Alle inzendingen over wat overblijft in wo

een brief vol woorden die ik niet begrijp een zakdoek vol tranen is het enigste wat overblijft een verscheurde foto op de tafel een verscheurd gevoel in mijn hart alle blaadjes van de roos alleen de doorns nog over die me keer op keer in mijn hart prikken een gevoel dat geen gevoel is verdoofd van de pijn huilend door de gedachte…

Mijn mond je zachtjes omvatten totdat het stokje overblijft.…

Zoveel tijd verstreken Alles is veranderd Alleen mijn gevoel Voor jou staat stil De wereld draait door Zomer wordt winter Vogels zijn gevlogen Net zoals jij ging Ik leef mijn leven Vandaag en morgen Zonder jou liefste Leegte zonder warmte Al wat er overblijft Een verloren vriendschap Snippers van verdriet Verdwenen in de ruimte…

Wat komen moest en wat verloren ging, elk spreken kent zijn vastgesteld traject: het woord bepaalt de vorm van ieder ding - slechts dat, wat na het spreken overblijft, is echt.…

Je probeert te vergeten Het worden angstkreten je wacht te lang je wordt daardoor bang Genieten lukt je niet Dus grijp je naar de wiet Lang gaat dat goed Tot je met de wiet stoppen moet Nu moet je ook zonder kunnen jezelf weer wat liefde gunnen jarenlang was je verdoofd ook dat lichtpuntje is nu gedoofd Wat overblijft zijn zweethanden…

ik vroeg me af wat ik zou vragen bij ondergaand daglicht of een naderende voltooiing een aankoelende werking heeft zolang er water staat in het bekken van achtergelaten zomervreugde wat overblijft is een trouwring aan voldragen beenderen of er dan nog reden genoeg is om de weg te vinden in het landschap zoals we dat kenden en daaraan…

Er ook aan de langste tunnel ooit een einde komt met licht dit de laatste dagen en de laatste uren zijn van een jaar dat voor het einde zwicht, er plots wat zon verschijnt op een winterse dag en de kou doormidden snijdt, dat er altijd iets overblijft van gisteren en van toen om te bewaren in een schrijn van herinnering wanneer we straks…

De zekerheid van sterven is een ieder wel gegeven Maar wat immer onzeker blijft is de tijd die overblijft; -om te leven-…

In dichters boomgaard is de nacht vangzeil voor voedzame woorden, in de morgenstroom van nog te vinden eigenwaarden, lijkt kern en daad te zijn vergeten, denkt waan en waarheid te benaderen, wat overblijft zijn alleen de korsten van het avondbrood, waarin de tijd bakzeil heeft moeten halen, verloot de kruimels op papier uit de…

schillen lijken zij me te omgeven worden minder rafelig compacter in bescherming van het leven wil het ruimtelijk perspectief bereiken door steeds hogere dimensies te raken maar de kern blijft over ontsnappingen waken zo zweef ik tussen vrijheid en gebondenheid om door het bestaan uiteengereten te worden zo dat er van mijn vrije wil niets overblijft…

is weidser dan in mijn meidendroom naast het tuinpad van onze zoekgemaakte illusies groeien wurgplanten voor ons, teder synchroon en in de nadagen van het bevrijden onder een kobaltblauwe hemel verwijder ik oude, grijze spiegels en geef ik jouw spiegelbeeld terug aan de talentvolle natuur die voor ons lente speelt met wat er overblijft…

droogte, van water ontheven uit poriën verdrongen in kelen geworteld hongerig, ontbloed dooraderd met steen ontbost, verbrand tot as kringelend in kale rook tot op het witte bot water, ontdaan van franje ontdaan van moleculen ontdaan van ontdoen zodat slechts ruimte overblijft intermoleculaire ruimte als vloeibare leegte als onaantastbaar…

welvingen beroeren plooien zij heuvelen en dalen in jouw ogen zal ik meegaan van eb naar vloed en omgekeerd elke beweging zal ik volgen samenvallen met al wat er is aanzwellen zal ik met jou tot bliksem en vuur hartstochtelijk zal de nacht zijn huid na huid wegrukken huid - na huid - na huid tot enkel nog naakte waarheid overblijft…

realisme Van alledag Het gevoel is verzwolgen Door de pijn Van de verscheurde levens De dood is ingetreden De ontbinding gestart Het leven wordt geleefd Door de idioten Van strijdende partijen En het jongetje speelt op straat Het ziet de kogels niet Maar mijn oren horen zijn schreeuw Dan is het stil De straat verlaten Het enige dat overblijft…

je leven ging voorbij we drogen onze tranen wat achterbleef is enkel een cocon terwijl de avond valt het stiller om ons wordt vlieg jij als vlinder verder naar de zon wat overblijft voor mij zijn de herinneringen aan wat je hebt gedaan aan zoveel lieve dingen al vlinderde je weg toch blijf je hier bij mij want de liefde tussen ons…

ik speel dromend met gele bolletjes bouw een kubus uit het groen rondom nog heb ik geen idee wat ik met de rondjes ga doen ze rollen kleur in zwaartekracht met een gele drive wacht gespannen op de vorm die uit deze move overblijft zij liggen nu dicht tegen het groene vierkant aan in mijn altruïstisch geheugen hebben…

Er is geen toekomst meer Geen heden of verleden De mensheid heeft zijn taak volbracht Zijn laatste strijd gestreden Wat overblijft is alles wat hen rest Gedachteloze stilten, in oneindig grote cirkels De macht, door de mensheid nooit aanschouwd Heeft door wraak, hun toekomst omgebouwd Het leven zoals wij dat kennen, zal noot meer bestaan…

ontdekt in toevallige vodden en verschrikking zwaar in hoofden gegriefd met niets dan wat overblijft van hun jaren en die van hun kinderen kansloos slepend, of in brikke bouwsels blootgesteld bestaan zij korttijdig in beeldenknipsels van verslagen dagen in veilig verkokerde cocons van speculaas en chocoladewarme weldaad gevlucht hooguit…

wind slingert tollend al het tere los hamerende regendruppels teisteren de weerloze huid ik kan moeilijk net als de planten mijn wortels in de aarde vasthouden ineengedoken op de rand van waken en slapen zit de stormvogel op het dek verstekeling aan boord in gesloten hartkamers blijft het duister de taal van het gaan is wat overblijft…

Gebeurtenissen van toen laten in het licht van nu een silhouet achter op de muur van de toekomst Een schaduwspel met een eigen verhaal beïnvloed door het lot geweven door onszelf De dimmer in ons hart versterkt of verzwakt het beeld dat overblijft op het doek van de ziel Een licht-en-donker-vogel ontsproten uit twee…

meer Foto's, mooie plaatjes niet meer dan dat Ik zie wel, Maar herken niet meer Loshangende flarden, gedachten die mij verwarden Ik besta wel, Maar ik leef niet meer Uiterlijk volmaakt, de ziel zoekgeraakt Ik denk wel, Maar begrijp niet meer Mijn lichaam luistert niet naar mijn wensen Ik wil wel, Maar ik kan niet meer Wat overblijft…

Wat overblijft is het verhaal: “Weet je nog, ons schip, toen.” Dat verhaal blijft eeuwig spreken. Daarom worden er steeds weer schepen gebouwd, op de grens van het tij. En wij blijven toekijken, hoe ze opgeheven worden, door de zee, de zee van de tijd.…

Waar je bent gebleven ademt de tijd een andere ritme en vult hij teder elk licht dat overblijft als mijn gedachten je weer zullen vinden en laten kleuren wat ik koester zonder een aarzelend gebaar of een warme schaduw die alles laat vervloeien in een liefdevolle ontmoeting met jouw gevonden woorden en wachtende…

Wat overblijft is een donkere holte, tot het eind der nachtelijke tijd.…

Weet je het zeker twijfel jij nooit ben je echt zo sterk je was het niet daarom had je mij nodig althans, dat zei je was het aandacht een machtig spel je haalde het beste in mij naar boven ik herkende mijzelf niet stortvloed van wijsheden bang om je te verliezen alles gedaan om je te vergeten wat overblijft zit diep van binnen soms komt…

treinstation na treinstation vergat je Diegem komt er zo aan Vanaf Luxemburg in Brussel vol schuimend bier en Polen iedereen was duivel voor de lol wij zaten in het hedendaagse bijgeloven niets bestaat niet als het maar geschreven blijft voetballen raakt kijkers harder dan een gedicht beklijft niets is wat net is wat rest is alles wat overblijft…

angstdromen Gevlucht ben die me meenamen Tot achter hun horizon Waar ik niets te zoeken Had behalve angst die er Drieduimendik bovenop lag - Slapen of waken Maakt ook niet meer uit, Zondag tot en met zaterdag Zijn verdwenen, in mijn agenda Zie ik hun namen niet meer staan, Angstdag staat bij elke dag vermeld Ze is de enige naam die overblijft…

braamtakken Ik huil niet, ik snik niet, ik klaag niet Ik moet loslaten maar blijf haken aan de doorns van mijn verdriet zodat ze me verscheuren en ik ineenkrimp van pijn Ik kijk niet naar binnen want daar wil ik niet zijn Ik probeer niets te ontwarren Wil niks tegenkomen of vinden En langzaam maar zeker ebt mijn verdriet weg Wat overblijft…

opkomende zon ieder zijns weeg nog steeds wappert de lach als vrijheidsvlag voorzichtig rol ik de rode draad van verbondenheid uit stuur jou gedachten wensen en dromen om toch even bij je te zijn reken af met gebroken structuren gewoontes die te lang duren ben verrast door de tijd wist niet dat er zoveel voor andere zaken overblijft…

Heb je lief, daarom moet ik je verliezen Wat blijft zijn ankers wankel ingeslagen in een weerbarstige, zanderige bodem waaronder een tapijthaai, zeepieren, een slak een naakte, van wie de kleuren blijven bekoren zichzelf niet meer zijn zoals zand verschilt van rivier en zee, in meer of minder rond versleten zijn tot er weinig meer overblijft…