Alle inzendingen over afgrond

langs de grote grijze rivier tracht ik het verleden te ontlopen de bodem is soms zo zacht dat ik wegzink van vaste grond naar de afgrond is een kleine stap van de zwarte rouw naar het passionele rood daartussen de witregels alles van vroeger meenemen naar later kan ik niet niet alle doden zijn begraven ik zit de storm…

Toen stond ik vóór een afgrond en ik kon Geen handbreed verder en geen stap terug. En de angst des doods kwam over me, ik begon Te beven en ik riep: - ‘Wie bouwt me een brug?’ En 't ver gebergte gaf mij, honend-stug, Mijn woorden weer, tot wanhoop mij verwon.…

Alleen met mijn eigen verlangen, Alleen met mijn eigen lied, Alleen met een bloem aan de afgrond, Alleen met een ster die verschiet. Lust heeft het hart dat, eenzaam, In de eenzame zich herkent, En schoonheid geeft aan zich-zelven, Den afgrond en 't firmament.…

De afgrond lokt naar transparante geheimen. Een diepte om tongloos in achter te blijven. Wanhoop komt dichterbij, er is geen herleven. Tussen de lucht en de aarde is er alleen maar een bewegen. Een bewegen in waanzin Naar een sterflijk einde. Een leven te min, er is geen begin.…

Van oude woorden die me brengen naar de afgrond waar straks ook mijn geluk te pletter slaat.…

En weer wordt hier bewezen dat door, dit in fluweel verpakt bedrog innig omarmt door eigen hebzucht en angst voor wat er na ons komt, ieder opnieuw naar de afgrond stormt.…

Op de rand van de afgrond Een ieder van ons maakt het wel eens mee Zal ik mij laten vallen Kijken hoe diep ik val Misschien is daar de rust Misschien wordt ik me daar pas bewust Dat het leven elders mischien wel beter is Tot die tijd blijf ik wel balanceren Of zal ik het toch eens proberen Het zwarte gat Wacht op mij Ik ben het hier al zo…

Laat licht vervullen dit duister, deze afgrond, dit moeten laten gaan, zonder waarom, zonder begrijpen.…

We konden ons wel voorbereiden op het moment van overlijden maar niet op hoe het voelt nu jij er niet meer bent Het afscheid was een momentopname maar de leegte die daarna ontstond die diepe afgrond die blijft altijd Ooit waren we samen nu leven we in verschillende lagen van ruimte en tijd fysiek gescheiden maar zielsverbonden…

Is voor mij het kennen van mijn hart erkennen dat wat zich soms als harde werkelijkheid voordoet ook een diepere dimensie heeft die mijn verstand verwart om deze hartkracht te ontdekken laat ik stilte in mij opwekken ontwaren dat achter de tragisch lijkende realiteit geen afgrond op de loer ligt met absurditeit…

Schitterend licht uit duizend bewegingen water wind over water prevelend aanstormend opspattend water zoals ik ziende de zon op het water het eeuwige licht denk zo, mijn ogen verdwalend in waterlichtverte, denk ik dat gij bestaat die over donkere afgrond licht heeft geroepen - schittergedachte schitterlichtverteverhaal. --------…

Wanneer we voor de afgrond staan. Wanneer weerstand wordt gebroken. Wanneer opstandigheid vergaat. Pas dan, keert troost troostend terug, en heeft angst geen reden van bestaan.…

je klimt met mij je schouder vlamt als ik mijn vleugels spreid en jij de stenen mijdt die achter ons het pad markeren soms lost er een en slaat herinneringen stuk in een lawine van gedachten geen afgrond vangt jouw blikken meer weidsheid doet je ogen zeer de wereld vlakt tot mogelijkheden in een maagdelijk opnieuw betreden…

zachtjes maar zeker zie ik mezelf langzaam naar beneden zakken het drijfzand is te sterk zodat ik niet in staat ben om een krachtige hand te pakken eenzaam en zo alleen zakkend naar de diepte van mijn afgrond angstig kijk ik om me heen met de wetenschap dat voor mij het einde gekomen is had ik maar eerder een duidelijk signaal afgegeven…

Toen ik jou Niet langer Vast kon houden, Je niet terug Kon trekken Het leven in - En toen jij Er voor koos Er niet meer Te zijn, op te Gaan in je eigen Luchtledigheid Waar je onvermoed Al zo lang in Was opgegaan Bleef ik alleen Achter met de Beide kinderen Die we samen kregen - De diepste afgronden Heb ik gezien…

derderangs nachtclub Avond aan avond sieren In de hoop dat er nog een paar losers Zo gek zijn af te komen op je Goedkope vermaak, gelardeerd met Verlepte snollen die in een vorig leven Ooit knappe mokkels zijn geweest - En jij zelf, in afwachting van deurwaarders Die jouw armetierige bezit gaan confisceren, Gaat dagelijks langs de afgrond…

heeft flink naast het doel geschoten En loodste zijn bank richting het moeras Toch wordt deze braverik van de klas Niet door Wouter Bos naar de kant gefloten Vreemd, voor zijn benoeming volgt geen wanklank Al past hij beter op de reservebank …Michael Enthoven is benoemd tot commissaris van de ABN terwijl hij zijn eigen NIBC Bank naar de afgrond…

Het doek valt de afgrond nabij wolfijzers overal je gedachten verscheuren je krachten versmachten Alleen de blinde ziet wie je bent Alleen de dove luistert naar je stem Het monster slokt je op maar moeilijk te verteren ben je Deze wereld is je vijand denkt waar is die nu beland en jij geeft hem gelijk Dit blijspel is niks…

Vandaag is de Zamboni ingevlogen En eindelijk zien wij het échte werk Het ijs werd door dat onbekende merk Verprutst en onbegaanbaar zienderogen Het kabinet mag naar de afgrond ijlen Dat kunnen we straks ook weer op gaan dweilen. ----- Het ijs in Richmond kan eindelijk behoorlijk gedweild worden.…

terwijl de avond struikelt over de zonsondergang voel ik me alleen, en zonder jou stralen de sterren niet meer voor mij ik val over mijn gevoelens in een diepe afgrond, verborgen vanbinnen omdat een nieuw begin verloren is zonder je ogen om aan vast te houden soms lijken alle dagen hetzelfde en voelen alle woorden als een snik en zonder…

Je hebt ooit een bres geslagen tussen angst en liefdesleven afgrond om alleen te dragen in een diepte zonder streven zo bloedeloos alleen te zijn in vervorming van verlangen met bergen onverwerkte pijn om je ziel mee te behangen als slachtoffer van ongeloof draag ik jou getergd op handen vlieg naar jezelf over de kloof als bestaansgrond…

In de sombere wintertuin zie ik onzichtbare dieren nog voor het regenen in een droom verdwijnen er blijft een grijze wereldtaal aan de veel te diepe afgrond van mijn geheugen hangen om stille getuige te zijn van het feitelijke mezelf zijn tegenover jou ontluiken de eerste bloemen alsof het nooit winter is geweest er zit een…

Zijn er ook conflicten en afgronden van misverstand? Wat is macht? Wat is dienstbaarheid? Soms begrijp je zelfs jezelf niet meer. Er is slechts duisternis en onvermogen, maar wacht: eens keert het weer.…

het is zomer maar je afgrondt me met vergezichten die de sneeuw verijzen de gletsjers tussen ons doen groeien in hun eeuwige verblijven ik pluk bloemen en de kruiden die zo heilzaam zijn laat zinnen groeien balanceer met woorden op een nog niet uitgesproken lijn ben jij de rechter die het evenwicht bepaalt afgrond of de hemel…

Eindelijk mijn rots te zijn, die bij afgrond of ravijn, Mij zal vragen om mijn hand, en zal zeggen aan de rand, Hoe breed die kloof is of hoe lang, ik ben bij jou wees maar niet bang. Samen zijn we beresterk en is zo'n afgrond kinderwerk. Weet je wat ik vraag aan jou? Nu een keer voor mij te gaan.…

een afgrond is haar schoot, een afgrond die verzwelgt goud, liefde, heil en leven. Daar reist de Circe op, wijl in haar oog een vonk der helle gloeit en, in een spotlach, 't glas geheven, roept zij, met hese stem: 'Der Liefde deze dronk!…

Nemen we de bekers en drinken we met afgrond diepe teugen het verlangen dat als zwaarbeladen ranken tussen onze lippen hangt. Persen we met onze blauwe-druiven-kussen de ochtend in een zilveren karaf.…

dat die grond het randje van een afgrond is met een heel diep ravijn.…

Maar in diepte Geloof ik zeker, Diepte die doordringt Tot in de kern van Mijn bestaan, die Mijn leven leefbaar Maakt, ook in deze Donkere depressie Die me brengt tot In de krochten van De menselijke ziel - Misschien is dit wel Wat we hemel noemen - Dat er leven bleek te Zijn toen ik zonder Het te merken in De diepste afgrond…

het hete geel glooit afgrond oplichtend in het zwart schemer drukt de warmte dieper eenzaam in het hart tast met vingers naar het duister blinder dan de nacht pakt en zal niet kijken omdat zonlicht nooit de avond wacht morgen bloeit het rotten in het sterven van vandaag laat de uren gaan, lange dagen doden langzaamaan…