Alle inzendingen over weg OR water OR steen

De steen valt in de vijver, en verdwijnt in de diepte. De rimpels, dat zijn wij. De rimpels beginnen na te denken. Over wat menselijk is. Over wat mensen angstig maakt. Wat hartelijk. Wat blij. Narcisten kijken in het rimpelloze water. Zij zien alleen zichzelf. Harteloos als steen.…

Sobibor het zou de naam van een cocktail kunnen zijn of van een computerprogramma van een nieuw medicijn of van een steen in de branding die wacht op de zee of de naam van de man die de steen in zijn hand houdt en streelt en wacht op het water het brood het bevel het schot die wacht op de vrouw de vrede de dood of gewoon op de branding…

Stenen volk, trommels roepen, markeren de tijd als het water haar doden wegspoelt en de oude wegen wegbrandt.…

Druppels dik als tranen Slaan met kracht van steen Kringen in groen water, Die ronden en botsen Tot de kracht ontbreekt.…

Wie de moed heeft werpt de eerste steen. Het kalme water schrikt met een doffe kuch. De rimpels vluchten in alle richtingen uiteen. Weldra keert de rust weer terug. Water is geduldig.…

Een steen werd in het stille water gegooid de omgeving werd beroerd, geroerd en nooit meer zoals ooit. Geloof in eigenheid en zelfstandigheid bracht kracht door ongekende saamhorigheid Nieuwe stenen werden gezocht, gekozen om hun eigen pracht, elke steen heeft zijn eigen unieke vorm die waardevol wordt geacht.…

* jouw adem, uitgestoten langs de lente geurt liefde tussen boom en blad en valt in milde streling op mijn naakte huid waar de zomer bloeit liggen oeverloze lelies waar wat schaduw kust rust de tijd in een rivier vol stenen het water gaat haar weg en waar ik mijn blozen leg, blinkt de roze avondgloed…

ik keilde de kiezel stuiterend over het water nimmer van een zonde bewust later kwamen de kringen verweten mij de eerste steen die ik onnozel had geworpen de oever en de overkant kwamen even ver en tot bedaren ik stond daar na te genieten op zoek naar een plattere steen…

Als de eenden opeens stenen zijn in de holten van het riet, als het gladde water onweer voorspiegelt en de hond van het bruggetje zijn kop laat rusten op het hek, dan verkeer je in het oog van het sublieme. Als je terugloopt, zijn de stenen weer eenden, onrustig bewegend in ontnuchterende cirkels.…

Toen ze ooit samen vloeiden als een stromende beek in alle opzichten in hun bedding ongelijk tot in hun midden een steen viel hun wegen tijdelijk gescheiden, elk draaiend aan hetzelfde levenswiel door gedachten uiteengedreven, hadden zij veel en zoveel meer gemeen, ze vloeiden uiteindelijk ineen als twee druppels water, in het geheel…

water polijst steen het ijs sloopt steile bergen de druppel holt uit dwaze moeders op een plein ze zullen overwinnen…

genoeg Een skiër dansend op het nat Een spoor van schuim en golven De sleur van’t leven weg gespat Onder water snel bedolven Een ploeg aan’t werk, een kraan die kreunt Het water een gegeven De industrie geruggesteund Door de oevers onderschreven Een rode lijn door het gebied De Hollandse IJssel, onze rivier Begeleid door steen en riet…

De steen ligt daar al een eeuwigheid nooit kon hij zijn verhalen kwijt aan de reizigers die hem links lieten liggen het is ook maar een steen hier gekomen toen hier nog zeeën waren gebleven toen woestijnen het overnamen leg je oor eens te luister hoor hoe de wind golven van water en woestijnzand opjuinden de razernij van de natuur.…

het water troebel en rimpelig omspoeld met dode vissen glijdt langs de witte toren met het kruis er wordt een deur gesloten het zal niet lang meer duren dat de dag zal komen dat er helder water over de stenen zal stromen op deze plaats springlevende vissen…

blad waait met de wind op weg naar verre plaatsen winter nadert ras stappen op het pad bladerloze boom in sneeuw een enkele vogel de oude steen ligt stil door verre eeuwen heen door niemand gezien kabbelend water stil ligt de verlichte stad een vogel vliegt weg het ven verscholen voetstappen in verse sneeuw krakend ijs dichtbij…

vóóruit roei ik harder en harder wind van alle kanten in golvend water om achter te laten vóóruit cross ik sneller en sneller tegen de wind door opgewaaid zand om los te laten vóóruit fiets ik harder en sneller wind mee over geplaveide stenen om door te gaan voorbij gisteren op weg naar morgen bewegen in het nu van eigen…

Zout water sijpelt op een steen. Hardheid biedt verlangen weerstand. Vergeving eindigt op geween.…

Vanavond ga ik weer naar het toneel. Als liefhebber ben ik in staat om uren geconcentreerd naar de acteurs te turen. Het is een zeer opwindend tafereel. Zo kom ik keer op keer aan m'n gerief tegen het lage btw-tarief. --------------------------------------------- Het gerechtshof in Amsterdam heeft bepaald dat peepshows toneelvoorstellingen…

Wat geeft nu het leven zin? En waar ben je het beste in Een ieder wil zich manifesteren Eigenlijk moet je alles uitproberen Alles is een ruim begrip En comadrinken is vet hip Als je het overleeft een goede test Is de beest uithangen, 'n manifest? Ik blaf en iedereen is bang voor mij Ik ben er als de kippen bij Ik tok en kukel en ik kraai…

De ‘influencers’, oftewel BN’ers met zoveel duizend volgers op het web, doen niet meer mee: “De voorzorgen zijn nep!”, roepen klimaat- en pandemie-ontkenners. Ach beste luisteraars, denk nu ‘ns na: Komt influencer van influenza?…

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

Gedachten overstromen, de steen waarop ik sta Eén been opgetrokken met ingehouden adem Het andere is vochtig van het woordenvolle water Lucht loopt uit mijn longen Het water wijkt terug Eén toverspreuk voldoende Eén woord tegen alle…

Hier loopt het water niet hier wandelt het de bergen in de rug tong op de schoenen hier wordt halt gehouden bij bomen verdwaald in de stroom druppelt bij obstakels in de rivier gevallen droogt op tussen vervreemde stenen bouwgerei, groene waterminnaars hier loopt het water ......niet.…

zoals ik struin langs oester en blikken fanta hangt mijn geest reeds aan het verderf van moed te zwieren gelijk die witte reiger die me beziet vanaf de rijsdam tot aan de in verval geraakte steiger het is de overvloed die het lijden voedt met een onleesbare handschrift wiens tekst mijn mijmering in zwartgallige woorden in herinnering…

Daar sta ik dan op stekelige grond op weg naar ergens heen de rechterkant lijkt bloedeloos de linkerkant van steen .. plots zie ik de stenen die ontwaken en wijzen naar mijn weg de vogels die me roepen tezamen op een zelfde weg ..…

de vloed ebt weg het zand onthult het wier op schelp en steen…

De sloop van het huis veegt alleen maar stenen weg. Het thuisgevoel blijft.…

in stilte lees ik de levens in steen met duizend doden leef ik alleen roze lelies op een spiegel van water door hoog gras loop ik naar later…

zoals de tijd en stromend water de ruwe rots tot gladde steen polijsten louteren tranen en het verglijden van de jaren dit heftig verdriet tot weemoed…

Ze zwemt in water schitterende kleuren vermengen zich met piekend haar slangachtig beweegt zij zich zo soepel in troebel water van gevaar zich onbewust ze spreidt haar benen maar staat geen penis toe neemt dan een duik de ogen toegeknepen ik zoek stenen aan wal toon ze haar en ze zegt "mooi" ze neemt een nieuwe sprong water omgeeft…