Alle inzendingen over gevuld laat de rest

Ik laat haar lopen, ons geheim, haar tas gevuld met vragen. ----------------------------------------------------- uit: 'Nijlpaard uit onzichtbaar Egypte', 2003.…

Jij laat je niet vangen rook van een sigaret de geur in je haren Jij komt zeker en gaat schouderophalend voorbij Wolken stomen van licht gevuld met regen, terwijl de maan goudgeel zich vult met sinaasappelsap mechanisch van eerste koude persing…

Het verleden, we laten het rusten in de armen van de nacht. De wind zal ons meevoeren, terwijl we verder spelen, onze handen gevuld met een laatste troef; niet bang meer nu voor de dag van morgen.…

nauwelijks keien uit het zand het witte schuim dat kraagt al jaren de bleke schelpen op het strand toch proeft zij keer op keer zijn diepe sporen van weleer aan de zoute waterkant zijn uitgeraasde stormen waren teveel voor een rechterhand zijn witte haren dragen jaren van noest werken op haar land wel spoelt zij keer op keer de bleke resten…

In de woestijn van Nevada haald hij vanonder het zand de radioactieve resten van een gokapparaat, waarmee hij het bewijs leverde dat Las Vegas inderdaad heeft bestaan.…

Naar onderbuikgevoel zoals ooit tijdens biologieles, een kikker gepind voor mij op de onderzoekstafel onder ether, de longen bewogen nog en een klein hart stierf, langzaam voor mijn ogen,toen droeg ik geen helm, nú is het verplicht, want wie kan tegen zo veel stoffelijke resten op zijn hoofd?…

Geen kop of staart meer te zien: een hoopje veren Geplet als deeg in een wafelijzer. Er is amper iets dat een weinig aan de dood doet denken, De naam oproept van een duif zo dun als een hostie. -------------------------- uit: 'Blind Vuur', 1995.…

Zelfs met hen die mij verstaan kan ik dit geluid niet delen alleen, volkomen aangedaan roep ik mijzelf tot helen doof voor het kwade schikken van jouw stoffelijke resten blijf ik tot mijn laatste snikken hardhorend buiten westen.…

morgen valt de zee achterstevoren drinkt eb vloed vaart zonder aankondiging de hemel los blijven we achter op het zand engelen zonder draad engelen zonder passe-partout andersdenkend morgen draait de wind zonder mededogen kapseist drijfhout niets grandioos voor de boeg blijven we achter op het zand met geschilde lijven dijen bezoedeld…

de hunebedbouwers van weleer dekten zich met zware stenen toe ze leviteerden in deze dat het een ware aard had en lieten de wetten der zwaartekracht in de ruime mate links liggen het resultaat hiervan treft men vandaag de dag nog af en toe aan in verschraalde landschappen te Drenthe achteloos achtergelaten als in een uitverkoop: late…

Ooit, lang geleden, plukte ik voor jou de sterren uit de hemel. Je moest mij soms temperen en zette mij telkens weer met beide voeten op de grond. Maar nu help je mij omhoog, wanneer ik bukkend tracht op te rapen wat jij liet vallen. Er is nu niets meer over van de fysieke kracht waarmee wij eens elkaar behaagden. Misschien,…

Had ik Uw stof niet gevoed, Nù met het merg van de man, Nù met de klop van mijn bloed, Zuster, wat restte mij dàn? ------------------------------------ uit: Opvluchten (1922)…

Je bent te dichtbij gekomen ik heb lang met mijn brief gewacht langer dan je lief was. hoe laat ik je los?…

Het enige wat ons nu nog rest, is iets te maken van zijn stam of tak. Een stoel een kruk of tafel, dat kan nog best. Er is genoeg voor iedereen, dus pak. Dit had hij zeker goed gevonden... Zo blijf je hem gedenken. Wat van hem maken, heelt straks alle wonden, iets voor in huis, of om te schenken. De resten liggen nu op aarde.…

en alweer was hij daar nooit meer fluitend en vaak uizichteloos gestaar het moeten beklemde hem steeds meer meer met zichzelf dan de rest in de weer ja het geld de poen dwong hem zijn gevoel te onderdrukken het huis eten en de rest dwong hem te bukken En nu ... nu is hij zijn eigen weg gegaan en heeft hij een ieder verbaasd laten staan uiteindelijk…

Vul elk kinderhart met uw goedheid en laat piet wat lekkers strooien. Er zijn nog genoeg dagen in het jaar om met modder te gooien. Het is bijna 5 december en dan zit het er bijna op en amerigo zal dan ook wel vol zitten dat arme beest. Wortels en stro zijn weer op en voor ieder kind een gevulde zak. Voor ieder kind een gevuld hart.…

het is tijd het is tijd kom schiet toch op voordat de tijd verglijdt laten we dansen laten we proosten op een nieuw vruchtbaar jaar het is tijd het is tijd doe het voordat ’t te laat is anders rest je ‘n een leven lang vol spijt…

als je uiteindelijk spreekt krijgen letters ijle vleugeltjes en vliegen zinnen door de kamer langs bed en dekbed het raam spiegelt geen barst toont toen en ja het dekbed is gevuld gevuld met dons…

Haar allergrootste straf Is haar voorspelbaar lot Voor haar rest het kaf Het koren van de zot Ik laat mijn grieven Dan ook voor wat ze zijn Geen vuur, geen sneer, geen wraak Geen krenk en ook geen pijn Laat, voor deze blaaskaak, De tijd mijn oordeel vellen Zodat ik dan naderhand Met vreugde kan vertellen Toch gelijk te hebben…

Vaak gaat het om de simpele gebaren het schillen van de aardappels en de dikte van de schillen in het kritisch oog van een moeder die het, omdat ze ouder is altijd beter weet De spetters die je maakte bij het laten vallen in de met water gevulde, grote, zwarte pan waarin het heelal zou kunnen passen omdat er zoveel ruimte in het niets is…

Zeeën gevuld met tranen in de nacht, Ze kon het niet meer. Haar lucht klaarde op. Zeeën overstromen met tranen van spijt, te laat…

Ze zou hierin nog zoveel kunnen schrijven maar laat het verborgen blijven. Een boek vol kwetsbaarheid, een boek dat zich niet meer naar buiten onthult gevuld met te harde voetstappen uit deze tijd weggestopte emotie raakt zij door het niet meer te beschrijven, kwijt.…

dit is een dag van teer geluk je merkt het aan het brosse licht de dageraad met pret gevulde ogen lach en lees en zeg me wie ik ben waarom ik vliegen wil en vragen om je hand en nooit meer honger ken luister naar het hooglied van late avondlanden van bijten in geboden vruchten onder de lijvige levensboom laat ons vlinderen tussen bloemen…

Wat een pijn ik moet verdragen Hoe koud en leeg mijn wereld is Iedereen had zijn mening Over ons en ons bestaan Maar nu ik je heb verlaten Staat er niemand voor me klaar Misschien is dit voor hen dan wel het allerbeste Maar ik verlang nog steeds naar jou Tranen lopen uit mijn ogen En niemand die me troosten kan De dagen die me resten…

ik zie de dauw zweven boven het gras voel mij er mee verweven tijdens mijn ochtendpas mijn hond nog aangelijnd is op zoek naar smaak en geur om later in alle vrijheid te sprinten naar het struikgewas; het openbaar toilet waar de aarde zich ontfermt over zijn poep en plas zelfs mijn darmen nog amper met het heden gevuld laten mijn…

de krullen in haar haren weerstaan moeiteloos de daden die hij onbeheerst stelt telkens zij samen zijn en hij haar heeft verteld over haar wijze draden gesponnen over zijn wilde jaren ze zeggen dat ze samen horen bedingen een bezoekje thuis om mee te kunnen proeven van hoe het warm kan zijn zonder altijd het overtroeven in de duurste pels…

Rest mij de herinnering aan jou.…

zo heet een restaurant natuurlijk in de Bleibtreustrasse in Berlijn De wijn was goed In mijn hoofd kletterden de munten de koperen doodskoppen die echoën in benauwde gaten en in de muren en op vloeren van Libeskinds museum Daar keek ik urenlang en dagen later nog doorheen Beloofde die plek plechtig trouw Wat schoon en rustig en helder…

zag rook wellustig kringelen speels nog net geen vuur je nam de tijd in luifel en plafond dekte vlammen af van binnen wachtte op de wind tot het uitslaan eindelijk kon beginnen vocht je weg naar buiten en was door water niet te stuiten ze hebben je gesloopt tot in de diepste krochten jouw warmte met hun kou bevochten je rest…

De rest van de wereld was er nog.…