Alle inzendingen over allerzielen OR herfst OR chrysanten

in tegenlicht een bladerloze berk een levende ets waar de sapstroom stokt en takken niet meer wringen het licht licht ook de kleinste twijgjes uit met schitterdruppels op de vochtige bast sporen van een late mier…

levende ets de bladerloze berk in tegenlicht waar de sapstroom stopt en takken niet meer wringen het licht licht ook de fijnste twijgjes schitterend uit geen spoor meer van een mier op de natte berkenbast gaandeweg ontwaar ik om mij heen het lijnenspel meer doorzicht brengt wellicht de inbraak van de winter…

Als een uitspansel ontvouwen wordt grond klei is die kneedbaar is de bedding van de rivier droog staat iets nog getrimd mag groeien toon jij ooit de kleur ook van mijn hand en mijn wangen alles gaat goed we hadden nog veel tegoed. Zet jezelf niet gevangen in een cel Wat is een Franse steen de blues staat hoog in het vaandel vier en vijf…

Daar gaan ze weer: de velen die de doden gaan bezoeken met licht en bloemen, met herinneringen en droefheid groots en teder. Maar wat is dood zijn: leven in een ander zijn, een niet meer uit te leggen verband, een geheim dat aanhoudt groots en teder. De vallende bladeren verhalen hoe er nieuw leven komt maar hoe eerst iets moet…

En toch raakt Allerzielen hem altijd weer. Allereerst in de portemonnee. Hij wil een bos chrysanthen voor zijn dochter kopen en die blijken opeens ‘n euro per steel te kosten. ‘Allerzielen meneer.’…

Soms loopt er door een drukke straat ineens een oude kameraad of reisgenoot. Je weet zodra je hem begroet: het kan niet dat ik hem ontmoet, want hij is dood. Eerst ben je nog een tijd verbaasd omdat die levende toch haast die dode was. Heb je de zaak dan afgedaan, dan komt er weer zo'n dode aan, met flinke pas. Thuis van het…

ze kijken mij aan verdronken mensen in New York, kapot geschoten kinderen in steden van Syrië, doodgevroren zwervers in portieken, wanhopigen, die zelfmoord plegen in mijn ontoereikendheid wil ik hen gedenken immers de sluier tussen dood en leven is nu dun bij een boeket witte lelies brand ik een kaars voor zielenrust…

Hoofd in de wierook vol ontroering over mens te vroeg heengegaan…

Ik mis je stem, al even zo ook jouw lieve lach je grappen, mooie ogen als vanaf die ene dag waarop 't droeve nieuws mij ter ore kwam je stoel sindsdien leeg voor altijd in memoriam…

Alweer herinneringen niet meer dezelfde maar anders door tijd verzacht voor jou niets ik niets meer…

Zerken weelderig omzoomd met chrysanten Een laat koolwitje wordt verleid van alle kanten Strak geharkte paden vormen menig kruis Orde is voor de grafmaker een heilig huis Vandaag struint er veel volk tussen de doden Die zelf dagelijks door ons leven dringen Mensen van alle soorten vol aardse noden Voelen weemoed dwingend van binnen zingen…

Vandaag spreek ik de namen uit van mensen die zijn voorgegaan en eer de waarde van hun leven met de liefde mij gegeven tijdens aards bestaan blader ik door de gedachten dan zie ik hun gezichten weer en klopt het hart de klank van toen we samen lachten hoe krachtig voelt het zijn van ieder die mij dierbaar was en is gebleven stil steek…

En ik, ik luister juist vandaag naar een lied in de verte, want soms voel je dan echt uit niets die hand op je schouder zie je op juist deze dag de chrysanten bij de oudere graven. Dan kleuren op deze tweede novemberdag de luchten anders, zoek jij naar de zin waar ook zij ooit met je waren deze dag.…

Allerzielen is bidden en knielen voor iemand die ons dierbaar is in het licht van een felle najaarszon verschijnt weer een mooie herinnering hoor ik een stille mijmering...…

Ook jij bent al vaker bij het graf geweest, ook jij hebt de dood en het sterven niet gevreesd. Zij zijn in alle stilte neer gegleden, verhuisd naar ver daar beneden in het heden. Niet dat zij het sterven hebben geliefkoosd, al vonden ze samen met u op 't einde wel de nodige troost. De dood was even als een vuist die me voluit raakte, waarna…

Om die tijd voel ik diegenen die heengingen Mijn zoon en mijn ouders, de geliefde in Brabant Jou in Groet, je loop, je gebaren je gezicht, witte haren 'k Had een gedicht, de dag nadat ik je, zo wit, opgebaard had gezien Het ging over de slapende en dromende dijk geschreven in het huisje, waar ik toen sliep achter een slapende of…

je was hier als kind geweest om te zoeken naar een schat naar sporen in de grond, krassen in lak jouw adem uit mijn allerziel de grond van het bodemloze verdwenen, uiteen gewaaierd, voorgoed nu schampt grondmist ijle lucht iets dat lijkt op versmolten letters geboren uit verdampte aarde; kom terug…

De herfstvakantie is voorbij vandaag En ieder heeft dus lekker uitgeblazen. Maar nu begint het najaar zelf te razen En grijpt ons zeer stormachtig in de kraag. De zomertijd is niet meer terug te draaien. Er is geen houden aan. Dus laat maar waaien.…

Langzaamaan, gaan we op Herfst aan, worden de avonden korter, de dagen eveneens, maar het geeft niks want ineens: komt de zon terwijl het giet en ik kijk omhoog, warempel een pracht van een regenboog. Heerlijke woeste ongrijpbare Herfst…

tussen gras onder berk verscholen ontluikend de witte hoed, zachte schubben boven de licht gekleurde tepel de gesloten onderkant draagt mysterie zwarte magie voor later...nog twee dagen...? jonge hoeden voorzichtig gesneden knoflookboter in de pan, zacht beroerd met inkt het recept geschreven..…

Wanneer de blaadjes vallen worden mensen lankmoedig het rood-groene tapijt wat geurt naar herfst roept weemoed op maakt mensen depressief Wanneer de blaadjes allemaal gevallen zijn, zijn er vele mensen, die niet meer " onder ons zijn" door de herfst, sloeg de weemoed en depressie toe Genadeloos.…

De herfst regeert weer met bedrukt geluid Het hemelwater kletst op grond en daken Wind giert langs huizen, bomen kraken Nog even maar, dan is het daarmee uit Bij vette pech treurt elk seizoen hier later Als woest of zacht geklots van poolijswater…

Aanbeland in de herfst, lopend naar de winter van ons tijdelijke bestaan hier op aard denk ik; alles, maar ook alles Was het me meer dan waard! Dus herfst kom maar op, winter pak me maar, het kan, het mag en ik zal ‘t ondergaan In dit mooie aardse wereldse bestaan!…

ik hou van mijn leven het is machtig het is mooi het is wat ik ben ik hou van mijn leven met alle fouten en zorgen waarin gelijk een regenboog geluk zich spiegelen laat ik hou van mijn leven het is geweldig het is magisch het is wat ik ben ik hou van mijn leven dat ik delen mag van jong tot oud met de mensen om mij heen ik hou…

Het kan niet anders je ligt hier stil te zwijgen sinds de laatste julidag De dodenakker minder doods vandaag dag van Allerzielen Een ster was je in woorden rijgen aan de rode draad van je bestaan Ik deed er vaak 't zwijgen toe zo boven thee en cake Wat onlangs bleek is dat ik je stem begin te missen.…

Het laatste geflonker Der zonne ging ter rust; De beek is door ’t donker In sluimring gekust; Maar ’t zwijgende duister Toont lieflijke pracht: Want de aard groet uw luister, Vorstinne der nacht! Geen nevelen betrekken Uw Goddelijk schoon; Geen schaduwen dekken ’t Azuur van uw troon. Vol glans zijn de blikken, Waarmee ge op ons staart…

Ze doen het ieder jaar opnieuw die bomen De eik,de berk,de populier,de es Ze hebben het voorzien op de NS Door blaadjes op de rails te laten komen, En over alle sporen te verspreiden Zo gaan ze ons weer in de wielen rijden.…

…van klagen horen allerzielen opstanding, middernacht, …waar wij tenslotte gaan heen gaan, heengaan. …uit het raam zien waar mensen dansen in een zaal: geen gehoor, geen muziek maar Urlicht, mijn God en dan beseffen dat het grootste is het kleinste licht: lux lucet in tenebris, de liefste voorlopig, die vrouw, mijn god…

duizend voeten marcheren achter mij beweegt een veld chrysanten gele bloemen dansen op de wind in een bad vol lotusbloemen overweeg jij 't wijl de grond ver weg langzaam rood kleurt © Lucky mei 2008…

Het is maar goed dat je in de lente, zomer en herfst van je leven niet weet, hoe je in de winter van je leven belazerd wordt.…