Alle inzendingen over vingertoppen

lawaai de stilte in, een vogel zong er was een hond die blafte er waren stemmen in het ritselen van bladeren, toekomst voorspeld verleden ontrafeld, ik deed mijn schoenen uit en jij kon niet achterblijven, hing de jouwe de veters aan elkaar geknoopt met een zucht om je nek op het breder wordend pad kwam je naast me lopen hield mijn vingertoppen…

Hoe onwaarschijnlijk lijkt de dood als je vingertoppen over elkaar hoort schrapen en ze als golven beweegt, koot voor koot? Is de werkelijkheid zo verlaten? Hoe onwaarschijnlijk blijkt de dood voor diegenen die in een roes van clichés gezamenlijk een rooskleurige boot drijvende houden? Men voor al het zwemmen vreest.…

een sluier van licht dempt schaduwgeroezemoes van de zeegolven haast onhoorbaar doortrilt de nacht raadselachtig aan je oor inademend neem je kracht op langs vingertoppen tot aan je tenen toe de golven blozen zijn naakter dan ooit de nacht vloeit aan je ogen voorbij waakt zachter als massage alleen de geur blijft hangen doorvoed…

Het zand wordt verspreid door de kille wind die over mijn vingertoppen speelt. Vloeibaar leven krijgt vorm, verdwijnt. Water wordt vuur, wordt aarde, wordt lucht, wordt wind die luchtig het mos van mijn nagels schraapt en kwijnt weg voor mijn ogen. Het besef daagt: ik moet loslaten, vergeten. Mijn hand ontspant, mijn greep verslapt.…

rozen, ik kus ze wakker uit hun droom alsof ik nooit heb liefgehad één voor één draag ik de blaadjes, ik strooi ze stamelend over jouw naam alsof ik nooit gefluisterd heb één voor één bewaar ik hun geur, ik droog ze ademloos in de wind alsof ik nooit gestreeld heb één voor één kleur ik mijn tranen rood, ik beroer ze met mijn vingertoppen…

Jij wordt ouder - de ander ook Vriendschap voor jou - jou voor vriendschap De wereld wordt groter – je wereld wordt kleiner Het verslijt hier en daar Jij gaat weg - de weg is lang Nog net de vingertoppen - we bellen elkaar! Jij bent alleen - door dik en dun Het is stuk, voorgoed…

Het zand wordt verspreid door de kille wind die over mijn vingertoppen speelt. Vloeibaar leven krijgt vorm, verdwijnt. Water wordt vuur, wordt aarde, wordt lucht, wordt wind die luchtig het mos van mijn nagels schraapt en kwijnt weg voor mijn ogen. Het besef daagt: ik moet loslaten, vergeten. Mijn hand ontspant, mijn greep verslapt.…

ooit misschien zal ik jou strelend lezen met mijn vingertoppen over heuvels en dalen dan zal ik jou anders zien als jij niet meer zal vrezen terwijl ik zonder stoppen over jouw lichaam zal dwalen ooit misschien zullen wij elkaar ontdekken hou ik dan ook mijn adem in naast jouw kloppend hart dan zal jij mij anders zien als ochtendstralen…

niet langer dan even of wat meer, beet het kwaad in mijn gezicht als begin van zwart, plekken zonder glimlach op braakliggend land diepe nachten werden geblinddoekt en door waanzin ontwikkeld toen ik huilde om mijn huid en de dagen vervloekte van sterven ik had geen verweer of wereld meer slechts aarde als vingertoppen, afgesneden…

verlegen blootsvoets verdwijnt de nacht uit de tijd met nog een volle maan op het laken net voordat ik mijn handen op de dageraad leg, dichtbij het zomerland waar woorden ademen in aanwaaiend licht en 't zachte zingen van wind zie ik je lach op vingertoppen glijden mateloos lief dat ik kan wonen in jou wanneer…

kastanjelaren hun zomervruchten veilig in bolsters opgeborgen papavergeuren strelen broze klaprozen langs banen van zomers met late vlinders ik zie het lommerhuis in rood verdagen met een sneller dalen van het grote licht schemeravonden waarboven de uil van wijsheid wiekt onhoorbaar maar wetend wat komen zal even maar voelen vingertoppen…

Liefste laat me naast je zitten op de milde oktoberbank je handen zoeken, je vingertoppen rakend met de hartslag van ons verbond omsloten Je oogt naar rustige einder je glimlacht met je wangen je lippen wil ik sieren met het tederst woord langs je ranke hals toegefluisterd liefde kan deze stonde beklijven vrij van leugen en belang…

ik heb ze aangeraakt - heel stil… gevoeld in weerwil van zoveel, van hoe een tere meisjesziel haar deel van leven opdroeg aan een boek elke deurkruk uit die tijd is nog op zoek naar vingertoppen en haar ziel haar opgesloten voetstap op de vastgelegde vloer valt weg in het à jour van dichtgeschreven dagen opgedragen aan het nu beseft…

reik me je handen, je lentehanden de bloesem van je vingertoppen reik me je mond, je zomermond het fruit van je lippen laat me liefkozend graaien in het rode herfstbos van je haren je zachte nekvel strelen: huiverende hindehuid laat me zinken in de grijze wintermeren van je ogen laat mij het jaar zijn, speels genesteld in je vier…

Omringd door jouw onschuldige glimlach vang ik je detail met mijn gesloten ogen die ik met mijn vingertoppen illustreer wat typeert jouw voldane symptoom. Vertraagd begeef ik mij in jouw domein en herenigd mijn onvergetelijke hartslag met jouw overwichtige toverformule als in de dynamische kern van een cycloon.…

Het zit verweven in elke vezel Geestverruimend zonder de middelen Associativiteit is soms een gezel Het verschijnt zonder te bemiddelen Het moet geuit Kan zich maar beperkt verstoppen Als jong groen zit het aan de vingertoppen Het bloeit en groeit, je komt er niet onderuit Het dooft geregeld even Wakkert weer aan Zoals alles in het leven…

Gegoten in dons vingertoppen vertraagd zichtbaar bewegende contouren associaties in het wezen van de huid in rillingen zonder koorts diagonalen over de tong die schrijden over de treden van de ruggengraat hoop leidt ons over de levenstrap, in de lichtheid van de bron, een geconditioneerde odyssee door de hersenen van mildheid,…

Hoe hij haar kloppende adertjes onder zijn vingertoppen zou voelen wanneer hij haar streelde. Hoe haar lippen, rood van glas langzaam zouden smelten en hem terug zouden kussen en zij, met blozende wangen, haar blik verlegen neergeslagen haar ogen op zou heffen en tegelijk met het licht haar geliefde zou zien.…

Met de vingertoppen van mijn geest Tast ik de wereld af: Een blinde zonder hond Tikt met zijn lange witte staf Verbaasd schuifel ik verder Onbewust van gapende kraters en kloven Steeds verder door de vreemde velden Anderen roepen woorden die ik moet geloven Als een ziend geboren blinde: Kwijn ik van verlangen te zien Toevallig grijp…

Luisterend naar je ogen ze spellen het woord liefde letter na letter vetgedrukt als een uitnodigende rode loper op een ondergrond van vereenzaamde stenen uitgerold tot aan mijn tenen wachtend op mijn eerste stap Je veegt de korrels zout uit m'n ogen met jouw fluweelzachte vingertoppen en met vlag en wimper haal je me binnen waarna je de…

dit vonden wij heel gewoon opstellen in rijen van vier opdrukken, strekken vingertoppend naar tenen rekken het oog van de meester maakte de paardsprong vet sommigen van ons haalden het maar net we ondergingen absurditeiten omdat we hoopten op paaltjesvoetbal, lekker knallen of misschien wel volleyballen reis om de wereld hoog in de…

terug in wat de bloemen je vertellen hun blaadjes zwellen in het morgenlicht de nacht is al gezwicht voor zoete druppels dauw ik zie je gauw terug laat me niet alleen - nu ik ga - raak me aan en streel mijn rug maar strijk niet tegen haren in de lamp dooft zacht aan dit begin van etmalen vol dromen als ik jouw hand, jouw vingertoppen…

Ik weet nog steeds niet of er juiste woorden bestaan die de geur van je huid kunnen vangen, of beelden van jouw golvend haar in het levendig licht van je ogen, en mij in vervoering raakt mijn obsessie vanuit de vingertoppen, een strelende gebaar van verwachting, parelend op beide lippen Als ik hiervoor een gevoel kon vinden…

In het vertrek vol weelde laten dames hun handen vooral de vingertoppen kneden strelen insmeren met welriekende zalven vele geuren komen samen tot één aangename smaak die de zinnen licht verdooft naar een wereld brengt waar wensen en betaling zonder zorgen feest vieren in een pretpaleis warme koffiedamp dringt in begerige neuzen wekt…

Met mijn vingertoppen wil ik langs je gedachten strijken en langzaam over je herinneringen vegen totdat ze zijn vervaagd. Ik blaas de stof, die pijn doet in je ogen, weg, met één ademtocht en ik neem jouw handen in de mijne, zonder dat je ernaar vraagt.…

liefst van al speel ik met woorden ik strooi ze uit ik laat ze hopsen dansen rennen in galop struikelen buitelen capriooltjes maken in de wind tokkelen op een toetsenbord soms zijn het vogels fladderend van tak tot tak soms zijn het knoppen op een voorjaarstak ik beroer ze met mijn vingertoppen ragfijn satijn ik beroer ze met mijn…

vannacht als wolken dromen rijgen rond een volwassen maan en verlangen in jouw rusteloze lichaam waakt zullen mijn vingertoppen zacht het vurig dagen raken traag zoals de zon stijgt om de baren warm te strelen zal mijn mond jou tot verloren drijven in een bevend eb en vloed maar ik zal volgen en me toevertrouwen aan het ritme van…

raamvensters leeft haar stem rond de kamer van eenzaamheid sinds ik Emily Dickinson haar naam mompel uit het vergeetboek binnenshuis mantel ik haar poëzie, haar verzen (als lieflijk juweel) bewonderswaardig om nooit te vergeten in de leeskamer van boeken in het heelal van poetry waarin jij mij weet te ontroeren, vervoerd in fijne vingertoppen…

het is lust als ik je plagend streel wanneer wij gevoelig onze lippen hun weg laten bevaren over golven van genot zie ik vrijelijk en trots jouw glans verschijnen langzaam met tedere aanraking van borst en tepels glijdend jouw vingertoppen rond mijn mond langs de kier van innerlijk welbehagen ogen verraden intense broeierigheid gevoelig…

boek waar bladzijden wit en ongelezen zijn rode wijn zijn best gedaan slipte spontaan in foute hoek sporen van proberen aan te gaan onevenwichtig uit cadans poëtisch ritmische beweging krijgt amper kans spatten op de schoon gesneden rand brengen alles uit balans zuiver wit niet onbevlekt gebleven want poëzie alleen als adem voelen vingertoppen…