Alle inzendingen over onderdanigheid

De mannelijke darren en de vrouwelijke werksters zijn haar onderdanen de twee jaar dat zij leeft. Als in het voorjaar de oude werksters sterven staat er een nieuwe lichting klaar die haar vertroetelt en ondersteuning geeft. Is de oude koningin gestorven dan moet er reeds een nieuwe koningin zijn geworven.…

groeien Geen man mag wat ik nu al weet verknoeien Gebeurt dit toch, zal ik het niet gedogen Een schandblok kan op resultaten bogen Is middel om beschimping uit te roeien Een ware schoonheid is zij in mijn ogen Die tot een Lovely Lady uit gaat groeien Hoezeer zijn ´heren´ uit de bocht gevlogen Een brandmerk in hun huid te mogen schroeien Kom, onderdanen…

Zonder zijn onderdanen te verwaarlozen voorspelt hij een fijne toekomst, toont hij de zege van het Optimisme, belooft hij een grandioos feest. Ik moet de weldoener nog tegenkomen die dat voor elkaar krijgt.…

mogen zijn met weelderige wapperende haren bereden door de dapperste huzaren zelfs zweep en sporen kregen haar niet klein zij was een fiere furie vol venijn die slechts met echte hengsten wilde paren de zonen van de kudden der Tartaren haar hoofdstel was bedekt met hermelijn gedwee is zij de koets weer ingestegen bejubeld door de dwaze onderdanen…

dwars over land, in gratie, mooier dan de bloemen die zo onderdanig kleine tronen boden ze bleef maar dwalen haar kleine voeten raakten slechts de zoetste grond, verfijnd geurig langs kleuren en de schaduwen van vogels vloog ze, als een ademtocht vol leven en heel even gaf ze ons een glimlach, want heel even bleef ze, als een mijmering…

regendruppels ze baren een vage grens tussen waken en slapen verwarmd door een zwarte mantel wentel ik me in het vederlichte van de eenzaamheid omheind door een vaag blikveld kleuren kruipen kort bij ze schijnen me te wenken los te willen weken uit het onzichtbare domein ik hecht aan mijn keizerrijk waar zwakke schaduwen de dierbaarste onderdanen…

hij had zo’n authentieke Kremlinkop met van die sluike wapperende manen een tsaar omringd door bleke onderdanen Den Haag kon zijn geluk met hem niet op geen draver, meer een trekpaard in galop hij zag het spel en liep de juiste banen de hoofdman van groen-gele partizanen hij scoorde overtuigend en non-stop er hing een zweem van Tolstoj…

Gekleineerd, vertrapt, verstikt Sinds 40 jaar je edele delen onderdanig gelikt. Het is nu of nooit om weg te gaan. Of 't is echt met mij gedaan. De voetveeg hoort steevast op de grond 'k Werd rotter behandeld als een straathond. Te vaak toegegeven, nog ergens wat liefde Al was ze zo vaak nergens te vinden...…

de aap in mij is steeds meer mens geworden, sindsdien en door de bossen geslenterd een onvermoeibare zwerver whiskyflessen gevuld met water de mens in mij is toch een beetje aap gebleven, sindsdien schilderijen mocht ik bewonderen onder de adem van mijn meesteres het leerwerk stevig om de schouders slaaf van goede gewoonten onderdanig…

Vrolijk bemoedigd door de Nieuwe Kerk droomt echtgenoot en vader Alexander over zijn glanzend, thans beginnend werk: "Een toekomstwens, welk' ik nooit verander: eendracht van mijn onderdanen strale sterk; men zoeke steeds vrede met elkander."…

Al lang beschreven schrijvers de Germanen Als onbehouwen, achterlijk en zot Rond 1500 lachten bij ’t schavot Veroordeelde plus massa zich nog tranen Het Lage Land had vreemde onderdanen Hoe droevig was hun troosteloze lot Geen kleren en verkleumd tot op het bot Dat vroeg gewoon om drinkende kompanen Een land, geplaagd door stormen en door…

Is nog meerdere talen machtig en hanteert ze prachtig Cultureel onderlegd, toch niet die neus in de wind Te onderdanig goedgelovig kind, erg gemind door de diertjes Want dezen zijn de oprechtheid zelve Veel te goed is half gek heeft ze nooit ofte nimmer geloofd Tot ze door afgunstige familieleden ontoerekeningsvatbaar werd bekroond Haar…

Een 'enkeling' kwam hier vanavond aan Hij was alleen, ik zag zijn linkervoet Tussen de deur, of zag ik het niet goed, Was het geen vrouwelijke onderdaan? Nou ja, je weet het tegenwoordig nooit Meer honderd procent zeker toch vandaag De dag, is dat nou zo'n bizarre vraag Die zo door mij de groep in wordt gegooid?…

Naar mijn trouwe onderdaan.... De zoete rust, al de kilte, Die door ons toedoen is ontstaan. Mij gedrevenheid die drijft mij.. Naar een plek waarvoor ik vrees. Waar ik gedwongen moet beginnen, Aan die eindeloze race. De zin van leven en opgeven. De onzin van de maatschappij. De haast, de spoed, die doet mij beven.…

Een kind zoekt bevroren zonlicht loopt door het koude berkenbos takken twijgen hangen vol rijp de kleine genieter aanschouwt het haarfijne glanzende wit herinnert zich zijn onlangs ervaren dromen versnipperde spookkleden bedekt met blank spinrag hun griezelslot ontvlucht toeven onderdanig in dit nieuwe woud van suikergoed en klevend…

Achter een ronde muur blinkt een onneembare burcht zonder vorst, zonder onderdanen, de dagen zijn er brodeloos geteld, klimop tiert daar welig in de scheuren van het aloude ritme, verstikkend het hart dat druivenranken doet verstokken, tijdens het neerlaten van de ophaalbrug met kettingen en ijzeren pinnen verbonden klonk tromgeroffel…

Als ze blond is en je wil kastanjebruin, mahonie of zelfs zwart, dan wil zij jou wel ter wille zijn, een kleine moeite als zij straks haar hoofd op je schouder te ruste legt Ook al haar haren telt zij mee voor het kleurrijke in het bestaan jij mag haar doen wat of jij wil zij wil slechts overgave en passie Wie verliest blijft onderdanig…

Ik ken de boeken van de wijsheid en de regels hoe te leven zonder afgoden en toch bescheiden ik weet: een koning doet er toe, hij maakt trots en onderdanig, hij zit op een troon van geweld ik weet: mislukking verdeelt nationalisten in fanaten en fantasten, hun bitterheid likken ze achter muren van verstokte…

stal die doorheen de dag, bij ogenschijnlijk licht hetzij van liefde, hetzij van pijn of anderszins zich gedragen als een waterval en worden zij ongeremd en onvoorwaardelijk aan het vonnis van het grijze gerecht gericht zo zal het gaan, ach wat weet ik er van langs al die ellenlange wegen in het brein God, wat heb ik nog te zeggen ik ben onderdanig…

en wegen over land gutst de hevigste regen beken zwellen tot wildkolkend bruin uit krakend en bonkend hemelgeweld wordt ijsloden hagel gemitrailleerd door knallende zwepen gedirigeerd naar 't oppervlak van het maaiende veld einders, luchtzuiverend gespoeld, gangmaken weergoden in schrikbewind over de mens, verdoofd en verblind, die onderdanig…

Blauwe ogen onderdanig kijkend overgeleverd aan mijn grillen. Mijn mooie, trotse, sterke knul, trillend in overgave, en sidderend van geil genot. Wat doe je me veel, en je wéét het ... Speel mee in dit spel zonder slot! (voor Robbie)…

‘Keizer van het prachtig Rijk van Insulinde dat zich slingert als een gordel van smaragd om den evenaar, hoor aan toch deze klacht er wordt gekneveld in Lebak, ondervinden dertig miljoen onderdanen in den blinde aangepakt door aanbidders van de macht mishandeld in Uw naam en niets verzacht hun lot, noch God noch Gij, twee dikke vrinden…

aardse slijk Een lepralijder gaat zwierig rond met een alles verterende ratel hij schaterlacht, drijft de spot met onze groteske inhaligheid Allengs dieper dringt hij door in het koninkrijk van loze gronden alleen de onvermogenden doorgronden het uit elkaar vallen van oude idealen en wensdromen De juwelier lapt de schoenen voor de onderdanen…

de roem is als de dauw en zal niet hechten jij sluit het hek of zeult met een bidon je levensweg (kasseien en beton) valt slechts met onderdanigheid te slechten om kruimels mag je in de schaduw vechten de goden vangen stralen van de zon de wielerwetten kennen geen pardon een rode gloed onthult verbleekte knechten de laagsten mogen nooit…

kerstboomtakken worden strelend getroffen door kruisende lichtstralen uit kaarsen of lampen hun glanzende vleugels en mantels geven geleidelijk aan stille lust weg te zweven door dak en muur zoeken naar wijde lucht _ heelal deze kleine versieringen van het winterse sparrengroen wekken blijmoedig vragen op over het bestaan en werken der onderdanige…

Liefde uit het verloren land, zeg je en ik zie een bloemenveld in mijn gedachten: Van vroeger toen de bloemen vrienden waren omdat de man met de panfluit langs kwam met een grote pan soep bij ons op de stoep en we dachten niet dat het stoffelijke onderdanig was aan het geestelijke we deden de dingen in gewoonte van doen en daden zonder denken…

Hij moet er zich zonodig weer eens mee bemoeien Zijn geliefd links en rechts spelletje uit proberen Zijn onderdanen de kleren uit trekken en de ander ermee bedekken Een wisselend spel; het spel van de hel Want daar kun je van leren, sociale politieke maatschappelijke macht mee uitoefenen De mens die het tegendeel is van alles wat hij…

oude rolstoel duw ik voort Zijn beenderen omspannen door een witte doorschijnende huid De wind laat zijn slappe huid wapperen als een losgeslagen dekzeil Een heuvellandschap van rode tumoren op zijn magere hoofd Gieren wachten in kale bomen op het onvermijdelijke Hoog boven de heuvels spreidt een adelaar zijn vleugels Gevlekte hyena’s kruipen onderdanig…

doortrapt zin in kroelpartijtje heeft springt hij aanhalig de baas in zijn armen en spint als een tevreden huiselijke kat hij laat zich het getroetel overkomen van de baas die denkt echt baas te zijn maar dat is hij slechts in zijn dromen als Felix het knuffelen niet meer veelt slaat hij zijn nageltjes in mensenvlees geshockeerd smeert zijn onderdaan…

EN TROON VAN KAAS De gouddemon zit op een troon van kaas Zijn kroon is van tabak, in rook gehuld Zorgen zijn onderdanen voor tumult Ze horen niet het staakt uw wild geraas HarperszoonTromp wordt, want zo zat is hij ‘De schrik der zee en ramp voor vele kroegen’ Per kruiwagen- bepaald geen groot genoegen- Naar huis gebracht, met flink wat…