Alle inzendingen over gewoonten

het snerpen van cicaden de trage vleugelslag van een roofvogel het verweerde tafelblad een atlas met kringen krabbels en datums van de voltooide verleden tijd in deze uithoek van het menselijk bestaan verlangt hij niets meer dan hier te ademen hij heeft iets verschoven wat niet meer op zijn plaats kan komen een traag geworden gewoonte…

Mijn geest is leeg gebleven geen stem, geen ingevingen niets goddelijks, alleen wat er al was wat ik gevonden heb Ik pelde, bezag de onwrikbare gedachten waarmee ik ben opgevoed de vele leugens die me binden aan een vals beeld van wie ik ben van ons en de anderen als vreemden van elkaar die ik moet duchten en weghouden met hun gewoonten…

Hopeloos van wanhoop Je begint eraan mmmm… lekker de een na de ander keer op keer tap je weer eerst voor de lol dan went het het wordt een gewoonte je denkt dat het je goed doet omdat het je leed doet verdwijnen het lijkt lang, totdat het uitwerkt dan komt het terug het leed, de pijn het doet je denken aan erge dingen.…

Herroepen kan niet, telkens herinner ik je gezicht; een gewoonte. Dit lijkt wel steen in vergruisde vorm, niet oplosbaar in water. Er sijpelt muziek in oren ontdaan van gehoor. Onze tijden herleven, we doden de tijd terwijl mijn ogen herbeelden. Een cirkel leek mij ideaal, geen begin, geen eind, van alle tijden.…

Klaas Vaak moet uit m’n rolgordijnen waarvan touwtjes kraken als ik trek wil direct het pad naar Drukopknop waar Senseo goeie moggu spuit de bocht is weggeschept dus draai ik vandaag de molen om en blijf bij het gemaal…

god behoeft geen naturatie daar: de band loopt, de indruk valt en in het vage werpt een lijf gestalten. vaste toon maakt schijnbaar elk gebaar. een vlak vermeerdert niet de vouw, de leegte wordt in klank niet opgesplitst, dus waar beweging niets beslist danst naakt en mysterieus een vrouw. het heeft weerom met geld en lust te maken, grote…

Wat weten ze van mijn gewoonten Wie doet ze over het voleinde zingen? De kringetjes waarin ze draaien Lijken wel tekenen van huislijk geluk.…

Volgens gewoonte gebeurde dit terwijl de bisschop in een stoel zat.…

Gewoonte aanhouden om het even waar voor een gouden avonduur sjouwen wij vertrouwde piepers maken ons leven minder duur thuisgevoel ligt aanlokkelijk op roze plastic bord panklaar.…

Papier, karton, de wereld is een grabbelton een knaagfabriek, een graafmachine die de aarde laat dansen uit gewoonte. Massagepiepjes kennen geen afscheid de avond is een deken, laten we eronder kruipen en elkaar warm houden.…

loopt niets naar verwachting, blijft zin een regel uit voorgeschreven boek en schuilt rust in nutteloosheid uiteindelijk ontdaan van verstrikking afrondend naar gewoonte zich van betekenis weten…

Bewoners zijn iets sneller aangebrand Men eet er regelmatig leguaantjes Ook is men dol op ’t vechten van de haantjes Kent u die drie gemeenten van ons land? Ze zitten daar de hele dag te chillen Je moet er absoluut niet zwaar An tillen…

De mensen staren Wijzen naar mij Uit gewoonte, uit afschuw, Uitgerold garen. Genaaid in zwart Geregen in naden Van steen, van kleurloos, Zielloos hart.…

jij wist mijn huid te raken met plooien en rimpels te praten over geboorte leven en dood in lichtjes bewegen kleurde tijd een warm onderscheid in diverse lagen door hun reacties op dagelijkse vragen nog is de souplesse groot maar vaste gewoonten en tradities hebben de plooien dieper gemaakt tot onoverbrugbare kloven waarvan…

toch o nee dat toch niet en dan gebeurt het weer ik verlang naar je wil je vasthouden van je houden tot aan de eeuwigheid laat jij het toe of neem je het weg het is raar mijn liefde voor jou ik hou van je en soms ook niet ik wil bij je zijn en toch ook niet wat is dat toch dat rare gevoel als jij bij me bent is het verlangen .gewoonte…

In de nachten van de vroegste maanden van elk passerend jaar bestaat er iets dat water drijft om zich te verharden om voor vormen te kiezen die oude wetten niet toestaan maar water laat zich niet strikken in richtsnoeren van gewoonten het uiterlijk wordt in contouren gegoten van warme verbazing zoals dichters profielen schetsen van onbestaanbare…

pannekoeken met Zeeuwse stroop, Kollumer kaas, appelplakjes, poedersuiker en ananasstukjes, want mijn vader was de beste pannekoekenbakker van de hele wereld, hij was gul met eieren, omdat hij tijdens de bevrijding van Bedum, wat op zijn verjaardag viel, van de overbuurvrouw één ei cadeau kreeg, en met Pasen was het bij hem thuis de gewoonte…

het uitzicht schommelt richting zee vandaag en verleden schoongemaakt als glas klinkt de helderheid als schaduw het lege papier staat op en dekt de tafel zeer tegen de gewoonte in wat ooit vertrekt blijft in vergeten achter onleesbaar tot vorm gekomen bedenk de bloemlezing in gedachte vooruitlopend op betreden er was ooit iemand…

Liefde had geen positie was bewegingloos stil in serene kalmte gelegen toen ik je vroeg om een antwoord in de nacht hield jij jouw adem in om niet te voelen hoeveel ik van je hield vroeg je me of ik alles om wilde keren wildernis en beschaving vertrouwen en lust omdat het donker was wat je me vroeg deed ik uit gewoonte het licht aan…

ja u daar heeft u weet van dat u leeft u ziet wel en denkt en denkt maar dwaalt af, terwijl u ogenschijnlijk leest, doch het beeld dat u waarneemt hangt nog bij het feest van gisteren of omdat u zich verveelt of aldoor uw tranende ogen zeemt heeft u weet dat u leeft of zijn uw gewoonten gewoon u doet maar wat bent u het niet zat…

Het eten vond Dik een gepaste gewoonte. Er stond op z'n kasten en muren in huis een geschilderd groot kruis als een maalteken: 'Zit niet te vasten!'…

Heel hard lachen om hun gebruiken, gewoonten, feesten. Heel hard lachen om verslavingsgedrag... om 'fouten', om menselijk onvermogen. Heel hard lachen om de dood, die overgaat in het leven. Maar in de stilte kom ik thuis. In de stilte voel ik me veilig. Een stille glimlach draag ik om de stilte.…

het kan nog wel even duren alvorens enig licht zich werpt op de waterwandeling van nachtvissen binnen graancirkels vergeet niet de macht der gewoonte, zilveruitjes en dagkoersen het tijdelijk geluid tegen een muur door zwijgzaamheid gestut de wanhoop aan begrip voorbij het excuus voor gezworen twist de jubel van voortijdige luister…

ik had je aangekleed met ogen uit mijn voorraad hemeltergend blauw warmte vragend voor de kou jij was anders in beweging verbaasde me compleet vroeg me of ik meeging ik was nog niet gekleed pelde laag na laag mijn oordeel en gewoonten helder werd mijn blik steeds meer verschoonde zich mijn eigen ik zocht je deur na deur…

Hoor ik iemand naar adem snakken of is ook dat een gewoonte, een manier en is de bodem nog steeds niet bereikt en ben je alleen te redden als voedsel voor de aarde.…

weemoed terwijl de wind toch zo vol van leven over de aarde raast menig blaadje omhoog blaast en ik zie hoe een kind dansend haar weg vindt zich verbaast over de vruchten die de bomen verlaten hoe handjes graaien, pakken verstoppen in jaszakken vol bewondering wijst het kind omhoog naar de ganzenstreep die er voor mij zo in gewoonte…

wij leggen aan, trekken landinwaarts laten herinneringen voor anker gaan die horen bij een periode, bij een plaats vandaag is zo'n opgediende dag waarop je anders dan anders eens echt ouder wordt geen drama, ten hoogste de gewoonte dat vroeger stil verder van je vaart wat was heeft zich genesteld genoeglijk met iets van weemoed wellicht…

Die nog steeds de kracht in zich hebben op een wijze zoals wij over deze goede gewoonten in onze jeugd konden dromen. Zo dromen wij misschien nog ieder jaar, dat dat gevoel in verlangen op 5 december zo kinderlijk onschuldig en zonder gevaar; nog eens zo sterk ons hart de vreugde terug zal geven.…

toeverlaat van hoop in slechte tijden beloofde ons een hemelplaats voor het doorstaan van het aardse lijden we geloofden Hem leefden in een mateloos vertrouwen op goed en slecht kon je nog bouwen we deden alles voor elkaar je bent verloren in de drukte geen erelid van ons gezin we bidden soms nog voor het eten meer uit gewoonte…

ik had je aangekleed met ogen uit mijn voorraad hemeltergend blauw warmte vragend voor de kou je was anders in beweging verbaasde me compleet vroeg me of ik meeging ik was nog niet gekleed pelde laag na laag mijn eigen oordeel en gewoonten helder werd mijn blik schoonde zo mijn eigen ik ik zocht je deur na deur verruimde zo mijn…