Alle inzendingen over lange verzen

Mijn ziel gelijkt de blijde zomerdag Die mij op deze lentedag doortrilt. 'k Gevoel mij als het wuivend windje mild En om mijn lippen speelt een lentelach. 't Is me of ik nooit de zwarte ellende zag En in mij jubelt weeldrig en wild Een vogelkoor dat door zijn zangen stilt De weemoed, die mij eer te kwellen plach. Eens had ik oog en oor…

in verzwegen sonnetten van 14 zinnen leemte schrijven dichters zonder woorden over het chagrijn en het gebrek aan mooi lopende woorden…

'k Heb lang geluisterd naar uw stap op straat, 'k Heb lang geweend in 't eenzaam kamerkijn. Ach! als de Meiwind speelde om mijn gelaat En duiven koerden op het raamkozijn, Wachtte ik zo angstig en mijn hart deed pijn... En voor mijn lijden wist de Lent' geen raad. Als 't meisje in 't sprookje, sliep ik honderd jaar.…

je hebt me laten wonen in je kamers, een huis vol dichterswoorden ik heb er gezeten aan tafels, een rijke dis van smaakvolle verzen verslond de letters van gespijzigde zinnen met gevoel doorspekt ik was daar nooit alleen in de geschreven klanken heb ik jouw stem ontdekt * opgedragen aan julius dreyfsandt zu schlamm *…

het is eind oktober en ik heb weer koude vingers die mijn verzen stroef laten lopen als veteranen in blessuretijd maar niets belet mij mijn handen te warmen aan jouw warme lichaam ook al lijkt 't op het oog niets om het lijf te hebben tóch mag dit wel eens worden vermeld...…

Want ik weet Dat alle verzen langs uw oor gaan als Het ruizen van water of ‘t gedruis Van bomen in de wind: een vaag geluid Voor niemand in het bizonder en waaraan Geen luistraar – ’t zij dan dat zijn eigen hart Toevallig in een eendre toon beweegt - Een mededeelbre zin ontraadselt.…

Dichten is zoiets je moet het graag doen zei ik liefde is een must geen woorden teveel niet dat ik de letters tel de lettergrepen Amberkleurig haar armen haar schouders ontbloot spierwit het klavier ze speelde Rachmaninov weemoed overviel me schier…

Ik werk nog steeds aan mijn Request-geschrift Ik schrijf mezelf het RSI en rambam Waarbij ik ook m'n toetsenbord half lam ram Want ik moet snel weer door, na elke gift Schroom niet als u graag op mijn schrijverij biedt Opdat ik ieder streefdoel straks voorbijschiet…

I. O lief, mijn lief, sla de armen om mij heen, Berg me aan uw borst, mijn veilig heiligdom! Niets wil ik voelen dan uw liefde alleen. Kus dicht mijn ogen, laat mijn lippen stom En als ik ween, vraag niet waarom ik ween. Laat stromen stil de zoele tranenvloed En wat ik altijd zocht en nimmer vond, Geef 't me in een kus te dromen .…

het mijnenveld tussen liefde en haat betreden dat is verzen schrijven ledigheid en inspiratie die elkaar zo dikwijls dicht op de huid zitten en dan toch gehoor geven aan een intense drang zelfs bij tegenweer…

Tweestrijd dirigeert Heil zoekend raspaard houdt vol God hebbe Mijn Ziel.…

Er wonen torenhoge dromen in de kwatrijnen die vallen me regelmatig in de schoot van de scherven is een lied te maken in flonkerende refreinen van lichte verzen groot.…

Ik pluk de dagen van de maan ik schrijf de sluwste verzen mijn pijlen schieten altijd raak alleen voor jou heb ik geen woorden dat is mijn zwakke punt. Ja het kan verkeren!…

. ----------------------------------- uit: 'Verzamelde verzen', 2006.…

Mijn wil tot leven is vaak gebroken. Haat, liefde, oorlog en woede werden zuur en wrang gewroken. Wraak was nooit zoet. Mijn wil tot bevestiging ging dwars door mijn geloof realiteit en eigenheid. In het land van trauma's bestonden enkel onbaatzuchtigheid, verantwoordelijkheid en ontvankelijkheid. Er geldt geen één regel. Het is mijn…

als ik naar de koude trek duizenden, ja duizend kilometers in een bijna eeuwige tijd haast tot slapends toe in de verveling en ik alsmaar, onophoudelijk, verder doorrijd zonder maar iemand te zien, geen enkeling langs het groen, van zwarte geasfalteerde wegen met die eeuwige witte lijn in het midden wat zeg ik.....een lange slang die mij sprakeloos…

Wat is die Lubach toch een oproerkraaier En dan die stem hij lijkt wel een castraat want ballen toont ie niet die onverlaat Weg met die noordelijke onrustzaaier Een dikke 10 gun ik die onheilstichter Te hoog? Welnee...´t is op de schaal van Richter…

het de regen niet kan vergeten, de kus die nooit achtergelaten werd het beschrijft de lezer op de bodem van verzen hij kerft zijn naam slechts één enkele naam…

wind, mijn lief laat me de wind op het eind ik weet, jij zal ontwaken in mijn verzen zoals papieren vogels helend in mijn hand…

er glijdt een stukje Nepal langs mijn schaduw muren ruiken vers en verzen naar mokka puur en een heel klein beetje Hans ik schroef het uitgebroken licht terug vast in dit ommuurd bestaan wanneer een lied kunst werpt tegen de oudste ramen heel even geeft dit leven me het warme zaad vivre et un poème d'amour, des mots…

Hoe moeilijk kan het zijn om de verzen van je hart te lezen en te verdwalen in de tuin der lusten Er was slechts één zomer zonder zwaluw waarin ik blauwbekte van de kou Je kwam onkruid wieden, zei je, maar een dag werd een jaar, een leven lang van omploegen en opnieuw zaad verwaaien Tussen sterrenstof en nog te ontdekken zonnestelsels…

Lui dan lang en luid In de lentenacht: Luï mijn leven uit!... Het is àl volbracht Laat mijn ogen dicht En mijn handen saam... Straks het morgenlicht Door mijn open raam... O... het stille licht Door mijn open raam Op mijn dood gezicht, Op mijn handen-saam... -------------------- uit: Verzen (1905)…

lange brief jij schone deerne ik heb je heel mijn leven lief…

zie je hoe zinnen huiveren niet te minimaliseren de ontkende pijn te trefbaar de gekortwiekte vleugels dicht bij de aarde hemelsbreed willen vliegen al is het maar in tuimelende verzen…

loze woorden ledige verzen een holle frase verzwegen zinnen als het gestapeld niets ontoegankelijk voor onbevoegden zo blijven de ongeschreven gedichten vooralsnog ongelezen…

Soms denk ik dat, wat in mij verzen maakt, Een klein en machtloos ding is, zoek geraakt In puin van eerst hoog drijvende gedachten: Onzichtbaar centrum, rijst het en doorlicht 'T hoogwelvend Godsbesef. Wolkenloos ligt 'T nu vredig leven. Roze toppen wachten.…

'k Blijf, want 'k voel hoe verzen, barens-rede, mij bewonen... - o God, mijn tóch betrouwde God, gedoog te lonen dees wankelende ziel in dit doorhunkerd lijf... ------------------------------------------------------ uit: Het Huis van den Dichter (1905 - 1909)…

Ik schrijf deez’ verze’ uit liefde tot de gele Papieren met de kreuken glad-gestreken. De inkt vloeit, de pen haakt, harige vezels breken Af in het split en vlekken vegen vele.…

men weet zich gewogen en te licht/zwaar bevonden (de keuze is aan u) zelf weet ik er alles van des dichters verzen worden dikwijls gewogen en wanneer het tegenzit woorden te licht/zwaar bevonden en het incasseringsvermogen op de proef wordt gesteld dan schop ook ik wel eens ergens tegenaan…

Voor Maria van Royen Zij zeide langzaam verzen, en het was Een zoet geruchten als van zomerregen In windeloosheid, en het zeer genegen Aarzlend verwelkomen van wachtend gras.…