Alle inzendingen over verdrink OR dichtgeslibde

stier zou op je lapje afgestoven zijn Maar ik, ezel, stoot me niet aan diezelfde steen ‘k Ben verblind door verliefdheid Er gaat maar geen lichtje mij me branden Lachend als een boer met kiespijn mest ik het haar op jouw tanden Er komt nog een dag dat ik van de regen in de drup val Waarschijnlijk voel ik me dan zo klein dat ik daarin zelfs verdrinken…

Zorgeloos liep ze over de stenen, Het droge shirt deed haar goed. Haar broekje was dan wel kort, Maar de zon deed zijn werk goed. De palmboom op haar hoofd, Bewoog zachtjes heen en weer. En de kleine steentjes onder haar voeten, Deden haar geen zeer. Haar oranje zwembandjes, Waren inmiddels afgegaan. En al moest ze terug naar het huisje…

ik hoorde van vertrouwde zijde er kwam een kikker in de klas hij schreide met zijn bek wijd open dat geen pastoor hem wilde dopen al schreiend brouwde hij een plas verdronk en stierf als heiden…

In de vensters van de wereld komt deze tastbaar dichterbij, de afstanden huiveringwekkend klein, we verdrinken in de alibi’s van afzijdigheid en inderdaad het maakt het geweten waterdicht, maar toch betrapt op heterdaad, in hoeverre zijn we vrij?.…

beseffen spelen met hun geliefde speelgoed buiten in de omgewoelde tuinvijver waar in kinderlijke onschuld het leven wordt nagebootst onderwijl zingend over verwelkte rozen en schepen die vergaan En dan in werkelijkheid de ramp die zich voltrekt op een afstand van duizenden mijlen waar mannen in een immense zee van onmacht verdrinken…

Ver weg van de eerdere blijheid Alleen en hopeloos achtergelaten Wacht ik op jou en het wordt tijd Dat mijn mond nu eens leert praten Maar nooit te oud om kennis te vergaren Alles is mogelijk zolang je leeft Ik voel het, je blijft naar mij staren Zonder dat jij daarvan je mening geeft Toch zullen de bladeren ooit verleppen Die getuigen…

Met onbeholpen mond riep de visser het water tot zich. Nooit meer draait de wind in zijn veel te grote oliepak.…

De gedachten en de woorden kolken alsof ze water zijn, in staat om je te verdrinken. Toch wil je wakker blijven, raad vragen en slechts doen wat moet, zonder al die kronkelingen in je hersens, zonder het zwarte licht van niet weten, van dwaasheid en onbegrip. Hoe nu overleven? Wat wel of niet ondernemen?…

een hand in de golven de arm gebogen vingers gespreid een wenk zonder lichaam en ogen schuim tart het zicht diffuus is het licht onvoorspelbaar er zijn geen passanten die mijn angst kunnen delen ik spring wil die hand vingers gespreid duik tot mijn longen gaan barsten adem zee maar haar ben ik kwijt…

Ik verdrink in Uw liefde. Onmetelijk groot en oneindig diep. Uw reddende hand, liefdevolle blik. Ik kan niet verloren gaan, al mijn dagen zijn aan U bekend Steeds opnieuw weet U mijn verlangen te wekken. Mijn honger te stillen. Verborgen in mij, geopenbaard aan mij. Raakt me aan mijn ziel. Zonder U ben ik niet compleet.…

rijendik stond doodstil op de wal te kijken de adem ingehouden toen hij opdook voor de laatste keer geen luchtbel meer om te ontsnappen de golven kringen weer gebogen is hun gaan het dood door schuld te lezen in de ogen…

Oh, Requiem Aeternam voor dit kind dat aangespoeld is onder onze ogen; voor ieder kind dat door ons onvermogen het licht verloor en ons in schaamte bindt! Zo kort het aardse leven maar geproefd, zo helder uitgedrukt wat ons behoeft.…

zoals het enige katje dat na 't verdrinken van de andere twee leert leven vol beste moed de emmers, de bezems en de tuinslang met hand en tand te lijf te gaan opgewonden sprongen en nijdige halen met nog buigbare klauwtjes bieden het hoofd aan de opwindend wereld: er op af de achterbakse aanvallen van dweilen en het klierend gekonkel…

- Maar, sprak 't kind, zo hij op zee Eenmaal moest verdrinken, Ach, dan zou het speelgoed al, Dat hij medebrengen zal, In het water zinken! Zwarte nacht, en storm op zee! Regen viel bij stromen. Ach, de moeder zuchtte diep; Maar het meisje zweeg en sliep Weer bij zoete dromen.…

Ze klimmen aan de uitgestoken hand de kant op, kijken langs je heen; op weg weer, als zij waren toen ze in dit nat abuis verzeilden. Dank- bare schimmen die zich sluiten als het water zelf. Soms brengt de dreg sereen en willoos materiaal in vreemd geplooide stof. De dood als regisseur van stilstaand beeld drapeert het water dat vibreert boven…

geen gisteren geen vandaag geen morgen er hangt een zweem van mist in zijn hoofd gedachten verdrinken in het ondiepe van het geheugen in grote leemte is het nietige niets alles wat nog rest…

Een totaalplaatje...met omineuze gevolgen voor boeren en hopelijk ook rehabilitatie van en eerherstel voor de biodiversiteit in ons kikkerlandje _______________________________ DEAL OR NO DEAL Het is - zo klonk hij ook - heel uitgekookt Met aanbevelingen voor Adema: Voor piekvervuilers enkel Canada Of Polen, waar hij boeren mee bestookt…

dokter is geknipt voor ontstoken amandelen gepokt en gemazeld ten aanzien van injecties kapotte meniscus is niet meer dan een knietje door ME slaat hij (of zij) zich ook wel heen ontstoken blazen verlichten het verlies van urine abcessen noemen houtsoort van blok aan been ik blijk geen uitzonderlijke positie in te nemen vaak voorkomend een dichtgeslibde…

ik verdwaal in mijn gedichten terwijl je deze leest in plaats van te verlichten verzwaren zij mijn geest ik voel mij langzaam zinken terwijl ik altijd dreef ik zal nog eens verdrinken in alles wat ik schreef…

Laat me achter en ga weg Mijn verdriet zal verdrinken En bezinken Op de bodem van je bloed Want niemand is als jij Je hoeft het niet te weten Zal je wel vergeten Als het moet…

'n wrat 'n paradijselijk doolhof bezongen in de geest door lieden die zich verdrinken tussen de verlengde huidtepels van Moeder Aarde je moet in Jersey zijn geweest…

Verdrink je in een onmetelijke zee van onpeilbare eenzaamheid, oogt het in ieder geval de panacee om voor te wenden dat je het niet bent.…

Ik verdrink me - zoals een ieder - zorgenloos in de massa, met een litertje ongelood, Belangenloos en onverschillig, scheid ik mijn rijkdom uit, steun hierbij een goed doel, massadood…

van de man die zijn simple things in een etude zingt voor Jellie maanvlinder de kunststofkoningin Vallende engel uit het noorden die dichter bij ons wist te komen in de stilte ongehoord was wat ontstond een scheppingswonder Dank, Titaantje voor je kussen en de vrijage zonder woorden Adieu Jellie et bon voyage au pays d'or…

Ik zou echoën in hersenkamers, ik zou met geluidsgolven iedereen verdrinken. Als ik een keel was, zou ik niets meer slikken van deze wereld.…

ik ben jouw boek en je handen strelen mijn bladzijden je handen zijn zacht en je leest met gevoel en je doet een greep naar mijn gestolde woorden voor mij ben je nooit uitgelezen verdrink maar in mijn gedichten…

mijn leven kent geen glamour en geen glitter geluk is steeds aan mij voorbijgegaan ik zwem in gal verdrink in bitter maar met de tijd ben ik wel meegegaan vergeeft u mij dat ik hier tranen twitter…

Vol barmhartigheid Behandel ik de vluchtigheid De recht-mijn-rug-tijd Die van me af glijdt Me geenszins bevrijdt En ik berijd de golven Bereid te verdrinken In gedachten aan de vluchtigheid.…

Zweer de verbeelding af Op “vipspotting.nl” Op “graaggenomen gastjes” Op “tv-babes punt orgieland” Op “is-she-hot-or-is-she-not” Op “liever naakt dan niet gezien” Een belspel-del Mummie met de Mummelmond Een studienicht Beau de Boulevard Een Prima Film Sex en haat en kop eraf Een goed gesprek J.P. de bal-bla-balkenbrij Bestel een…

zij danst en hij, hij moet mee dansen, al kan hij verdrinken, zal hij verdrinken. Een zwarte bij trekt langs van bloem tot bloem, laat hem horen dat de soms van mensen om hem heen doordringende tijd (die hem juist deed verdrinken) ook voorbij gaat.…