Alle inzendingen over verglijden

een mistrouwig hart vol diepgevroren bitterheid gehouwen in het stenen gelaat de mond gestold in wrok in de ogen angst en haat het theater van beminnelijkheid uitgelopen en gesloten behoedzaam trachten woorden van liefde en genegenheid de ijzige hartenwereld te betreden waarin zij houvastloos verglijden nu die plots een gletsjer…

op een liefdeswolk laat ik mij drijven tussen de gouden stralen van de zon je glinsterende draden omzeilen die de liefde uit jouw haren ontspon je naakte lichaam verleiden in het fluisteren van de maan mijn schroom laten verglijden in de bron van mijn bestaan ik wil met je blijven draaien om de planeet met jouw naam het hete vuur zal…

Ik rijd door de brede vleugelslag van de akkers die versnellen als licht geveerde velden in de lijn met de trein de voren op het land zijn lange slagpennen rulle veren het zand bomen verglijden als hoog geplante twijgen om licht aan te rijgen mijn hoofd rust op een kussen van glas ik ben me van geen kwaad bewust zowel achter als voor…

negen maand een deel van mij harten samen in één lied kan jou horen door gevoel in mijn schoot groeit verlangen als een engeltje geborgen ben jij eventjes van mij tot de wereld mag aanschouwen wat in schoonheid wordt geboren blijf nog even in dit hart voel de liefde om jou heen want weldra komt de dag om jou met anderen te delen verglijd…

ik heb de ochtend zien schemeren tot in de diepste tinten rood verglijdend in oplichten stierven zij een zonnige dood de vlokjes die het langste bleven dreven voor de zonnewind als lieve roze schaapjes wolkten zij in wit de kudde in verloren kleur in contrasterende onderkanten waar grijs en zwart de eerste regens droegen die met…

wanneer de mist het avondlicht verdoezelt in haar betovering gedompeld houdt wanneer vensters en bomen zo wonderlijk boven de aarde zweven, lantaarns meer dromen dan schijnen wanneer geluiden en stemmen in roerloze stilte verglijden, de wereld waziger wordt dan bekruipt ook mij het verlangen hierin te verdwijnen, dichter…

ik ontsluier beslagen ramen verlicht je bleke gelaat sluit je vermoeide ogen voordat ik de dag binnenlaat de dag waarop jij niet zal leven in het dood zijn gebleven veracht ik deze dag die jij niet beleven mag maar elke dag die volgt verkrampt mijn hart uitgeput van lijden zal verdriet verglijden ik wachtte op jou mijn verdwaalde…

land dat bang wordt voor de stilte nog grazen koeien in de wei en dartelen er schapen maar het malse gras is al wat moeilijker bijeen te schrapen in oppers hooi ruikt nog de zomer maar vogels in een vroege rui gaan al voortijdig schuilen voor de naderende bui zo herfst de winter dichterbij laat zich in alle rust verglijden…

kooswoorden een knipoog en een bundeltje slotakkoorden gretige handen ritselen door haar waar de planken buigen en het zeil waait op matzwarte schoenborstels, veters drop heel of een half, alles hangt daar al klaar gewassen en ontdaan van veel venijn stuksgewijs, alleen de glimlach per dozijn de stegen en pleinen zijn haar werktheater de uren verglijden…

hoger klimt hechtend aan huis en haard zelfs voordeuren niet spaart glitters in een aardedonker buiten de greep van vorst op beslagen ruiten het krakend passeren van hen die kou moeten trotseren warm knettert het vuur in uren die in stroperige traagheid verlopen scherts en lach houden de ogen nog open de wereld wacht in langzaam verglijden…

Zie de zee gestaag het land verleiden door haar lippen vochtig langs de rand te strelen van het maagdelijke strand om in diep verzinken te verglijden en hoe het avondlicht blozende brand als de zon zich drenkt in de getijden wolken nevels weven als verscheiden duinen zwijgen in hun rust verzand hoog op de keienkade zit een vrouw haar…

alleen, heeft ieder zo zijn eigen leven het geven aan elkaar is tot herinnering verheven je bent alleen op stap naar woorden en gedichten licht gebruind en knap ogen die je lach verlichten je straalt als toen ik bij je was beelden vol herinnering raken aan de schaduwen van morgen vandaag schiet alles er bij in ik zie de hemel weer verglijden…

. --------------------------------------------------------------------- uit: '52 sonnetten bij het verglijden van de Eeuw', 2000.…

rijm die op de daken van de auto's ligt licht knisperen van woorden als ijspegel vallend, het kraakt van jou en mij, bliksemt dondert de hamer van Donar op een donker gezicht dan het een worden en deel van het al zwijg jij zenuwen gespitst, te gevoelig geworden voor aanraken door ademhaling, strijken van zijde, kijken naar aura's verglijden…

waar natuur zijn heftigheid contrasterend laat wolken is de geest met emoties en stemmingsverruimers bezig luchtpartijen die soms botsen in ons hoofd harmonieus te laten verglijden de bovenkamerfabriek maakt geen overuren maar juist de logistiek van hoe snel is alles in hoeveelheid en tijd ooit beschikbaar op de juiste plaats…

In een enkele maand al sterft de Maan voorbij de Aarde, verstilt in sluipende schaduw een goudgloeiend verglijden. Het zonnejaar is als een wereld die onverschrokken voortsnelt in het heelal van lichteeuwen doordraait in een tijdloos zwart. Het uitgeputte leven slaakt een donkerrood verzuchten.…

Zo klinkt 't lied van leven, 't lied van lijden er is weer een mens stil van ons weggegaan, zo de jaren steeds maar weer verglijden bedenk, vroeg of laat is't ook met ons gedaan.…

. ---------------------------------------------------------------------- uit: ' 52 Sonnetten bij het verglijden van de eeuw', 2000.…

Er is hier een groot verdriet geweest Nee, het is geen verdriet het is een tafel vol lege glazen Waar een avond lang alles doorheen is gestroomd Fragiele blikken snel vergeten woorden Verglijdend vragen hoe het afgelopen uur het leven was - als glas Alles ter wereld als glas Alles vol, dan leeg, vreemd gespiegeld Hoewel alles glas…

In het venster teken ik jouw gezicht en mijn warme adem smelt de lijnen in de ijsbloemen van de laatste dagen die bevroren nog trager verglijden stil en afwezig probeer ik een hartje te ademen in de richting van de zon die haar warmte afstraalt op mijn gedachten, ik lach even richting jij en een klein wolkje neemt mij heel zachtjes mee…

ze kijken samen ’s ochtends al tv en zo verglijden starend lange dagen hij zwijgt vooral en roert terneergeslagen vaak eindeloos in kopjes slappe thee zij lijkt, vergrijsd, verzoend met pais en vree toch voelt ze diep van binnen soms iets knagen een onbestemd gevoel van onbehagen al maakt berusting schuchter haar entree hij slikt manmoedig…

. ----------------------------------------------------------- uit: '52 Sonnetten bij het Verglijden van de Eeuw', 2000.…

plant je wortels dieper in de aarde je kraakt en wankelt, maar laat verkrampt niet los de lege plek in het Red-je-hachje-bos verhoogt helaas alleen je eigenwaarde zaailingen zoeken vertwijfeld naar het licht de kale plekken worden ingenomen terwijl ze uit het niets tevoorschijn komen herstelt het bos hand over hand ’t evenwicht en zo verglijden…

Weilanden en huizen verglijden in mijn ooghoek terwijl ik me probeer te concentreren op het meisje dat tegenover me zit. Er past veel in een ooghoek. Een huis dat ik herken een sloot een koe en zelfs het grazen en verloren turen van het dier dat de nek strekt gespannen van een onbekend geluid. Of wacht het strammer op een teken?…

. ----------------------------------------------------------- uit: '52 Sonnetten bij het verglijden van de eeuw', 2000.…

als zonnemist verglijdend dalen kleuren groen en teer het donkere licht versnijdend onder zware takken neer een huis tegen de hemel van ochtendblauw met wit gevlekt verbreekt de ronding van de heuvelrand net iets te dwingend neergezet de lange holle weg met zwoele warme wind beschutting van de volle heg de speelse kreten van een kind…

druppel te hebben gezopen bedwelmd door het inzicht misschien Ik heb God gezien Vanmorgen in de dageraad zo mooi – de zonsopkomst en in het moment dat ze weer ondergaat Maar ook in de mist kou en regen kwam ik hem echt tegen hij laat zich van als z’n kanten zien daarom ook dat hondenweer misschien Soms kun je God heel even zien in het verglijden…

Ooit verwaait mijn smachtend hart tot stof van trouw of rouw of lof voor het grote niets waarin ik weiger te verglijden. Zo word ik zigeuner en bedelaar tot God in de aders kruipt.…

een boek een kaars een wijnglas de duisternis slaat toe een zuchtje oceaanwind niet moe ik reis door de ruimte trotseer alle gevaar mijn kleine zachte kustlicht brand maar kringlicht in de nacht krekel zing maar voor haal me door de nacht heen zo verglijden uren cirkel warme gloed is ‘t de wind die bomen ruisen doet kringlicht…

Je raakt de mensen en de dingen kwijt, tot je het leven langzaam voelt verglijden en deel wordt van het raadsel van de tijd. --------------------------------------------------------- uit: 'De tijd vliegt, maar de dagen gaan te traag', 2012.…