Alle inzendingen over droom OR blind OR adem

ik adem jouw zucht die waait als een wind door bomen in het bos ze gaan hun weg als een vliedend gerucht en landen stilaan op het zachte groene mos in mijn frêle gedachten ik hou ze even vast maar laat ook weer los zo gaat het vaak met bevrijdende krachten wat rest in jou blijkt de zielestempel die bouwt na iedere zucht, minitieus…

Jouw adem in mijn gezicht regelmatig door je slaap Je draait je ineens om ik hoor een diepe gaap Lepeltje lepeltje lig je dan lekker dicht tegen me aan Mezelf betrappend op de hoop dat je nooit meer weg zal gaan Slaap, leef, praat en vrij met me zolang als ik nog leef Dan beloof ik je hier en nu dat ik jou al mijn liefde geef…

Ondergedompeld in de stilte Snak ik naar een luchtbel lawaai Zo eentje die heel zachtjes smaakt (ook nadat-ie mijn longen is binnengedrongen)…

Beitel met jouw handen een mij in de rotsen aan zee ver van de golven waar de wind niet ademt.…

Bovenaan de dijk zit het leven rustig wachtend op wat komen gaat de groene bank geeft geen krimp biedt plaats aan herinneringen maar wijkt niet meer voor gewicht over zijn schouder kijk ik mee en door jarenogen ziet alles er schielijk heel anders uit rimpels tekenen hoofdstuk na hoofdstuk mijn hoofd stuk was ik adem ik zou schreeuwen…

langzaam oud, in het vergane licht blaas ik nevel buiten de wereld en kijk naar het stilstaan van de schemer wij hadden samen de nachten en ik weet mijn liefste de stilte kwelt tussen het raam van zon en maan verraadt mijn geween de eerste uren, de dagen van toen koude druppels in mijn hals sterren als oud zilver boven…

ooit zal ik je vinden en luisteren naar je pennengekras en zal je niet verloren laten gaan ook al ratelt het mij door merg en been bestuderen zal ik je,nauwgezet jouw verbijsterende poëzie zal ik ruiken in het zweet van liefde mijn neusgaten zullen zuigen en lippen wolken openbreken jij sleurt mijn adem door hemelse…

ik vond jouw schaduw en vulde hem met duinen ik zei niets zag enkel rimpels buigen over maanlicht en noordenwind echo’s van zout waren in je hoofd gevangen; zo oud de angst in alles en adem mijn vingers volgden de stemmen van zand, ook je huid uit glas geblazen je keek in woorden en donkere dagen zag het meisje van eb en vloed…

daar was de dag dat ik mijn ziel liet gaan en zei, ga maar ik ben van aarde jij van wind verzamel afgevallen blad bolsters van tamme kastanjes esdoornvleugeltjes beukennootjes de geur van dennenhars van pasgevallen regen maar bovenal zoek naar de stem die jou tot leven riep en kom dan weer bij mij dan spelen wij nog samen…

Hoe kan ik ademen zonder jouw frisse lucht Die mijn lichaam van binnen laat gieren?…

zelfs rozen waren op de vlucht stoven wervelwinderig uiteen ontkleurd door de dorre adem van een klaarwakkere sirocco de stoffige hitte liet dorsten naar verkoelende dromen en slaapdronken hongeren naar verwaterd groen ~~~~~~~ nu ademt het weer dauwmomenten blije lucht blaast door de bladeren van pas geboren bloemen rood sprankelt…

Langzaam ben ik in je gekropen tot ik niet meer wist of mijn adem van jou was Nu adem ik alleen en soms voel ik me lichter alsof jij mij ademt…

hoe wijd het grasperk kan prijken wanneer elk stipje wit voor zich en toch samen gaat bloeien in de nieuwe adem die hen heeft uitgestrooid…

omdat morgen zoveel meer kan zijn dan het trage lied van de regen dat dampende wanen over akkers uitdraagt die me zwaar te moede maken laat me in je adem inslapen samen ontwaken van nachtelijk gebroei ontdaan…

We staan er eigenlijk nooit bij stil Ademen, we doen het gewoon, onbewust buiten onze wil Alleen bij paniek of angst wordt je de adem benomen maar... ook als je wordt gekust…

Lichaam dat Met gesloten Ogen tot Rust komt, Spieren en Vezels waar Alle spanning Uit verdwenen Is Alleen de adem Nog die merkbaar Aanwezig is, die In en uit gaat Met het aanrollen Van de branding Die ik in Het onderbewuste Hoor - Na de ruisende Vloed is het Totale rust Die overblijft Als het in mij…

Mijn gaap in de tuin ademt frisse lucht, ik hoest – een vlieg uit mijn mond.…

Gelukkig verstaan mensen de kunst, om ook vrij te kunnen ademen. Zoals een kind doet, dat blij en verwonderd, sterfelijke bellen blaast.…

buiten staat een man klein en bijna tandeloos hij zegt: ik adem ik adem zegt hij dat kun je altijd zeggen daarom zeg ik het niets is nog voorbij voel me ik adem nog steeds mijn adem stokt…

In De broeder gaat mij voor. Langzaam gaat hij achteruit, mijn handen in de zijne. Hijgend zet ik een deuntje in, hij schudt nee, maar zingt toch mee en we gaan nog niet naar huis. Hou in Ik krijg nauwelijks lucht. Zuchten lukt niet meer, m'n lijf lijkt lek. Iemand praat tegen me, zegt nog iets, bet kundig m'n mond. Zij begrijpt…

Woorden raken niet ogen spreken hart en ziel als de liefde leeft…

met je vingers aftastend helemaal over zijn gezicht heel voorzichtig aanrakend daar, in het donkere licht je voelt hem aan, zo puur niet met gêne, zonder schroom je "ziet" hoe hij werkelijk is zonder dat mooie laagje chroom…

Een vrouw draalt maar wat rond Voor een blind date uitgedost Niemand in de omtrek die opduikt Tot een vale dwerg schuddebuikt in de haag Hij schikt zijn vette klissen, pulkt aan de kraag Een maan kruipt voorbij. Hij ruikt Naar een karkas dat oplost In een bloedbad.…

Al wat mij lief is Heeft u verloochend Al wat mij lief is Heeft u gederangeerd In uw ijver Heeft u schoongemaakt Zonder aanziens Des persoons Al wat mij lief is Heeft desondanks Zijn nederlaag Onder ogen gezien Lees de eerste strofe Hoe u ook wil Niet hij Maar u bent het zicht verloren De simpele ziel De ware woorden Al wat…

Zo wazig een oog kan zijn Één blik traant zorgeloos onafgebroken Zo zwart de wereld in mijn ogen Dat ik steeds verder in het donker kwijn Zo helder blijkt het 'niets' op te staan Verder en verder zweef ik door een leegte Zo blind deze passieve engte Zo zorgeloos die traan…

Wij hebben in de jeugd gemind wij minnen in de ouderdom, en al wie zegt: de liefde is blind, is waarlijk dwaas en dom.…

zelden zag ik zo een masker vallen in een klucht, ongeschreven, waarin de sterfelijke mens, verblind, voor zijn eigen bevalling vlucht…

de wind huilt door de avond heen het laatste gouden licht zinkt weg over de daken mijn ogen branden van vermoeidheid de rust ligt buiten onder de bomen maar dat zie ik niet meer…

de wind huilt door de avond heen het laatste gouden licht zinkt weg over de daken mijn ogen branden van vermoeidheid de rust ligt buiten onder de bomen maar dat zie ik niet meer…

met de zonnebril inmiddels in zijn hand stak hij huilend een sigaret in brand en voelde waar ik was gaan staan kneep krachtig in mijn arm ik liet hem al troostend begaan open …dicht ….open … dicht ….open…dicht daar stond hij, zo heel fragiel en leefde niet meer in het licht alleen een blinde huilt vanuit zijn ziel open …dicht ….open…