Alle inzendingen over rustplaats

Een kist waarin een voltooid leven, zijn laatste rustplaats vindt. Het evangelie van het brekend licht, dat ons een groot geheim laat zien. Hoe de dood zichzelf verjongt. Verterend in een hemels vuur. Vergaand in moeder aarde. Het geheim dat ons het verhaal vertelt.…

Onlangs vond ik op een wandeling een mooie witte steen ruw nog met aardgelaagde strepen hem thuis gewassen en geslepen eindeloos gepolijst tot hij schitterde in de zon een naam er in gekerfd, een edele naam die in eeuwigheid niet sterft wel duizend keer gezegd over het aangeharkte pad ontdaan van afgevallen blad naar de rustplaats gebracht…

Een rustplaats schiep een nieuwe droom, die in vrijheid uitvloog heel gewoon. Teer en minnelijk bevlogen keek de gevleugelde mij in de ogen. Een soort kraalogige herkenning van verstandhouding en wederzijdse gewenning. Tussen een wereld van verschil van de menselijke behoudzucht en een vogeltje dat weer vliegen wil.…

als vrede iets met harmonie van doen heeft schuilt het geheim misschien wel hier terwijl een bleke maan op het water drijft een late vogel naar zijn rustplaats wiekt waar het boerenland zich in gewijde stilte hult en elk gerucht in het duister verstomt het riet een bewogen lied van vrede ruist de schepping hier al eeuwen…

Wolken kunstsneeuw drijven behoedzaam binnen, het zijn de souvenirs van onze openbaringen, gebloesemde herinneringen van een laatste rustplaats onder de wortels van mijn kunstboom.…

oorsprong van het zalige lieven kussen het dubbelspel gerieven de muze zich niet laat verliggen neem het geheel tussen de flanken tot de baldakijn erboven schikt zuiver eenden dons een plaats inpikt dubbeldekse matrassen spranken vooral het hoog liggende hoofdeind kan tegen een flinke slag of stoot het hemelbed blijft rechtovereind dek en rustplaats…

graaft in de herinnering wat we samen verwachtten de schaduw van de maan maakt lucide dromen wakker ontmoeting was geen toeval jij zocht in mij een makker de schaduw van de maan doet beseffen dat je nog weet van al die spannende dingen die je toen alleen samen deed de schaduw van de maan verlicht jouw koude steen iets op deze kille rustplaats…

evenzeer wanneer uw bijzijn andere drijfveer wenst dan vermoeid poseren in mijn licht en leven al houd ik hier uw warmtestraling liefgevangen om mij heen beminde Saskia en kinderen, Drickje, Titus mijn geliefde zoon hangend sleep ik vol van overgave tussendoor uw dodelijke liefdestred waardoor mijn leven werd gevangen voer mij naar uw rustplaats…

Maart, met vorst nog in de grond En toch steek ik de loftrompet Over het zanderige bed Waarin jij eens je rustplaats vond Ooit sloten wij een prachtverbond Huwde jouw haiku mijn sonnet Kwamen we samen in verzet Tegen wat buiten ons bestond Het strakke burgermansfatsoen Kreeg op ons, vrijbuiters, geen vat We bleven elkaar toegewijd Straks…

En dan nog is het toneel, als je met veel deftigheid Naar je laatste rustplaats wordt vervoerd. Toespraken over jouw leven. Het was zo goed gespeeld. Ja, de facade mocht niet vallen. Maar misschien heb je je... doodverveeld.…

Mensen liggen duizelig en verzwaard, kunnen niets meer van reisvertier merken, zien rondom hun rustplaats zwarte zwerken. Is deze ellende spoedig bedaard? Gezonde dichters en schilders op het schip genieten van wilde schommelingen, voelen zich hecht en zeker als een klip.…

'k Had nooit nog bij een lijk gestaan, Al had ik menig gang gedaan Om bloedverwant en vrinden Te brengen waar een rustplaats is, Die ik nog in mijn droefenis, Benijdb'ren! niet mocht vinden.…

De schaamteloosheid van de onmacht, verminkte tijd verruil ik met een open plek verbannen naar deze rustplaats, waar een zonnestraal zich verveelt in mij herinneringen van geruis uit het heelal vervalt in de moedwil van gedachteloosheid.…

En dan de rustplaats vinden op de ree, na 't landurig worst'len op de zee.…

Wolken kunstsneeuw drijven behoedzaam binnen, het zijn de souvenirs van onze openbaringen, de wereld lijkt onvruchtbaar in mijn glazen aardbol tussen beide polen wordt hij gevuld met winterlicht, in omwentelingen van de mooiste wensen ontkiemt in het Noorder – en het Zuiderlicht gebloesemde herinneringen van een laatste rustplaats…

Maar 't leven is te vast en hard: Of we al een rustplaats graven, Nog nimmer kwam de grote nacht En is een mens gaan slapen. Zie naar de bloemen op een graf, Het leven kan niet sterven. Nooit komen wij de wereld af, Al barsten we tot scherven. ------------------------------ Verzamelde gedichten (1990)…

langs en zie je vorige week nog buiten staan waar wij altijd ons praatje hadden, een niemendalletje over mijn fiets of over het weer nu ben jij er tussenuit gepiept jou horen zal ik nu nooit meer jouw persoon maakte de groep compleet je kon heerlijk koken was een opgewekte man vandaag brengen we jou samen naar jouw laatste rustplaats…

Het oude houten hekje kreunt zijn matig onderhouden luid als ik hem traag achter me sluit toch lijkt het of de stilte leunt tegen bejaard gebogen bomen die knikkebollend tijd verdromen ik zie de jaren vaag vergaan uit vergeten grijs verleden en in marmer vers gesneden nadenkend blijf ik even staan bij hetgeen jouw rustplaats is maar…

zitten zij nu aan het laatste avondmaal in saamhorigheid naast angst en wensen hij is veroordeeld draagt zijn kruis en doornenkroon langs de hoon van hen die hem verachten om zijn liefde en geloof zijn dood verwachten in de stilte van het graf hebben vrouwen hem gewassen op witte kleden gelegd onzekerheid rolt stenen die zijn rustplaats…

zeker, het glazen lichaam is aan het oog onttrokken, verbrijzeld op enig moment maar waar de geijkte eeuwenlang door bewegende polsen in de schoonheid lijkt verheven is hem nu tussen willekeurige overlevenden een voorlaatste rustplaats toegekend…

"alles is liefde" ergens onderweg was het dat zij verdwaalde ze zocht een rustplaats vond die onder de brug waar het verkoelend aanvoelde het was zo warm dat er paardenbloemen tussen de stenen groeiden stil zat ze daar zo maar op de grond en dacht aan pluizenbollen die ze in haar jeugd met bolle wangen vol kinderlijk vertrouwen…

een bankje op een lommerrijke laan als rustplaats bij het zomerse flaneren bevolkt door oude dames, dito heren die 's avonds stemmig naar de schouwburg gaan vergeten is hun jachtig bestaan de drang naar altijd meer en het presteren het spreekwoord klopt: de tijd zal het ons leren de rust staat bij de grijsaard bovenaan Den Haag hoeft…

Zie je de man, zo geheel anders die om het lichaam van Jezus vroeg het zorgzaam wikkelde in linnen, naar een nieuw uitgehouwen rustplaats droeg gevolgd door diep bedroefde vrouwen, hij heeft voor Hem een plaats bereid, hij, levend in verwachting van Gods koninkrijk, het lichaam neergevleid in het bijzijn van de vrouwen.…

flatgebouwen langs draaiende straten kaarsrecht en klaar met hun naakte beenderen als naaktstranders op Callantsoog zij vegen – hun as – stoft omhoog je kunt ze niet ontwijken voor het leven uitzicht – mooi – op de Middellandse zee dorstig en dromend zwemen hun gedachten naar gisteren en morgen van vandaag is dit je laatste rustplaats…

weegs met de afspraak om de volgende ochtend nog even samen te komen om ook zijn laatste dromen uitgeleide te doen groot was echter hun ontsteltenis toen zij de toegang nis naderden waar alleen de witte doeken met zijn tekeningen lagen toch voelden zij zijn aanwezigheid in geruststellende vibratie na het ordenen van zijn rustplaats…

in straffe wind vanaf een neolithisch graf - tientallen opstaande stenen van Lewis gneiss - met in het midden een crematietombe waar ooit door vlakgom van de vlammen de doden werden gewist liep ik op reis een onbesliste route langs naar hier een laatste rustplaats in het niets in regen en wind een dodenkoerier inscripties op…

hij zo jong nog we gaven hem eigenlijk pas geboren toch kreeg een plaatsje daar op Zorgvlied kerkhof aan de rivier je bent er mooi nooit klaar mee het stormt en regent altijd bij die steen bij al die andere jongskes met gelukkig uitgehouwen ik kan het nog lezen zijn letters verf houdt het hier ook niet twintig al weer zou hij…

Gij blijft opnieuw hun kroost ter kalme rustplaats strekken, En ras, ras zal uw loof ook hun gebeente dekken. Oneindige! mijn hart smelt weg in stil geween. 't Verandert al wat is, behalve Gij alleen!…

De avond sijpelt binnen in het regenwoud waar elke lichte plek door duister wordt gedicht en ogen in de nevels glurend zijn gericht op iedere beweging in laag kreupelhout behoedzaam zoeken poten naar een evenwicht alsof de draagkracht van de takken hen benauwt pas na het aftasten worden ze goed beschouwd als jacht- en rustplaats met een…

Zo zoeken vogels in hun ijle vlucht, een nestplek voor ‘t komend geslacht, en een rustplaats voor de lange nacht. In het bos staat een boom te sterven, maar houdt over jou en mij de wacht.…