke avond zakt de gouden zon
in die grote blauwe zee…
laten we Zee zijn
netgedicht
3.0 met 12 stemmen 591 wie ben ik vraag ik de zee
sluit je ogen bruist zij en luister
Ik luister naar haar komen en gaan
naar 't kolken en stukslaan
en 't vurig na-sissen van
zacht schuimende uitlopers
laten we stil zijn - zegt ze
laten we samen
laten we niets zijn
laten we fijn zijn en pijn
laten we alles zijn
laten we - zegt ze
laten we Zee zijn…
De zachte krachten
netgedicht
3.0 met 17 stemmen 816 Dat de zachte krachten het toch halen:
een avondzoen opnieuw na ruzie, onbegrip,
een groene twijg na 't zwart van winterdagen;
een kleine scheut die leeft, voldragen.…
MET DANK AAN KLOOS
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 144 nog steeds deint zee…
een winterdag bij cafe Oortjeshekken
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 365 weet je nog Dolly bij cafe Oortjeshekken
de weg naar de voordeur was haar lang genoeg
ze zette haar lijfje schrap en wist het lijntje strak te trekken
toen wij lopen wilden. ik weet niet meer wie van ons zich bukte en haar droeg
wij zijn geen zondagswandelaars die zonodig de benen moeten strekken
maar we wilden wel het weiland in naar een van…