Alle inzendingen over verwrongen wereldbee

Het asfaltpad gebroken, Diepe kloven, Scheuren als micromaanravijnen, Verwrongen asfalt door zware lasten, Door zon vervloeide, Uiteen gereden geteerde kiezelstenen, Nu groen, paardenbloem, weegbree en varkensgras, Het zwart tot leven gekomen, Daar waar het brak Door on-weer en worteldruk. Asfalt, getekend door het leven.…

In Napels is het rustig; wat een wonder Kerkklok en voorganger zingen me wakker Getuigen van het leven van hun Makker De katholieken kunnen niet meer zonder Beland in Napels’ groene hart en longen Zijn ’Rijksmuseum’, kinderen en palmen Blijf ik bij honden en bambini talmen Voor ik ’t vermenigvuldigde, verwrongen Gelaat van Christus zien…

naar omhoog Op deze plaats dit stukje aarde Nat van tranen, groeien witte lelie bloemen Naar de kleuren van de regenboog Damp stijgt op klimt naar omhoog Op deze plaats dit stukje aarde Tranendal, "bloeit de papaver bloem" Haar zwarte hart verspreidt over de aarde Ik zie je weer, liggen tussen witte muren Bleke lippen, "je gezicht verwrongen…

Uit Nederland vertrekken Ik doe een Christen Democratisch Appel op Camiel Eurlings te emigreren naar een land waar je vrouwen mag slaan en dat land te vertegenwoordigen voor welk doel dan ook! In Nederland blijven Ik doe een Christen Democratisch Appel op Camiel Eurlings op zichzelf te gaan wonen en te zijn wie hij is zijn intrinsieke ik te vertegenwoordigen…

"Neem nooit je hondje mee naar de Chinees" Zo werd door De Twee Pinten ooit gezongen Leuk liedje, maar de strekking was verwrongen Want de Chinees verkoopt geen hondenvlees De Koreanen en de Taiwanezen Die maken d'r wèl hele schotels van Maar zie: het mag nu niet meer in Taiwan De rijst behoeft daar nieuwe soorten vlezen Je zou nu denken…

In de vierde wake raak ik verstrikt in lange draden van verwrongen en verstomde zendermasten op het hoge Bloemendaalse duin. Aan tafel lacht mijn zoon: ach pa, de zeespiegel stijgt in deze eeuw hooguit achtentachtig centimeter. Ik help het hem hopen. 5 februari 2002 ZONNELEEN De episoden van Amos 67…

Ze ziet geen ramen, sluit deuren met verwrongen sleutels. De zwarte klei zit als een blinddoek om haar ogen geboetseerd. Ze heeft zichzelf gedeporteerd naar kelders van verleden. Met afkeer en vol doodsangst dwaalt ze door voorbije levens, haar handen grijpen grauwe lucht. Schaduwen van demonen dragen haar lichaam als een trofee.…

met het vaag verlangen ingebed (soms leek het warm, daarna ijzig koud) de kledingstukken in de kast, vergaan achter dichte deuren in de loop der tijd en schimmel in de voegen van de douche- wand die ooit zo keurig schoongehouden in het nu verlaten huis (doodstil is het) de voordeur, die altijd open stond, kan niet langer op het slot in verwrongen…

De kelk van het lege glas Waarvan de rand bedrukt is Met jouw gebarsten rode maan Lijkt te zweven boven De verlaten tafel En weerspiegelt het roodgekleurde mes In een tableau vivant Terwijl verwrongen gezichten Zich zwijgend met afkeuring distantiëren Van jouw en mijn lichaam.…

handen te ontvuisten in kwetsbaarheid verkrampt als zij waren de geest moe door duistere gedachten weerbarstig neergedaald ter helle die door stemmen daar henen geleid werden om jou te tarten, te kwellen al snij je diepe wonden om te gehoorzamen aan de satanische dwang het leidt slechts tot een tijdelijk uitademen van verwrongen…

Iemand te zien van wie je houdt zo wreed tussen verwrongen staal, ik zie haar knielen in 't journaal en proef haar tranen bitterzout.…

onsterfelijk voor eeuwig jong Als een boog lag jij gespannen je lichaam trilde alle gêne was verbannen je geilheid nog lang niet gestild dus nam ik jou ruw vloekend, gemeen hard en boos jouw lust aanwakkerde zoals jij dat verkoos Jij die hevig kermde kronkelde omklemde mijn dij nadat wij ineen hevig gekromd na schokten kuste ik jouw liefdevolle verwrongen…

Wandelend in het Land van Maas en Waal, waar al menig lied over is gezongen, kijk ik rond en schrijf mijn verhaal, al is het beeld soms wat verwrongen. Het geeft niet, het doet er niet toe, de lucht is blauw en ik voel me goed. Ik wandel verder en voel me niet moe, ik loop zingend de horizon tegemoet.…

Verwrongen golven nemen haar gedachten mee vernietigend voor jou in een veel te diepe, donkere, zee. Een zachte lieve lach is al wat men ziet met enkel haar verscholen duistere spinsels speciaal voor jou; in het verschiet. Want toen zij het weer wou, was jij er niet... je kon niet meer... haar; haatdragend "hartzeer".…

Ineens zomaar weggerukt uit het leven liefste, ons werd niet langer gegeven, de auto verwrongen tegen een boom brute werkelijkheid, geen kwade droom. Hoe moeten wij toch door zonder jou ik ben zo bang voor wat, ik zou.... ik moet sterk zijn voor de kinderen maar jouw dood zal me blijven hinderen.…

Ingestorte gebouwen, verwrongen ijzer. Spooksteden, spooklanden verschroeid en samengegoten in één onderdeel. De ondergang na jaren vernuftige uitvindingen, waar de macht zo zwart was als de nacht en het geld zo verdoezeld als de wegkwijnende zon.…

displaced person hier is het wak in het kroos hier de grote staande snoek en aan de overkant de roomsen maar nu staat daar in lichte nevel naast de melkbus met de teems een vreemd en donker kind een jutezak bedekt zijn schouders daarachter rijzen takken van de vlier verstrengeld en verwrongen buurman haalt de jongen binnen de vinger…

Reik mij uw eêlte, kromgetrokken handen, Verbruind, vervuild in arbeid zonder lust; Verwrongen in gebeden zonder rust Bij altaars waar gekochte lichten branden, En laat mijn blik van wetend mede-lijden De tempel van uw mensenziel doorwijden.…

Negentien ben ik Als ik het nest verlaat Al het vertrouwde Achter me ga laten Aankomst in een Onbekende stad Waar alles nieuw is Waar vertrouwdheid Nog groeien moet - Vlak voor het grote viaduct Dat verbinding vormt tussen Grootstedelijke waanzin En het kalme platteland Staat daar dat bronzen beeld Van een verwrongen auto…

Ingestorte gebouwen, verwrongen ijzer. Spooksteden, spooklanden verschroeid en samen gegoten in één onderdeel. De ondergang na jaren vernuftige uitvindingen, waar de macht zo zwart was als de nacht en het geld zo verdoezeld als de wegkwijnende zon.…

Hebt u ook last van zitvlees zonder kleren de pompelmoezenziekte in 't vergiet de grofgepalisseerde coniferen de lediggang in 't Leidse zwijnenlied en een frontale zorgdoorgroefde kwab uiteengemergeld atmosferisch brein de manisch-depressief verwrongen drab en zongerijpt tomatensap in wijn het stuiptrekken van zilvervliessyndromen…

Angst verwrongen gezichten schreeuwen uit de schuimbekkende zee. Ziltige pruimtabak, schelvispekel, dampende raasdonders. Aan wal. Bezorgde moeder met kind. Neeltje Jacoba. Wier heldendaden gelijk Homerische Gezangen, wier naam gegrift in verweerde zeegezichten. Neeltje Jacoba. Plots besmuikt.…

schare bewonderaars heeft mij beroemd gemaakt mijn meester had mij snel vervaard' ik rust nu op linnen heel bedaard in drommen komen ze voorbij stappen naar voren en weer opzij lopen wat naar achter kijken schuin omhoog en ik berust zonder knipperend oog ik kijk ze onbevangen aan gapers met hun ah's en oh's met hun ogen verwrongen…

tafel nog tegen de muur handen en ellebogen dragen haar hoofd, zij staart zich blind op zijn rug, de schotwond spreekt niet terug langzaam valt er licht op de vloer een spelonkje opent bundels stofzaad daarmee staat de tafel ineens in bloei ontbreekt chlorofyl en spat het bloed uiteen in een palet van oorlogsgeweld haar gezicht lijkt op verwrongen…

herkende terwijl hij mij nog op een glas whisky had getrakteerd en mij over de stroeve relatie met zijn vader had verteld en hoe hij zichzelf verloor omdat hij zijn bedrijf moest overnemen en hoe hij die ene dag langs mij liep en ik hem groette alsof hij mij wel zou herkennen maar hij was mijlenver weg aeonen ver weg en zijn gezicht stond verwrongen…

Uitgeput val ik in slaap in het uur dat de zon hoog aan de hemel staat Vreemd is het in een droom te aanschouwen hoe dat er vanuit de hoge toren Bekleed met mos en spinnenweb naar me wordt gekeken alsof ik de klimop ben gespijkerd aan het hout om alsmaar hogerop te klimmen Geperst geduwd verwrongen om te sterven met de vreemde adem…

de eerste burger deelt goedgemutst pluimen uit aan brandweerlieden speldt medailles op spreekt woorden van lof gaat cadeaus aanbieden de eerste burger de eerste de beste laakt de chaotische toestanden rond de hulpverlening in Beslan: huilende mensen verwrongen handen de eerste burger keek naar het journaal zag dat het niet goed was wij…

Geluidloos wordt in dit paleis de weelde bewaard en in negen diepe kisten de verwrongen sleutels. Het is verboden onderling de koning aan te raken of het verloren voorwerp van een hoveling terug te vinden. De zonnestralen hebben openbaar de zon verlaten, om hun kristallen stilte boeit men 's nachts de winden.…

Mijn dromen zijn voorbij vanmorgen vond ik ze gestold tot een verwrongen klomp vermengd met as van een gedoofde macht het duister trekt mijn ziel, ik zie geen licht het hemelruim beschijnen en voel de kilte strijden met een smeulend restje van Uw naam ik zoek wanhopig naar een reden als antwoord op verstomde kreten daar onbegrip geen…

Door de draaideur van het leven wordt menig mensenkind gemangeld en verwrongen van jongs af aan zijn regels opgelegd hij moet, hij zal en wordt gedwongen op paden, die hij niet betreden wil aan vluchten valt niet vaak te denken de draaideur draait en mangelt voort na jaren is zijn strijd gestreden de spiegel van de dood verschijnt geschrokken…