Alle inzendingen over vertrek OR eiland OR rust

De huiskamer een jasje met revers gescheurd over een kapotte stoel gehangen schoenen volledig afgetrapt De keuken bordjes opgestapeld al weken niet afgewassen de koelkast al lang niet geleegd De slaapkamer het bed keurig opgemaakt de nachtkastjes keurig afgestoft het enige vertrek waar niet is geleefd.…

je was hier binnen totaalmuren ter herschikking van aankomsttijden we hebben bestaan, schroeiplekken achter ons gelaten, laten gaan, van bed gewisseld in een ontboste kamer geurend naar roest en olie gedoofd brood en schemerplanten, vaag wegens verlaten van stemmen, avondschimmel onder de radar achter de horizon we hebben…

Al eens gedacht om stiekem met de Noorderzon te vertrekken, alles en iedereen achter te laten en als een complete nobody ergens van nul te herbeginnen. Ergens waar je geen oud-bekenden in de supermarkt tegen komt. Alleen maar onbekenden. Mensen met wie je geen geschiedenis, alleen toekomst deelt.…

houd me verre verre van troost in het grasland juicht de zangzwaan hij weet waarheen zijn ziel vertrekt groots en vrij van angst…

De dood is oranje net als de zon. Dood spoor van binnen verbrandde zijn huis zoals vroeger de zon in Zuid-Frankrijk. Daar, hoog in de Alpen, waar Hannibal ooit met zijn troepen trok, voerde hij vlinders dronken met suikerwijn. Wat hebben wij toen alle drie gelachen. Nu, hoog in de kussens, kleeft het leven alleen nog aan zijn brein…

Ik wil me niet meer om de zes week melden We praten enkel over kunst en ’t weer Ze denken dat ik daardoor reclasseer Ik heb het al genoeg moeten ontgelden Daarom zoek ik in ’t buitenland een stek Zeg AVROTROS...niet iets voor "Ik Vertrek"?…

Betrekken van vroegere kamers Vertrekken van een jong verleden Zeer lang rekken om te merken: Steeds meer op dreef met haltes Trekken op de snelweg naar oud…

Als ik vertrek, dan niet met grote woorden of veel kabaal, maar stilletjes, liefst helemaal geen taal. Een glimlach volstaat, ik knijp even de ogen toe, 't is goed zo, ik ben moe, ik ga.…

Ik draag het eiland altijd op m’n rug. In nood is het een plek om naar te vluchten, waar luide leugens dempen tot geruchten. Ik open achter mij de ophaalbrug. Er staat een oude hut om in te schuilen. Verborgen tussen luchtig wuivend riet ontdooien m’n gevoelens. Onbespied betast ik daar m’n schrammen en m’n builen.…

Mijn eigen onbewoonde eiland heel ver hiervandaan palmboompjes en mooi wit zand daar wil ik zo graag heengaan snachts in mijn dromen dan ben ik daar even alleen om bij te komen voor niemand meer bereikbaar daar op dat plekje kom ik tot rust met alleen mezelf en mijn gedachten geniet ik even...heel bewust en kom ik weer even helemaal op krachten…

Vrouwen van dit eiland verkenning in kracht voelbaar in ongelijke strijd herkenning in geleden tijd. Moeders van dit eiland gevecht tegen macht vrouwen van elke kleur afkomst zonder willekeur.…

De ochtend vindt de boschplaat wit en blank, Een vroege fietser rijdt de longway Af, het eiland krijgt een held're klank. Zo is Terschelling in zijn dwarsdoorsnee.…

Diep over zichzelve heengebogen Zodat zij mij niet binnenkomen zag, Verhief zij uit de nacht haar donk're ogen En dromen sloten een geheim verdrag Met alles wat men wakend moet gedogen. Zwijgend betaalde zij het hard gelag Een mens te zijn, die telkens wordt bedrogen, Godin met gekortwiekte vleugelslag. Eenzaam keerde zij terug naar het…

Als eilanden zijn jullie geboren. Door golven van geluk en pijn Als er bruggen waren geslagen Die jullie met mekaar zou verbinden Zouden jullie nog zo eenzaam zijn?…

zó het landschap willen beschrijven dat het dorre droog en stekelig verhard is door de tijd met verweerde bewoners als verkromde olijfbomen er middenin staan óf hoe het land zich kussen laat door de kalme zee, Aphrodite naar haar hand laat dingen de geheimen nog niet prijsgegeven alle raadsels komen laten zoekend verdwalen tussen de…

dit strakke land met akkers stug en stevig en sloten als een streep tot aan de horizon vermoedt het kabbelende water waar schapen wollig grazen aan de dijk zachtmoedig en onwetend van deze volgepakte veerboot die 't wolkend eiland meer en meer in zicht brengt op de vaart van wind…

nog zie ik je gaan in een droevige boot aarzelend met je roeispaan net zo verdrietig als ik kijkend naar de rode vlag die langzaamaan gerafeld wegwaait in een duistere wind hoe moet ik nog geloven in een rozensprookje en wie betwijfeld dat als er niets meer is dat ons nog bindt dan slechts een vlag halfstok en voor ieder weer een eiland…

Eiland van zon,zomerse bron, koffers vol luidruchtig vertier reizigers meren af en aan in vrijheid...om weer weg te gaan maar jij zei de winter is hier een oase van rust en stilte....voor de storm wanneer een boot soms niet uitvaart of opdoemt uit een mist van verlangen naar vrienden van vroeger om samen te lachen, te praten later…

langs koude kust verwaait de wind het vast stramien verrafelt meer en meer de rand van waar en hoe we moeten kunnen we besloten nog morsen met de tijd op deze plek ergens…

Om aan te komen Varen van de kant Naar de overkant. Om er te komen Op het brede strand, Voeten in het zand. Om er te komen Liggen op je rug En niet meer terug Om aan te komen Op het vasteland Aan de overkant.…

zand geschreven Mooie woorden die vergingen, door de golven weggedreven Opgenomen in de tijd, verdronken in een zeemanslied Hier besta je om wat is geweest, met wat de zee je liet Zoveel schepen laat jij zingen weer, op golven die bestaan Waar het licht van mij jouw zee verlicht, zo zal jij blijven gaan Hier besta je tussen eb en vloed, als eiland…

Mijn spaargeld bij de bank groeit niet meer aan. Mijn kapitaal rendeert daar voor geen meter Dat kan toch anders dat moet stukken beter Ik ga voortaan mijn slag in vastgoed slaan Ik heb net Mark gemaild en nu maar hopen dat ik Schiermonnikoog van hem kan kopen…

Ik zou niet willen sterven op zo’n eiland waar niet eens een vuurtoren staat die me veilig naar de kade zal brengen.…

in het grijze licht braken ganzen door de stilte heen de zee hield me vast knagend aan de grenzen van het land twee wilde hazen een verborgen droomboom het andere licht…

hij is een eiland vastgehouden door zijn zee in het grijze licht…

de koude waterarmen van de oceaan houden het eiland gegijzeld gestaag vreet de eenogige waterreus zijn tanden stuk aan de grillige randen van gestold magma in het donker groeien de wurgende waterarmen van de eenogige reus…

jij had de rust zo voor het rapen maar je sporen in het zand lijnden vaste koers geen twijfel of moment van overweging tekenden hun speelsheid op het strand in het spel van wind en wolken ging je volledig mee toch bleef je tred steeds parallel aan zee de verte focuste in eindeloos herhalen maar op een eiland vertellen einde…

even verdop, aan een rivier misschien, of midden in de bossen zou het nog wel rustig zijn, dacht je, en je bent vertrokken. waarschijnlijk met de eerste trein die eruitzag als een dier zonder behoefte aan skelet. wel leek het sprekende op haar maar spreken kon het niet, en ook geen kleren dragen, laat staan een koffer laten staan op een vergeten…

dan vertrek ik maar en zie niet meer om je wacht niet daar of roept: blijf nog even, kom! ik ga weer verder op de tast over een weg die jij voorvoelde maar ik nog niet ken ook al draag ik een schemerlast en verlies jij die ik ben…

ze kijkt naar de deur nu nog op een kier en vraagt zich af of ze zal breken als hij dichtslaat de warmte van buiten kijkt uitnodigend naar binnen haalt haar over om eindelijk de laatste stappen te nemen ze loopt naar de deur ontsnapt door de kier en voelt zich geheeld na het dichtslaan…