Alle inzendingen over najaar / verval / voorbij

De prille kleur van de dag dringt voorzichtig door gezeefd wit de eerste zonnestralen zijn nog nuchter toch toont de zon vandaag het najaar in volle glorie. Het verval van bestaan wordt gevierd met aardse kleuren zwammen dansen op restanten van het leven zij geuren met een vleug van verrotting.…

Kabbelende beek, haar verval door zon gestreeld: ultiem klatergoud.…

draaiend op de stoep glijdend in eigen verval zij laat haar hond uit…

In een leven, de wind en zon daarover voorbij de taal, die mij de ogen sluit uit mijn verbaasde mond ontbreekt geluid hoor ik het muiten van de golven tussen morgenstond en avondval ver voorbij mijn taal die een andere toonsoort fluit onderwerpt zich aan een tijdloos verval lijken woorden anders, in een vals licht bestoven, waarin ik niet wil…

Mijn rouw opnieuw iets kwijt te raken overstemt het feest van de voorbije tijden. Met nieuwe moed geniet ik van de herfsttinten en verwelkom ik de roodbruine geelgroene gloed, om de sprankeling van deze tijding die langzaam voortkruipt in mijn bloed.…

voorbij de datumgrens in de lage tonen van de rivier worden dagen korter fladdert een verwaaide wens nog eenmaal buitendijks te gaan haar verkalkte aderen vertrekken geen spier verzanden in kribbige oevers waar dammen naderen en overlaten in lot berusten weeën van waterstand kabbelen tegen het plankier schuren in hun verval door tamelijk…

Het verval tekent zich onweerstaanbaar af. Herfst slaat zomer knock out.…

Lente Zomer Verval Ik val In een oneindig bodemloze put En ik blijf maar vallen Dat valt heus niet mee Het vallen Het verval De bladeren blijven maar vallen Deze herfst Tot humus Tot winter Daarna Punt Uit Eindigheid In een oneindige stilte Het eeuwigdurende niets Totdat de rups In en uit de cocon…

Pluk de dag, want voor je het weet: is het avond!…

binnen hoofdbrekens verval in gedachtengang gemiste kansen hun zorgen verstrengelen wringende handen…

je kunt je tanden poetsen tot bloedens toe toch borstel je het verval niet zomaar even weg…

ze leven op wilde viooltjes de kleine parelmoervlinders twee late vliegers dansen in het najaar boven bloemrijke graslanden hun laatste fladderende vlucht in oktober…

blaast snel verval daarboven zeilt mijn wereld tot in het diepe blauw alle spinsels en gedachten spelers van de machten condenseren beelden in de kou…

de takken grijpen als heksenhanden naar jagend wolkengebroed naakt en ontbladerd glimmend, de regen gutst, miezert en plenst deze tijd van het najaar doet mij, meer dan ooit, verlangen naar de lente…

Ganzenvlucht die over Kwam juist op het Moment dat het leven Mij bijna het leven Benam, wiekend naar Verte, naar horizon, Naar verse, vrije lucht - Al gakkend bracht Ze mij zonder Het te weten Mijn leven bij Me terug…

het geluid van de zee ademt kalmte en rust en ik ga daarin mee waar het water het land kust…

van nergens naar ergens dat ooit ging verloren dwars door de angst die twijfel zaait van ergens tot nergens meer thuis te horen dwars door de angst die twijfel zaait zonder iemand bij niemand meer thuis te horen van alleen naar samen dat ooit ging verloren zonder die angst die twijfel zaait van samen naar alleen bij mijzelf weer thuis te horen…

verraad mij niet zwevende kleine stemmen blijf zacht in het najaar het water en de dagen voorbij licht als verwachting of een groet in ieder oor zing boven zij die rouwen samengedrukt worden door een doornen heg wanneer de leegte over hen ademt eens stil, vol en vrij wacht boven het gewelf van de wind de halmen die beven en op hun…

En als het dan daadwerkelijk dreigt dat jij in deze zwaarbeladen wedstrijd mij zult gaan verslaan, heb dan in godsnaam de genade in het najaar heen te gaan.…

al dagen stormt het buitengewoon ik kijk naar buiten, nee, het is geen droom bladeren vergaren met de wind door je haren het lijkt wel najaar maar nee, de lente staat al bijna klaar…

Het Loo wordt ieder najaar afgesloten, dan is het koninklijk privéterrein. Dan blijven wij op afstand met z’n allen: je moet de rust natuurlijk niet verknallen.…

Voor Piet komt er een horrorwinter aan: Van SBS mag hij dit najaar gaan.…

Mist overwoekerde het zicht. Niets geeft nog klaar licht. Het vergaat in smog en tast met de zure neerslag de laatste monumentale tederheid van de wereld aan. De mens kan er niet meer leven. Diezelfde creatuur is de schuld van de verdoemenis van deze mooie planeet. Ingestorte gebouwen, verwrongen ijzer. Spooksteden, spooklanden verschroeid…

Het najaar was gekomen, De wind was guur,’t was koud ’t Blad viel van de bomen ‘t Was overal dood hout. Maar bij die trieste beelden Van najaarsnattigheid Werd ik toch ook weer even Door iets heel schoons verblijd.…

Geuren en kleuren steeds weer een ander accent de pracht van de herfst Kleurrijk geritsel op de tonen van de wind klaar om te zweven Rijzend uit de grond als een blinkend schoon sieraad draag je het najaar…

nu de stilte daalt nu de stilte daalt groeit duistere eenzaamheid in lege bomen de oudste dromen weerspiegelend in de zee stromen vol najaar het geruis van de golven de maan helder als een ziel…

Wat doen ze nu, die dames en die heren? Ze drukten gratis leesvoer in mijn hand Een flyer of partijprogrammakrant Om mijn gedachtengoed te deformeren Ze leveren hun baan bij Bea in En hebben nu meer tijd voor hun gezin…

je naam heb ik nooit echt geweten de droom raasde veel te snel voorbij maar die aroma's zal ik nooit vergeten van scherpe bloesemgeuren allerlei bloesems en patchouli geuren heel kenmerkend voor jou meisje van vele felle kleuren besef hoeveel ik van je hou elke droom voelde ik mij verloren wanneer je me opnieuw verliet vele tranen werden…

zijn dorre hand mijn huid hij wil wat zeggen maar de woorden breken hij kan niet meer en huilt zonder geluid ja, pappa, ik vergeef je je gebreken je hebt het in je leven vaak verbruid maar 't is voorbij; je hebt de vlag gestreken…

ik pluk de schimmen van het verleden de zoete geur nu nog zo sterk dringt in mij maar...kan niet blijven langzaam doet de tijd zijn werk…