Alle inzendingen over dood OR slaapt OR veranderd

De vogels doen hun nachtgroet horen; Op zilvren wolkjes slaapt de maan. Ook moeders lust, de jongstgeboren, Is in zijn wieg ter rust gegaan. Al dromend vouwt het vriendlijk wichtje De kleine, reine handjes saam; Een glimlach speelt op 't aangezichtje, Zijn lipjes fluistren Jezus naam. Waar droomt hij van?…

langs de spoorweg vijftien kinderen, beschreven in boeken het kan niet anders dan oorlog zijn zijn vermoeide hoofd knikt naar het bruine water, rimpelt maar kan geen vergeving beloven; de sloten uitgegraven gedempt is het geweten op vaderlandse grond hij leest verder de dodengang in sluipt onder prikkeldraad, trapt op de einder met…

"De liefde slaapt in haar hart als de lente in de winterse grond die in koude en duisternis wacht als een vlinder in haar cocon. in het dorp waar ik nu overnacht schijnt morgen een schuimende zon in een hemel met palmen bevlagd!…

Onze poes heet Eefje Bosch een kat met een achternaam die merels in alarm brengt en bij Judy op bed slaapt Als ik met zijn voedselbakje rammel komt hij pijlsnel aangerend als de ijskast opengaat denkt hij dat hij eten krijgt Wij vinden ook dode vogels op het tuinpad ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten',…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

hoe vaak heeft zonde haar naam al aangeraakt met wanhoop in ogen, klein en in de richting van de dood morgen zou hij laten en zij zou opstaan, zonder herkennen als hij boog over tafel, half man half vader ze gooide ruiten in, klom op het dak en in de hoogste bomen, deed alles om anders te klinken zij veranderde niet…

Vriend, herzie uw jeugdgezellin: Eens te tenger voor de extase, Zeg, veranderde zij snel in Een welvarende bourgeoise? Zij liet zich leiden door de avond, Maar niet verleiden tot liefkozen; Gelooft gij ook, dat zij haar gade Liefde bewijzen blijft door blozen?…

Een antwoord wil niet komen De afgelopen maanden glijden als een film aan mij voorbij Onze eerste ontmoeting, onze eerste kus Onze eerste nacht samen Onze eerste vakantie Er is iets veranderd Er is iets veranderd tussen ons Er is iets veranderd tussen ons realiseer ik me Mijn gevoel voor jou is dieper geworden Ik merk dat ik geen afstand…

wrikbaar ben ik lang zo sterk niet als dat ik je aanvankelijk wilde doen geloven maar dat was dan ook voordat ik je had aangeraakt verlangen is wreed het veranderde mij in een hebberig monster met een ego gelijk aan een veroveraar die desnoods bereid was te doden maar nu laat ik mij vallen blijf ik naast je liggen en vertel ik…

Mijn leven is veranderd ineens een andere draai het komt écht door jou dat ik naar liefde zwaai Een prachtige rode draad van liefde zo heerlijk zoet wandelt nu door mijn leven het voelt waanzinnig goed De wolken kleuren helder de lucht klaart hemelsblauw het is niet te verwoorden hoe zielsveel ik van je hou…

Niets te maken met wie ik tien jaar geleden was, ik heb me nu. 'Toen, toen', sinds die tijd ben ik mijzelf zoveel een ander dat ik misschien leef voor Judith. Ja. Een dichter die gekkenhuizen kent, de bajes, handboeien, isoleer; ik lijk wel een verdoemde dichter. Had een vak geleerd. 'Had, had', sinds die tijd is mijzelf zoveel een ander…

Weinig zachtzinnig zoals deze lentedag in de luwte van het bos als een woesteling tekeergaat: mijn ziel zich snijdt aan het breekbare, messcherpe groen van jong blad, door tomeloze vogeldrift word overmand en vertrappeld, binnenstebuiten gekeerd door de goddelijke geur van kamperfoelie, gekraakt en schoongeschraapt door de weerloze zachtheid…

het "anders" overdoen Er zijn altijd dingen die "gewoon" gebeuren Die je eigen ik vol in de kern raken En je vaste patroon verstoren Er zijn altijd dingen die "gewoon" gebeuren En die je normale vaste patroon ineens totaal laten ontsporen Er zijn altijd dingen die"gewoon" gebeuren Waarvan je weet alles is in eens totaal veranderd…

hoort gij het dreigend golfgeklots, Ons bootje verslingert en breekt op een rots: En gij slaapt! Gij slaapt, met argeloos, stil gemoed, Wen de morgenzonne met bloed'ge gloed, En met leliënwit uw hoofd beglanst, Lijk een priester die zijn offer bekranst: En gij slaapt! En hoort gij der smeden hamers niet? Sta op! sta op!…

hoe je zachtjes slaapt en hoe je zelfs mijn hand niet wilt, wit en weggetrokken in de waas van niets rechtop steunt de stoel het oude lijfje niet veel groter, dan het kind dat in haar ogen nestelt langzaam steelt de dood jouw immer grijze haren uit de wirwar van vandaag mijn hart bloedt witte dochtertranen langs jouw stille wang…

het uitzicht dat we dromend wachtten vanuit een rozentuin met kruidig zomers blauw van het lavendelbed, herken je nog de vurige gedachten? je keek vanuit je stoel naar verderop de groene bomen die ons niet veel verder deden kijken dan 't grenzeloze leven en je stoutste dromen nu laten zij in glimmend zwart hun kaalheid en de keerzij zien…

VERANDERD PERSPECTIEF Hier zou ik tevreden kunnen zijn de bomen kraken, suizen en ruizen bewogen door een zuidwestenwind het langzaam draaien van de aarde Rustend zacht in de volle ondergrond op het vochtig zachte, gouden zand jij bent verstild tot minimale gebaren de tikkende stiltes van een distelvink Hier kan ik gelukkig zijn met blazen…

Wat taal aan mij was is ontcijferd, Veranderd in andere tekens. Mijn gebeente vertelt de vertaling Van leven en dood. Daarmee ben ik niet verdwenen tussen de levende planten En het gebit van de steen Verander ik langzaam in aarde, Pas daarna heet ik niets meer. Lees me dus nog één keer In de vertragende paring.…

Lijken te sterven zonder eigenlijk dood te zijn gegaan Zomaar te zijn veranderd in niets meer lijkend op wie zij ooit zeiden te zijn Afscheid nemend van een eerder leven ongelooflijk onnadenkend zonder maar een centje pijn Onherkenbaar in hun daden zij zijn geindoctrineerd door boze tongen en giftig vlees Staan niet meer…

en alleen jij slaapt zoals jij slaapt en jij slaapt nu en ik droom…

dag kruimeltje, welkom bij mij Ik ben je mama je papa is aan mij zij dag Kruimeltje welkom in mijn buikje om te zorgen dat je veilig ligt slaapt mama met een kruikje vaarwel kruimeltje Je was welkom in mijn schoot maar helaas je hartje klopte niet helaas kruimeltje, je was dood vaarwel kruimeltje ga maar bij de sterren staan misschien…

Ik zoen je, terwijl je slaapt. Je zoekt de deken En mij. Je zoent me, terwijl je slaapt Jij Mij…

Dood en angst. Auschwitz Birkenau, 1943. Beelden uit een zwart verleden. Historie? Nooit meer vergeten. Haar hoofdje rust licht op mijn schouder. Een duimpje in haar mond, zij slaapt. Slaap der schuldeloozen. Emma, vier jaar, Joods, tere schoonheid. Ontroerd kus ik haar voorhoofd. juli 1993…

Maar de non, vroom en devoot en voor dokters als de dood had geen enkel woord begrepen van dit nieuwe fenomeen. 'Ben ik werkelijk zo veranderd', vroeg ze aan de arts bedeesd, 'want ik ben in heel m'n leven nog nooit opvliegend geweest.…

de liefde is een hemelvuur ontsproten uit een heldere rivier jouw lied veranderd de wereld en verslaat de onderdrukkers jouw stem doet de doden schrikken in het ochtendgloren om het onschuldig veroordeelde bloed jouw liefde heft het glas omarmt zijn wederhelft zingt een kristalhelder lied en strooit het brood…

We kusten elkaar in de bus en door de ruiten zagen we de maan op de bergen schijnen. Aangekomen in jouw stad liepen we langs kapotte krotte huizen, bekroop mij huiver, zou zo één de jouwe zijn? Maar bij de koelte van het water, achter hek, hoog en voornaam stond dat van jullie. Je moeder klein en in het zwart, in de vestibule, begroette…

op hoge hakken en strakke borsten kwam je mijn gedicht binnen de loop van mijn vers veranderde mijn zintuigen in balsem van fluweel woorden veranderden tussen mijn lippen je had grootse plannen maar ik werd wakker in hijgdruppels…

daar heeft hij vlekken in de ogen de rijp zit in zijn benen fragiel kwetsbaar elke stap kan het dekken openslaan met elk weifelen breekt hij wat adem van de wind de dood slaapt aan het eind van het slakkenhuis een poort die hij liever niet open zet…

September doorsteekt mijn ogen met gouden messen, die scherp geslepen stralen van de Zonnegod, en zij bekleedt al wat groen is, met donker brons, een totaal mislukte Oidipous, zo voel ik me, die eerst de Zomer, mijn van god gegeven vader, heeft dood geslagen op een onmenselijke tweesprong, en vervolgens slaapt met de Herfst, mijn moeder,…

het trage tikken van de klok benadrukt statig de gestolde stilte op zondagmiddag is mijn venster op de wereld de doodse eindeloze straat waarin zelfs de hond zwijgt en slaapt het hart kan de oppervlakte niet bereiken om op de tong te liggen in deze onbeweeglijke uren glijden mijn ogen voorbij de horizon naar de eindeloze sterrenregen…