Alle inzendingen over moeder OR kind OR borst

Jij bent nu mijn moeder jij bent nu mijn kind vanaf vandaag zijn wij samen onafscheidelijk de rollen zijn verdeeld laat mijn lippen je kussen laat mijn liedje je sussen laat mij jouw moeder zijn kind van mij…

Moeders kinderen verdwalen niet. Zij kennen de weg precies. Het zijn de wezen die verdwalen, In het woud van stenen eiken. Waar de zielen, niet gespaard, dolen rond karkassen en dromen achterna gaan tot de eiken essen zijn.…

\Ik doe mijn armen open en sluit ze er in bijeen, en vreugdetranen lopen mij langs de wangen heen… Ach, wist gij, spreek ik stille, hoezeer gij wordt bemind, gij, kind, om moeders wille, gij, moeder, om uw kind!…

Mijn kind Ik was je met het water uit de rivier van mijn leven. Met de stilte van gewijde dromen en de liefde uit mijn hart. Ik toon je de parels van verloren tijden vol geluk. Mijn kind Ik neem je mee in de reis van het leven. Met de warmte van hemels licht en de wijsheid uit elke dag.…

juist dan..geen moeder mogen zijn, natuurlijk doet dit pijn. Moederdag.. juist dan alleen juist dan zonder mijn kinderen om mij heen, juist dan geen kinderarmen om mij heen. Juist dan, die speciale dag in het jaar, ruk je ons telkens zover mogelijk uit elkaar. Over de grens zal je met hen gaan.…

Mijn moeder leefde voor zichzelf te lang; Vandaar dat zij haar laatste grijze dagen Veelal verdeed met mopperen en klagen, Een vruchteloze, zure zwanenzang. Toch schepte zij een kinderlijk behagen In onze dagelijkse ommegang Als ik weg uit het huis, uit haar gevang Haar rondreed in haar invalidenwagen.…

En door al die jaren en tijden heb ik jou, mijn kind zien lijden en vechten, en muren slechten. De tijden vergleden en nu in het heden ben ik nog slechts een schim, met een vage herinnering. Kijk mijn kind, kijk in mijn ogen zo oud en leeg en heb mededogen met deze vrouw die je moeder is. Ik vraag je om vergiffenis.…

. ---------------------------- Herschrijving: De moeder de vrouw – Martinus Nijhoff…

dag mijn lieverd ik weet niet of je me hoort, mijn hand over je haar voelt weet dat ik nooit weggeweest ben toen je klein was stond de deur op een kiertje was een goedmakerszoen genoeg vond je geborgenheid in mijn armen en moederboezem, werden je tranen van onmacht en boosheid onbegrepenheid door mij overgenomen … droom je nu…

Wat een bijzonder wezen dit kind die zijn moeder beschrijft, over dat wat beklijft in zijn leven; over haar die hem bescherming bood ook ,maar vooral, na zijn vaders dood. Klein waren ze nog, hij en zijn broer en ineens stond zijn moeder alleen aan het roer.…

bleek en stil het zwarte steile haar iets voor haar ogen zit daar een moeder zonder kind wat in elkaar gedoken haar trein dendert maar door met onverlichte ramen zonder namen schokken vier coupés voorbij terwijl de regen spat geen uitspraak over schuld kan haar nog deren want in haar hoofd rijdt weer de trein de seinen staan…

daar gaat ze ik zwaai hen en zij zwaaien mij uit mijn dochter en haar eerste spruit ik herken die trots die blik dat gevoel dat te hebben bereikt is voor menig vrouw haar doel zij is nu wat ik ooit met haar eens was een moeder en haar kleine kind helaas die tijd is nu voorbij ach het kind is groot geworden en ik was nog nooit zo blij…

nee m’n jongen wees maar niet bang mijn moeder vertelde mij net als ik nou aan jou wachten duurt echt niet lang en wat ze ook nog zei de tijd m’n lief gaat altijd z’n eigen gang en als je groter bent en beseft wat ik nu weet zul je het ook helemaal doorzien als volwassen vent dat lang lang zo lang niet meer heet tijd komt altijd…

moeder ben ik en kind met het steenvocht hartsgrondig weg van het bonken en beuken waar de grote verhuizer ik, de rechtopstaande, ik, de bloedende gaten betast van de verlossing.…

Je kind dragen Is de grote verwondering Je kind wegdragen Is de grootste opdondering Die een mens, een vrouw, de moeder Kan krijgen, moet zien te verwerken En ik als buitenstaander Sta erbij en kijk ernaar En weet niet wat te doen, wat te zeggen Het is niet uit te leggen Een moeder hoort haar kind niet te verliezen Een vader ook niet…

Was ik dankbaar en blij met mijn kinderen? Zeker en vast. Voelde me soms benauwd en overweldigd? Vast en zeker. Doch, nu de meest intensieve jaren voorbij zijn, dat iedereen zijn broek kan aantrekken, begrijp ik steeds beter mijn eigen moeder. Zij was gewoon graag moeder. Wat krijg je allemaal niet vanzelf, door de jaren?…

Ook ik uit het donker Krijsend op een buik van leem Sappho, die de navelstreng doorknipt Zo fel het licht, zo hevig de honger Gaia’s borsten lekken inkt Verkrampt wacht ik op ontspanning Hoe angstaanjagend de ruimte Hoe nieuw mijn longen vol lucht En, hoe gaat het kind nu heten?…

Als het kind angst drinkt uit moeders borst niemand slaapt tot er vrede is woorden scherp als kiezels zijn menselijk leven vermalen wordt? Welke taal dan als het hart zijn maatslag mist men met laarzen aan slapen moet vogeltaal niet langer hoorbaar is?…

Klein en weerloos gepest, getreiterd, je niet voldoende veilig voelend op school maken je tot een moeilijke puber. Je grenzen verleggend, zoekende… maar vooral depressief, steeds verder wegzakkend. Bang ben ik, omdat je leven geen zin meer lijkt te hebben en je alleen maar dood wilt. Nauwlettend houd ik je in het oog je steeds tot praten…

het kind. Ach, lammertjes, gij, die men naakt durft scheren!... Die mensen, moeder, hebben dan geen hart? de moeder. Kind, gij zijt mis: God geeft ons warme kleren Van hunne wol, daar hun de scheer niet smart. het kind. Maar, moeder, vast vervriezen zij, och armen! de moeder.…

met de één gaat het goed met de ander minder dan wordt het soms een grote hinder maar voor de moeder blijft het haar kind ook al wordt het door de wereld niet meer bemind een moeder huilt om haar kind…

Ronde buiteldingen waren mijn borsten en ik had ze lief. Aaibaar, zacht, kwaadaardig. Ik heb haar ingeleverd, uitgeleverd, een offer bij halve maan aan de god met de grote K. De ander is dapper en bungelt voor twee, wat heeft ze voor keus? Ik streel mij, altijd op zoek, nooit meer zomaar uit liefde.…

eert men de zee aan je voeten, vol heimwee zwem je naar de reddingsboei het uitzicht is uitzonderlijk, hij heeft je in de gaten volledig gebiologeerd door jouw geleerde borsten.…

Moeder maken we blij Moeder kan het waarderen Als de kinderen haar eren Vandaag is moeder vrij. Het zit hem niet in het geven Maar meer nog in de aandacht Dat er aan moeder wordt gedacht Met elkaar het geluk beleven. Moeder, zo lief en goed Die van haar kinderen houdt Zo zorgend en vertrouwd Moeder doet het zoals het moet.…

Moeder maken we blij Moeder kan het waarderen Als de kinderen haar eren Vandaag is moeder vrij. Het zit hem niet in het geven Maar meer nog in de aandacht Dat er aan moeder wordt gedacht Met elkaar het geluk beleven. Moeder, zo lief en goed Die van haar kinderen houdt Zo zorgend en vertrouwd Moeder doet het zoals het moet.…

ivoor en schudt haar borsten bloot.…

Lang geleden keek ik naar benee en zag ze zitten met zijn twee heel rustig en voldaan zag ik die twee er volop voor gaan. Wat later bleef ik ze zien, elke keer weer werden ze gebruikt, maar telkens weer keek ik naar benee ze waren er steeds telkens met zijn twee. Tijd verstreek steeds zag ik die twee daar zitten heel gedwee, saampjes…

kom maar klein kind met je armpjes zo naar mij uitgestrekt kom maar nestel je maar even tegen mijn borst je hoofdje in mijn nek kom maar klein kind de warmte die jij vraagt is zoveel geringer dan de warmte die jij geeft kom maar, mijn kind…

'je bent een apart kind' zegt de moeder die het weten kan hoe moet ze dit kind beschermen in een wereld waar anders zijn niet gewoon is het kwetsbare kind waar zij zo voor gevochten heeft haar het leven te geven het kind dat als een belofte groeide in haar moederschoot hoe kan zij haar beschermen tegen ziekte…

Aan haar borst zoekt een ieder een moeder. Vechten, vechten voor gezond verstand. Mama Biba die zo lang op vrijheid wachtte; Mama Biba voert nu aan haar hand, haar kinderen naar rechtvaardiger krachten. Mama Biba blijmoedige baarmoeder van ieder leven. Zij wekt hoop op uit iedere vrees.…