Alle inzendingen over rare gedachten heeft OR onoverdachte nacht OR gebonden

gebonden door Welk kwaad dan ook, Immers, zeg jij, zonder Gedachte is er geen gevoel En daar draait het om In dit bestaan…

Kon ik maar de wereld terugzetten, om terug naar huis te gaan, de klok zal dat beletten, ik ben gebonden aan de nuchtere wetten van de ochtendhaan en de nacht, en een warme schoot, en mij het wachten zal verzachten, en lichtzinnigheid aanbood, in golven van sterfelijkheid, verlies ik mij in de plooien van de tijd, in haar armen wordt…

gebonden beloften geven verstrengeling weer evenals vervlochten haren in de wind zonlicht weerkaatst de tinten van het immense bloemenveld waarin ze als snel verloren loopt als een jas valt de nacht om de dag wiens schoonheid niet te bevangen lijkt zo ook zij zelf…

Raar, het gevoel wat ik krijg als zij naar mij kijkt , dat gevoel is verliefdheid is mij ooit geleerd. Als ik met haar vrij heb ik wat mijn hartje begeerd, ze is dan mijn minnares, van iemand anders wordt zij niet. Terwijl ik na de daad het plafond bekijk voel ik me raar, ik voel me machtig en onzeker tegelijk, maar eigenlijk bang.…

verleden is niet voorbij het ligt in het heden je vindt het in jou en mij instinct uit de hersenstam dat van de reptielen kwam behoed de schreden vleit zich tegen emotie kust gevoelens in devotie verwarmt de stam begrijpen is zwaar en verklaring onwaar beter woorden vermeden gevoelig ondergaan betoverend aftasten mensenkern blijft raar…

Het is raar, druk, en me toch vervelen Buiten zon, in mijn hoofd pijpestelen Ben je kwijt, maar ik zou je ook niet willen delen Gooide je weg, maar kan je niet missen Dat is eigenlijk wel raar. Dat is eigenlijk wél waar.…

Wanneer eindelijk de zon schijnt is er niemand die nog moppert, de kou is vergeten, maar zodra de zon achter de wolken verdwijnt is mopperen weer het onderwerp van gesprek!…

Normen en waarden, genoemd op straat, normen en waarden, geroemd door de bazen in de Kamer normen en waarden, geroepen door iedereen en toch zijn er weinig mensen die normen en waarden, op waarde weten te schatten. Normen en waarden, wie er ooit over begon, had er ook een bijsluiter bij moeten geven…

Als ik mij neerzet om te schrijven, is er een remming om mij heen. Door al die hoge muren, ik bouwde zelf….ja, steen voor steen. Ik voel me daar zo veilig, ja, ze zijn hoog genoeg. Houd deuren veilig dicht, blijf zelf wel uit het zicht. Men hoeft toch niet te weten, hoe klein ik werk’lijk ben. Met schaamrood en met tegenzin, schrijf ik…

In dromen vloog ik tegen glazen hemelnachten, zelf geen vrijheid in gedachten altijd op reis, onvoltooid moeizame vluchten tot in mijn ziel gebonden! Als je in je droom Niet dromen kunt... Dan is het tijd om uit te breken!…

streep haar naam niet door al is ze dan tot stof vergaan verzwijg haar naam niet hoor alsof ze nooit zou hebben bestaan nog steeds leef je in onze gedachten maar erover praten valt ons zwaar veel denken, dagen maar ook nachten en voor veel mensen ben je raar lachen hebben we je nooit zien doen slechts heel zorgelijk kijken de oorzaak was niet…

Mijn hart is van steen. Het heeft emfyseem. Het is zwart geworden, door gebrek aan toevoer van liefde, die normaal door mijn aderen stroomt. Afgesnoerd zoals bij een amputatie. Nu zal ik het aan niemand meer kunnen geven. Het is dood, het heeft het begeven. Ik kan niet meer, heb geen verweer. Ik zie wat er nog komt, Ik ben nu de mond gesnoerd…

Je weeft mij langzaam in jouw web Gebonden in jouw gouden draden In jouw gedachten wil ik baden Met alles wat ik in mij heb Het web van jouw geweten Weef jij door mijn gedachten Geduldig blijf je wachten Tot ik volledig ben bezeten Je streelt mij langs mijn lijf Tot ik mij aan jou overgeef Gewillig in jouw wereld leef In mijn…

Tijdens sommige nachten maak ik fantastische reizen op mijn vliegende tapijt geweven van gedachten die mij de weg zullen wijzen...…

nu nachten korten de dagen langer duren beleef ik meer tijd ****** omringd door stilte hameren gedachten luid in mijn hersenpan…

De nacht trekt weer voorbij Gedachten dwalen rond En zijn niet te stoppen Je probeert alles weer in die ene nacht te proppen Je kan verdwalen in je eigen verhalen De dagelijkse gebeurtenissen met het nachtelijk dwalen Die gaan nu je gedachten bepalen De nachtelijke fictie wordt wreed verstoord door de dagelijkse werkelijkheid Nog even…

De stille nacht, het eenzaam uur, Het suizlen door de linden; Dan denk ik aan de dood en 't graf En aan verloren vrinden. Dan wordt de geest zo onrustvol, En haakt naar 't onbekende, Als ik in 's hemels sterrenveld De wakende ogen wende. Dan schijnt de wereld mij zo klein : Mij lokt die hemelverte. 0 kon ik vliegen!…

Op de rand van mijn slaap struikelt een stiekeme gedachte Zij verschaft zich toegang als een dief in de nacht. Mijn kamer wordt duister Ik kan niet slapen en luister naar sissende slangen en grommende beren. Op de valreep van een gedachte overdenk ik mijn slaap. In een hok vol gedrochten en schreeuwende stemmen.…

zo plotseling, zo onverwacht zomaar weg, JIJ, wie had dat gedacht jij kijkt me aan en pakt mijn hand toen kreeg jij een hartstilstand plotseling is het afscheid daar zo abrupt, zo raar voorgoed bij mij weggegaan lamgeslagen blijf ik staan niet eens een laatste zoen ineens is het niet meer nu....maar toen…

Een kwestie van wikken en wegen, voor of tegen mezelf in objectiviteit als een mes dat dubbel snijdt dan komen de wolven, mijn polsen gebonden ik wil niet vluchten maar drijven wat zou dat mooi zijn blauw en groen regenseizoen de gedachte aan toen een schim vanuit mijn dodenrijk het verste binnen mijn bereik of toch niet?…

ijzers krassen het ijs de beide benen slaan mijn gebonden geest diep in het denken glazig water en mist spiegelen de omgeving als heldere beelden in mijn gedachten luchtbellen kijken doordringend strak genadeloos zuiver in mijn ziel op die plaats ontmoet ik jou met rijpe rillingen in winterse woorden…

Ontwindt de touwen wanneer een nog gebonden mensenkind zich stil in Hem hervindt!…

gebonden aan een touw en de kracht van de maan langs duizenden sterren in de hemel gegaan in aanzwellende stormen van geweld op zoek naar haar held zonder naam zonder weet van haar bestaan in de rust van de nacht onder een hemel van sterren schrijf ik mijn naam in het nog warme zand ik geef haar mijn hand en weet dit is goed het is…

Mist omkranst novemberlicht strooit amorfe schaduwen over jouw en mijn gezicht stemmen doorprikken de stilte tot ook de laatste klanken doven in het verre uur waarin wij zwijgen en onze nachthuid plooit in de diepdruk van het donker naar een nacht die ons bevrijdt van de demonen van de tijd.…

duizend woorden wil ik schrijven maar mijn handen zijn zo zwaar honderd dingen wil ik denken maar mijn hoofd dat voelt zo raar te veel beelden in gedachten en mijn ogen zijn te nat iets van troost wil ik verwoorden maar ik weet niet hoe en wat de leegte is mij veel te groot om verdriet te verdringen en vind ik enkel nog wat…

Gelukkig is dit persoons-gebonden. Ik moet toegeven, dat ik wel met de gedachten speel. Het hoe en waarom van leven...en dood... Net zo fascinerend als geboorte is de dood...…

Waar duizend bloemen bloeien komen wij samen onder de sterrenhemel waar hemels gevoel een tijdloos boeket geur kleur en warmte schikt naar elkander vochtig zoeken en voeden tot een prachtige ruiker samengebonden eenheid…

Tussen mijn collectie boeken heb ik pockets staan van Achterberg tot Zwagerman een genot voor oog en hand maar Mulder en Rostelli raak ik liever niet aan ze vallen uiteen als vermicelli. Kapot geluld door Jan Mulder door Rostelli gehypnotiseerd of is de drukkerij het boekbinden verleerd nee, winstbejag van de uitgeverij die laat het blijkbaar…

verborgen in een hoge kamer met het uitzicht op wuivende bomen geprangd tussen witte muren het lange licht te vangen voor de nacht gaat komen gedompeld gedurig onder de duur der dagen geduldig staan als een paard in de avond ------------------------------------------ Uit: 'Herkenbaar als lente', 1981.…

het landschap herkent de verte de leeggeschudde stilte van de dood windvlagen vormen losgebroken woorden volgen het uitgeputte zwijgen in gelezen verzen zwart getuigt de hemel de nacht in je ogen de wolken ooit teerbemind ik lees je naakt in de diepte en noem je fluisterend mijn vreemdeling…