Alle inzendingen over ZONNELICHT

schilderijen achter deuren die sluiten bomen hebben meer vragen dan eenzame huizen boven kelders vol boeken de goden verzoeken je brengt het verbloemde hart naar de zomer van de antieke boom bij het bloemengraf in doodse stilte deze warme lentedag in maagdelijke warmte omhelst jouw natuur als een gedicht in een heldere brief het zonnelicht…

Mijn vrolijke En warme ik Vechten steeds weer Om zonnelicht Naar boven turend In het blauw voel ik toch De aantrekking Van een sombere Onderlaag van Mijn gevoel De nacht Op het moeras Der somberheid Weerkaatst het Zonlicht via de maan En ik baad En wentel me Volop in Het maanlicht Voelt vertrouwd Even toeft het fijn…

dagen uit Ik raap het laatste afgevallen fruit Je bladeren glanzen, zo ook asfaltwegen Ik zie het liefste je aan stille stranden Of je in bossen; windstil, geen geluid Behalve knisperen waarop ik stuit Je dorre kant ervaar ik als een zegen Ik neem je dennenappels, beukennootjes En in de verte blaffen blije honden Je takken reiken naar wat zonnelicht…

Herinner mij zoals ik ben Zoals je me hebt gekend Warrige rode krullenbol Lief en vol temperament Herinner mij zoals ik ben Blijmoedig zachte vrouw Vervuld van wilde passie Alles wilde delen met jou Herinner mij zoals ik ben Stralend als het zonnelicht De klanken van mijn hart In mooie woorden gedicht Herinner mij zoals ik ben Zoete…

groen vlekkeloos kleine vogelkelen kwelen o zo zoet verleidend dit beroert, ontroert en verblijdt deze luister aanstroomt naar m’n hart ik sta roerloos te kijken naar dit landelijke "Hof van Eden" (dat mij tot poëzie dicht kleurig uitgespreid, wat uit de tuin komt vol tederheden) alles wordt weer aangeraakt door de straling van het zonnelicht…

In dit bijna mystieke late lichtfestijn dooft het warme zonnelicht boven de bergwei. De ruige rotsen verliezen hun scherpe kant, lijken zelfs kwetsbaar in hun versteende donker, tonen de wandelaar hun eeuwenoude band met de zwarte hemel en zijn sterrengeflonker.…

Ween niet als dat al gestorven is, haar schim die op de winden rust, als een leeuwerik - in volle vlucht – naar de eindeloze kim en naar een streepje zonnelicht, die hij in vervoering kust, onttrokken aan de duisternis, een smetteloze vlam, haar vonken heeft mijn hemel opgericht, zodat ik aan de hete hel ontkwam, van alle zonden waarvan…

De ochtendgloed laat zijn nevel strelen langs het gebladerte van de bomen In het prille zonnelicht ontwaakt de dag Vogels zingen hun lied gehuld in dromen Zacht streept het gouden ochtendlicht in wazige verten over het koele meer De aarde laat zich kussen door de zon en de warmte streelt het land telkens weer De ochtendgloed laat zich gloeien…

Traag walmend als dikke lava stroomt verkeer over het blakende asfalt richting zee Stoffig gras buigt deemoedig de halmen Aan de wegrand ruisen duttende populieren Het witte zand schittert verblindend in het fel blikkerend zonnelicht Boven het water daagt het grauw, rommeldonder, regenkletter overstemt het vrolijk kindergekwetter Troebele…

Toen ik in proos, en vaars uw grote glans vertelde, Die ik veel schoonder vond dan 't hemels zonnelicht. Toen mij de weedom van een dodelijke schicht, Gelijk gij denken moocht, met duizend pijnen kwelde.…

Achter de sluiers van de winter houdt de lente nog even haar adem in voordat ze herrijst als een feniks uit haar as en het zonnelicht de crocussen en narcissen openkust in het gras en de vogels vol overgave zingen uit hun zoetgevoisde keeltjes die als sonates klinken als kleine juweeltjes Alles zal groeien Alles zal bloeien in prachtige…

Stil, als een bloem in schaduwen ontwaakt Wier broosheid zelfs het zonnelicht zou deren, Bloeit haar lichaam: mild-rose voor de tere En diepe grond die somberkleurig vlaakt.…

je tijd is bijna om de lente is in zicht dieren slaken blij gegrom voelen het warme zonnelicht. temperaturen stijgen het gras begint te groeien de winter moet nu zwijgen zelfs bloemen gaan al bloeien.…

Een veldboeket en takken zwaar van peren Dicht ruisend zomerblad, een vergezicht Wat koeien grazend in fel zonnelicht En schapen blatend in rustieke sferen Bos levert schaduw, zitbankjes naar keuze Een opgeworpen houtwal weigert wind De bijen zoemen hard en eensgezind De vlinders eren al het glorieuze De paarden schudden hoofd en staart…

verse vruchten laat me weten dat je nuchter bent bijgekomen van alle dwaze dromen misschien later in het voorjaar als de warmte meerdere talen spreekt kom je naar me toe met al jouw liefde en zal ik er voor jou zijn als een bloem ik hoop dat je de whiskyfles laat staan en realiseert dat er nog een toekomst is om samen te dansen onder het zonnelicht…

Henen laat mij,... laat daar 't altijd zomer is en zonnelicht mij spoeien en daar gij, eeuwige, éne, alschone blomme, staat.…

moedertje zou slagen Ik stelde me ons leven voor waarin jij centraal zou staan ik zag je al over rozen gaan gebed in een gelukkig spoor Al dit moois mocht niet zo zijn mijn armen wiegen enkel lucht elke ademteug slaakt ’n zucht en de leegte trekt me in ’t ravijn Veel te vroeg werd jij mijn kind op zware zwarte vleugelslagen achter het zonnelicht…

Kassandra rekt geeuwend haar rug koestert haar geheven gezicht in het eerste zachte zonnelicht en denkt zichzelf eeuwen terug. Een man een vrouw bij wie het vuur feller brandde van wie zij de toekomst voorzag een paar waarvan de vrouw eerst door eigen vlammen zou verteren de man alleen vervuld van haat.…

wateren vanuit het verdorde land waar het aangeslagen meer nog steeds zout is gekleurd omringd met vergankelijk riet mijn tijd lijkt daar verbeurd de stroming zingt kussend zowel ter linker- als rechter zijde de strelende oeverkant fluistert zacht over het groen dat wacht in het verschiet kilte verliest een ondoorzichtig vlies het is zonnelicht…

Het oude kerkje staat zo stil, zo stil in 't gouden zonnelicht, een man met wee-doorkerfd gezicht die ach zo gaarne, sterven wil.…

Integer het eerste zonnelicht betracht. Heerlijkheid en luister van de natuur in vol ornaat. 's mensen hart dat een ander ritme slaat. 's morgens en 's avonds laat een concerto van helder vogelgezang. Een bloempje her en der dat opengaat in fluwelen kleuren. Desideratum van een leven lang een feestelijk gebeuren.…

Wolkenflarden vluchten, grijs en grauw, gejaagd door zonnelicht in nevelblauw. Wij schouwen in 't verstilde samenzijn de oermaat van 't heelal, sereen en rein. Vergeten is het schrijnen van de wonden, weggevoerd de doem van schuld en zonde. In streling, streling, mild en teer is heling, geen pijn, geen verleden meer.…

wegen zijn hem onbekend de straten lijken uitgestorven geen enkel geluid is hier te horen de angst begint hem te bekruipen geen eten, drinken vindt hij hier het bos, de bomen en het gras de hele wereld zwijgt ineens geen vogel en geen ander dier wordt nog gezien of zelfs gehoord het ruisen van de wind is opgelost toch is het dag, het zonnelicht…

zwervende gedachten laverend op de duizelingwekkende toon van de wind zijn hoon wuift de vooroordelen weg, hij heeft de gestolen zielen van de wereld ingelijfd, dan is het verhaal van de ruïnes snel verteld en jaagt op de overgebleven wolken van beschaving wat dood leek komt tot een wederkerend leven er gloeit begrip op de bakplaat van het zonnelicht…

dat met half-ontvouwde bladen, Veelkleurig, door het groene omkleedsel breekt, De tengre knop begerig opwaarts steekt Om vroeg zich reeds in 't zonnelicht te baden: Zeg, vreest gij niet, als zich de winter wreekt, Dat hij, met sneeuw en stollend ijs beladen, De sappen stremm' der pas ontloken bladen, Wier tederheid een milder pleging…

Wie op de spiegel drijft weet niet, wat hij moet denken Of onder boven is, nu boven onder schijnt, Want heel de gladde wand, die in het meer verdwijnt, Staat met zijn dennenlast in ’t zonnelicht te wenken.…

Het drijven watten wolkjes, van zonnelicht doorboomd. De jongeling ziet ze drijven en droomt... En onbewust elk wolkje na drijft zachtjes een fantasia, doch in de ruimte smelten beî voorbij, voorbij, voorbij. Het drijven blanke zeilen, waar 't meer de hemel zoomt. De jongeling ziet ze drijven en droomt...…

Ik pak en kus hand, wang die schaamrood kleurt Wij delen water en een gele pruim uit Chili, door Pablo Neruda omschreven als jonge tiet met tepel, naar beneden hangt, vanwege zwaartekracht of opricht verlangend naar het warme zonnelicht Wij wisselen kussen uit en luisteren naar vogelgezang en het deinen van bladeren aan de jonge takken…

Aan de westertrans Zinkt, in goud gehuld en glans, Statig 't zonnelicht ter neer In de schoot van 't wieglend meer, Dat, als bloosde 't van verlangen, Om het in zijn bed te ontvangen, Inkarnaat* voelt gloeien op zijn wangen. 't Avondt.…

Het pad voert urenlang omhoog bijen zoemen, vlinders vliegen af en aan de wilde bloemen geuren pronken in het zonnelicht weldadig is de eenzaamheid hier vind ik mijn eigen ik zo onvolmaakt, zo verwrongen gehavend door de jaren heen mijn lichaam piept en knarst de stilte vermenigvuldigt zich doet pijn aan opgelopen wonden die ik al te…