Panfluit
Liefde uit het verloren land, zeg je
en ik zie een bloemenveld in mijn gedachten:
Van vroeger toen de bloemen vrienden waren
omdat de man met de panfluit langs kwam
met een grote pan soep bij ons op de stoep
en we dachten niet dat het stoffelijke
onderdanig was aan het geestelijke
we deden de dingen in gewoonte
van doen en daden zonder denken
we waren ook niet bang voor de dood
die kwam zoals de nacht kwam in stilte
met voor iedere geboorte een oude brief
van een kind dat niet lang had te leven
het ontroerde mij, dat barmhartige zwijgen
het was alsof de stilte voor nieuwe meeldraden zorgde
terwijl de oude wonden riepen om vers zout.
Geplaatst in de categorie: emoties