Alle inzendingen over denken OR dood OR graf

Graaf het liefst In het donker mijn Eigen ondoorgrondelijke weg; Het donker als deken, Als teken van veiligheid, De bril die ik draag Is louter voor de vorm Want blind was ik toch al, Maar mijn medemollen Moeten vooral niet Denken dat ik gek ben…

Hadden ze jou maar bloemen gegeven Eerder in je bewogen leven En niet hier bij het koude graf Kon je dat nog maar even zeggen Met je bleke scherpe bekkie Voel jij je ook zo bedrogen Door al die woorden Die zijn uitgesproken Over hoe goed je was Ik spreek je straks nog wel Dan hebben we het er nog over…

Achten we ieder morgenrood Als een bode van de dood, Tegenwoordige als voorheden, Elk genot voor reeds ontgleden, Eer het nog de kiem ontsproot! o Bedrieg’ de Hoop ons niet!…

als het omhullend hout langzaam zakt en de gedachten ver reiken voel ik de onoverbrugbare afstand zo dichtbij ook al raak ik, naast mij, jou en jou het is slechts een zwevend daar zijn een speelfilm zonder titel flitsend zonder beeld als het zand de holle klank bezingt en de echo in de gegraven diepte stervend verzinkt denk…

’t Was in ‘t vroege morgenuur toen Maria ging naar het graf angstig en nog helemaal overstuur leek Zijn liefde voortaan zo veraf het graf stond angstwekkend open er gaapte een lege duisternis van schrik wou Maria gaan lopen wat was dat voor een geheimenis? de zweetdoek, het opgerolde linnen werd haar Heer dan weggenomen?…

nu is mijn liefste dood, Mijn leeuwriklied, mijn morgenrood, Mijn zonnestraal, mijn lentevreugd, De blonde liefste van mijn jeugd! Ik heb zijn eenzaam graf bezocht. Dat was een lange, bange tocht. Mijn hart, dat sloeg en joeg mij voort, Als wachtte ginds zijn liefdewoord. Ik vond de plek, de grond was week...…

hoor dan, de wind huist in de bomen, onbesuisd speelt ze de bladeren op een kleurrijk hoopje waar kindervoeten vrolijk verder met hen dansen in het park de mensen meestal op hun eigen kluitje met verhalen vol herinneringen aan al die hen reeds voorgingen in waarnaartoe iedereen ooit eens zijn weg zal moeten gaan de laatste dag van oktober…

Een begrafenis, we staan stil bij de dood Maar het gewone leven gaat daarna door Toch blijft het verdriet zo oneindig groot Daar zijn geen troostende woorden voor. Maar gelukkig is de dood niet het slot Want we komen thuis bij de HEER We mogen zingen voor de troon van God In de hemel, daar zien we elkaar weer.…

Soms zie ik nu mijn eigen graf en de bossen bloemen al. Er blijkt ook uit het gastental dat menig mens toch om me gaf. Of nee! Men betreurt achteraf zo makkelijk een sterfgeval.…

daar lig je dan kleine meid ik had mij zo op jou verheugd maar het mocht niet zijn jij mocht niet zijn je hebt je steentje bijgedragen…

Spandiensten verleent men elkaar tot op de rand van de dood. Blinde paarden draven erheen, met koetsen maar zonder koetsiers. Het is het geheim van de hemel. Zo hoog komen de mussen niet, waar de zwaluwen buitelen, tuimelen door de geweldige ruimte. --------------------------------- uit: 'Omwegen', 2001.…

maar hier, achter een koel en lieflijk glinstrend water, waaraan het middaglicht een groene schaduw gaf liggen de doden zij aan zij in de geschroeide aarde: een dezer steenen dekt uw jonge graf.…

doden zijn ver en koud, en dichters eenzaam, maar zij beluisteren elkanders lied; ik zing en gij en ik worden opnieuw gemeenzaam; zegen — en vloek der verhovaardiging.…

Zal ik in een nevel waren, Of in tastbre duisternis? Zal ik in een ledig staren Angstig dat ik mij vergis? Zal ik dom'len of ontwaken? Zal ik weten waar ik ben? Zal ik bange zuchten slaken twijflend wie ik straks herken? — Zal ik voelen hitte en koude? Zal ik horen? zal ik zien? Ach, mij arme! ach mij oude Wat zal er met mij geschien? Aanstonds…

die dagen dat we door de polder liepen in mijn hart nog zoveel vragen die in dromen verder sliepen gevoel van jouw oude hand die de brief had vastgehouden berichten van het platteland mensen die we blind vertrouwden de ansichtkaart van toen we samen ooit gelukkig waren met elkander in verdriet verwerken muzikanten dromen op jouw graf…

De hemel spreidt zuutjes 'en laoken Van sneuwvlukskes over hun graf; De wiend schudt de hangende twiegen Der treurwilgers triest hen en weer, En speult met de rietslende blaojer En strooit ze um de grafkruuskes neer.…

O 't dood-stil graf, dat nooit weet wat geweest Is 't arm mens-lijf, dat kan zo'n grafje vullen.…

Ik wilde niet cremeren maar wel graag roken om dat voor altijd af te leren ben ik nu 'hier' naar ondergedoken.…

De kist waarin zij rust sleept haar gehele huishouding als verslagen huilende slaven over het gangbare grof knerpende grindpad van het eeuwenoude kerkhof met schuine zerken op weg naar het diepzwarte graf waarin zij tegen haar zin in, zal moeten rusten, continue heeft zij zich ingezet voor haar dierbare kroost zij had zich opgeworpen…

begraaf me in gedichten in een kist die spijkerhard is voor gezichten die het beter wisten mijn oogopslag aan hen hun laatste hamerklappen jatten ook mijn licht woorden tafelen mijn graf ik herrijs niet in oordelen dat doen er al zo velen…

lang genoeg het beentempo en snelheid konden niet beter struikelde hij uiteindelijk vond direct de dood in eigen graf met gebroken nek juist passend het kwam op alle zenders met applaus…

een zucht het is stil een roos p het graf. zachtjes is zij weggedreven. de dood komt na het leven.…

hij is niet dood maar leven doet hij ook niet meer gewurgd door ideeën met boeken als de strop vergiftigd door de politiek dat kostte hem zijn kop zijn woorden zijn gestenigd gestapeld tot een graf hij is niet omgebracht maar met de dood verenigd zijn teksten zijn verdwenen gedachten slechts herinnering ze hebben…

Niet dat ik mij met Bloem wil vergelijken, Niet slapend denk ik heus niet aan de dood, Maar toch lastig, mijn nachtrust wordt verkloot, Door het zijn op niet-zijn te laten lijken.…

Ze denken bij die ochtendkrant wat af! Men wil publieke televisie maken waardoor hun achterban zal gaan ontwaken. Maar…, hiermee delft de krant zijn eigen graf: Van uitgeslapen mensen moet men vrezen dat ze die Telegraaf écht niet meer lezen……

Er bestaan mensen die denken, dat ze bio-grafen of bio-logen zijn. Ze beschrijven levens en leven. Toch, zijn ze veel méér dan dat. Biologen en biografen zijn schrijvers, die over hun eigen levens schrijven, op nog ongeschreven bladeren. Op een onbeschreven blad.…

Waar denk je toch aan? Hij ligt zo tussen ons in -- onze eerste kus. ------------------------------------ Mijn lippen drukken de kus van toen in een graf – van twee monden diep. ------------------------------------ Ik begraaf één kus om er duizend te oogsten – allemaal voor jou.…

Verbaal werd aangezet tot bloedvergieten, Geroepen werd om Volkert van der Graaf. Met in gedachten Thierry’s epitaaf Werd aangespoord om hem maar dood te schieten. Ik keek eens naar beneden, en verdomd: Nooit waren mijn tien tenen zo gekromd.…

Laat bij mijn graf geen traan om mij, Ik ging niet dood. Ik ben nu vrij.…

De boom des levens in de Hof van Eden werd door de zondeval de boom des doods. Het zware kruis uit deze boom vervaardigd werd gedragen door Gods eigen Zoon. Dood en zonde liet Hij achter in Zijn graf. Zo kon de boom des doods weer vruchten dragen omdat Hij vergaf.…