Alle inzendingen over uitgeput

je voelde kou opkruipen jou omsluiten met een ijzige greep de warmte was snel vervlogen toen bronnen uitgeput verdroogden reserve en vitaliteit verdwenen in alle systemen naar een voltooid verleden tijd leven bij de dag in de terugslag van een nacht die weer wakend was doorgebracht wij wisten je verscheiden bescheiden na zoveel…

Ik zie hoe hard je moet vechten Hoe uitgeput je wordt van de strijd Ik zie en voel hoe hard het is Maar onthoud: niemand wil jou kwijt En al heb ik er alles, alles voor over Maar ik kan alleen machteloos toekijken Ik wil helpen maar wat moet ik doen Om een oplossing te kunnen bereiken Om jou pijn te kunnen verzachten Om een lach te…

zo licht het is de muren te breken van een stad in verval zo zwaar de stenen te kantelen waarachter de uitgeputte verte gemiste kansen kuilt ik strek mijn hand, grijp de stengel van een netel, hij prikkelt juist genoeg ik schep de grond over de rand zie mijn geweten, bloot en schraal spelt het verjaarde beloftes letter voor letter…

Ondertussen geef jij af op alles wat nog deert en vallen mensen stil, uitgeput van je sterven.…

Misschien beide we zijn overgeleverd aan de heidenen nu het grote waaien gaat beginnen de regengordijnen de dag verhullen Men kan als dichter kort of lang lullen eens komt de dag van het einde der dingen als de zonne-energie is uitgeput en de elementen aaneensluiten -------------------------- uit: 'Tirade', 200, 1974.…

bij van het aanzien van de foto met een gifgroen aura omgeven Dring ik angstig door laag na laag in het aan mij toegestuurde onbekende leven De laan met aaneengeklonken bladerloze eiken toont zwart glimmende raven krijsend bijeen Hartverscheurende tranen wellend uit dode ogen verdring ik angstig het beeld vervagend uiteen En als ik uitgeput…

opgesloten in mijn aftakelende lichaam moe en verdrietig van mijn eigen lijden gulle eindigheid in besloten ruimte verloren vrienden van vroeger hoop op bevrijding van bezetting van pijn en verdriet in overvloed nu wachtend op een stem uit de toekomst afscheid van achterblijvers in een dode ruimte mijn kracht is weggeëbd en uitgeput…

Laten we gaan Een andere weg inslaan Samen hier weg van lopen Het steile het pad van de hoop omhooggekropen Uitgeput ten einde raad aangekomen op de berg waar de eewige liefde gevonden wordt De gitzwarte onweerswolken van pijn en verdriet worden opgelost door oneindig veel stralen van warmte en licht Liefde is ook werken, elkaar over…

overwinteraars door de grote diepte uitgeput de wintergasten moeten kunnen rusten ongestoord word gewandeld, gefietst tevens in het winterparadijs waar voetstappen in het sneeuw hun eerste indrukken achter laten. Overwinterend schuw waterwild heeft zich handig weggestoken en al meesterlijk vermaakt.…

Ze wil pijn hebben Lichamelijk de pijn ook zien Ze is uitgeput door het vechten Al de gedachtes Niet wetend wat ze betekenen en wat er uit komt Blijft ze er open voor staan…

Het had haar meer geraakt dan ze dacht ze had ‘t niet eerder meegemaakt maar wel verwacht nu was ze moe en wat uitgeput weinig verzacht maar man en kinderen, vrienden geven kracht Ze weet: ik kom er overheen eerder dan verwacht haar overleden oude moeder nu ’n unieke macht ver weg maar ook heel dichtbij dat verzacht aan wie ze zal blijven…

Belastingen zijn allang betaald Verdriet en pijn, zoveel gegeven De zonnestalen van geluk Een nieuw mens kwam erdoor tot leven Zie mij, praat niet met me, maar bevestig mijn aanwezigheid De zonnestralen van geluk Schijnend tot in de eeuwigheid Waar enkel schaduwen bestonden Bestaat nu slechts het licht Zonnestralen van geluk Voldaan en uitgeput…

Buiten schijnt de Zon voor even moeizaam breekt mijn hart alles is nog zo verward ik had toch alles al gegeven Wat wordt er nog van mij verwacht uitgeput zak ik neer ik kan niet meer er is niets meer dat deze pijn verzacht De pijn van veel te lang onrust in de ziel niets dat jou nog beviel het maakt me zelfs nu nog bang Toch hou ik…

Aan de rand van de duinen, voorbij het eeuwige water, keten ik mijn handen aan de horizon, verbonden met een uitgeputte achtergrond. Het zand blijft aan mijn tranen kleven, ik wil de afstand niet weten tussen de leegte en het leven. Hoog in de lucht, blijft een laatste meeuw om een gouden wolk smeken.…

De herfst ligt uitgeput gevloerd in bladerpulp. De bodem is zwaar zuigt de voeten zeer. De bomen kennen geen troost in de bladval van verdriet. De takken kaal en willoos stijf de stam die ze torst. Woest walst de westenwind, de lucht geplet door donker dreinen. November kent geen genade alle zielen sterven zich dood.…

ik een ster zie vallen dan wens ik mij jou weer dichtbij mijn hart je bent nu bij hem en messen boren gaten in de vervallen bloedvaten van mijn hart ik vecht tegen beelden die mij martelen en glassplinters dartelen in mijn hart hoewel ik niet meer slaap droom ik onophoudelijk van jou de allerliefste, mooiste vrouw maar met een uitgeput…

Ik ben zo uitgeput. ‘k wil alleen maar opgeven. Ik ben doodsbang voor de toekomst. Verlang hevig naar het verleden. Mijn huilen houdt me wakker. Ik kan niet nadenken, maar moet wat doen. Ik voel hoe mislukt ik ben. En verlang onmogelijk naar toen. De tijd dat alles goed was. Ik zie mezelf van boven. Bloed besmeurt mijn bleke huid.…

Zo moe, ik ben uitgeput en verslagen. Mag ik je wat vertellen, wat geven, zomaar om niets, ik beloof je dat ik er niets voor terug zal vragen....…

Rode lijnen komen samen In het blauwige water Hitte maakt plaats voor kou Licht zand wordt grauw Hoge golven nemen afscheid Van de ooit zo volle stranden Uitgeputte meeuwen vliegen hun laatste rondje Een vergankelijke drukte is niet meer Nooit was er een beter moment Om terug te gaan naar wat eens was Naar de vege gure wind Die ons ieder…

Een nieuwe beving En hulpgeroep Een nieuwe angst Van dezelfde groep Uitgedroogde babies Uitgehongerde monden Uitgeputte honden Mensen met opengereten wonden Help hen en geef het Nog niet op Er zijn er nog die leven En liggen onderop…

schaduwen waarvoor de nacht de ogen sloot, glinstert kristal van aardse sneeuw op zerken van hen die wakker leefden en zij er boven, wier gemoed in aarde slaapt, licht hernieuwt zich in z’n baan, de tijd waait de nieuwe dromen schoon, op hun hoofden rust de luchter van een keizerkroon, het zicht op de kortste dag is dood, het heeft zich uitgeput…

aanvaard het licht ook midden in de nacht samen met mijn schaduw ga ik nu toch weer op pad we raken maar niet uitgesproken er is één en al zelfbeklag mijn wijsheid is begrensd mijn kunnen is beperkt mijn krachten zijn nog minimaal mijn verbeelding huizenhoog mijn trots is ijverig mijn eigen ik is uitermate lui mijn wil is super uitgeput…

de dag erna is er de melancholie van overvloed als gevoelens zijn uitgeput door veelheid in nuance lijkt de de ziel beboet door de aangereikte kansen van woorden die nu rusten in de geest of een enkel hart van vaak gesloten ogen de dag erna roep je in de leegte van een woestijn met vergane glorie terwijl in het bloed nog wat chocolade…

tijd heft zijn fallus staat gestaag voor vierentwintig uren maar dan daalt hij, uitgeput tot aan het laatste niets voelt luren in secondes, waar zijn macht heeft opgezegd in het neergelegde zand stroomt nóg de loper leeg, ik zweeg maar weet vandaag dat morgen ook nog aan een pijnpunt vreet heet wroet zijn tand mijn hand neemt…

ze klimmen ’s ochtends torenhoog veilig voor weer en wind en zon achter stenen glas staal en beton urenlang ruggen kromgebogen over documenten papieren en dossiers ze zinken ’s avonds in stalen kooien naar diepe gangen van trieste treinen de helle van het heden ze heten jan en miet en piet ze zijn van het prikken uitgeput hebben uren…

Uitgeput komt ook Bernstein boven. Hij geeft zijn kunstgebit aan zijn assistent. Hij krijgt een handdoek en een brandende sigaret. Gretig zuigt hij de rook diep in zijn longen. Hij kijkt me uitgeput aan en stamelt 'Those stairs are killing me'. Gebroken daalt Bernstein de hoge trap weer af. Charisma vult de grote zaal. Iedereen juicht.…

De bomen naakt en zonder kleed happend naar zon, loos bikkend de steenhouwers van uitgeputte hulp. Ik weet niet wat nog wordt gevoeld aan waarde, aan echte levenspracht. Ik vecht door al is het wreed, zonder hart en bloed likkend als vampier, terug in mijn schulp.…

Ieder woord wordt uiteengereten door het zwarte gat van de waanzin in mijn ogen Iedere gedachte wordt begraven door de dode aarde van mijn uitgeputte geest. Iedere kracht wordt ontmand door de doelloosheid van mijn weerloos streven. Iedere troost wordt gepijnigd door de hopeloosheid van mijn wezenloos leven.…

' Een uitgeputte man kwam aangesneld: 'De vijand doet een aanval in de straat!' Haastig ontvluchtte ik het krijgsgeweld.…

Met gestrekte hals bezaaien duizend kraanvogels de lucht in lange slordige lijnen Onder hun ver dragende roep strijkt de troep trompetterend en uitgeput in het moerasbos neer Onwetende profeten van vrede wijsheid en lang leven boodschappers zonder briefje Ritueel van hoogpotige hofmakerij paringsdans met gespreide vleugels dolle…