Alle inzendingen over stilte OR diepte

jij bent mijn geheim ik heb je lief maar de stilte rond je doet me pijn ik wil stralen iedereen verhalen dat jij liefde bent, jij de diepte in mijn ogen kent ik kan niet praten over jou, als ik je ga verlaten, merk ik hoeveel ik van je houd je zindert in mijn lijf duizend vlinders kussen je gezicht in alle kleuren maar mijn…

Linnen handen Klemmen zich vast met al hun kracht Maar nemen de pijn niet op Eeuwige blik geworpen In de grauwe diepte van het raam Waar zich geen beelden meer vormen Zilveren tranen Worden gesponnen tot Mijn levensdraad Waarheen jij ging Hier rest verdwenen stilte Vertrokken in de mist Vergaan zijn ze Jouw linnen handen…

In mijn leven, steeds uiteengerukt Door de vlagen waar 'k aan blootsta, Daar 'k niet kan hechten aan liefde en geluk Die mij zullen drijven tot ik doodga, Ontstaan soms plotsling enkle plekken Van een stilte zo onaangedaan, Dat ik geloof in slaap te zijn gekomen Bij de diepten waar geen onderstromen Meer door 't eeuwig stilstaand water gaan…

De seringenstruik die naast jouw grafsteen bloeit in lila kleuren laat geuren los die dromen beloven er is niets anders in deze wereld dat mij meer kan bekoren dan het bevlogen geluid van gevleugelde vrienden waar het kerkhof zwijgt over diepte van jouw graf en stilte van jouw dood fluiten vogels kleine liederen.…

In de diepste diepten van het heengaan geloof ik mij in moeder aarde’ s schoot Is dit nu ‘t eind van mijn aards bestaan heerst hier slechts de stilte van de dood Na een doodsstrijd kwam de acceptatie werd mijn lichaam ijdel en onder nood Mijn ziel overleefde de snelle crematie o en ik zweef naar t’ eeuwige der dood Van ‘t pikzwarte zweven…

de stilte neemt de tijd als zij verdwijnt in de diepte van de slaap de naaste haast gelijke van de dood de dromenvanger blaast lucht in longen schijnt licht op toegedekte zinnen van lang geleden woorden van tule en ijzer mijn moeder leeft geruisloos giet ze warme melk in de palm van mijn kinderhand in het…

Waar pracht en praal Daag'lijks hoogtij vieren En zelfs het duurste Horloge met Kerst geen Voldoening meer geeft Daar is het heldere Kaarslicht vanavond Stille getuige in de tijd - De stille nacht Die warmte geeft In kille eenzaamheid…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

oren wie kan in deze stilte de hartslag nog horen…

in gepasseerde stilte lachte jij…

Gedachten glijden naar sombere diepten, gedrochten van oorlog verminken mijn geest. Ik hoor weegeklaag in deze schreeuwende stilte, het wanhopige bidden van een vader, een zoon, van hen die wenend van heimwee en pijn hun kapotgeschoten dromen en levens hier gaven. Maar wat is een soldatenkerkhof toch schoon.…

het is je hand die warm de mijne vat een lief gebaar in vertrouwen en houvast we kijken naar elkaar laten woorden stilte spreken niets wordt er verzwegen als we in de diepte duiken van ons zielscontact dan brengt de lach bevrijdend in een kus ons langzaam terug van even samen weg naar de velden van de geest waar nooit…

als de stilte van de wind je heeft gegrepen een ongekende vogel uit het beeld verdwijnt als je oren je ogen niet meer volgen wat verborgen zit haar rijkdom openspreidt keer je dan je laarzen draai je dan je rug maak je van je stappen een opgeblazen brug of laat je je verdrinken in de diepte van de lucht in de vluchtigheid van…

Hier in de oase van het hart in melodie van verlangen waar heimwee als jouw stilte is neemt fantasie de overhand nu ik dwaal in dwaze somberheid voel ik de kou als droeve klacht van bladvallende bomen waar jouw wortels diepte zoeken raak ik ontworteld overmand door diepzinnig leegte voelen in het stille duister van de nacht.…

Waar water is, wordt alles opgetild. 0 zie die waatren eens rechtlijnig schieten De brug door tot zo welige verschieten Dat graft-laan lijken gaat een woud-laan mild En midde' in stad als eenzame woud-stilt'. Wat zo de leste wolkjes daarin lieten Voor donkre diept' haar leste blos verschieten Eer nog een huivring over 't licht vlak rift?…

Veronderstel geheel de omtrek, van diepte en hoogte, van engte en breedte, horizon voor horizon, omtrek voor omtrek, diepte voor diepte, hoogte voor hoogte, engte voor engte, breedte voor breedte, Horizon voor horizon.…

een kille stilte nadert de dam ik proef de droefheid die mijn oog vernam verloren grond zwevend in de hel lucht is een gevoel van armoe het voelt zich onwel een stem in de geesten in de ziel verniel vergaan niet meer bestaan verlaten en verloren niet voor geluk geboren de ziel nadert de dam en springt de diepte in het leven nooit…

kan schoonheid ooit mooier zijn dan toen die dag was in alles ingehouden adem benemend om te zien, stil verlangend ja herinnering tastbaar als huid teder stilte strelend voel ik haar warmte onderstroom van levend besef, ik: uitverkoren was ik, ja verte, zacht zeurende pijn om wij; kan ooit de diepte vervagen?…

en tegenover het bezongen leven ligt de doodse stilte op het gras in het eeuwenoude treurlied dat door buien van neerslachtigheid wordt geschreven, ver voor de tijd en in de diepte van willen vergeten ik huiver om het kerend verlangen wanneer de avond, moe gewaakt, zich wentelt in het niet meer zijn het zielenzwijgen zondig vindt wanneer…

de diepte in je ogen de stilte in je stem de zwakte in je omhelzing maakt dat ik je ken de zwaarte in je stappen de leegte in je hart de schelheid in je schreeuw maakt mijn leven hard de leegte in je hoofd de zachtheid in je kracht de ruwheid van je vingers maakt dat ik naar je smacht maar meer dan deze dingen de liefde in je haat…

Zacht vervaagt het licht maar sprankelt stil na in je ogen zie net de rimpeling om je mond die nog vraagt om aanraking van lippen als ik met mijn hoofd op je borst, je gedachten tel in de slagen van je hart weeg ik je gevoelens in de diepte van je adem voel ik je liefde in de warmte van je huid en in stilte je woorden door de streling…

Wie is het die de zwarte voren In golvend goud verandren doet, Wie mesten en wie maaien 't koren, Wie is het die de wereld voedt -? Dat zijn de paarden en de ploegers, Dat zijn de zweters en de zwoegers, Dat zijn de zaaiers van het zaad - Dat is de daad! Wie graaft de glinsterende kolen, Wie schept het schitterende zout, Wie haalt uit diepe…

Curieus is 't toch dat de natuur Al wat de mensen hier bederven Met hare vriendelijke verven Wel weer terecht brengt - op den duur! Een paviljoentje, of andre taart - Een klerenmagazijn bijvoorbeeld - Is nog maar niet voorgoed veroordeeld, Maar wordt juist mettertijd wat waard. Ja zelfs een standbeeld in ons land - Iets op zichzelf betreurenswaardigs…

Wat is 't nog dat mijn hart behoeft? Wat is dit wonderlijk verdriet - Ik voel mij doof en diep bedroefd, En zit en zie - en weet het niet. Wat is het dat mij zwijgen doet, Hoe is mijn ganse lichaam stom - Is 't leven slecht - is 't leven goed - Of niet - of wel - waarom - waarom? Wat is 't dat 'k weet - en wat of wie Dat ik verloor of dat…

Wij zoeken 't ver:- Ik zoek het zuiver schone beeld, Dat kan verzoenen met dit leven: De vreemde vlinder die daar speelt Draagt 't op haar vleugelen geschreven - Doch als 'k mijn handen om haar sluit Wis ik die tere tekens uit! "Gij volgt vergeefs wat immer vliedt En houdt de schone schijn voor 't wezen, Door eigen onrust…

Ach kind: waarheid en leugen Zijn altijd wat verward, Want geen van beide deugen Ze alleen voor 'n mensenhart. Weef tusse' uw hart en 't leven Het kleed van schone schijn - De bloemen daar geweven Zullen de ware zijn. Als andren ze anders noemen Hebben zij ook gelijk - Het zijn nu eenmaal bloemen En leugens tegelijk. Wat deert…

De tranen in mijn hart zijn opgedroogd De wind nam de verhalen mee En soms dan komt een kleine bries En brengt ze weer terug De diepe onbeweeglijkheid Waarin ik woon en ben Laat golven golven daar omhoog Terwijl de diepte stilte blijft Het stille diepe water daar ben ik van gemaakt Het is hetzelfde water als traan en golf en golf en…

kijk terug naar jouw woorden die geen weg meer vinden bij mij je aangesneden zinnen worden afgedaan en als je duizendmaal blijft zwijgen verstijf je door kilte op de grens van diepte in een soort ruimteloosheid, zinloze stilte het zet mij aan het denken lopen er rillingen over mijn rug word ik teruggegrepen naar oude beelden breek, sluiten…

Ze versmelt met haar intimiteit om het hart te openen voor de stilte en stopt de draaikolk van gedachten om de tedere beroering van het huidige moment te beleven vallend als een druppel in de eeuwigheid.…