Alle inzendingen over remmen

maar ik ben erg enthousiast Ik wil je steeds overtuigen en haal alles uit de kast Pas als ik zeker ben van jou zal ik pas wat rustiger zijn Je zegt dat je zeker bent en dat vind ik heel fijn Maar je twijfels al die maanden lieten best hun sporen na Dat is waarom ik nogal eens over de top heen ga Ik zal het proberen te remmen…

zestienhonderd paardenkrachten in wat luttele seconden  van nul naar honderd, kan niet wachten een losgeslagen projectiel van wijk bij duurstede tot tiel niet als james dean maar juist solide langs dorpen weiden berg en dal waar het goed zicht is en ruim baan zoek ik de zon op, overal maar voor maastricht op de a2 laat ik mijn twoseater vast remmen…

jij weet het snufje zout subtiel aan anderen te geven het vroeger zogenaamde witte goud als verrijking van het leven de smaken zijn gekeerd met zoetigheid worden de meeste tegenslagen gepareerd maar in een wereld vol onzekerheid ben jij al snel de remmen kwijt we lopen vol en groeien dicht gezondheid raakt steeds meer uit zicht…

Op de oude stoomlocomotief blinkend opgepoetst groen randen met rode strepen mocht hij knarsen poken remmen fluiten stoken op hoog vuur met kolen dwars onder door Polen Van Poznan naar Wolsztyn vertrek om 8.58 uur dreams fifty years old became true on the iron horse met Janus machinist besnord als Lech Walesa In zijn reisverslag…

helpen dat ik negentig word En een gevaar op de weg zou wezen Haast geen verkeersbord meer kan lezen Zeg mij nou echt eens wat er schort Een verzekering die plots moeilijk doet Omdat ik niet op mijn rijvak was gebleven Mijn auto is mijn vrijheid, is mijn leven En bovendien werd ik dit jaar niet eens beboet Vaak twijfel ik of ik in de remmen…

oproepen kunnen we ze om dit alles weer te beleven boeken overrompelen penselen schrijven boekdelen het linnen krijgt kleur achtergrondmuziek in variatie uitingen verdeeld in contrasten toegevoegd aan belevenissen herhaaldelijk teruggekaatst in het denken en ervaren raak ik mezelf kwijt zijn mijn gedragingen overijld de kleuren remmen…

de kleuren remmen en versmelten in een niet te stuiten tuimeling de zon, de vrijheid, de liefde, warm gevoel, de prikkeling, het avondrood een smachtende hunkering om niet te verliezen wat vol gevoel werd opgebouwd…

Fietspaden door de Sellinger Bossen alle remmen los en je e-bike vliegt, zweeft Bont Zandoogje als had je als vlinder geleefd Groot Koolwitje op dat fietspad zit je Oranje Zandoogje waar fietspaden kwamen kregen ze vlindernamen Bruin Zandoogje in versnelling vloog je helling af helling op in de bocht noodstop tegenliggers die niet wijken…

slop Ze werden stevig en ik had weer moed In Frankrijk zag je vroeger het duel De pub was een arena voor de Britten Als je in de VS het niet ziet zitten Dan schiet je; zet je levens op het spel Waarmee kon je de jager in je temmen Zij die het wisten; de Victorianen Op school de vechtjassen versus de hanen De dorst naar avonturen af te remmen…

groene gras ik droom alvast een stukje voorjaar en wou dat het al zover was 'k Maak al plannen voor dit jaargetij verheug me op wat komen gaat dagtripjes van deze en allerlei and'ren dat is wat in mijn agenda staat Ga stoofpotje eten bij Hilly en natuurlijk ook een keer naar Emmen mijn agenda raakt al aardig vol en ik, ik ben niet te remmen…

Ze had een missie -zij was géén scribent om maar te zwijgen van een epigoon- dus rijmde voort, vergat om af te remmen en telde schaapjes in haar bed, en voeten. Het vaste van de vorm ging haar beklemmen. Ze schreef zich vrij van het verheven moeten.…

Er komen steeds meer kandidaten bij Om straks de socialisten te gaan leiden Ze gaan elkaar met man en macht bestrijden Zo'n baan lijkt me nou echt geknipt voor mij U laat zich door 2 euro vast niet remmen Ik weet dus al op wie u straks gaat stemmen!…

links rijdend alle stoepen mijdend met een uitgestreken kop scheurt die het verkeersplein op hier en daar wat auto's snijdend moed en een groot hart adrenaline neemt de risico’s apart de spiegel kaatst beweging langs bewegging het pookje als pikkie in verheffing bewustzijn is vernauwd tot de cabine alleen de weg het razend remmen zijn…

dagen Even alleen was ze helaas hoogst zelden Ziek kind, te druk, te moe, teveel problemen Om voor het dichten tijd te kunnen nemen De kunstenaar in haar moest het ontgelden Zo schiep ze zelf haar voetangels en klemmen Ze heeft niet voor de eenzaamheid gekozen Van waaruit echte kunst dikwijls ontstaat Haar keuzes leidden telkens tot een remmen…

rouw bij lucht kwelling bij zucht verschrompelde kern alarmbellen intern warmte verdrongen stikkende longen wat was jij toch een fantastische jongen leegte vult verlangen brult hersens die temmen feiten die remmen wil om te rennen maar het moet wennen wat ben ik blij dat ik jou heb leren kennen wij verbonden parels ontstonden…

Filevorming benam ons de adem: we moesten remmen, werden krijtwit... De klap was van metaal en glas - Maar Superdankbaar stapten we uit. Onze hond sprong Ongeschonden.…

in de coupé zes mensen zwijgend lezend slapend ogen kijken rond kijken weg het treinraam een wereld vliegt voorbij boerderijen weilanden een dorp een stad piepende remmen verbazing schrik wat is er aan de hand wat is er gebeurd een lichaam op de rails bewegingloos ambulance politie vreselijk vreselijk ze praten vertellen hun…

Zo bleek al haar haren zo bleek is haar huid Haar ogen lijken donker van haat en nijd Haar lippen dicht op elkaar geperst zodat ze niks kan zeggen Haar stem lijkt net een stel oude remmen Mensen kijken langs haar heen Alsof ze niet bestaat Zeggen geen woord maar af en toe fluisteren ze haar naam Mensen vinden haar raar en denken…

Ginds verdwijnt thuiskomst in een woning, vindt een dakloze een kerk, loopt een wandelaar met de klok mee, weifelen dwaalvogels bij bestemming, bijten remmen zich vast in piepend ijzer en bezegelen hangsloten inpandige leegstand.…

aan elkaar 't is maar voor even morgen zullen we ze niet lezen er niet voor beven in dit vergankelijke leven maar zingen van leven gewijd aan God luisteren naar de stemmen en naar elkaar dat wat de wereld niet kan verstaan zal menigeen hun vrolijkheid beklemmen soms gaat het gepaard met een uitbarsting van woede zonder remmen…

maakte beresterk, de Feniks bleek een ware Hercules, zijn doorzettingsvermogen bracht succes: wat zilver hier, wat goud daar, dat soort werk De tour de force volgde toen al gauw elf steden, honderd kilometer zwemmen van dorp naar dorp naar dorp van sluis naar sluis En denkend aan zijn dochters en zijn vrouw verhóógde hij het tempo, niet te remmen…

De treinen zijn lang weggerot toch rijden zij nog elke nacht hun gruwelritten naar de dood Het schrille kermen van de remmen de stemmen, och…, ze zijn verstomd maar klagen luidkeels nog hun nood De barakken staan verlaten muren uitgemergeld overeind diep in geleden pijn gestoken De ovenpijpen zijn kapot als rook in dromen opgegaan van…

Alleen, al dat gezwam, vergeef me 't woord, waar denk ik iedereen zich toch aan stoort, kan, vrees ik, straks de opkomst weleens remmen!…

Ik reed en ging als een speer en zelfs de bocht door was geen probleem, alleen, ik wist niet hoe ik moest remmen en botste hals over kop nog voordat ik zelf had kunnen stoppen en lag met een pijnlijke bult en huilde van de schrik en weet niet meer hoe ik toen weer terug ge- gaan ben, maar wel dat ik me schaamde en het wilde vertellen…

Ik zag het aankomen, de storm in de gevoelens waren niet meer af te remmen. Simpele woorden waaiden zo hard, kolkten aan tot een heuse orkaan. Zonder het te weten kwam hij in het oog terecht. Zijn lichaam werd weggeslingerd en de emoties gekraakt tot een hoopje ellende een wrak bleef over.…

ik ga vandaag eens op mijn fietsje holderdebolder over de kasseien ik hou nou eenmaal van hard rijen flink sjezen voor een windig briesje glad plaveisel trapt wel stukken beter vooral als scheve schaatsers rollen vriendjes die er achteraan gaan hollen mij lukt het niet ik loop geen meter eerst ging ik remmen met mijn handen maar trap nu…

afscheid van reizigers over zee die misschien nooit meer terugkomen krakende touwen klapperende zeilen oude gedachten en versteende tranen afscheid van een voetganger in de regen die voor de toren wilde oversteken gillende stemmen knarsende remmen droge tranen en verzonken gedachten afscheid van forensen in de avond die de volgende dag…

morgenstond en avondval ver voorbij mijn taal die een andere toonsoort fluit onderwerpt zich aan een tijdloos verval lijken woorden anders, in een vals licht bestoven, waarin ik niet wil geloven stuiven mij de oren dicht,graaf een diepe kuil, door het zand en tij bedolven is de ontembare vloed niet te temmen en zijn tijd en voortgang niet te remmen…

versnapering of lekkernij staat mij nog even droevig na te staren gaat dan zijn slaapplaats in op mijn gebaren en de hele nacht is hij geluidsvrij ‘s morgens wacht hij in zijn ren op de baas zit als zielig hoopje in een hoekje springt van dolle vreugd hoogop tegen ‘t gaas als beloning krijgt hij dan een koekje maar bij volle maan breken de remmen…

Het heeft niet aan de woorden gelegen of aan de klank, het geluid van jouw stem de melodie die klonk op een avond in de regen de gierende remmen van een late natte tram of dat je naast me stond, in een bushok zonder bestemming, maar met een sigaret ik bedwelmd door de kleuren van jouw rok belande die nacht alleen met jou in bed toen je afscheid…