Alle inzendingen over temmen

doorschijnend, obsceen belicht in röntgen van de opkomende zon, lichten nerven op, de rijke aderen van de synthese, vertaald in de passie van vuurvliegen, die na hun daad sterven, bekijken de toekomst vanuit het Eoceen, het venster van een barnsteen, transparant verstild in het oer van hun lijden, hars verkild de beweging die niet te temmen…

gezichten zonder des maskers treurnis Het is geen heilig moeten om de wilg te verplanten als wortels krom trekken Het is het verwaaien van het zaad tussen onkruid wat nieuwe loten stekt Het is de moed der wanhoop die een Titanenstrijd doet verbleken in het onpeilbaar oog van de inwendige orkaan gemeten sterker dan menselijk vloed kan temmen…

één van vijf met één van vier stemmen spanning giert door je lijf geheim koord laat zich niet temmen het grote septiem akkoord niet overmatig en de regen tikken door ongestoord het zangkoor bezingt het leven de deuren tussen twee tonen laat kaarsen branden zelfs nog bij bevroren lonen en hoe moet het dan nog maar medereiziger blijf…

je kunt slapende waken je vervelen en bier drinken een vogel leren vliegen een orkaan temmen en insnoeren in je week geworden ziel, je mag gerust liefhebben en op je bek gaan, vergeet niet te reizen naar de uithoeken waar niemand komt, de kroegen en kale vlaktes, de weelderige tuinen met vijvers, de plekken die je dacht ergens van te herkennen…

zet hij vandaag maar wat graag onder zijn eigengereide zon hij is de echtheid zelve onder zijn snode gewelven waar ideeën mogen hangen aan de onvolgroeide takken van zijn bekrompen fantasie de wereld is er niet voor hem hij maakt ze tot wat hij nodig heeft de blootstelling aan zijn keuzes laten hem volledig koud het beest dat hij wil temmen…

Een vreemdeling werd kaal geboren, de huid en broek zaten hem te wijd, de riem te strak, het gewei van corruptie stak tussen beide oren, liep voorop in een verloren strijd, achtervolgde de balans van alle ongeboren stemmen, die de wereld in bezit namen, dat kon de gedachten niet remmen, respect is niet te temmen, gevat in het eelt…

Ik heb me laten temmen in je mooi resonerende zinnen, ik was aanwezig, nu zoek ik nieuw klinkende kleuren, de morgen liefdevol en blij om de dingen in mij herboren, bevroren ijs wordt wild water in het zomerparadijs, lichtgeel is de zon, de zee diepblauw verlangen begeesterd op zoek naar de parel, ver van je weg, los alleen, met magenta…

Zo'n trio amicaal, zo heel bijzonder en toch normaal, blijkt natuurlijke driften toch te te kunnen temmen en een vijandschap voor vriendschap te bestemmen. Een cocktail trio zo gevarieerd van staart weet dat door vriendschap de vrede beter wordt bewaard.…

zanger die je hoorde Hij was een schrijver die men las Een performer die bekoorde met materiaal van helend glas Hij drapeerde blauw fluweel rond de hoeken van het leven Tekst en muziek zijn truweel om zijn leven vorm te geven Als een zanger nog volop zingt Is een vroege dood een lelijk ding Hij kon nog snaren stemmen Niet zijn noodlot temmen…

Het donderend geraas van de branding geeft zicht op een niet te temmen natuur, zo krachtig. Zonlicht tovert een zilver glinsterende baan van de horizon tot onze voeten. Wat fantastisch om hier te staan en de oceaan te mogen begroeten.…

heb je echt gehaat Je kon het allemaal lezen op m’n verbitterd gelaat We hebben bruggen gebouwd en schepen verbrand Nu staan de wrakken nutteloos aan de kant Ik zou zo graag enkel jouw woorden kennen Samen met jou door de weiden rennen Ik wil liever verdrinken dan naar de kant te zwemmen En nooit iemand anders die mijn gevoelens probeert te temmen…

In je ogen woedt een storm, niet door mij te temmen Je houding is op oorlogspad, niet door mij te remmen Je lippen smakken lustvol op elkaar, niet door mij te voldoen En toch smeken je ogen, om die ene zoen Je voeten schuiven heen en weer, je bent toch wat nerveus Je handen in je zakken en ik heb bijna geen keus Je schouders hangen naar benee…

Doch vol van leven niet te temmen Blijft de witte boezelaar van Leen. Dat weten alle mannenogen, Dat wraakt de blik van iedre vrouw, Want zij zijn lieden van vermogen In zwart en goud; maar dat meidje, nou! Dat weet de boeren wel te paaien.…

Toch schept mijn Nachtelijke angst met hen een Saamhorigheid uit overmacht, dat Verhult wat zich niet laat temmen En veilig is als een deken in de nacht.…

met mijn armen en mijn stem vermaan ik de goden, ik kan ze temmen !…

De vreemdeling werd naakt geboren, de huid en broek zaten hem te wijd, de riem te strak, muilkorf van discriminatie stak over beide oren, bij voorbaat een verloren strijd, achtervolgd door gesmoorde stemmen, die de wereld in bezit namen, kon het denken niet remmen, bleef daarin trouw, respect naar zichzelf is niet te temmen, gebrand…

gelukkig kon die man prima zwemmen nooit leed die kerel aan koudwatervrees dus liet die vlaamse leeuw zich helemaal niet temmen zeker niet door de stoerdoende hollandse kees. ik vraag me gewoon af; kan dat niet anders? zonder gekissebis en gehakketak? met wat meer respect voor elkander en vooral veel minder koude kak?!!!! joz.le bruyn…

genot Samensmeltend en -ko- mend, ervarend geen gebod delend liefde, niet slechts voor mij alleen op het ritme van jou Jouw ritme in één tempo evenaren Tempo bepaal jijzelf en is hier terwijl een verborgen tijd voort- snelt in een pan met onzichtbaarheid die pertinent niet gezien wil worden Slagroom met seks is doorgaans niet te temmen…

Als er een God zou zijn, had hij haar kunnen temmen, en weer net als toen, het wonder kunnen doen, met slechts een woord van hem, had hij haar kunnen remmen... Een storm was het, niet in een glas water, maar in een gelovig hart... deed wankelen mijn geloof, maakte mij verward...…

avonduren 't Was wel zeker, zo dacht men, het moest een saai stel wezen Postpakketjes kwamen wel, maar geen vragen die rezen Per abuis kwam er een pakje terecht bij de buren Deze konden het niet laten daar eens in te gluren: Touwen, boeien, zweepjes, blinddoek, pluggen, en wat klemmen Daar wist buurvrouw haar manlief trefzeker mee te temmen…

Stevige mannen in oliejassen met Een spade in de handen op ferme Passen steken hun handen uit de Mouwen bij het ophogen van de dijk; Slepen met zandzakken bij het temmen Van het woeste waterrijk.…

Tegen de stroom inzwemmen, Leeggezogen van energie, Probeer je de gedachten als leeuwen te temmen, Maar de zweep die vind je niet. Een scherpe klauw grijpt naar je strot, Een grom klinkt die verkilt tot op het bot, Vechten en verzetten heeft geen zin meer, wanhoop slaat toe, Let’s face it, je bent levensmoe.…

verhalen waaruit de liefde als spelend kind in werd geboren, soms vertragend in de koelste meren, daarna de versnelling tot aan een waterval, het spat uiteen, het is overal het vloeit als goud als we het ademen, belichaming zonder grens om door nood in het groenste dal de dorst te lessen waarom bouwden we barrières om de stroom te temmen…

Het vuur is niet te temmen en de vlammenzee niet te remmen. Het vuur laait steeds maar weer op er was een begin maar er is geen stop. De hitte van het vuur is mega en enorm en allesomvattend als een heftige storm. Het vuur is ontstaan uit liefde puur en oprecht, fascinerend, overweldigend en heel echt.…

Als ik val, roep ik de wilde woorden, zwervend over het zwarte water, zij luisteren niet naar de oude meester, hebben zich nooit laten temmen. Als zij dan mijn ogen los maken, naar het nu toe brengen, weet ik me weer in de tijd te brengen.…

schil Bloeit daar, vlakbij m'n middenrif, een onderwater-varen En zweeft er langs die klier een kreeft met opgeheven scharen Glijdt tussen de organen door een waternimf omhoog Impressies worden beelden, kleuren voor het geestesoog Neptunus dirigeert z'n vissenschool synchroon te zwemmen Terwijl de sidderaal zich schoolt in tijgerhaaien temmen…

Natuurlijk ga ik kijken om zeven uur vanavond naar Zijne Excellentie de Minister President de heer Marc Rutte en vooral luisteren het zal weer een boodschap worden van een manager want een echte volksleider is hij niet geen enkele stip aan de horizon van ons zo gave land wel stipt en resuluut en overal gehoorzamen aan het nieuwe normaal,…

weer genieten is waar ik naar verlang Hoe dankbaar ik ben voor je geduld Kan ik hier niet beschrijven Ik gaf jou altijd maar de schuld En toch had je de kracht om te blijven Om te vechten voor mij, mijn ware ik Veel heb ik je niet kunnen geven Ik was een echte lomperik En jij hebt het me allemaal vergeven En nu is mijn energie niet te temmen…

liefkozing verwachten, worden wij met obscene taal verrast, en als wij een obscene zin wensen, dringt er uit de boter blank een scherpe nagel, of tong die warm smacht, schede tegen kruis, hand in hand als in gebed van één wanhopige, én wij denken: hoe ons denken faalt, én wij voelen: wat wij ondenkbaar achten, vervulling van het onbestemde, temmen…

de herfst stemt me somber, stemt me vrolijk, bij de gedachte aan uw stem, aan uw bij voorbaat ruwe woorden, omdat, als paardenkenner, bij hemelsblauwste oogopslag je had gezien: dat ding valt niet te temmen meer, voor- uit maar: een paar verantwoorde medicamenten.…