Alle inzendingen over verlamd

de beelden zag in het vluchten van mijn handen mijn hart bevroor ik rilde angst, mijn woede knarste tanden je blote voeten dansten om de scherpte te vermijden voelden messen dieper snijden staal verkleurde rood je schaduw werd steeds lichter in traag bewegen stolde dood ik zag het wenken van je hand mijn lichaam was van schrik verlamd…

verwarmt mijn gezicht moe en leeg leg ik mijn hoofd neer op het papier in de hoop dat de woorden vanzelf zullen verschijnen de warmte brengt me in een trance in de veronderstelling dat dit alles ooit wel goed zal komen distantieer ik me van alles schakel licht en geluid uit om even te kunnen verpozen in de duistere wereld van rust verlamd…

Als een vogel, gevangen in wrede onderdrukking, snak ik naar de zon, de wind en de wolken, mijn vleugels zijn verlamd van niet-begrijpen, mijn geest gebiedt te vluchten: sla je vleugels uit en snik je doodskreet langs de vredig-blauwe lucht, opdat de zon haar voedt tot storm en de wind haar uitstort over de slapend in niet-willen-weten…

Dan breekt het kleine lichaam los alles van de dag scheurt open in gegil van ja en nee rook onthult het angstsyndroom dat telkens slaapt en wakker wordt door steeds hetzelfde beeld dat stampend in het hoofd ontploft en puinhoop achterlaat in overspannen geest zonder eigen wil verlamd door flitsen van herinnering die zich oogverblindend…

ik wilde niet dat je het zag de chaos in mijn ogen een seriemoordenaar misschien die gedachte kwam steeds boven een mes lag voor de hand ik zag het bloed al vloeien mijn stem is dan verlamd hij zal me eerst gaan boeien de kamer is te klein de deur moet open blijven mijn ontsnappingskans verkleint als de ramen zijn gesloten ik wil…

En heel het dorp verlamde in de strop die deze man of vrouw fataal geworden was. Zo'n lijk begraven was al zwaar, maar dan de ziel, die naar verlossing zocht en als een geest bleef waren door het dorp en waar geen tong of taal voor was.…

De stad slaapt bedompt onder daken op zware adem, de huizen tot een blok verlamd, overeind door de schelle lichtkrans van een lantaarn. Een ijle fluittoon is de enige muziek van de zwak gespannen glans in het na te tellen etmaal, weer ontstaan om de opnieuw geschilde maan.…

loopt onbewust af en toe met de mond open maar je bent het zat dat onderhuids gekruip en jeukend gevoel ze komen jou de oren neus en mond uit niemand heeft thuis de juiste spuiten en pillen om het ongedierte effectief te stuiten en buiten te sluiten voor een goede nacht zag er laatst een langs jouw been naar boven kruipen verlamd…

glad en bezweet met algenvocht verdriet in tranen verdronken het dal was dieper dan zijn bedding de stroom meedogenloos en wreed de groene heuvel onbereikbaar verdriet in tranen verkleed de berg was steil en glibberig met verraderlijk losse stenen de top in de verkleumende mist verdriet in tranen verdwenen ik wil springen maar ben verlamd…

ik wilde niet dat je het zag de chaos in mijn ogen je bent een seriemoordenaar die gedachte kwam steeds boven het mes lag voor de hand ik zag het bloed al vloeien mijn stem is dan verlamd jij zal me eerst gaan boeien de kamer is niet fijn de deur moet open blijven mijn ontsnappingskans is klein omdat ramen steeds gesloten zijn ik…

Maar mijn benen lijken wel verlamd. Ik wil lachen, zodat ik mijn verdriet niet voel, maar mijn glimlach kan mijn hart niet bereiken. Ik wil mijn verdriet uithuilen, dat heel diep zit in mijn hart. Maar de tranen zijn verdroogd, voordat ze kunnen stromen. Ik zou willen praten, over zoveel schuld, en zoveel pijn.…

Het is een koude oorlog De wolf huilt, de wind schreeuwt Bomen, van hun blad ontdaan Staan naakt in lijdende rijen opgesteld Ingesneeuwd Massieve nevel bevriest op boomschors Takken hangen verlamd in het ochtendgrauw Het gekras van koukleumende kraaien Weerklinkt in de harteloze winterkou Omgeven door seizoensgebonden gebreken Smult een…

Leegte is gevangen binnen verstomde muren, verlamde benen ontberen vaste grond, seconden vertragen tot kwellende uren en een vloeibare overdaad stolt terstond. Stemmen gaan op om de muren te slechten, niet langer onverdroten de tijd te bevechten. De vlag kan in top, de deur is voorgoed gesloten.…

mijn schaduw deelde zich en stapte uit het donker van de nacht echo's van onhandelbaar klonken bedreigend zacht de eerste schrik verlamde en nagelde de voeten in het zwart de splitsing was volkomen ieder deel stond nu apart zolen op de grond de rest gewoon illusie mijn geest verdroeg niet deze werkelijkheid maakte schreeuwend…

Oei, dichter uit het Pruisisch land, jij schoot je tijd wel ver voorbij: waar boeken worden verbrand, zei jij, steekt men ooit mensen in de brand. Dichter, socialist en ook nog jood! Daar schrok de edel-Pruis wel van en stiekem wilde hij je dood. (We weten waartoe dat leiden kan.) Je hield van spot, satire, grap. Moest vluchten met goed…

Gif verlamde haar vlotte spieren Schuimbekkend versteef ze De duivenmelker verleidde haar met malse brokken. Ik klemde het karkas vast, streelde de vacht. De kop kriebelde mijn hals Met de tong tussen de tanden. Een bloedvlek op mijn schouder. Ik danste een brede wals om de rouw te vergeten. Haar staart wiegde over mijn buik.…

Met gebalde vuisten staat zij als verlamd voor haar passieve spiegelbeeld Rondom haar heen haar andere ik-beelden die uitnodigend wenken maar zij staart gefixeerd naar een niet-keuze die toch gekozen blijkt Verandering van blik oude en nieuwe angsten duizelen haar tegemoet elke stap naar een ander ik lijkt het wankel evenwicht…

Verlamd door denken aan het leven, kan ik de harde kern van dat gewicht niet breken, een weg te vinden in stralen van de zon, de maan schiet vol, het gevoel lijkt hol, verwijdert zich uit de blikken trommels van tegenstrijdigheid, de tong is eenzaam als bagage in mijn droge mond.…

Je bent alleen verlamd, Door angst en pijn, en vraagt je af wanneer voel ik me weer fijn. Wanneer de aarde slaapt, En god over ons waakt. Bid ik dat de kracht mij niet verlaat. Op naar een nieuwe dag, Waarin je opstaat, En probeert te genieten als je jezelf betrapt op een spontane lach.…

verlamd en sprakeloos. Omringd door hoge muren We zagen niet alleen maar voelden, heel intens. veel erger dan zien. Samen zijn we de poort uit gegaan. Gruwelijk grijs beton, net als toen. In stilte daalden we de berg af met opstand in ons hart.…

verafschuwd en aanbeden ik omhels je met klanken als een ware tenor In een toneel van getijden bespeel ik je in kwartet euforie in een spel van hemel en aarde Glamoureus in verloren stilte een onmisbaar ballet lach...huil…en ik streel je eigenwaarde De eerste die je zoetheid ziet ontwaken als een kind op reis voor reden en overtuiging verlamd…

voel vandaag niets ik lijk niet opgestaan het is een pas op de plaats op een stoel kan zelfs onder een deken of pratend met loze woorden die daardoor toch veel zeggen ofschoon ik zelf niet weet wat ik bedoel het is tasten in de vergankelijkheid opsommen van argumenten die mijn leegte verklaren het is tranen voelen in de lente met verlamde…

'n Mens is oud wanneer zijn geest de vleugels van 't verlangen, gespierd om hoger op te gaan, verlamd in 't stof laat hangen. Des ken ik zeventigers, die met witbesneeuwde haren en stram van lijf en leden, toch hun gulle jeugd bewaren.…

Je was verlamd, in één oogopslag, verstomd en niet bij de tijd, je was je verstand zelfs kwijt. Al krabbelend ben je weer hersteld, ook al was je nog uitgeteld. Toen kwam al gauw de tweede klap een onverteerbaar grote hap. Op een dag, wéér beroerd en hóe!…

die voor een deel de avond stuurt en niet mijn bereik vergroot, vervreemding van licht en donker verwekt een karikatuur van een pad naar een vers gedolven graf passend naar mijn schaduwlengte voor mij alleen een wereld waaruit de bodem is geslagen, houten kruizen gezaagd uit de herinneringen, silhouetten door de tijd vertraagd, verlamd…

jij was de wilde in het woud de oerboom razend waar ik de blaren heb afgescheurd, de stad een hamer zonder steel braakte urenlang en tuimelde in de straten, en langs de dagen van september verloor ik een hand verlichtte ik de geronnen dalen, over je klamme schouders heen zong ik een dubbele nachtegaal striemde ik de duizend regens, mijn verlamde…

Verlamde neger, doordrenkte schoenen en een grof pak, vlooit zijn stem na in ritmes waarop zijn mannelijkheid is vertrapt. Een man van herhaalde malen. Blues is uitgelicht een botsing van klank op dichtgeslagen deuren.…

en van liefdes die we verlegen snel (met gebroken moed en kracht) vergeten willen, kussen we nachtelijk het gezicht; slapend worden wij helden slechts als wijzelf ons schaakmat zetten, het werk vergeten met de ogen dicht levenderwijs verlamd. slechts dan weten we te vluchten naar wat wij, wijzelf dan vrijheid noemen…

terug wat mij rest is enkel hoop ik fietste door de stad het was al ´s avonds laat het onverlichte pad me niet bewust van kwaad opeens heb jij getrokken heel hard aan mijn tas ben vreselijk geschrokken wist niet wie jij dan was je bleek een onbekende ik slaakte nog een kreet geen zin meer dat ik rende jij hield me stevig beet verlamd…

als schapenwolken op de vlucht, in het licht tot het duister als een klucht geketend door list met de tong verscherpt, verwerpt het zuivere wiel van geest en ziel, absorbeert de energie tot beelden waarin de helderheid ontbreekt, zijn te repareren met oprechte daden in een echte drang te ageren, is in 'mond en mind 'gesmoord, verlamd…