Alle inzendingen over rinkelen

verdriet is weer daar 't Koesteren van een herinnering de glimlach bij een stukje muziek de herkenning bij een verteld verhaal al die gedachten maken me ziek Jouw jas, vergeten op de kapstok 'n paar schoenen nog in de gang een boek van je favoriete schrijver herinnert me aan jou, 't maakt me bang De telefoon die dwingend overgaat het rinkelen…

vereer ik je met de mirre van mijn diepste binnenkant -nog luiert het licht op struikenbladeren terwijl het beeld van de avondlucht bibberend blijft hangen- vereer ik je met de hitte van mijn zwijgen gevat in gebaren van aanbiddende handen hoor ik je wieken waaien voel je mond fluisteren je woorden stromen als een rivier vol rinkels…

Spuitend water, een oase, mannen en kamelen, de woestijn een tamboerijn, een rinkelende zandstorm. Het donker kreunt, het zonlicht dreunt, een roodgekoonde horizon rolt aan over de heuvels. Fatima likt tergend traag de druppels van haar vingers, de nacht was wild, de ochtend naakt met dauwbedekte bloemen.…

naast de gewone dingen natuurlijk : pennen, spiegels, paraplu's, lampen, sleutels die rinkelen, en zo voort...…

geharnaste huid een kort signaal blaast de wagons het palet van het seizoen op gesproken wordt er nauwelijks mannen schommelen mee met de dans van de uitgewoonde salonwagen bleke gezichten onder zwarte hoeden schaakstukken achter gebroken glas onbekend vooralsnog de bestemming gebogen spoorstaven neuriën een monotoon ritme op de achtergrond rinkelen…

Gedempte stemmen op het terras, in de keuken rinkelend glas. Iedereen mag nog komen, omdat jij dat wil. Ik zie geen tranen stromen, de pijn blijft hoorbaar stil. Gordijnen dansend in de warme lucht. Jonge tenen, prachtig rood gelakt. Vader draagt je tere lijf dat zachtjes zucht. Buiten is de zon gezakt.…

Je moeder ondersteunt je innig, terwijl ze je teder kust Gedempte stemmen op het terras, in de keuken rinkelend glas. Iedereen mag nog komen. Met je spreken, omdat jij dat wil. Ik zie geen tranen stromen. De pijn blijft hoorbaar stil. Gordijnen dansen in de warme lucht. Jonge tenen, prachtig rood gelakt.…

Geverfde pop, met rinkelen omhangen, Gebulte jonkvrouw in uw staal' korset, Lamzaligste aller vormen, stijf Sonnet! Wat rijmziek mispunt deed u 't licht erlangen? Te klein om één goed denkbeeld op te vangen, Voor epigram te groot en te koket, Vooraf geknipt, koepletje voor koeplet, Kroopt ge onverdiend in onze minnezangen.…

naar de oostrand vol donderkoppen de koppen in de krant maken hem onrustig hij houdt niet van frisse wind met rode koppen zitten de bestuurders rond de tafel de wind is opvallend het dondert en weerlicht het spoelt tegen de ramen de ambtenaar krijgt kippenvel de bui drijft over en uiteen de wind is uitgewerkt de koffiekoppen rinkelen…

'K zag de aarde zwenken op 't planetenbal, En achter haar wapperde groen en breed Het witomzoomd fluweel van 't slepend kleed, En luchtig woei 't kant van zijn golvenval; Zelf zong tot dansmuziek ze orkaangeschal, En, uit het wolkend zwart van haren, reet Bacchantisch zij de naalden los en smeet 'T rinkelend goud door wijddav'rend heelal…

hij die voor ons sjoemels knibbels ritsels euvel duidt in beeld integer tegelijkertijd kan rimpelen en twinkelen ijlings bijpraat terwijl haagse belletjes toch rinkelen met d'ogen knipperend ruim twintig jaar politiek ontsluit buiten beeld Binnenskamers is hij doorgaans aan het kringelen wij spreken nu uiteraard over de enige echte Ferry Mingelen…

Over 't lachend groene veld 't rinkelend klinkend kloksken schelt, 't werkvolk met der zonne wakker spreidt al over hof en akker. 't Werk begint met bede en lied, 't wordt al leven dat men ziet.…

het dorp waar ik kort na de oorlog geboren ben is niet meer wat het ooit was, verloor van jaar tot jaar zijn vertrouwde glans oude huizen lijken nu droefgeestig gestemd alsof zij moeizaam leunend tegen elkaar naar lang vervlogen tijden te hunkeren staan naar geluiden van rinkelende flessen op de kar van de melkboer achter zijn stapvoets…

de wereld buiten kijkend luidruchtig levend klemt mij eens te meer dit huis en haar kamers terwijl alles en iedereen voorbij mijn deur gaat hoor ik belletjes rinkelen naast en boven mij slechts de muren met foto's van ooit horen stil luisterend wat ik mijzelf zeg de koffie op tafel met tegenover mij die altijd lege stoel blijft…

verveling aan de bar van Hotel Berlin als elke avond krabbel ik wat ik zie en voel op bierviltjes op visitekaartjes en knik als de barman de fles omhoog houdt hij die piano speelt wiegt zijn hoofd nipt van bier tussendoor en laveert verder over de toetsen naar de vrouw die danst al maar nader danst haar geur bedwelmt mijn huid rinkel…

als in de prille ochtend jouw nieuwe jaar zich meldt rinkelen in weerom de voorbije jaren in deinende stromen de ankers van herinnering streelt in veilige haven dobberend de wind van toekomst de nog gestreken zeilen die bollend eens gehesen de ontdekkingen van leven gelijk regenbogen slingers vieren in de golven van die vergankelijkheid…

om jou draait 't heelal waait de wind spreekt van jou overal ik ware schallend koper of een rinkelend cimbaal laten we dus, m'n liefste nog wat zitten op de trap met die klad zon als gezelschap en ontmantel je in mij want nu zien wij nog door een spiegel, in raadselen maar straks van aangezicht tot aangezicht.…

Je hoort slechts wat je horen wil Je ziet slechts wat je wil zien Je voelt slechts wat je voelen kunt Er is nooit meer dan misschien Slechts het rinkelen van metaal liefdespijlen voor een verhaal van het verstikkend net van goud weet jij niet dat ik van je houd Je hoort slechts wat je horen wil Je ziet slechts wat je wil zien Je voelt…

Nog wandel 'k door het zwaar berijpte gras, En hoor naast me op de vaart het fijn gekras Van schaatsen over 't hol rinkelend ijs: Ik heb 't gevoel, of 'k op 't bevroren glas Cirk'lend, zwevend, zwenkend op kunst'ge wijs, Met 't buigend bovenlichaam daal en rijs: 'T is in mijn rug, of 'k zelf op schaatsen was.…

Nog wandel ‘k door het zwaar berijpte gras, En hoor naast me op de vaart het fijn gekras Van schaatsen over ’t hol rinkelend ijs: Ik heb ’t gevoel, of ‘k op ’t bevroren glas Cirklend, zwevend, zwenkend op kunst’ge wijs, Met ’t buigend bovenlichaam daal en rijs: ’t is in mijn rug, of ‘k zelf op schaatsen was.…

De bellen zullen nog rinkelen aan mijn gekleurde rokken, ik sticht nog steeds brand in de harten die mij zien, stapelgek maak ik hen, in een piramide van bergkristal verstop ik mij.…

Nu hoor ik vaak een bel gaan in mijn hoofd soms de zoemer van de buitendeur, soms het schorre belletje van boven sinds ik geen wekker meer bezit rinkel ik mezelf wakker in de nacht of zegt iemand keihard hallo in mijn oor het klinkt zeer levensecht maar nooit staat er iemand naast mijn bed.…

Nu rinkelt schel De elektrieke bel En scheurt de vrede van den avond Tot één rinkelende wond Van bange blijheid. De mensen die voorbijgaan voelen Hoe, als 'n klamme, koele Drop, de tingeltangeltinteling Op hun ziel zinkt, Gelijk een regendrop op 't zinkevlak Van een platdak.…

Dronken van kracht neem ik de nieuwe dag, Waarop de goudbevachte wolken drijven, Neem ik de schubbig rinkelende zee, Neem ik de ronde aarde met mijn handen, Buig haar tot schip, te varen in het ruim, Bij het gejuich der vanenrijke sterren.…

Zal ik het aankunnen dat rustig leven, zonder die opjagende geluiden van binnenkomende mails of de rinkelende telefoon. Leven zonder menselijk contact, geen praatjes bij de bakker slager of supermarkt. Niet winkelen en de pashokjes onveilig maken. Mijn leven in het verborgene van het niemandsland.…

Druppels rinkelen zonder jouw toestemming. De natuur werkt hard aan alles, en vooral zichzelf. Zijn overbodig zwijgen. Het raakt de gevoelige snaar van het bos. De rustige adem, het open spelen van haar oudhoutgeribbelde hand, hij krimpt ineen tot hij vergeet dat hij bestaat, staart voor zich uit, als naar een computerscherm.…

naars achter de rug toen ik God om een oplossing vroeg Op straat liep ik voor me uit te kijken wilde niet eens mensen ontwijken ik hoorde mijn voetstappen en die van de anderen terwijl ik het niet kon behappen Pratende, dringende, opdringerige mensen terugblikkend, terwijl ik vooruitzien bleef wensen wachtend in die lange rij voor een rinkelende…

Dan rinkelt de telefoon en is ’t gewoon een van de kinderen die iets weten wil, dus niks geen piep, niks geen pling maar gewoon rinkelen doet dan ding. Zonder dubbeltje of kwartje! Weet U nog?…

straks zullen wij samen reizen hand in hand, dicht bij elkaar langs prachtige huizen, wegen, paleizen Madurodam staat voor ons klaar hoog toren je uit boven vliegveld en treinen heel ver kijk je uit over wegen en bos hoe alles zo klein, toch echt kan rijden voelt als een wonder, neen, ik laat je niet los vrolijk toeteren auto's, rinkelen…

Ze slefferen op hun sloffekens* voort, Daar spreekt geen één een luttel woord, Hun paternosters rinkelen; Een vale schijn vergeelt hun wang: Aan 't einde van de zwarte gang Staat er een kaars te pinkelen.…