Alle inzendingen over schaduwen OR zijn OR blijven

Met het `blijven` dat je op fluistertoon gebood na het van mijn kant vragen of ik gaan moest of zou blijven leek een eind te komen aan wat een julimaand lang schrijnde. Zo blij was ik met je weer terug te zien, dat het voor ons weer open lag en toch nog steeds verwoed van slag.…

wolken vol leugens passeren langszij dreigend hemelwater kleurt donkergrijs speelse spreeuwen walen om de hete brij die voorlopig onaangetast blijft ze blijven de waarheid voor die zich schuilhoudt langzaam rekt de ochtendzon zich uit…

Op mijn grote bed vraag ik je tot dageraad bij mij te blijven.…

alles ademt rust lucht en water in deze ommuurde kiezelsteen tuin een verdwaalde boom de enige die blijft staat dichtbij de oorsprong de kosmopoliet woont geworteld thuis en reist oneindig met de elementen als een waaier van liefdes beweegt zijn wuivend bladerdak onder de verzengende zon de storm beproeft teisterend de…

In Sesamstraat zijn rellen uitgebroken ‘Wij weg voor een of andere ouwe taart?’ ‘Dat nooit!’, zegt actieleider meneer Aart Met volle mond zei Koekie: ‘ Mooi ge-ssprroken.’ Ook Ernie vindt het reuze achterbaks ‘Hij krijgt van ons de kieteldood, die MAX!’…

zon verschiet in kleur laat stofjes dansen in willekeur van lucht geur van lang geleden herinnert weer aan vluchtig ziekverdriet zijn stil gevangen in broos lijden lippen smakken in het delen van de dorst een zuster drenkt met afgelegde trots we zien haar bidden kaars en handen klaar middaglicht laat zacht haar ogen breken wij blijven…

de verschrikking is een ongelaagde vormeloze klomp een amorfe massa vijandig onooglijk ongenaakbaar je voelt het ongemak de pijnlijk stilte en je weet niet of het ooit genoeg zal zijn je blijft desondanks de klomp valt in duizend korrelige stukjes uiteen je bent gebleven…

de aarde draait de regen druipt de drinker drinkt een moeder draagt de plicht die drukt de dromer draalt een dichter droomt een wolkje drijft de schrijver blijft…

is er een seizoen dat zoveel stilte in zich draagt dat het tumult binnenin hoorbaar wordt een landschap waarin zoveel liefde groeit dat de dode niet verdwijnt haar tot leven roept…

In de duizeling van vrijheid waagde je de sprong. Slaap, slaap nu maar voorbij de moeite, de nood. Zweef nu maar voorbij de pijn, voorbij het zwart. De raaf zal je in kneedbare ruimte en tijd beschermen. Hij koestert de herinneringen en gedachten. Als niets meer vanzelf spreekt, niets meer hetzelfde is. Als ik je het meeste mis.…

aan de rand van de nacht tussen kogels en oorlogstaal wortelt een boom in het bergravijn achter de binnenkant van de buitendeur danst rouw zijn staccato dans in onbuigzaam verdriet boven de huizen sluiert de meedogenloze geur van verbrande schoonheid aan de rand van de nacht slapen de mannen in watten van duisternis begraven…

De zon is een oog in mijn verlaten dromen waar ik zoek naar de silhouetten van eenzame dromers die blind blijven als ze ontwaken in de hel die hen alleen in de schaduw van hun dromen nog inspireert…

ik mat mij een houding in de schemering van mijn schaduw om te kunnen blijven bestaan dus kom en vertel mij van leugens of zwijg mij door de stilte heen maar laat mij eindelijk weer mens zijn en ontdoe mij van deze waan…

Schaduwen zijn wij langer wordende schaduwen met elk uur blijven wij wachten op woorden die niet meer komen wij zijn een avond die schemerig nadert tot een nacht van eindeloze duur die onze wegen scheidt al kijken wij reikhalzend uit naar verten naar ergens waar wij weer passen in de tijd.…

om te falen Dus blijft hij het voorzien Tolt het rond in zijn gedachten Wat is het nut van mijn bestaan Nooit zal die schaduw dan verwachten Dat ik altijd aan zijn zijde blijf staan Want soms is dat mijn schaduw…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Het is weer zover, ik weet het zeker Ik moet weer gaan terwijl de andere blijven wegrennen voor mijzelf, mijn schaduw, mijn wil het is weer zover is weet het zeker ik ben altijd al zo geweest ik moet scheuren, bijten en kauwen mijn maag vullen en blijven vullen Ik ben anders, anders dan normaal verdoemd om te huilen naar de volle maan…

Er staan twee mensen Aan het eind van de straat De zon op hun gericht Schaduwen vormen zich Aan hun voeten Geschreeuw Weerklinkt tussen de huizen Ze gaan allebei een andere kant op Vormen zo hun eigen weg Schaduwen blijven achter Het staat op de straat geschreven Lange tijd verstrijkt Lantarenpalen floepen aan Mooi recht in een rij Nu…

Vertellen mij dat de stilte een schaduw is van wachten op schoonheid die beweegt en spreekt als de wijzer van een klok die altijd antwoordt. En met woorden mijn ogen sluit. Want ik ben alleen een verzamelaar van momenten en gezichten die verhalen blijven vertellen.…

Je schaduw zweeft nog steeds hier om me heen en houdt me in de gaten. Waar je nu ook bent je geest zal steeds over mij blijven waken.…

Niet verlaten door oude schaduwen die fluisteren in de slapende stilte heb ik liefde in woorden verloren,gedachten gevonden en kleuren verzameld om elk spoor van rouw weg te tekenen in een droom waar schimmen hun cocon verliezen en geboren schaduwen blijven glimlachen wannneer de avond mij omarmt als een minnares die haar mijn liefde schenkt…

Vacuüm waarin ik moet berusten ik vaar in de schaduw van je licht waarin je de werkelijkheid bewaart, geluidloos in het oog van de orkaan, ik kan er moeilijk tegen dat je van gedaante wisselt, daarin ik vrijwillig moest vervreemden, een windstilte waaruit ik de kracht ontlenen moest om schaduwen te binden, niet uitlegbaar dat alles…

door gebrek aan moed en kennis van de sterren zijn je schoenen zo zwaar dat je staan blijven moet je weet dat zij schaduw kan maken en meer water draagt dan je drinken kan maar haar tegemoet gaan kent het blind gevaar stap voor stap van haar vandaan te raken…

Jouw gevoelens voor mij Blijven donker…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

Schaduw, schijn of onderdeel van mij. Naargelang de dag, vóór mij, achter of opzij maar steeds standvastig nabij. Zelden opgemerkt of vereremerkt. Zonder echter; ben ik er niet. Een wezen zonder schaduw; is een lichaam zonder ziel. Schaduw; voorafbeelding van het leven. Nooit stil, altijd anders.…

Bevrijd zal ik pas zijn Wanneer de schaduw Mij in zachtheid bedekt, Stil in duisternis uitgestrekt.…

mijn schaduw gaat altijd voor me uit hij brengt me waar ik wezen moet bang hoef ik nergens voor te zijn hij vangt de eerste klappen op…

afgescheiden van de buitenwereld donker als de nacht, een holbewoner lichte vlekken vormen zijn ideeën de spelonkwand tovert zwarte schimmen op het netvlies van een onvast weten twijfelachtig grommen ze te glimmen met een naam de zekerheid te heten en hij wist dat buiten deze zwartheid helder stralend, wetten moeten werken ver voorbij de schaduw…

Eenzaam ben ik onderweg naar een gevonden bestaan van nieuwe schaduwen en een geboren licht waar ik weet dat de verlossende slaap en de vragende tijd alleen op mij zullen wachten…