Alle inzendingen over nazomer OR herfst

ik denk dat ik een nazomer ben een slome rivier water zonder ijsgang misschien een bovenbeen of een onzalige botsing een kneuzing door direct contact een val van de fiets een dip in het grondwaterpeil ik denk dat ik een stille plek zoek een blauwe plek hard en beurs…

Altijd vroege lentes en nazomer in september Binnen de contouren van tijd En herinnering aan iets Voor straks en later. Maar altijd, altijd ook een hand Die door je haren strijkt En zegt:het is niets.…

kiezels zijn te gek om bloemrijk vervuld nazomers te betreden niets gaat er werkelijk niets boven zwijgen en dan wandelen over het slingerpad langs de amstel elke stap die je zet hoor je jezelf knarsen niets hoef je te doen dan het in lucht verheffen en laten dalen van je schoen…

Die bladstille avond in het tanende licht van de nazomer dook ze op uit het niets schitterde in mijn ogen even maar… heel even… Toch scheen het mij toe als was het moment dat ik haar aura omhelsde haar glimlach mijn hart verrukte even intens zalig als eeuwigheden van tijd melkwegen van schoonheid…

Die bladstille avond in het tanende licht van de nazomer dook ze op uit het niets schitterde in mijn ogen even maar… heel even… Toch scheen het mij toe als was het moment dat ik haar aura omhelsde haar glimlach mijn hart verrukte even intens zalig als eeuwigheden van tijd melkwegen van schoonheid…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

in tussentijd van doen en denken blijf ik stilstaand nazomeren aan woorden geen gebrek maar toch moeilijk te uiten waarheden op zich zijn de herinneringen als droom vragenstellend en ruimtezoekend was de openstaande keus bij mij zo kwamen antwoorden op de pers en aan het einde van de seizoenen is de balans opgemaakt gedrukt in dankbaarheid…

Een nazomer om je vingers bij af te likken een zon die schijnt, alsof ze dat alleen maar doet, een temperatuur die je lijf en bloed verwarmd kortom een dag, die tovert op je gezicht een brede glimlach, een zomerse dag, wat wil een mens nog meer? Precies, morgen graag een portie van hetzelfde!…

Op afstand keken wij elkaar plotseling in d'ogen Een heel mooie tijd van nazomeren onderweg naar Binnenkort in de maand mei, leggen verliefde vogels in meervoud hun ei Ook al was het toen eerder op afstand Het maakte mij blij…

Dit is het jaargetij van snottebellen, verstopte neusgaten en kriebelhoest, onstoken keel, geschraap, gesnuit, geproest. Mijn eigen niesbuien zijn niet te tellen! Daardoor rijm ik met weinig fantasie: helaas, wat opkomt is alleen “hatsjie”!…

De zonnehoedjes zijn gegaan - Ik had niet eens gemerkt Dat ze gekomen waren, Dood die eerder in het Oog valt dan het leven Dat eraan vooraf ging - Drie seizoenen zijn voorbij, En ik merk dat mijn adem Louter heeft stilgestaan, Ze stokte daar waar Het leven om mij heen Onmerkbaar is verder gegaan…

De herfst komt eraan, onweerstaanbaar, dringt door in de kleuren en geuren, en in mijn hart, dat hulpeloze hart, steeds meer verlangend naar de eindeloze zomers van mijn jeugd.…

pootjes bloot eendjes snateren over de wateren van de Kromme Rijn diffuus licht vocht in de lucht mensen genieten nog even volop nazomers genieten met een voorzichtig zonnetje op je kop fietsen fietsen allemaal fietsen en dan een klaphek hooo.…

Met dichte ogen door bloeiende hei gaan: zoetste honingsmaak.…

ik wou dat deze prachtige nazomer kon blijven duren tot de vroege lente voor een keertje de koude kille winter overslaan ik wou dat die laatste vergeten appel aan de boom bleef hangen tot de volgende lentebloesems geen handschoenen of dikke winterjas een pull is meer dan genoeg maar waar blijf je dan met sneeuw en ijs…

in de vlam van honger ben je nu geveld aan koperen geuren je haren wapperen als een vlag je borsten half ontbloot en ik jouw jongen die jou gedurfd kuste in een hunkering van nazomer ik heb je nooit gekend, maar getroffen in een liefdevolle wind een vrouw van liefde het donker legt nu licht in onze handen…

is jachtig de herfst is mooi de herfst is machtig…

Huidmond gesloten Ademt niet mee met het seizoen Valt eerloos op de grond Laat eerder los dan was voorzien…

nazomer alles plast verwaaide terrassen groene tafelpoten stuifzand op hopen golfbrekers palen meeuwen hangen in winden mensen dralen wel of niet afdalen aan het strand buldert de zee bij strandpaal zeven-honderd-zeven kwam er het besef van zijn geloof de aarde was niet rond maar plat hij kon er van af kukelen…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

draag met mij bakstenen in de mist van de ochtend de nazomer lijkt te wenen als ik kniel in het zand een pad wil ik bedenken naar het naderend kale bomenland ik herken het jaargetij dat over een zwoele grens de zon dieper laat dalen en licht vooruit schijnt op tijdelijke sterven zo vreemd maar toch weer mijn innige wens; stilte…

zeventien was hij toen het oorlog werd een stoomtreintje bracht hem hoog in de Alpen in die nazomer poseert hij in uniform zijn sabel losjes over de schouder ik mis jou ik mis ons dorp en de graanakkers schrijft hij in brieven aan zijn moeder temidden van het oorlogsgeweld volgt hij zijn weg door een verminkte wereld…

Hoe dan ook een nazomer nadert die mij zal meenemen naar een wereld vol verrassingen waarin ik langzaamaan overga naar herfst maar elke keer weer met een fantastisch gevoel van intensiteit en levendigheid die mij gelukkig maken; een raken nabij.…

gordels vast riep de nostradame nazomer en de kraaien kriskras door onze dagen volautomatisch van wat moet dat moet en door naar de finale grootste begrafenis stroomopwaarts met stekeblinde snavels slagschaduwen over de blauwbedroefde aarde morgen as versplinterd glas morgen zal niets meer zijn zoals het was - en de kraaien de kraaien…

Met herfst beginnen ze te geuren de peppels,populieren Met herfst beginnen ze te zingen westenwind als goede vriend Met mij hebben ze wat te vieren: FEEST VAN HERFST.…

bladeren ruimen het gazon bemesten verzorgen van tuinen doen wij als de besten met de herfst in het land treden we nu best in actie alle rommel langs de kant werk voor gans de familie het plankier wat schuren met zeep of bleekwater het groen van de muren geen zorgen voor later iedereen is druk in de weer vele handen maken…

Het licht, het licht lijkt zachter te schijnen. Zachter, zou vriendelijker kunnen zijn. Maar minder warm, buiten tenminste. Zou de zon .. even rust willen nemen? Trekvogels vliegen ‘s nachts over blote bomen en pas gevallen bladeren, willekeurig verspreid over het koude gras. En wij dromen als die vogels vliegen van warme zomers.…

Geuren en kleuren steeds weer een ander accent de pracht van de herfst Kleurrijk geritsel op de tonen van de wind klaar om te zweven Rijzend uit de grond als een blinkend schoon sieraad draag je het najaar…